Πλαταγισμός

Κλείσε τα μάτια... Βλέπεις τα φώτα;...
Διαγράφονται οι άνθρωποι βουβοί. Καθένας στον δικό του ρυθμό.
Αφουγκράσου... Λάμψεις οι σιωπές! Σαν βράχια αρχέγονα.
Με νιώθεις...; Όνειρο στα ακροδάχτυλα. "Έχω κύματα στην ψυχή μου."*
Λικνίζομαι... Αγκαλιά με μια ομίχλη...


* Fernando Pessoa, O marinheiro

me quemo por dentro

{ κ ρ α υ γ ή }

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Εγκλωβισμένη σε ένα κελί

Βαραίνει κάθε νύχτα από την υγρασία

Δεν έχει νηνεμίες εδώ

Δεν έχει ξάστερα λιμάνια

Ούτε ταξιδιάρικους ωκεανούς

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Ακούς;

Ματώνουν οι κραυγές της την σιωπή

Σέρνονται οι μήνες στο πέρασμά της

Σε ένα μέλλον δίχως αρχή

Σε ένα παρελθόν χωρίς τέλος

Το παρόν αδιαλείπτως απουσιάζει

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Finding myself through music...

"Yesterday is always too far away
and all my tomorrows won't save me today"





...and for safe keeping in your records



Σε μια άλλη ζωή ανέπνεα πάνω σε μια σκηνή. Τρανταζόταν το κορμί μου τις δονήσεις των αδέσμευτων θέλω. 
Η φωνή ξέμεινε εκεί μα το αίμα πυρώνει πάντα στον ίδιο ρυθμό.

Ξανά... Και ξανά... 
Σε ένα ταξίδι εσωτερικό...

 

Ερμηνείες

"Τα όνειρα που μυρίζουν πραγματικότητα
στρώνουν τον δρόμο για πραγματικότητες αρωματισμένες από όνειρο."

                      Γ.Α.

Ονειρεύομαι ταξίδια...

ποίμνιοι δαίμονες

Όνειρα κουφάρια
Σε ένα στήθος μπαλόνι
Τρεμοπαίζει η πραγματικότητα μεταξύ πείσματος και απραξίας
Φόβοι που σε μεθούσαν με την γοητεία του καταραμένου ποιητή
Πνίγουν με τις ρίζες τους κάθε ανάσα

Κραυγές σιωπηρές
Συζητήσεις ανείπωτες
Συντροφιά με ένα χάδι που αρνήθηκε να παραδοθεί στο καθρέφτισμά του
Παραλίγο σπίθα ηλεκτροφόρα
Παραλίγο θάνατος του κοπαδιού

Για ποιο κορμί, για ποια ψυχή αυλακώνεις τα πατώματα;
Από ποιου δαίμονα το βωμό αγοράζεις ψευδαισθήσεις;

Η θλίψη μετριέται σε χαμόγελα

(α)πιθανότητες

"Η πιθανότητα ενός ενδεχομένου είναι
το πλήθος των ευνοϊκών περιπτώσεων
προς το πλήθος των δυνατών περιπτώσεων"

Και μετά ερχόμαστε εμείς,
αναταράσσουμε τις αναλογίες κι αψηφούμε τα μεγάλα θεωρήματα...

δύναμαι αδυναμία

Νόμιζα οι λέξεις είναι η δύναμή μου. Ξάφνου βρίσκομαι χωρίς τρόπο να με εκφράσω. Στερούμαι της γνώσης και της φαντασίας.

Ρώτα με πώς νιώθω, τι σκέφτομαι, τι πιστεύω. Σε ποια γλώσσα προτιμώ να πω πως αγαπώ, να μονολογήσω ή να βρίσω. Αρνούμαι πάσα περιορισμό. Θα σου ζωγραφίσω λέξεις να επεκτείνουμε το συμπαντικό λεξικό.

Με βασανίζει ως το δήλιο πρόβλημα αρχαίο Έλληνα γεωμέτρη. Μα είναι συνάμα το πιο συναρπαστικό ταξίδι. Σκέφτομαι να απευθυνώ σε κάθε λογής σύγχρονης, λειτουργικής, ιερής ή νεκρής γλώσσας έως ότου ένα πρωινό σε εκπλήξω.

Στο πρόσωπό σου, δηλώνω αδυναμία.

μονάδα μέτρησης

Ύπαρξη και ανυπαρξία.

Ένα "κλικ" μακριά...

Πορεία

Η ξεκούρασή μου έγινε βάσανο, άγχος και αϋπνία.
Πονάει πιο βαθιά ό,τι πιο πολύ νιώθεις δικό σου.

Είναι τα λόγια μου περιττά. Κάθε παιδί πρέπει κάποτε να μεγαλώσει. Να μάθει από τα λάθη του, να ορθοποδήσει και να πορευτεί μοναχό του.


Ν'αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

                 Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική

Πότε ακριβώς συνέβη;

Τικ, τοκ

ausencia

amor di mundo

amor da vida

amor di país

amor da liberdade

amor di sonhar

Ai solidao to'me sima sol sozim na ceu

*Άι, νιώθω μοναξιά όπως ο ήλιος μονάχος του εκεί ψηλά

μπαλώματα

 

Τρύπησαν οι τσέπες μου

και γλυστράνε στις πλάκες τα χαμόγελα σαν κέρματα

Ανησυχώ

Όλα αυτά τα μάτια που με παρακολουθούν

καταπιέζουν και πνίγουν την κραυγή μου

Ανησυχώ

Θα γίνω μισάνθρωπος.
Και πιο πολύ από όλους θα μισώ τον εαυτό μου.

Μικρά καθημερινά δράματα

Πιάνεις ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου και χώνεσαι σε μια γωνιά για να εμφανιστείς μετά από λίγες ώρες με το χαμόγελο της ικανοποίησης και του στοχασμού. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική στην διαπασών και χορεύεις ξέφρενα αυλακώνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά του διαμερίσματός σου σαν να ήσουν πάλι 16 χρονών. Κι ενώ αυτά τα απολαμβάνεις απόλυτα στην μοναδικότητα της μοναξιάς σου, μια ταινία, σε όποια τεραστίων διαστάσεων τηλεόραση και να την δεις, σε όποια καταπληκτική αίθουσα κινηματογράφου, αν δεν έχεις την κατάλληλη παρέα να την αναλύσεις και να την σχολιάσεις στο τέλος, είναι σχεδόν σαν να μην την είδες καθόλου. Ω θεέ της έβδομης τέχνης! γιατί με βασανίζεις τόσο;

Lo sé pero no puedo decirlo, Puedo decirlo pero no lo sé

Σε κοιτώ να κοιμάσαι. Μικρό παιδί. Σφίγγεις το κορμί σου πάνω στο δικό μου. Με χαϊδεύουν οι ανάσες σου. Με διαπερνούν τα βρωμερά χνώτα του ύπνου και φωνάζουν έρωτα. Μπαίνει το καλοκαίρι μέσα στο δωμάτιο από όλες τις γωνιές. Παράδοξο. Πώς να σου εξηγήσω το παράδοξο που κυλάει στις φλέβες μου;

Είναι πόλεις που σου ταιριάζουν και πόλεις που σε χαντακώνουν. Άνθρωποι που σε γεμίζουν ενέργεια κι άλλοι που σε νεκρώνουν. Μικρές στιγμές. Να τις χώσεις όλες σε μια μαύρη σακούλα και να τις κλείσεις εκεί ερμητικά. Μην τυχόν δραπετεύσουν και σε μολύνουν. Τα όμορφα χωράνε όλα στις τσέπες σου.

Έχουν κολλήσει τα θέλω μου στο σωλήνα που διαπερνάει το θώρακα. Δεν αρθρώνουν λέξεις. Αν είχα μια κάμερα για μυαλό θα φωτογράφιζε μαύρο. Μη αληθινό. Ξεφτισμένο, μπαστάρδικο. Υπερέκθεση σε ένα φως ψεύτικο. Ό,τι δεν πηγάζει από μέσα σου σε καίει. Απαιτείται αγνότητα για να φτάσεις στο όλο σου.

