Monday 30 June 2008

Μέχρι πού φτάνουν τα δικαιώματα του παιδιού σου;

Στην Σουηδία είναι πραγματικοί υπερασπιστές των παιδικών δικαιωμάτων. Ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν οι πράξεις μιας σημαντικής μερίδας τους: Birthday party snub sparks debate

Μακάρι να ήταν αυτό πάντα το σοβαρότερο ζήτημα που συζητιέται στα Κοινοβούλια όλων των κρατών και το μοναδικό πρόβλημα. Μακάρι... 

Sunday 29 June 2008

..y el cambio..? ¿cuándo vendrá?


Άλλαξα τις μέρες... τις ώρες...

Αλλάζω γνώμη κάθε λεπτό...

Θα αλλάξω πόλη... χώρα...

Να αλλάξω δέρμα...


Αλλάζω κι εγώ...

Sunday 22 June 2008

Πρωινή σιωπή



Η ζωή στιγμές, μικρά ταξίδια γυάλινα 
Να τις κάνω θάλασσα, να τις κάνω ωκεανούς
Να με βυθίζουν πάντοτε στην αγκαλιά σου...



-Επέστρεφε-

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

Κ. Καβάφης

Thursday 12 June 2008

should I have written that..?




Σε μια Αθήνα από αναμνήσεις...

...σε πόλεις που δεν σε είχα γευτεί...

Καθρέφτης με σβησμένα σημάδια...

Αφήνω πίσω τον εαυτό μου...

...γεμίζω τα κενά μου με σιωπή...


Nostalgia por caricias perdidas...


A smile for the moments to be lived...


I've got to do something about the dreaming
it leaves the day the loss of been touched...

Monday 9 June 2008

Για τί θα γράψουμε αύριο;

Διαβάζω από εδώ και από εκεί ωραία ποστάκια χάριν της πρόσφατης παγκόσμιας ημέρας του περιβάλλοντος. Είδαμε γενικότερα αυτή την εβδομάδα κόσμο να καθαρίζει παραλίες, να ξεσπαθώνει στα κανάλια για την αυτοκαταστροφικότητα της ανθρώπινης φυλής και άλλα τέτοια συγκινητικά και αυθόρμητα. Μα ως γνωστός αντιρρησίας και αντιδραστικός άνθρωπος όλο αυτό μου δημιούργησε έναν εκνευρισμό. Σαν τον Γκρινιάρη λοιπόν, δηλώνω πως μου την δίνουν όλες αυτές οι παγκόσμιες ημέρες που υπάρχουν για να ικανοποιούν τις ενοχικές μας συνειδήσεις και να δίνουν τροφή για συζητήσεις του φαίνεστε σε ρηχούς ανθρώπους. Καλά, πάω πάσο. Υπάρχουν και άτομα που δεν θυμούνται να προβληματιστούν μονάχα τις επίσημες ημερολογιακές ημέρες, όπως οι αξιόλογοι κύριοι που ανέφερα πριν. 
Πάντως, επειδή στην "έχω μια απάντηση για όλα" πλευρά μου είναι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό, θα πω κι εγώ την ατάκα μου. Εμείς, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι, που είμαστε πολύ άνετοι και μεσογειακοί τύποι, λέω να περιμένουμε μέχρι να μας ορίσουν επίσημη ημερομηνία καταστροφής του πλανήτη. Τότε μπορούμε να βρούμε μια γρήγορη λύση, μια δικαιολογία και να την σκαπουλάρουμε ξανά. Εξάλλου, η αναβλητικότητα είναι από τα γνωστά κοινά μας στοιχεία που μας κάνουν τόσο ξεχωριστούς και αξιολάτρευτους. Αυτή τη μάγκικη νοοτροπία δεν πουλάμε και στους τουρίστες για να τους προσελκύουμε;
Προς χαλάρωση της ατμόσφαιρας δύο κομματάκια που μου αρέσουν. Αυτό, γιατί με έκανε να γουστάρω έναν παρεξηγημένο από εμένα καλλιτέχνη. Κι αυτό, λίγο για τους στίχους και πολύ για το video clip που με κολλάει για ανεξήγητο λόγο. 
Περιμένω ενημέρωση για το θέμα της εβδομάδας... ;)

Friday 6 June 2008

Χθες βράδυ...

Γλύστρησα κάτω από το παντζούρι έξω στο μπαλκόνι. Ξυπόλητη, να μαυρίζουν οι πατούσες στο μάρμαρο. Το μαλλί πιασμένο ψηλά, οι αγκώνες να ακουμπάνε στα κάγκελα. Μια υποψία φεγγαριού πίσω από τις πολυκατοικίες, σαν κεράκια νερού σε ρομαντικό δείπνο. Συνοδία στον άγνωστο μουσικό που διέκοψε τις σκέψεις μου. Τον παρακολουθούσα. Έναν όροφο πιο ψηλά, πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες. Να στρίβει τσιγάρο, να γρατζουνάει την κιθάρα του, να προσπαθώ να διακρίνω τους στίχους. Μετρούσα την απόσταση. Του θέλω από την πραγματικότητα. Οι λέξεις μου μετατρέπονταν σε σιωπή. Τον είδα απεγνωσμένα να πληκτρολογεί ένα νούμερο. Κάποιες στιγμές είναι πολύ προσωπικές. Γλύστρησα πάλι μέσα και τράβηξα την κουρτίνα.
Κρίμα η ωριμότητα να μην είναι κινηματογραφική.