Tuesday 20 December 2011


Πότε ακριβώς συνέβη;

Τικ, τοκ

Sunday 18 December 2011

ausencia


amor di mundo
amor da vida
amor di país
amor da liberdade
amor di sonhar

Ai solidao to'me sima sol sozim na ceu
*Άι, νιώθω μοναξιά όπως ο ήλιος μονάχος του εκεί ψηλά

Saturday 10 December 2011

μπαλώματα

 

Τρύπησαν οι τσέπες μου
και γλυστράνε στις πλάκες τα χαμόγελα σαν κέρματα

Monday 14 November 2011

Ανησυχώ



Όλα αυτά τα μάτια που με παρακολουθούν
καταπιέζουν και πνίγουν την κραυγή μου



Thursday 27 October 2011

Θα γίνω μισάνθρωπος.
Και πιο πολύ από όλους θα μισώ τον εαυτό μου.

Tuesday 25 October 2011

Μικρά καθημερινά δράματα

Πιάνεις ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου και χώνεσαι σε μια γωνιά για να εμφανιστείς μετά από λίγες ώρες με το χαμόγελο της ικανοποίησης και του στοχασμού. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική στην διαπασών και χορεύεις ξέφρενα αυλακώνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά του διαμερίσματός σου σαν να ήσουν πάλι 16 χρονών. Κι ενώ αυτά τα απολαμβάνεις απόλυτα στην μοναδικότητα της μοναξιάς σου, μια ταινία, σε όποια τεραστίων διαστάσεων τηλεόραση και να την δεις, σε όποια καταπληκτική αίθουσα κινηματογράφου, αν δεν έχεις την κατάλληλη παρέα να την αναλύσεις και να την σχολιάσεις στο τέλος, είναι σχεδόν σαν να μην την είδες καθόλου. Ω θεέ της έβδομης τέχνης! γιατί με βασανίζεις τόσο;

Sunday 2 October 2011

Lo sé pero no puedo decirlo, Puedo decirlo pero no lo sé

Σε κοιτώ να κοιμάσαι. Μικρό παιδί. Σφίγγεις το κορμί σου πάνω στο δικό μου. Με χαϊδεύουν οι ανάσες σου. Με διαπερνούν τα βρωμερά χνώτα του ύπνου και φωνάζουν έρωτα. Μπαίνει το καλοκαίρι μέσα στο δωμάτιο από όλες τις γωνιές. Παράδοξο. Πώς να σου εξηγήσω το παράδοξο που κυλάει στις φλέβες μου;

Είναι πόλεις που σου ταιριάζουν και πόλεις που σε χαντακώνουν. Άνθρωποι που σε γεμίζουν ενέργεια κι άλλοι που σε νεκρώνουν. Μικρές στιγμές. Να τις χώσεις όλες σε μια μαύρη σακούλα και να τις κλείσεις εκεί ερμητικά. Μην τυχόν δραπετεύσουν και σε μολύνουν. Τα όμορφα χωράνε όλα στις τσέπες σου.

Έχουν κολλήσει τα θέλω μου στο σωλήνα που διαπερνάει το θώρακα. Δεν αρθρώνουν λέξεις. Αν είχα μια κάμερα για μυαλό θα φωτογράφιζε μαύρο. Μη αληθινό. Ξεφτισμένο, μπαστάρδικο. Υπερέκθεση σε ένα φως ψεύτικο. Ό,τι δεν πηγάζει από μέσα σου σε καίει. Απαιτείται αγνότητα για να φτάσεις στο όλο σου.

Καλά κάνεις και δεν ρωτάς. Οι ερωτήσεις φέρνουν κουβέντες που σφαλιαρίζουν τα αυτιά. Δεν είναι πως δεν τις ήξερες ήδη. Μα αν δεν θέλεις να τις δεις; Δεν θα σου πω. Δεν θα σου πω όσα δεν θέλεις να ακούσεις. Θα σε αφήσω με το παραμύθι που έπλασες στο κεφάλι σου. Εκεί όπου όλα είναι ρομαντικά. Κι ας είναι οι πράξεις αδυσώπητες.