Καλά κάνεις και δεν ρωτάς. Οι ερωτήσεις φέρνουν κουβέντες που σφαλιαρίζουν τα αυτιά. Δεν είναι πως δεν τις ήξερες ήδη. Μα αν δεν θέλεις να τις δεις; Δεν θα σου πω. Δεν θα σου πω όσα δεν θέλεις να ακούσεις. Θα σε αφήσω με το παραμύθι που έπλασες στο κεφάλι σου. Εκεί όπου όλα είναι ρομαντικά. Κι ας είναι οι πράξεις αδυσώπητες.

Όταν αυτό που λείπει είναι η ψυχή σου πώς μπορείς να πεις πως αγαπάς, πως νιώθεις, πως υπάρχεις;

No ice-cream will make my day

The world is flat. There are no peaks on the day-to-day line. You'll get momentaneous spikes only to realise that they are a fraud. After all they were only that, a flash of a rise followed by a sharp and deep decline.

Life does not move in circles. It's not even a straight line. Life does not move at all. It just exists. Like all these things / concepts out there that you cannot see, smell or feel. Your life is being pushed, not forward, sideways or in any other direction. There are no directions here, no guidelines, no book to consult. It's just being pushed, by an invisible hand, till you get to a steep point of nonexistence.

λεύκωμα

Η αγάπη είναι σαν την αμπάριζα που παίζαμε παιδιά.
Κάθε που τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και κυνηγάς πρέπει να γυρνάς πίσω και να αγγίζεις την αμπάριζα. Μονάχα έτσι "παίρνεις φωτιά" και συνεχίζεις τα χαμόγελα.

Ιδού η ερώτηση

Αν δεν αγαπάς... ζεις;

/ feeling /

Ένιωσα την μοναξιά σου στις τρύπιες σου τις κάλτσες
Και στα σκόρπια τής ζωής απομεινάρια στο πάτωμα

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

Έγινες χαρταετός κι εσύ.
Σαν εκείνον που πετάξαμε μαζί στην μικρή μας παραλία.
Θυμάσαι; Σε συντροφεύει η μνήμη σου;
Σου λάσκαρε κάποιος το σκοινί και πήρες
πορεία ακανόνιστη. Μείναμε με το βλέμμα χαμηλά
ν'ακολουθούμε μια σκιά. Τουλάχιστον εσύ ξεμάκρυνες
ελεύθερος, δεν πιάστηκες σε σύρματα και κεραίες.

♭

- verdades -

Amiga:
Escayola, no escayola...
Siempre resulta incomodo dormir sin un chico a tu lado.

αγάπαμε...

... σε έναν τόπο άγνωστο. Ούτε δικό σου ούτε δικό μου. Σε ένα μέρος πρωτόγνωρο. Να μην έχει ταξιδέψει ούτε το μυαλό. Όπως τότε που σε γνώρισα. Πριν προλάβω καν να σε δω ή να ακούσω την φωνή σου.

Να γεμίσουμε τους σάκους μας με όνειρα και να φύγουμε. Τα χέρια σου στο τιμόνι. Τα μάτια μου πίσω από έναν φακό. Να κάνουμε στάσεις για φιλιά και καφεδάκι. Κι από το ραδιόφωνο να παίζουν μουσικές.

Το μόνο που θυμάμαι είναι χαμόγελα.

perdiendo control

στο κέντρο της σκηνής

μέχρι το πρωί

she's lost control

mis noches sin ti No2

Κάποιος έψαχνε αυτό και βρήκε εμένα
Χα...!
Μέχρι και το χαμόγελό μου δικό σου είναι

Por la niña romántica y cutre que llevo dentro de mi :D

mis noches sin ti

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

Συντροφιά με μουσικές
Παρέα με αδυσώπητες σκέψεις
Επαναλβάνονται μέσα μου χαμόγελα και λέξεις

Αγκαλιά με ένα κρασί
Στο κορμί μου η βροχή να τρέχει
Το κρεβάτι έρημο άλλο δεν αντέχει

Αναζητώ το βλέμμα σου
Τον τελευταίο ψίθυρο το βράδυ
Βλέπω μορφές κι αγγίγματα μέσα στο σκοτάδι

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

η Σικελία και οι γλώσσες

Σουφρώνω τα χείλη, απαλύνω τα δάχτυλα και σε φλερτάρω στα γαλλικά
Ανασηκώνω το πηγούνι, σε κοιτάζω λοξά και σε απαξιώνω με το βρετανικό μου ύφος
Το σώμα στητό, το βλέμμα αγέρωχο κι η ισπανική προφορά σού δηλώνει την ελευθερία μου
Γυρμένη στον καναπέ, στο αριστερό χέρι κρασί και φιλοσοφώ μαζί σου σαν κλασσική Ελληνίδα

Μα την μία και μοναδική γλώσσα στην οποία πρέπει να με νιώσεις δεν την καταλαβαίνεις

Από αριστερά αγάπη μου

και να προσέχεις

Όπου αγαπάς πονάει πιο πολύ

ανυπομονώ

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

λίγο πριν πάρω τους δρόμους

"The only people for me are the mad ones,
the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, 
desirous of everything at the same time,
the ones who never yawn or say a commonplace thing,
but burn, burn, burn, 
like fabulous yellow Roman candles exploding like spiders across the stars,
and in the middle, you see the blue center-light pop, and everybody goes ahh..."

Jack Kerouac - On the road 

"Do you need someone too,
  just like those people who
  find peace in someone's promises?"

jueves, quinta, jeudi

Η Πέμπτη ήταν πάντα η αγαπημένη μου μέρα.
Συγκυριακό το ό,τι γεννήθηκα Πέμπτη.
Δεν θύμαμαι, Πέμπτη σε γνώρισα;
Ή μήπως μια Πέμπτη γνώρισα εμένα..;

.                                                            .

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι.
Από επιλογή.

.                                                            .

μεταμεσονύκτιος μηδενισμός

Όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαμόγελα, εμπειρίες. Γίνονται αληθινά μόνο όταν* βρουν "ακροατή". Καμιά λέξη και κανένα συναίσθημα δεν έχει νόημα αν είμαστε οι μόνοι που τα αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν τον ήχο. Αν δεν είναι κάποιος παρών να νιώσει τις δονήσεις του δεν γίνεται αντιληπτός. Δεν ακούγεται ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ.




*τα έχουμε ξαναπεί αυτά: όταν - χρονικοϋποθετικός σύνδεσμος (ὂτε + ἄν)


.

Fw: σκέψεις

Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τρέχει το μυαλό μου. Δεν σταματάει σε κανέναν σταθμό. Και είναι τέτοια η ταχύτητα που δεν βλέπω καν το τοπίο. Συνήθως με πιάνει αυτό όταν ενθουσιάζομαι. Όταν κάνω σχέδια. Όταν μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι να έρθει αυτός που περιμένω. Τότε βουίζουν τα αυτιά μου και γεμίζει ο χώρος χρώματα. Τώρα έχω αυτήν την ταχυκαρδία αλλά το κορμί μου δεν ακολουθεί. Παραμένει οκνηρό. Κάνω ασκήσεις να το κουράσω, να πέσει σε γλυκό ύπνο μόλις βουλιάξω στο κρεβάτι, αλλά τίποτα. Είναι σαν να βαριέται ακόμα και να κοιμηθεί. Ή σαν κάποιος να του υποσχέθηκε πως αν παραμείνει ξύπνιο κάτι πολύ καλό θα γίνει. Ή απλά θα γίνει κάτι. Γιατί τελευταία κάθε μου πράξη μοιάζει με απραξία. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.

Το βλέπω το ερωτηματικό που σχηματίζεται στο μυαλό σου. Τι θέλει τώρα να μου πει; Πού θέλει να φτάσει; Μα σημασία εδώ δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Είναι μια σιωπή με λόγια που μοιράζομαι μαζί σου. Αν βρεις καλύτερη περιγραφή πέστην μου κι εμένα.

