Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.

Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 2009

Το Τείχος γκρεμίστηκε. Θυμάμαι την ημέρα χαρακτηριστικά. Πιτσιρίκι τότε. Γνώριζα μόνο όσα άκουγα. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει την υπερβολή στην οποία αρέσκονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τείνει να σε παραπληροφορεί. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει πως την αλήθεια δεν θα στην πει κανείς, πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου. Για καιρό περίμενα την επίθεση, μια πιθανή νέα κατοχή. Και συνέχιζαν να έχουν το ίδιο πρόσωπο οι “κακοί” στα παιχνίδια πολέμου με τα άλλα παιδιά.
Σήμερα δεν υπάρχουν τείχη όπως τότε. Δεν υπάρχουν τείχη από πέτρες και τούβλα γεμάτα συνθήματα σκαμμένα από διψασμένα χέρια για αέρα ελευθερίας. Δεν υπάρχουν τείχη που να γκρεμίζονται με καλέμι και λοστό. Γιατί σήμερα τα τείχη δεν είναι απτά. Συχνά δεν είναι ούτε καν ορατά. Συνήθως τα βλέπουν μόνο λίγοι. Και είναι τόσο λίγοι που δεν γίνονται πιστευτοί. Που δεν ακούγεται η φωνή τους και δεν υπάρχει χώρος στις ειδήσεις για αυτούς.
Ο Παντελής Βούλγαρης φώναξε “Ψυχή βαθιά”. Δοκιμασμένη συνταγή δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα. Το είδαμε ξανά στο ¨The wind that blows the burley¨, στους Βόρειους και Νότιους και σε τόσα άλλα που μου διαφεύγουν. Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί πονάει να αλληλοσκοτώνονται δύο άνθρωποι μόνο όταν είναι αδέλφια εξ αίματος, μόνο όταν ανήκουν στο ίδιο έθνος ή όταν συνήθιζαν να είναι κολλητοί φίλοι.
Εν τω μεταξύ, οι Αλβανοί παραμένουν “Αλβανοί”, οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τα κακώς κείμενα μονάχα “πίσω στην χώρα τους!” και τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα σε καμιά πατρίδα. Γιατί αυτά δεν είναι τείχη αφού κανείς δεν τα αναγνωρίζει ως τέτοια. Γιατί όλοι αυτοί δεν είναι αδέλφια μας, δεν πιστεύουν στον θεό μας και κατά το γνωστό ρητό “πας μη Έλλην, βάρβαρος”, εκτός αν πρόκειται για τους φίλους μας τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, κ.ο.κ.
Μικρά και μεγάλα τείχη. Τοπικιστικά, παγκόσμια. Συρμάτινα, λεκτικά. Δια-χωριστικά. Κι εσύ με ρωτάς γιατί πνίγομαι.

do you feel loved?

Σε μια περίοδο που οι μετρήσεις είναι στο ζενίθ, την προσοχή μου τράβηξε μια άλλου είδους έρευνα. Στα πλαίσια γνωστής καμπάνιας που διεξάγεται στην Αγγλία ενάντια της διάκρισης κατά των ατόμων με ψυχικά νοσήματα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων κλήθηκε να απαντήσει ένα εκτενές ερωτηματολόγιο. Είχα την τιμή να έχω πρόσβαση στα αποτελέσματα της πρώτης φάσης (4ετές πρόγραμμα), τα οποία στα αδαή μάτια μου ήταν συγκλονιστικά.

Καθώς στερούμαι διπλώματος κ βαθύτερη γνώση ψυχολογίας/ψυχιατρικής, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα τα στοιχεία που αγγίζουν την καρδιά. Μία από τις ερωτήσεις που όφειλαν να απαντήσουν τους ζητούσε να αναφέρουν την συχνότητα με την οποία νιώθουν πως τους αγαπούν. Πέντε ήταν οι δυνατές απαντήσεις: ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, συχνά, συνέχεια. Νικήτρια αποδείχτηκε θριαμβευτικά η επιλογή Νο2 - σπάνια. Αξιοπρόσεχτο είναι δε το γεγονός ότι ο πεσιμισμός του ερωτηθέντα δεν αυξομειωνόταν ανάλογα με την εθνική/κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ούτε σύμφωνα με το μορφωτικό του επίπεδο. Προς έκπληξή μου μάλιστα, άτομα που απέπνεαν μεγαλύτερη αισιοδοξία γενικότερα στις απαντήσεις τους και θετικότερη προσέγγιση της ζωής κύκλωναν επίσης το "σπάνια" ή ακόμα και το "ποτέ". Ελπιδοφόρο είναι βέβαια το 4% για το "συνέχεια".