Όταν αυτό που λείπει είναι η ψυχή σου πώς μπορείς να πεις πως αγαπάς, πως νιώθεις, πως υπάρχεις;

Saturday 23 July 2011

No ice-cream will make my day

The world is flat. There are no peaks on the day-to-day line. You'll get momentaneous spikes only to realise that they are a fraud. After all they were only that, a flash of a rise followed by a sharp and deep decline.

Life does not move in circles. It's not even a straight line. Life does not move at all. It just exists. Like all these things / concepts out there that you cannot see, smell or feel. Your life is being pushed, not forward, sideways or in any other direction. There are no directions here, no guidelines, no book to consult. It's just being pushed, by an invisible hand, till you get to a steep point of nonexistence.

Thursday 14 July 2011

λεύκωμα

Η αγάπη είναι σαν την αμπάριζα που παίζαμε παιδιά.
Κάθε που τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και κυνηγάς πρέπει να γυρνάς πίσω και να αγγίζεις την αμπάριζα. Μονάχα έτσι "παίρνεις φωτιά" και συνεχίζεις τα χαμόγελα.

Friday 17 June 2011

Ιδού η ερώτηση

Αν δεν αγαπάς... ζεις;

Saturday 12 March 2011

/ feeling /

Ένιωσα την μοναξιά σου στις τρύπιες σου τις κάλτσες
Και στα σκόρπια τής ζωής απομεινάρια στο πάτωμα

Tuesday 8 March 2011

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

Monday 7 March 2011

Έγινες χαρταετός κι εσύ.
Σαν εκείνον που πετάξαμε μαζί στην μικρή μας παραλία.
Θυμάσαι; Σε συντροφεύει η μνήμη σου;
Σου λάσκαρε κάποιος το σκοινί και πήρες
πορεία ακανόνιστη. Μείναμε με το βλέμμα χαμηλά
ν'ακολουθούμε μια σκιά. Τουλάχιστον εσύ ξεμάκρυνες
ελεύθερος, δεν πιάστηκες σε σύρματα και κεραίες.

Sunday 6 March 2011

- verdades -

Amiga:
Escayola, no escayola...
Siempre resulta incomodo dormir sin un chico a tu lado.

Wednesday 9 February 2011

αγάπαμε...

... σε έναν τόπο άγνωστο. Ούτε δικό σου ούτε δικό μου. Σε ένα μέρος πρωτόγνωρο. Να μην έχει ταξιδέψει ούτε το μυαλό. Όπως τότε που σε γνώρισα. Πριν προλάβω καν να σε δω ή να ακούσω την φωνή σου.

Να γεμίσουμε τους σάκους μας με όνειρα και να φύγουμε. Τα χέρια σου στο τιμόνι. Τα μάτια μου πίσω από έναν φακό. Να κάνουμε στάσεις για φιλιά και καφεδάκι. Κι από το ραδιόφωνο να παίζουν μουσικές.

Το μόνο που θυμάμαι είναι χαμόγελα.

Sunday 6 February 2011

perdiendo control


στο κέντρο της σκηνής
μέχρι το πρωί


Thursday 3 February 2011

mis noches sin ti No2

Κάποιος έψαχνε αυτό και βρήκε εμένα
Χα...!
Μέχρι και το χαμόγελό μου δικό σου είναι

Por la niña romántica y cutre que llevo dentro de mi :D

Wednesday 2 February 2011

mis noches sin ti

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

Συντροφιά με μουσικές
Παρέα με αδυσώπητες σκέψεις
Επαναλβάνονται μέσα μου χαμόγελα και λέξεις

Αγκαλιά με ένα κρασί
Στο κορμί μου η βροχή να τρέχει
Το κρεβάτι έρημο άλλο δεν αντέχει