Το ταξίδι στην Ολανδία ήταν όμορφο. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα με το Άμστερνταμ και το Ρότερνταμ το είδα ελάχιστα. Μάλλον φταίει που δεν το ένιωσα σαν ταξίδι. Δεν είμαι έτοιμη για να κάνω ταξίδια. Δεν έχω αυτήν την ακόρεστη πείνα, τα ορθάνοιχτα μάτια όλο χαμόγελο. Αυτό το "ταξίδι" λοιπόν ήταν περισσότερο μια συνάντηση με την C. Πολλές συζητήσεις, πολλές χαλαρές και φιλοσοφικές στιγμές. Σαν βόλτα στην καινούργια μας πόλη. Παλιά λέγαμε πως θέλουμε να συγκατοικήσουμε κάποια στιγμή στο Παρίσι. Το λέγαμε και το πιστεύαμε. Μια μέρα θα συγκατοικούσαμε στο Παρίσι... Τώρα είναι εκεί, θα είναι εκεί μέχρι τον Ιούνιο. Κάποια στιγμή μάλλον θα την επισκεφτώ. Αλλά δεν έχει έρθει η στιγμή της συγκατοίκησης ακόμα. Ίσως και να μείνει ένα όνειρο. Μου αρέσουν τα όνειρα με τους φίλους μου...

Μα ήθελα να σου πω για την Ολανδία και τους Ολανδούς. Αυτούς που ήξερα κι αυτούς που γνώρισα εκεί. Όλοι τους κουβαλάνε λίγο τρέλα και μποέμικο στυλ ζωής. Η νέα φουρνιά ήταν αναμενόμενο εξάλλου καθώς οι περισσότεροι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά. Ή μπορεί και όλοι. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του ταξιδιού. Η νοοτροπία αυτών των ανθρώπων. Η χαλαρότητα. Η ξεγνοιασιά. Μα μια ορθότητα στην κοινωνία τους. Είδα πολλές σωστές βάσεις και πολιτισμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η πραγματικότητά τους. Μόνο από εμπειρίες φίλων Ολανδών. Τους είδα και δίπλα δίπλα με τρεις Γερμανούς (την C, το αγόρι της τον K και τον D τον σύντροφο της κοπέλας που μας φιλοξένησε). Είδα ομοιότητες και διαφορές. Έχει αρχίσει να αλλάζει η θεωρία μου για αυτούς τους λαούς. Τους ένιωθα πιο απόμακρους πιο παλια. Δεν έβρισκα κοινά σημεία. Μάλλον σκεφτόμουν ακόμα πολύ ως Ελληνίδα. [Περίεργο... Δεν ξέρω αν με θεωρώ Ελληνίδα... Αν με θεώρησα ποτέ... Μα άλλο θέμα αυτό...] Σε σύγκριση με την Ελλαδα ή τους Έλληνες δεν βρήκα πού συγκλίνουμε. Βρήκα όμως πολλά στοιχεία που θαυμάζω προσωπικά. Στοιχεία που μου ταιριάζουν. Είναι κάποιες λεπτομέρειες -που είναι πολύ μεγαλύτερες από λεπτομέρειες- που με κάνουν να νιώθω "σπίτι" μου. Κι όσο κι αν με εκπλήσσει τόσο αληθινό νιώθει...

Μου αρέσει να γράφω... Μου αρέσει να σου γράφω...
Μην περιμένεις πάντα να βγάζουν νόημα όσα λέω... Είναι αφιλτράριστα...

Σικελία

- la fuerza del no querer -

Κάνεις αυτό που δεν θέλεις.
Γιατί δεν ήθελες αυτό που έκανες πριν.
Και καταλήγεις πάλι σε κάτι που δεν θέλεις.

sentimientos músicos

Ακούς..;
Ή μήπως φωνάζω και γίνομαι ηχορύπανση;

Να στο πω διαφορετικά...

Taksim Trio - Gözüm

Σιωπές

Τίποτα δεν χωράει σε λέξεις

Ούτε μια τόση δα σκέψη

Ούτε ένα συναίσθημα

Τα πάντα αισθήσεις και βλέμματα

verdades ausentes

Η αλήθεια
γεννιέται όταν την νιώσεις πρώτη φορά
πεθαίνει την στιγμή που θα την εκφράσεις.

όταν οι λέξεις οφείλουν να σιωπούν

 

Ο Antonio Fernández Montoya υπό τις μουσικές του Paco de Lucia στο Royal Festival Hall.

Αλληλεξάρτηση Ή Πώς να κάνετε ένα φιλί ήλιο

Προσωπικό σου πειραματόζωο. Η ζωή μου αλληλένδετη μαζί σου. Εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία έφερες αποτελέσματα. Σαν τον σκύλο του Pavlov λοιπόν. Μου τρέχουν τα σάλια σαν δω το χαμόγελό σου. Καμπανάκι μου κάθε όμορφη στιγμή, κάθετι που μου γλυκαίνει την μέρα. Σαν νιώσω αυτή την θέρμη στην καρδιά, ασυναίσθητα αναζητώ τα μούτρα σου και περιμένω να 'βρω το χέρι μου μέσα στο δικό σου.

σκεπτική (α)συμφωνία

Κάθε που με σκέφτεσαι, αναριγούν οι πόροι μου.
Σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο να χαϊδεύει την ψυχή μου.
Νεοβάφτιστο δοξάρι στις νότες μου.
Αγουροξυπνημένες αισθήσεις.

Με λόγια με αγκάλιαζες. Με λόγια,
συντροφεύεις την σιωπή σου.

Κάθε που σε σκέφτομαι, στήνει χορό το είδωλό σου.
Μυρίζει ο άνεμος φωτιά, καψιά από αγάπη.
Πυροβολούν τα χρώματα μαύρες φωτογραφίες.
Ανοίγω τις σελίδες σου, θωρώ τα δάχτυλά μου.

Αλάργεψες τα βήματα. Αλάργεψες,
πήγες σε ξένο τόπο.

Μη φύγεις

Μη φύγεις
Όχι προτού γευτώ ξανά τα χείλη σου
Όχι προτού βυθίσω την οργή μου στο κορμί σου

Στ'αλήθεια, σου λέω
Δεν αντέχω να είμαι πλάι σου
Με θυμώνει το χαμόγελό σου

Μα, στο ζητώ
Σαν χάρη κι επιταγή
Προσταγή για ύψιστη τιμωρία

Έλα, απόψε
Και μείνε ως το πρωί
Ώσπου το μίσος καταλαγιάσει

Μη φύγεις
Όχι προτού ματώσει το μέσα σου
Όχι προτού σε πλημμυρίσω σπέρμα

Να έρθεις, εδώ
Για να σε διώξω με το βλέμμα μου
Να σε πονέσω να φύγει ο πόνος

Να έρθεις, ξανά
Σαν δεις πως δεν σ'ανέχομαι
Το δάκρυ σου δεν με αγγίζει

Να έρθεις, και
Να έρθω κι εγώ μέσα σου
Να σου ξεσκίσω ψυχή και σώμα

Μη φύγεις, γιατί
Είναι η ανάγκη μου ανείπωτη
Να βεβηλώσω το κορμί σου

Αγάπη μου
Σαν φύγεις, θα γκρεμιστώ
Σαν έρθεις, θα σε διώξω

"Μην παίζεις με τα χώματα"

- Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις; Φόνισσα;
- Όχι, μαμά, ξένη.

Με αυτές τις λέξεις εισέβαλε στο κεφάλι μου.

Ξένη...
Αντισταθμίζω... Ξένη... Πολίτης του κόσμου...

Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας;

Έπαιξα με τα χώματα ως παιδί... Και ως ενήλικας... Σκαρφάλωσα δέντρα... Κυνήγησα πουλιά... Κυνήγησα όνειρα...
Την αθωότητά μου την ονόμασαν αφέλεια... Μου 'παν να υψώσω τείχη στην εμπιστοσύνη μου...
Την πανοπλία μου την καταδικάζουν... Κανείς δεν συμπαθεί όποιον κατεβαίνει έτοιμος για πόλεμο...
Κυλίστηκα στα χώματα... Στο στεγνό γρασίδι του τόπου μου, μπλεγμένο με γαϊδουράγκαθα... Έτρεξα πίσω από πολύχρωμες πεταλούδες, που μου άφησαν ενθύμια σε κούτελο και γόνατα...
Εξερεύνησα τις πατρίδες μου και τον τρόπο που τις κοιτούν τα μάτια μου...
Για να συνεχίσω να ψάχνω την απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχω...

Μόνο για τέτοιες παραστάσεις λυπάμαι που δεν γυρνάω στην Ελλάδα. Μοιάζει φτωχή καμιά φορά η τέχνη αν δεν μιλάει την "γλώσσα" μου.

"Μέσα στ' όνομά σου... κουλουριάζουμαι και ζεσταίνουμαι όταν κρυώνω."

Γ.Ρ.

Είναι ψυχές που ποτέ τους δεν τέμνονται.

Κι αιμορραγούν οι πλανήτες το θέλω τους.

Κάστρα απόρθητα

Ήταν ένα αγόρι. Και κρατούσε τον ήλιο στα χέρια του. Μα το κορίτσι φορούσε γυαλιά. Γράφανε στίχους στα σοκάκια του μυαλού τους. Ονειρεύονταν την μέρα που θα γίνουν κορδέλα τα λόγια τους και σε σφιχτή αγκαλιά θα ξεκινήσει για νέο ταξίδι.

Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε. Το κορίτσι δεν έβαλε ξανά γυαλιά. Άρχισαν να γράφουν σε ξένους τοίχους. Να φωτίζει η αύρα τους άλλα σοκάκια.

Μια μέρα το αγόρι και το κορίτσι συναντήθηκαν. Τυχαία. Ακριβώς όπως το είχαν ονειρευτεί. Σκηνή από την αγαπημένη τους noir ταινία. Λέξεις δεν βγήκαν από το στόμα τους. Μα το χαμόγελο ζέστανε την καρδιά τους βαθιά.

(further reading)

this isn't a love letter

Τρέχουν οι σκέψεις ορμητικά προς την έξοδο. Στριμώχνονται και σφηνώνουν πριν τον πλαταγισμό της γλώσσας.
Όλη μου η αλήθεια χωράει σε μια αγκαλιά. Μόνο όταν μπεις μέσα μου θα μπορέσεις να την ελευθερώσεις.


Ξύπνησα σήμερα ψάχνοντας τον λήθαργο.

μικρά & μεγάλα βήματα

Περπάτησε ώρα με την σημαία στερεωμένη στην δεξιά του ωμοπλάτη. Άφησε πίσω του κάθε γνώριμο τοπίο. Μέχρι που έφτασε εκεί που τον πήγαινε ο δρόμος του. Μονάχα εκεί ξεκούρασε επιβλητικά το δεξί του πόδι στο βραχάκι που "τυχαία" ξεπρόβαλε μπροστά του. Για μια στιγμή έμεινε ακίνητος. Ικανή να βροντοφωνάξει την απόφασή του και να σκεπάσει κάθε μουσική. Ύστερα, σήκωσε την σημαία ψηλά για να ανεμίσει πάνω από το κεφάλι του και να την καρφώσει με ορμή βαθιά στο χώμα. Σαν να'τανε μίσος και πίκρα που κουβαλούσε για αιώνες μέσα του. Βάρος που έφερε από προηγούμενες γενιές. Παρέμεινε σιωπηλός. Να επικρατήσει η κυριαρχία του στον άδειο τόπο. Γύρισε το κεφάλι του θριαμβευτικά. Κανείς δεν ήταν εκεί να τον θαυμάσει. Στύλωσε το βλέμμα του περιμετρικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ούτε ένας ακροατής της σιωπής του. Μονάχα η γη ανταποκρίθηκε. Άρχισε να ανοίγει και να απλώνεται σαν ιστός αράχνης. Ίδιος με τα ρίγματα που δημιουργούσε σε κάθε του βήμα. Μεγάλωνε σε κάθε σκέψη που δεν έκανε. Κι ηχούσε η ανάσα του σαν καμπάνα περιτριγυρισμένη από λόφους. Δεν άλλαξε στάση. Έμεινε εκεί. Ο μικρός πλανήτης να χαρακώνεται από την απραξία του. Να βουλιάζει το πόδι του κάτω από το βυθιζόμενο βραχάκι. Κι η σημαία να ανεμίζει αμέριμνη. Παρέα με χώματα στεγνά και διψασμένα.

Αρπαγή

Με κλέψανε.
Όρμηξαν μέσα την ώρα που κοιμόμουνα.
Άρπαξαν βίαια όνειρα και ξεγνοιασιά.
Κι απόμεινα να κάνω καταμέτρηση απωλειών.

Διαφωνίες

- Ποτέ δεν θέλω κάτι που δεν μπορώ να έχω.
- ...
- Πάντα έχω ό,τι θέλω.
- Του λείπει ψυχή...

- λάθος σταθμός -

Καλό Σάββατο!
Για το χειρόφρενο που δεν τράβηξες.
Για τα νύχια που γέμισαν σκουριά.
Για το τζην που προτιμάς ξεβαμμένο.

Μεθυσμένο χαμόγελο και η γλύκα κυρίευσε.
Αναστροφή στο μεγάφωνο.
Στάση που πέρασες.
Βουή και μάτια μισόκλειστα.

Ηχώ με λόγια ανύρπακτα.

"What we love, we are."

Αγαπώ τα χαμόγελα.

Τα χαμόγελα που μου πετάς στα μούτρα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

Αγαπώ τα ποτάμια.

Τα ποτάμια που περπατήσαμε μαζί αποκρυπτογραφοντας στίχους.

Αγαπώ τον ουρανό.

Τον ουρανό που διασχίζουμε για να γίνουν πιο γλυκά τα όνειρά μας.

Αγαπώ τον ήλιο.

Τον ήλιο που μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σαν τότε που μου χάρισες το πρώτο χάδι.

Εν τη σιωπή ο λόγος

Μου αρέσουν οι συζητήσεις με τον εαυτό μου. Μπορούν να κρατήσουν ώρες. Έχουν χαμόγελα, διαφωνίες, βαθιά σκέψη. Μου θυμίζουν όταν ήμουν μικρή. Μοναχοπαίδι γαρ. Ατέλειωτες στιγμές παραγωγικού παιχνιδιού. Ευτυχισμένες στιγμές. Όλοι οι ρόλοι ερμηνευμένοι από το ίδιο πρόσωπο. Όλα τα λογια απαγγελμένα σιωπηλά. Για το ακροατήριο του μυαλού μου. Μυστικοπαθής από πάντα. Ίσως να άρχισαν να διαφαινονται από τότε τα ιδιότροπα του χαρακτήρα μου. Ίσως κάπου εκεί να μπορούσε κάνεις να μαντέψει το διχασμένο τής προσωπικότητάς μου. Τις διπλές απόψεις, τις αντιδιαμετρικές αντιλήψεις. Υπερασπιστής και αντίδικος μαζί. Κι ύστερα σιωπή. Μου μιλάς. Σε κοιτάζω. Όλες οι απαντήσεις κλειδωμένες στο κεφάλι μου. Τα χείλη ακίνητα. Δεν απαξιώ. Δεν είμαι υπεράνω. Δεν αδιαφορώ. Αφού σου ανέπτυξα εξάλλου την θεωρία μου. Δεν την άκουσες; Μάλλον θα έπρεπε να μάθεις να με διαβάζεις καλύτερα.

