Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.