Αναζητώ το βλέμμα σου
Τον τελευταίο ψίθυρο το βράδυ
Βλέπω μορφές κι αγγίγματα μέσα στο σκοτάδι

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

Tuesday 1 February 2011

η Σικελία και οι γλώσσες

Σουφρώνω τα χείλη, απαλύνω τα δάχτυλα και σε φλερτάρω στα γαλλικά
Ανασηκώνω το πηγούνι, σε κοιτάζω λοξά και σε απαξιώνω με το βρετανικό μου ύφος
Το σώμα στητό, το βλέμμα αγέρωχο κι η ισπανική προφορά σού δηλώνει την ελευθερία μου
Γυρμένη στον καναπέ, στο αριστερό χέρι κρασί και φιλοσοφώ μαζί σου σαν κλασσική Ελληνίδα

Μα την μία και μοναδική γλώσσα στην οποία πρέπει να με νιώσεις δεν την καταλαβαίνεις

Monday 31 January 2011



Από αριστερά αγάπη μου
και να προσέχεις
Όπου αγαπάς πονάει πιο πολύ



Sunday 30 January 2011

Saturday 29 January 2011

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

Monday 24 January 2011

λίγο πριν πάρω τους δρόμους

"The only people for me are the mad ones,
the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, 
desirous of everything at the same time,
the ones who never yawn or say a commonplace thing,
but burn, burn, burn, 
like fabulous yellow Roman candles exploding like spiders across the stars,
and in the middle, you see the blue center-light pop, and everybody goes ahh..."

Jack Kerouac - On the road 

Saturday 22 January 2011

"Do you need someone too,
  just like those people who
  find peace in someone's promises?"



Friday 21 January 2011

jueves, quinta, jeudi

Η Πέμπτη ήταν πάντα η αγαπημένη μου μέρα.
Συγκυριακό το ό,τι γεννήθηκα Πέμπτη.
Δεν θύμαμαι, Πέμπτη σε γνώρισα;
Ή μήπως μια Πέμπτη γνώρισα εμένα..;




Saturday 15 January 2011

.                                                            .

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι.
Από επιλογή.

.                                                            .

μεταμεσονύκτιος μηδενισμός

Όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαμόγελα, εμπειρίες. Γίνονται αληθινά μόνο όταν* βρουν "ακροατή". Καμιά λέξη και κανένα συναίσθημα δεν έχει νόημα αν είμαστε οι μόνοι που τα αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν τον ήχο. Αν δεν είναι κάποιος παρών να νιώσει τις δονήσεις του δεν γίνεται αντιληπτός. Δεν ακούγεται ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ.




*τα έχουμε ξαναπεί αυτά: όταν - χρονικοϋποθετικός σύνδεσμος (ὂτε + ἄν)


.

Thursday 13 January 2011

Fw: σκέψεις

Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τρέχει το μυαλό μου. Δεν σταματάει σε κανέναν σταθμό. Και είναι τέτοια η ταχύτητα που δεν βλέπω καν το τοπίο. Συνήθως με πιάνει αυτό όταν ενθουσιάζομαι. Όταν κάνω σχέδια. Όταν μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι να έρθει αυτός που περιμένω. Τότε βουίζουν τα αυτιά μου και γεμίζει ο χώρος χρώματα. Τώρα έχω αυτήν την ταχυκαρδία αλλά το κορμί μου δεν ακολουθεί. Παραμένει οκνηρό. Κάνω ασκήσεις να το κουράσω, να πέσει σε γλυκό ύπνο μόλις βουλιάξω στο κρεβάτι, αλλά τίποτα. Είναι σαν να βαριέται ακόμα και να κοιμηθεί. Ή σαν κάποιος να του υποσχέθηκε πως αν παραμείνει ξύπνιο κάτι πολύ καλό θα γίνει. Ή απλά θα γίνει κάτι. Γιατί τελευταία κάθε μου πράξη μοιάζει με απραξία. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.