- message in a bottle -

Στέλνω τις σκέψεις μου σε μια μεταξένια θάλασσα
Να τις πάρει στα χέρια της και να στις φέρει βελούδινο μυστικό

κάλεσμα

Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Ήρθες εκεί που κοιμόμουν και άπλωσες λαίμαργα τα χέρια σου πάνω μου. Με βασανιστικά φιλιά και ερωτικά ψιθυρίσματα. Ξύπνησε το κορμάκι μου. Έβαλε την αγαπημένη σου φορεσιά και λυκνίστηκε σε αργούς ρυθμούς για να σε σαγηνεύσει. Μύρισε έρωτα και πόθο. Απαλό και σαρκώδες σαν κρινάκι στην πρωινή δροσιά. Έτοιμο να σε υποδεχτεί. Καλωσορίζοντας την πολυπόθητη λεηλασία. Έβαλα βαθιά το χέρι μέσα μου να ξεθάψω τους θησαυρούς που σου ανήκουν. Δάκρυσα, δεν ήσουν εκεί να γευτείς την νίκη.

Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Και ξύπνησα με μια ανικανοποίητη πείνα. Έλα στα αλήθεια την επόμενη φορά.

suchness

I want nothing of you.
Yet you wonder in my mind.

Restless mornings going to work.
Quiet evenings interrupted.

Boring plant in joyful garden.

Close your mouth.
Open the green soul of yours.

Wasted time in handful project.

- λέξεις -

Λέξεις. Γραμμένες στη σειρά.
Ασυνάρτητα συνδεδεμένες.
Μπερδεμένες με εικόνες.

Λέξεις αλμυρές. Φύκια,
μπλεγμένα στην κόμμη σου.
Πεταλίδες των σκέψεων.

Πικραμύγδαλο άγουρο.
Κατακάθι μιας άποψης.
Νοτίζει τα λόγια σου.

Λέξεις ανάρμοστες.
Χαρακιές. Πες μου πού
ντύνεις την μοίρα σου.

Λέξεις ιδέες. Γραμμένες
ανάποδα. Γονάτισε.
Το γράμμα ξεθώριασε.

Silly quiz, introduce me myself

Ε: Αν ήσουν ζώο, τί ζώο θα ήσουν;
A: ...... (σκέψη) ......

E: Αν ήσουν φυτό, τί φυτό θα ήσουν;
Α: ...... (προβληματισμός) ......

Ε: Αν ήσουν θέατρο, τί θέατρο θα ήσουν;
A: Αν ήμουν θέατρο, θα ήμουν οπωσδήποτε το Young Vic theatre και οι παραστάσεις του!

Ευρυδίκη

Ένιωσα το βάρος της ελαφρότητας.
Τα πόδια μου δυσκίνητα. Ένα αόρατο χέρι να μου σπρώχνει την πλάτη.

Εκεί που λείπει η θύμιση, μεγαλώνει η θλίψη.

once upon a time...

Ήταν ένα κορίτσι. Ήταν ένα αγόρι.
Και κυλούσαν οι μέρες...

Ήταν ένα αγόρι. Ήταν ένα κορίτσι.
Και το ραδιόφωνο έπαιζε στο βάθος...

Μια φορά κι έναν καιρό...
Ήταν ένα κορίτσι...
Ήταν ένα αγόρι...

¡baila mi alma! ¡vive! ¡sonríe!

.


Si merece esta vida vivirla, es así.

Dualia y La Leyenda

Aiiii, patria mía del corazón....



.

βγαίνοντας από το δάσος...

Μερικές φορές ξεχνάω πως η ποίηση και η αλήθεια βρίσκονται στη φύση.
Ύστερα ανοίγω τα μάτια και πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου.

φωνές και έρωτες

Στα 16 μου ερωτευόμουν με την φωνή του Στόκα. Λίγο αργότερα με του Αλκίνοου.
Όλο με φωνές ερωτευόμουνα. Με φωνές και με ψυχές.

Κι όσο "ο ουρανός ανάβει τα φώτα" θα μένουν χαραγμένα μέσα μου τα χαμόγελα κι η γλύκα.

Πάμε μαέστρο να φωτίσουμε λίγο τα μέσα μας
hombre sin amor no soy yo
εσύ γεννάς τη θάλασσα

o fishy where art thou

...

Μνήμη χρυσόψαρου...
Για να σε συγχωρώ...
Για να ξεχνάω τον εαυτό μου...

- waiting for me -

Πήρα μολύβι και χαρτί. Να διώξω τους δαίμονες που έβαλα στο κεφάλι μου. Κι άνοιξε το τετράδιο σε μια σελίδα γεμάτη όνειρα. Κι έγινε πιο μεγάλη ακόμα η ανάγκη μου.

Έφερα μπρος μου έναν θολωμένο καθρέφτη. Έφτυσα πάνω του φόβους, ανασφάλειες και θυμό. Μάταια περίμενα απάντηση. Ξέχασα στο ίδαλμά μου το δικό σου προσωπείο και δεν μπόρεσα τι είναι πίσω του να δω.

Κοιτάζω μπροστά με ένα τραύμα απ'το χθες χαραγμένο στο βλέμμα μου. Ακούω σιωπή στην πιο πολύβοη πόλη. Κραυγές κάνουν ηχώ στον ιστό που ονόμασα δέρμα μου.

Δεν πονάει το όνειρο που δεν κατάφερα να κυνηγήσω.
Πονάει το όνειρο που κάθε μέρα πολεμώ.

contemplating

Πάνω στον ψηλό βράχο η βαρύτητα χάνεται. Στην μεγάλη οθόνη του μυαλού προβάλλεται ξανά η ίδια ταινία. Η απουσία νεφελωμάτων αδειάζει την ψυχή σου.

Μου είπες κάποτε θα είσαι πάντα εδώ, και άνοιξες την πόρτα. Η καρδιά είναι ανάλαφρη όταν κανείς δεν την ορίζει.

isn't that funny?

Τα "λάθη" που κάνουν οι άλλοι και θεωρώ ασυγχώρητα, πάνω σου δείχνουν χαριτωμένα.

black hole ή οπτική γωνία

αυτά που αγάπησα πιο πολύ δεν θέλεις να τα ξέρεις
περιφρονείς την ποίηση που φώτισε μέσα μου σε μια προηγούμενη στιγμή
διαβάζεις και προσπερνάς τις πιο μεγάλες μου αλήθειες

εμφανίζεσαι απρόσμενα πάνω σε ομιχλώδες πλοίο
ζητάς ν'ανεβάσεις λευκά πανιά να χαρώ σαν σε αντικρίσω
μα ξεχνάς
ξεχνάς με την επιλεκτική σου μνήμη

κρέμασα την καρδιά μου στον τοίχο και την παρατηρώ
σαν ανάψω το μικρό κεράκι μέσα της
θα νιώσεις την θέρμη του ή θα χαθείς στο κενό;

Στο Σπίτι της - δικής μου - Ψυχής

Plus au fond, tout au fond, dans la Maison de l' Ame,
Ou vont et viennent et s' asseoient autour d' un feu,
Les Passions avec leurs visages d' un grand vouloir.

Μου λείπει η ποίηση.
Μου λείπεις εσύ.

Amanece, que no es fácil

Θα ξημερώσει πάλι σήμερα. Αύριο. Σε λίγο. Το ξέρω. Και δεν είναι εύκολο. Το ξέρω κι αυτό. Πρέπει να περιστραφεί η Γη, να συνεχίσει το ταξίδι της γύρω από τον Ήλιο. Να μετακινηθούν κι όλοι οι πλανήτες. Να μην προκρουστεί κανένας αστεροειδής πάνω μας. Να μην μας την κάνει και τελευταία στιγμή ο Ήλιος. Δύσκολο πράγμα το ξημέρωμα. Μα είναι κάθε μέρα εκεί. Πείσμα εσύ που το κοιτάς. Πείσμα αυτό που σε περιμένει.

Με κούρασε να περιστρέφομαι γύρω από εμένα. Δεν αντέχω να σε χάνω από την θέα μου τόσες ώρες. Με κούρασε κι η ακανόνιστή σου πορεία. Βάλε στόχο ευθεία πάνω (μου) και πάμε. Τις βαριέμαι τις κατηφόρες. Κοίτα ψηλά. Να κοιτώ το βλέμμα σου. Δεν θα την πατήσουμε εμείς σαν τους άλλους. Σαν εκείνους που αλλού θέλουν να παν κι αλλού κοιτάνε. Εγώ θα κοιτάζω εσένα.

Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ή πάλι κάτι άλλο είπα;
Δεν θέλω να με βρει άλλο ξημέρωμα έξω από την αγκαλιά σου.

Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.

advertência

Nem sempre sou igual

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.
Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,

Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés —
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma ...

Alberto Caeiro

Έψαχνα μέρες τρόπο να το βάλω σε λέξεις.

τα άκρως απαραίτητα

Στο επόμενό μου ταξίδι οι κούτες θα είναι βαριές.

Θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, κι εσένα.

sin raizes

Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;

Με όλες τις αισθήσεις

Σε διαβάζω. Διαβάζω κι εμένα. Διαβάζω ξανά.
Κολλάω στο δέντρο. Κάνω zoom out. Αλλάζει η μετάφραση κάθε φορά.
Προσπαθώ να ακούσω. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς διφορούμενες λέξεις.
Χάνω τον στόχο. Ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Αδειάζω από σκέψεις.
Οι τρεις μου αισθήσεις μού λένε αλήθειες.
Μια μέρα ή μια νύχτα θα δέσω τα μάτια και θα κάνω βουτιά.
Ελεύθερη πτώση. Χωρίς αγωνία.
Και θα με έχεις όλη.

Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.

Note to self. Note to you. Note to whomever gets it.

Μην αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά. Αν δεν πήγε, δεν πήγε. Πόσες φορές να γυρίσεις το βλέμμα σου πίσω; Ανατομικά αν το δεις, το κεφάλι είναι φτιαγμένο για να κοιτάζει μπροστά. Να προχωράμε μπροστά πρέπει στην ζωή μας μάτια μου. Με όσα λάθη και τρικλοποδιές. Κάθε φορά που γονατίζουμε στο χώμα, στηρίζουμε το βάρος μας στα δάχτυλα των χεριών και παίρνουμε θέση εκκίνησης.

Θα σου δώσω το χέρι μου να σηκωθείς αν αυτό θέλεις. Μα αυτό θες; Πόσες φορές να στηριχτείς σε δεκανίκι; Αφού δεν είναι καν το χέρι μου αυτό που ψάχνεις. Απλά αφήνεις τον φόβο να σε κυριεύσει. Μη γυρίζεις στα γνώριμα λημέρια επειδή τα πόδια σου έμαθαν να σε πηγαίνουν εκεί. Δεν σου υποσχέθηκα ποτέ πως θα είναι εύκολο. Θα είναι ό,τι πιο δύσκολο έχεις κάνει. Και όσο πλησιάζεις στο να το πετύχεις τόσο θα μεγαλώνει ο βαθμός δυσκολίας.

jardim dos beijos

Τα πιο γλυκά μου φιλιά τα έχω κρατήσει για εσένα.

Τα πιο μεγάλα χαμόγελα. Τις πιο ζεστές αγκαλιές.
Να σε δροσίζει το καλοκαίρι το γέλιο μου.
Να γεμίζουν τα δωμάτια του μυαλού σου τα βήματά μου.

Σαν έρθεις να με βρεις κράτα γυμνό καμβά.
Θα χορέψουν οι ανάσες μας πάνω του και
θα ανθίσουν οι νότες φιλιά.

à une inconnue

Σε κοιτάζω στα μάτια και βλέπω την θλίψη που
διάβαζα μέχρι χτες στην ψυχή σου. Ποτίζει μάτια
μου ο πόνος. Ποτίζει και γίνεται συνήθεια.

μαύρος άγγελος

Θλιμμένη μπαλαρίνα,
πάνω στην παλάμη μου χορεύεις
και την αγάπη μου περιγελάς.
Περάσανε τα χρόνια
κι ακόμα περιμένω.
Ονειρεύομαι την μέρα
που τα γέλια σου στα μούτρα θα μου πετάς
ενώ άγριος άνεμος την κούνια σου χτυπά.

Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 2009

Το Τείχος γκρεμίστηκε. Θυμάμαι την ημέρα χαρακτηριστικά. Πιτσιρίκι τότε. Γνώριζα μόνο όσα άκουγα. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει την υπερβολή στην οποία αρέσκονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τείνει να σε παραπληροφορεί. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει πως την αλήθεια δεν θα στην πει κανείς, πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου. Για καιρό περίμενα την επίθεση, μια πιθανή νέα κατοχή. Και συνέχιζαν να έχουν το ίδιο πρόσωπο οι “κακοί” στα παιχνίδια πολέμου με τα άλλα παιδιά.
Σήμερα δεν υπάρχουν τείχη όπως τότε. Δεν υπάρχουν τείχη από πέτρες και τούβλα γεμάτα συνθήματα σκαμμένα από διψασμένα χέρια για αέρα ελευθερίας. Δεν υπάρχουν τείχη που να γκρεμίζονται με καλέμι και λοστό. Γιατί σήμερα τα τείχη δεν είναι απτά. Συχνά δεν είναι ούτε καν ορατά. Συνήθως τα βλέπουν μόνο λίγοι. Και είναι τόσο λίγοι που δεν γίνονται πιστευτοί. Που δεν ακούγεται η φωνή τους και δεν υπάρχει χώρος στις ειδήσεις για αυτούς.
Ο Παντελής Βούλγαρης φώναξε “Ψυχή βαθιά”. Δοκιμασμένη συνταγή δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα. Το είδαμε ξανά στο ¨The wind that blows the burley¨, στους Βόρειους και Νότιους και σε τόσα άλλα που μου διαφεύγουν. Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί πονάει να αλληλοσκοτώνονται δύο άνθρωποι μόνο όταν είναι αδέλφια εξ αίματος, μόνο όταν ανήκουν στο ίδιο έθνος ή όταν συνήθιζαν να είναι κολλητοί φίλοι.
Εν τω μεταξύ, οι Αλβανοί παραμένουν “Αλβανοί”, οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τα κακώς κείμενα μονάχα “πίσω στην χώρα τους!” και τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα σε καμιά πατρίδα. Γιατί αυτά δεν είναι τείχη αφού κανείς δεν τα αναγνωρίζει ως τέτοια. Γιατί όλοι αυτοί δεν είναι αδέλφια μας, δεν πιστεύουν στον θεό μας και κατά το γνωστό ρητό “πας μη Έλλην, βάρβαρος”, εκτός αν πρόκειται για τους φίλους μας τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, κ.ο.κ.
Μικρά και μεγάλα τείχη. Τοπικιστικά, παγκόσμια. Συρμάτινα, λεκτικά. Δια-χωριστικά. Κι εσύ με ρωτάς γιατί πνίγομαι.

Μην ανησυχείς...

Είναι φορές που μου λείπει το κόκκινο ποδήλατό μου. Που μου λείπουν τα χλωμά φώτα στο ποτάμι/πάρκο της Βαλένθιας. Δεν συμβαίνει κάτι. Μα όλα νιώθουν τόσο λάθος. Τότε κατεβάζω τις συνδέσεις. Κατεβάζω τα κινητά. Κατέβαζω κι εμένα ακόμα. Έρχεται το μαύρο μου σύννεφο και σκοτεινιάζει τα πάντα. Τότε ανοίγω την πόρτα και περπατάω. Γυρίζω μόνο όταν ο θόρυβος της πραγματικότητας μπει πάλι στο μυαλό μου. Ή... Όταν με διώξει ο δρόμος.

έλα...

Θα σε κρύψω βαθιά στην υγρή μου σπηλιά. Να εξερευνήσεις κάθε μικρή της σπιθαμή. Να νιώθεις τις ζεστές της δονήσεις. Να ξεδιψάς στις πηγές που τρέχουνε νέκταρ. Μόνο εγώ θα έρχομαι να σε βλέπω. Θα σε κρατώ σφιχτά αγκαλιά. Θα σε ποτίζω το άρωμά μου. Θα σε ταϊζω στο στόμα αγάπη και μέλι.

Οι μεγάλες πλημμύρες...

