Sunday 31 January 2010

black hole ή οπτική γωνία

αυτά που αγάπησα πιο πολύ δεν θέλεις να τα ξέρεις
περιφρονείς την ποίηση που φώτισε μέσα μου σε μια προηγούμενη στιγμή
διαβάζεις και προσπερνάς τις πιο μεγάλες μου αλήθειες

εμφανίζεσαι απρόσμενα πάνω σε ομιχλώδες πλοίο
ζητάς ν'ανεβάσεις λευκά πανιά να χαρώ σαν σε αντικρίσω
μα ξεχνάς
ξεχνάς με την επιλεκτική σου μνήμη

κρέμασα την καρδιά μου στον τοίχο και την παρατηρώ
σαν ανάψω το μικρό κεράκι μέσα της
θα νιώσεις την θέρμη του ή θα χαθείς στο κενό;

Saturday 23 January 2010

Στο Σπίτι της - δικής μου - Ψυχής


Plus au fond, tout au fond, dans la Maison de l' Ame,
Ou vont et viennent et s' asseoient autour d' un feu,
Les Passions avec leurs visages d' un grand vouloir.


Μου λείπει η ποίηση.
Μου λείπεις εσύ.


Wednesday 20 January 2010

Amanece, que no es fácil

Θα ξημερώσει πάλι σήμερα. Αύριο. Σε λίγο. Το ξέρω. Και δεν είναι εύκολο. Το ξέρω κι αυτό. Πρέπει να περιστραφεί η Γη, να συνεχίσει το ταξίδι της γύρω από τον Ήλιο. Να μετακινηθούν κι όλοι οι πλανήτες. Να μην προκρουστεί κανένας αστεροειδής πάνω μας. Να μην μας την κάνει και τελευταία στιγμή ο Ήλιος. Δύσκολο πράγμα το ξημέρωμα. Μα είναι κάθε μέρα εκεί. Πείσμα εσύ που το κοιτάς. Πείσμα αυτό που σε περιμένει.

Με κούρασε να περιστρέφομαι γύρω από εμένα. Δεν αντέχω να σε χάνω από την θέα μου τόσες ώρες. Με κούρασε κι η ακανόνιστή σου πορεία. Βάλε στόχο ευθεία πάνω (μου) και πάμε. Τις βαριέμαι τις κατηφόρες. Κοίτα ψηλά. Να κοιτώ το βλέμμα σου. Δεν θα την πατήσουμε εμείς σαν τους άλλους. Σαν εκείνους που αλλού θέλουν να παν κι αλλού κοιτάνε. Εγώ θα κοιτάζω εσένα.

Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ή πάλι κάτι άλλο είπα;
Δεν θέλω να με βρει άλλο ξημέρωμα έξω από την αγκαλιά σου.


Tuesday 19 January 2010

Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.

Sunday 17 January 2010

advertência



Nem sempre sou igual

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.
Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,
Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés —
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma ...
Alberto Caeiro

Έψαχνα μέρες τρόπο να το βάλω σε λέξεις.

Saturday 16 January 2010

τα άκρως απαραίτητα


Στο επόμενό μου ταξίδι οι κούτες θα είναι βαριές.


Θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, κι εσένα.

Monday 11 January 2010

sin raizes




Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;

Sunday 10 January 2010

Με όλες τις αισθήσεις

Σε διαβάζω. Διαβάζω κι εμένα. Διαβάζω ξανά.
Κολλάω στο δέντρο. Κάνω zoom out. Αλλάζει η μετάφραση κάθε φορά.
Προσπαθώ να ακούσω. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς διφορούμενες λέξεις.
Χάνω τον στόχο. Ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Αδειάζω από σκέψεις.
Οι τρεις μου αισθήσεις μού λένε αλήθειες.
Μια μέρα ή μια νύχτα θα δέσω τα μάτια και θα κάνω βουτιά.
Ελεύθερη πτώση. Χωρίς αγωνία.
Και θα με έχεις όλη.

Friday 8 January 2010

Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.