Το βλέπω το ερωτηματικό που σχηματίζεται στο μυαλό σου. Τι θέλει τώρα να μου πει; Πού θέλει να φτάσει; Μα σημασία εδώ δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Είναι μια σιωπή με λόγια που μοιράζομαι μαζί σου. Αν βρεις καλύτερη περιγραφή πέστην μου κι εμένα.

Το ταξίδι στην Ολανδία ήταν όμορφο. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα με το Άμστερνταμ και το Ρότερνταμ το είδα ελάχιστα. Μάλλον φταίει που δεν το ένιωσα σαν ταξίδι. Δεν είμαι έτοιμη για να κάνω ταξίδια. Δεν έχω αυτήν την ακόρεστη πείνα, τα ορθάνοιχτα μάτια όλο χαμόγελο. Αυτό το "ταξίδι" λοιπόν ήταν περισσότερο μια συνάντηση με την C. Πολλές συζητήσεις, πολλές χαλαρές και φιλοσοφικές στιγμές. Σαν βόλτα στην καινούργια μας πόλη. Παλιά λέγαμε πως θέλουμε να συγκατοικήσουμε κάποια στιγμή στο Παρίσι. Το λέγαμε και το πιστεύαμε. Μια μέρα θα συγκατοικούσαμε στο Παρίσι... Τώρα είναι εκεί, θα είναι εκεί μέχρι τον Ιούνιο. Κάποια στιγμή μάλλον θα την επισκεφτώ. Αλλά δεν έχει έρθει η στιγμή της συγκατοίκησης ακόμα. Ίσως και να μείνει ένα όνειρο. Μου αρέσουν τα όνειρα με τους φίλους μου...

Μα ήθελα να σου πω για την Ολανδία και τους Ολανδούς. Αυτούς που ήξερα κι αυτούς που γνώρισα εκεί. Όλοι τους κουβαλάνε λίγο τρέλα και μποέμικο στυλ ζωής. Η νέα φουρνιά ήταν αναμενόμενο εξάλλου καθώς οι περισσότεροι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά. Ή μπορεί και όλοι. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του ταξιδιού. Η νοοτροπία αυτών των ανθρώπων. Η χαλαρότητα. Η ξεγνοιασιά. Μα μια ορθότητα στην κοινωνία τους. Είδα πολλές σωστές βάσεις και πολιτισμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η πραγματικότητά τους. Μόνο από εμπειρίες φίλων Ολανδών. Τους είδα και δίπλα δίπλα με τρεις Γερμανούς (την C, το αγόρι της τον K και τον D τον σύντροφο της κοπέλας που μας φιλοξένησε). Είδα ομοιότητες και διαφορές. Έχει αρχίσει να αλλάζει η θεωρία μου για αυτούς τους λαούς. Τους ένιωθα πιο απόμακρους πιο παλια. Δεν έβρισκα κοινά σημεία. Μάλλον σκεφτόμουν ακόμα πολύ ως Ελληνίδα. [Περίεργο... Δεν ξέρω αν με θεωρώ Ελληνίδα... Αν με θεώρησα ποτέ... Μα άλλο θέμα αυτό...] Σε σύγκριση με την Ελλαδα ή τους Έλληνες δεν βρήκα πού συγκλίνουμε. Βρήκα όμως πολλά στοιχεία που θαυμάζω προσωπικά. Στοιχεία που μου ταιριάζουν. Είναι κάποιες λεπτομέρειες -που είναι πολύ μεγαλύτερες από λεπτομέρειες- που με κάνουν να νιώθω "σπίτι" μου. Κι όσο κι αν με εκπλήσσει τόσο αληθινό νιώθει...

Μου αρέσει να γράφω... Μου αρέσει να σου γράφω...
Μην περιμένεις πάντα να βγάζουν νόημα όσα λέω... Είναι αφιλτράριστα...

Σικελία