Φούσκωσε το ποτάμι. Μικρές δροσερές σταγόνες δύτες στα βάθη του. Ξέθαψαν κρυφούς θησαυρούς και κουφάρια. Ένα γυμνό κορμί περιφερόταν στην όχθη του. Κοντοστάθηκε πάνω από δυο ερωτευμένα σαλιγγάρια. Ανάσανε Άνοιξη. Κοίταξε κατάματα το σκοτάδι. Κι άρχισε να λαξεύει στα πετρώματα όνειρα.

Φούσκωσε το ποτάμι. Έγιναν οι λέξεις ζωγραφιές. Μουσικές μπήκαν από τα παράθυρα. Νότες λησμονημένες από τον χρόνο. Να χοροπηδάνε σαν αχτίδες στα χρώματα. Να γαργαλάνε ακροδάχτυλα που αγγίζονται. Ένας περαστικός αποξεχάστηκε. Έμεινε χρόνια να μεταφράζει τις αισθήσεις του. Μα δεν τόλμησε να βουτήξει.

Πλημμύρισε ο τόπος αρώματα, ξεριζωμένα από τα ρεύματα βρύα και σεντούκια που ονειρεύονταν βουνοκορφές...

( Πώς να είσαι αληθινός
χωρίς να πάψεις να είσαι σωστός; )

falling in love...

Ερωτεύομαι συχνά τοπία.
Ερωτεύομαι συχνά βιβλία, ταινίες, μουσικές.
Ακόμα πιο συχνά, ερωτεύομαι στιγμές.
Ερωτεύομαι συχνά τον ήλιο, την θάλασσα, τα σύννεφα.

Σπάνια, ερωτεύομαι ανθρώπους.
Ακόμα πιο σπάνια, ερωτεύομαι συντρόφους.

κύματα σε νηνεμία

Έμπλεξαν οι σιωπές... Έπεσε ο ένας στίχος πάνω στον άλλον... Τα χαμόγελα έμειναν να κοιτάζονται αντικριστά... Ποιος θα κάνει πίσω πρώτος; Ποιος θα απλώσει το χέρι χωρίς να δειλιάσει;

Η μικρή νεράιδα στροβίλισε γύρω από το καθιστό σκυλάκι... Του χάρισε παιχνιδιάρικα γελάκια... Σπινθηροβόλησαν τα μάτια του... Ύστερα φτερούγισε μακριά... Ήταν όνειρο; Ένα γλυκό παραμύθι;

Ανέβηκε η θάλασσα σε ένα ψηλό βουνό... Κατάπιε λόγγους και φαράγγια ξερά... Ζητιάνεψε κι άλλο γαλάζιο από τον ουρανό... Έτοιμος για την βουτιά από ψηλά; Έτοιμη να αντικρίσεις τον βυθό;

Θέλω να έρθεις να μυρίσεις το νυχτολούλουδο που ανθίζει στην ψυχή μου...

Κυριακάτικες μουσικές

Κυριακή... Μέρα του ήλιου κατά τους Άγγλους. Η πιο μελαγχολική τής εβδομάδας για μερικούς. Η μέρα που αφιερώνω στην φωτοσύνθεση του μυαλού μου.

Τα πιο μελαγχολικά τραγούδια πάντα μου έφερναν αγαλλίαση στην ψυχή... Τα πιο πονεμένα με έκαναν να θέλω να ερωτευτώ...

Στέρεψα από αλληγορίες... Στέρεψα από λέξεις... Θέλω να αφεθώ... Να αιωρούμαι σε ολόδροσο λιβάδι... Να μου χαϊδεύει ο ήλιος το πρόσωπο...

Και οι μουσικές μου ακολουθούν τον ρυθμό... Με γνωστά και άγνωστα κομμάτια...

Αντράκι...

Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα πως θα έπρεπε να έχω γεννηθεί άντρας. Δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από το "ισχυρό" φύλο. Ούτε θα αρνιόμουν κάτι από την θηλυκή μου φύση. Κρατάω ακόμα κι αυτά που με χαλάνε ώρες ώρες. Μόνο που είμαι πολύ αρσενική σε κάποιες μου πτυχές. Ετοιμοπόλεμη και διεκδητική. Η τεστοστερόνη στα ύψη. Κυνηγός που δεν ξαποσταίνει λεπτό. Να αναπνέω ελευθερία και να αποφεύγω κάθε είδους δεσμά. Θα κάνω ένα βήμα μπροστά. Θα ορθώσω ανάστημα. Το κεφάλι ψηλά. Με υπερηφάνεια. Θα σε κοιτάξω στα μάτια χωρίς φόβο. Δεν θα δειλιάσω στιγμή. Ή δεν θα (σ)το δείξω. Ναι, έχω και κάποια παιδιάστικα αρσενικά στοιχεία. Μα ύστερα βγαίνει η γάτα από μέσα μου. Ξεχνάω πως μέχρι πριν λίγο ήθελα να "οδηγώ" και αφήνομαι στα χέρια του. Χάνομαι σε ένα του βλέμμα και λιώνω για τα χάδια του. Γίνομαι υποτακτική και χαμηλώνουν οι ρυθμοί.

Η ανηψιά μου μου είπε προχτές "Kely, you are a doggie.¨ She is a pussy cat, and her best friend is a lion that follows her around. Σκαρφαλώνει σε δέντρα (η ανηψιά μου, όχι το λιοντάρι) και με τα μάτια να λαμπυρίζουν από χαρά μού λέει "Look! I go up to this big big big treeee with my little χεράκια..! Like these boys do." Και λάμπει το προσωπάκι της με τα πυρόξανθα μπουκλάκια. "Kely, you are a doggie. And I´m a pussy cat..."

Ίσως τελικά να είμαι ένα ναζιάρικο σκυλάκι. Αλητάκος σίγουρα. Δεν έχω μάθει στο λουρί. Μα ψάχνω έναν φίλο να με φροντίζει και να του κουνάω χαρωπά την ουρά μου.

Ένα ποτήρι λευκό κρασί...
Άνθη από φρούτα του πάθους...
Η βροχή να πέφτει δάκρυα στο κορμί μου...

Ήρθα ως εδώ για να σε βρω. Να κάνω τους δρόμους μας να τέμνουν και να συγκλίνουν πάλι. Σε έψαξα. Σε κυνήγησα. Σε άφησα να φύγεις. Ένιωσα το κενό να μεγαλώνει κι εγώ να χάνομαι μέσα σ'αυτό.

Αν κάπνιζα, τώρα θα άναβα τσιγάρο. Μα οι κακές συνήθειες δεν ήταν ποτέ σύντροφός μου. Κι ήρθε η στιγμή να αποβάλω κι αυτές τις λίγες που ακόμα κρατώ.

Όνειρο

Να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι και να μου κρατάς το χέρι. Να λάμπει ο ήλιος, να τιτιβίζουν τα πουλιά. Να μυρίζει άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα, μικρές στιγμές ευτυχίας. Να παίζω φευγαλέα με το νερό με τα άκρα των ποδιών μου. Και να σου γελάω. Να με αρπάζεις από την μέση και να με τρελαίνεις στα πειράγματα.

Όταν* μια μέρα σε γνωρίσω, θέλω να με πας σε εκείνο το μέρος που μυρίζει βρεγμένο από το πούσι χορτάρι και φιλιά...

