Thursday 28 August 2008

rara... παράξενη... odd... bizarre...

Σε τόσες και άλλες τόσες γλώσσες μου το έχουν πει. Για τις λεπτομέρειες στις οποίες κολλάει συχνά ο εγκέφαλός μου. Και κάθε φορά χαμογελάω :) Τι πιο όμορφο από τις μικρές παραξενιές που καθένας μας έχει..; Από τις απαλές αποχρώσεις που κάνουν κλικ μέσα μας..;


Έμεινα να σκέφτομαι εκείνο το κουρασμένο μεσημέρι περιμένοντας το τραμ στην Bordeaux. Η φίλη μου η S., Ισπανίδα που τρέχει από milonga σε milonga, μου έβαλε να ακούσω το αγαπημένο της τραγούδι. "Νομίζω πως οι στίχοι είναι στα αραβικά" μου είπε, "Θα ήθελα τόσο να μπορώ να τους καταλάβω." Και η έκπληξη ήταν αμοιβαία όταν ανακαλύψαμε πως το "el tango de las nubes", όπως έγραφε το mp3 της, ήταν αυτό και η επιθυμία της μπορούσε με ευκολία να εκπληρωθεί. 

Μα είναι η άγνοιά μου για την διαφορετικότητάς μας, απόρροια της επιβολής της δυτικής κουλτούρας, που με βασανίζει αυτές τις μέρες. Σε μια γειτονική χώρα, που βρέχεται από την Μεσόγειο κι ας μην την συγκαταλέγουμε στις μεσογειακές, η εβδομάδα για τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες ξεκινάει την Κυριακή και τελειώνει την Πέμπτη. Γιατί, όπως μου υπενθύμισε ο φίλος μου ο G., ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη -το Σάββατο- ξεκουράστηκε. Θεωρία που συμφωνεί περισσότερο με την ελληνική ονομασία των ημερών (Δευτέρα, η δεύτερη μέρα κλπ.). Το κράτος που αντιστέκεται λίγο στον "ρυθμό" της Δύσης δεν είναι άλλο από το Ισραήλ.

Πόσο παράξενα μικρός ή μεγάλος φαντάζει καμιά φορά ο Κόσμος. Όσο παράξενα μικρός ή μεγάλος είναι και ο Κόσμος που κουβαλάμε...


milonga: είδος μουσικής που εκφράζεται με τον χορό του tango και που χαρίζει το όνομά της στα μέρη όπου γιορτάζονται σχετικές με το tango εκδηλώσεις

Thursday 7 August 2008

un petit paradis dans mon coeur

δεν θα πάψω ποτέ να ερωτεύομαι πόλεις σαν κι αυτή,



όπου η τέχνη είναι μέρος της καθημερινότητας,


όπου από τις πρώτες κιόλας μέρες σε υποδέχονται με κάτι γνώριμο για το "Καλώς όρισες",


όπου σε κάθε γωνιά βρίσκεις αυτούς τους απίστευτους πειρασμούς,


όπου μπορείς να ανασάνεις άπλα,


και όπου κάθε σου βόλτα μυρίζει ελευθερία.


Friday 1 August 2008

Αναρωτιέμαι...

Έχω ακούσει κατά καιρούς γυναίκες να δηλώνουν πως θα προτιμούσαν να είναι άντρες. Κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Εμένα, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Αν και καμιά φορά σκέφτομαι πως παρουσιάζω στοιχεία εξ αιτίας των οποίων συχνά κατηγορούμε τους άντρες. 

Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω ορθώς τον διαχωρισμό μεταξύ ασθενούς και δυνατού φύλου. Δεν ξέρω πού πραγματικά είμαστε δυνατές οι γυναίκες και πού σταματά η αδυναμία των αντρών. Ίσως φταίει που εξ αρχής τα καλούπια μού φαίνονται πολύ άβολα. 

Μα δεν δυσκολεύομαι να εντοπίσω το αδύναμό μας σημείο. Ξεκινάει ακριβώς την στιγμή που θα μας πλησιάσει στις τρεις η ώρα το πρωί εκείνος ο τρελός -αθώος ή επικίνδυνος- τύπος και δεν θα ξέρουμε πού να στραφούμε. 

Αναρωτιέμαι, οι άντρες νιώθουν ποτέ φόβο;