* Ὅταν < ὄτε + ἄν → χρονικο-υποθετικός σύνδεσμος

The monsters in me

Δυο τέρατα παλεύανε. Καθένα με τον δικό του ιερό σκοπό. Τα πόδια τους παραπήγματα στο χώμα. Να σείεται η γη σε κάθε τους κίνηση. Μέρες ολόκληρες παλεύανε. Ώσπου έγιναν οι μέρες εβδομάδες. Ύστερα μήνες. Ύστερα χρόνια. Με μια μη ακολουθητική συχνότητα. Δεν έπαψαν στιγμή να αντικρούονται. Ιδρώτας έσταζε από τα κορμιά τους. Τα μάτια τους έκαιγαν από την ένταση της νοερής πάλης. Μα ήταν πάντα δυνατά. Έτοιμα να συνθλίψουν το ένα το άλλο. Δεν ήταν ισάξιοι αντίπαλοι ούτε είχαν τα ίδια όπλα. Κι όμως κάθε επίθεση ήταν μια υπέροχα εκτελεσμένη χορευτική φιγούρα. Με τον καιρό τα σώματά τους έγιναν ένα. Δεν ξεχώριζαν. Μπλέχτηκαν τα χνώτα τους κι οι βρυχηθμοί έκαναν συγχορδία. Ο ένας σκοπός ζούσε μέσα από τον άλλο. Έτσι απόμειναν χωρίς κανένα να μπορεί να νικήσει. Και περίμεναν. Παλεύανε. Και περίμεναν κάποιος άλλος να τους χωρίσει.

To do or not to do?

Πρόσφατα μια μικρή μου φίλη μού αποκάλυψε την τελευταία της φιλοσοφική ανακάλυψη: Όσα περισσότερα πράγματα κάνει κανείς τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχει για να σκέφτεται. 

Από την στιγμή, λοιπόν, που έκανε αυτόν τον συσχετισμό στο μυαλό της, αγχώθηκε. Καταπιάνεται συνέχεια με διάφορα που καταβροχθίζουν τις μέρες της. Τελικά, αποφάσισε να ελαττώσει τις δραστηριότητές της και προχτές μου ανακοίνωσε χαρούμενη πως πέρασε 1 ολόκληρη ώρα δίπλα στο παράθυρό της ακούγοντας μονάχα τα πουλιά. 

Μα είναι η δράση που κρατάει ξύπνιο το μυαλό. Η συναναστροφή με κόσμο -ανόμοιο, αν γίνεται, από εμάς- η τριβή με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα, η επίσκεψη σε μέρη πρωτόγνωρα. 

Παραθέτω εδώ δύο μικρά κάτι από τα "κάνω" μου, που τρέφουν παράλληλα το μυαλό μου και πυροδοτούν μυριάδες σκέψεις. Η προσωπική μου χρυσή τομή. Για να έχω κάτι να σκέφτομαι στην διαδρομή για την δουλειά. 

Home: Μια ταινία που χορταίνει τα μάτια με όμορφη ασχήμια.

Αξίζει επίσης να ξεφυλλίσετε το βιβλίο του Yann Arthus-Bertrand "Earth from Above" με τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

TED: Γιατί μια ομιλία την ημέρα την άγνοια την κάνει πέρα. 

Και απαντώ μόνη μου: To do (!) συλλογιζόμενη.

[ ....... ]

Από φόβο μην γίνουν οι λέξεις λέξεις.

Και ήρθε η βροχή...

Ζητείται ανταποκριτής! ;)

Ξεκίνησε χτες -Τετάρτη- και έχω σκάσει που δεν είμαι εκεί!

www.lea-festival.com

Φεστιβάλ λογοτεχνίας.
Σε αγαπημένο μέρος. Την Τεχνούπολη.
Και μάλιστα φεστιβάλ ισπανο-πορτογαλο-ελληνόφωνης λογοτεχνίας!

Μα γίνεται να λείπω από εκεί;!; Ειδικά τώρα που άρχισα να ξεθαρρεύω και με τα Πορτογαλικά μου και ψάχνω υλικό;

Επειδή λοιπόν, όσο και να το ζορίσω, αδυνατώ να παραβρεθώ, ζητείται εθελοντής για να με αντικαταστήσει. Λόγω λιποταξίας του μέχρι σήμερον ανταποκριτή, η θέση πρέπει να καλυφθεί άμεσα!

Ο ιδανικός υποψήφιος
- Θα είναι λάτρης της λογοτεχνίας, με ιδιαίτερη αγάπη για αυτή της Λατ. Αμερικής
- Θα είναι καταρτισμένος μάντης, έως ώστε να αναγνωρίσει με ευκολία κάθε είδους υλικό του ενδιαφέροντός μου
- Θα έχει μοναδικές διαπροσωπικές ικανότητες, άξιος συνομιλητής με άτομα διαφορετικής εθνικότητας, διαφορετικού κοινωνικού/επαγγελματικού/μορφωτικού επιπέδου και/ή χωρίς την ύπαρξη κοινής γλώσσας
- Θα είναι αξιόπιστος, υπεύθυνος, εχέμυθος

Το κατάλληλο άτομο αναμένεται
- Να καταγράψει λεπτομερώς τα βιβλία, φυλλάδια, μέλλουσες εκδηλώσεις, κλπ μέγιστου ενδιαφέροντος
- Να παραδώσει εκπληκτικής ποιότητας φωτογραφικό και ηχητικό υλικό
- Να συλλέξει και οργανώσει τα στοιχεία επικοινωνίας όλων των ατόμων με τα οποία υπό ιδανικές συνθήκες θα ερχόμουν σε επαφή
- Να μην προκαλέσει οποιουδήποτε τύπου δυσαρέσκεια σε αξιοσέβαστα μέλη/ακουλούθους του φεστιβάλ

Προσφέρονται
- Μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής μαγείας
- Η δυνατότητα διεύρυνσης του πολιτισμικού και μορφωτικού ορίζοντα του ατόμου
- Η ευκαιρία αναζωογόνησης και εμπλούτισης του κοινωνικού κύκλου του ατόμου
- Άριστος εργασιακός χώρος και περιβάλλον
- Πρωτοπόρα προϋπηρεσία για το βιογραφικό σημείωμα

Αν θεωρείτε πως είστε ο ιδανικός υποψήφιος και ανυπομονείτε να ωφεληθείτε από την μοναδική αυτή ευκαιρία, παρακαλώ επικοινωνήστε χωρίς περεταίρω καθυστέρηση στο παρόν blog!

Καθότι αναμένεται πληθώρα αιτήσεων, ενημερωτικό υλικό και επιπλέον οδηγίες θα λάβουν μόνο οι επιτυχόντες.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας!

(mind) travelling

There I was – don't know how many feet above ground – facing the most unexpected sight. Being around 8:30 in the evening I only wished I had not hidden the camera in the backpack, which was carefully stored out of my reach. Over the cottonish clouds, before my astonished and wide-open eyes, laid the most serenely celeste sky. No words exist worthy of this view. Who would have known that I were to witness this breathtaking sky at that time of the day? How were I to have foreseen this generous gift of the nature? And as if this weren't amazing enough, at short distance a small opening was letting me take a peek of the sea. There was not a single thing that could bring a bigger delight to my senses.

Which is this country that bares such beauty? How is it possible to combine autumn weather with this blue brightness? Grey, stressful city filled with flourishing spots, tapped in light. Contradiction at its zenith. Don't you dare speak another negative word about it! Should you not like it pack your things and go! You can always head to cities/countries more of your taste. I am totally fed up with all those who nag and complain about the place they have chosen to live in. And should it be the circumstances that led you there and cannot change a thing about it, I encourage you to change your attitude and mentality and become more appreciative of all the great things that it has. Cause it has so many to offer. But only to those who look for them. Only to those who are able to overcome their narrow-minded way of living and enjoy and benefit from what it has to give.


[Δεν ξέρω γιατί το κείμενο βγήκε στα αγγλικά. Ούτε γιατί η επεξήγηση ακολουθεί σε άλλη γλώσσα. Ίσως ακολουθούν την διαδρομή του ταξιδιού μου. Αν και τότε μάλλον θα έπρεπε να γράφω στα γαλλικά τώρα. Μα οι λέξεις επέλεξαν να τις εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο. Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ό,τι αυτές αποφασίσουν; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στην ορμή τους;

Δεν είμαι λάτρης της Αγγλίας. Άλλη είναι η χώρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Αλλού ανήκει το μυαλό μου. Μα έχω μάθει όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην αναζητώ το φαγητό της μαμάς μου.]


End of transmission. Hasta que vuelva la inspiración y la conexión rápida.

Ya se hizo noche...