Η ομάδα που επιλέχτηκε για αυτό το ερωτηματολόγιο τελεί υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Κατ'επακόλουθο, δεν μπορεί να κριθεί αντιπροσωπευτική του συνόλου. Παρολ' αυτά, το 16% του πληθυσμού -ένα ποσοστό που πλησιάζει εμάς και τον κοντινό κοινωνικό μας κύκλο επικινδύνως- έχει περάσει ή θα περάσει στο μέλλον κάποιας μορφής κατάθλιψη (το κύριο νόσημα των ερωτηθέντων). Μια από τις πιο ύπουλες -κατά την γνώμη μου- ασθένειες, καθώς δεν σου αφήνει δυνάμεις για να την καταπολεμήσεις.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Εσείς; Do you feel loved?

Sobre artistas y fascistas

Είναι θέματα που για μένα προσωπικά είναι κρυστάλλινα σαν το νερό. Συχνά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ενεργεί αρνητικά στις πράξεις και αντιδράσεις μου. Και κάθε φορά μου λέω πως από την επόμενη θα πρέπει να υπολογίζω περισσότερο τους παράγοντες που δεν χωρούν στις εξισώσεις μου. Και κάθε φορά την πατάω και μένω σαν βλάκας να κοιτάζω την οθόνη.
Δύο νέες πληροφορίες με αιφνιδίασαν πάλι. Η συμμαχία του Berlusconi κέρδισε χτες θριαμβευτικά τα ηνία της Ιταλίας, ενώ πριν ένα χρόνο ο αναγνωρισμένος Κοσταρικανός "καλλιτέχνης" Guillermo Vargas κέρδιζε τις εντυπώσεις με μια πρωτοφανή έκθεση. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι το πώς και το γιατί.

Μη με πιστεύετε. Φούσκα είναι. Και θα σκάσει.

Νιώθω ντροπή. Ξεκινώντας από αυτό το ποστ. Ντροπή. Για τις πυροτεχνικές μου ενοχές που σε μια στιγμή εξανεμίζονται. Για τους αγώνες που παρακολουθώ από τηλεπαράθυρα. Για τις φρικαλεότητες που μαθαίνω μέσα από ταινίες, βιβλία, άρθρα που τυχαία έπεσαν στα χέρια μου. Για την άγνοια που μονάχα σπαροδικά καταπολεμώ. Νιώθω ντροπή. Για την ντουλάπα που ξεχειλίζει από ρούχα. Για το διπλό κρεβάτι που απολαμβάνω μόνη μου. Για το βασανιστικό ερώτημα μικροαστικής νοικοκυράς "τι θα μαγειρέψω αύριο;" που με περιμένει στην γωνία. Νιώθω ντροπή. Για τις ασήμαντες φιλονικίες που κατάφεραν να σκεπάσουν -έστω και στιγμιαία- το χαμόγελό μου. Νιώθω ντροπή για τις στιγμές που δεν νιώθω ευγνώμων. Ντροπή. Που κάθε μέρα θέλω πιο πολύ. Ντροπή που δρω με κέντρο τον εαυτό μου. Ντροπή. Για το παρελθόν που κουβαλάω στο αίμα μου. Για το μέλλον που απειροελάχιστα προσπαθώ να αλλάξω. Για έναν μισθό που συνεχώς αυξάνεται ενώ δεν το έχω ανάγκη. Νιώθω ντροπή. Που αντί να ψάχνω την λύση γράφω ένα ακόμα εγωκεντρικό ποστ. Ντροπή. Γιατί ξέρω πως το βράδυ η σκέψη που δεν θα με αφήσει να κοιμηθώ δεν θα έχει σχέση με αυτές τις γραμμές, αλλά με μια αγάπη που όπως όλες μας τελείωσε.

Ανταπόκριση εκ του ασφαλούς

Στην Ευρώπη των ευκαιριών, της δημοκρατίας, της ενότητας συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με γεγονότα που δεν κατανοώ. Ο αστρολογικός μου χάρτης σκιαγραφεί ένα άτομο ανήσυχο με έντονες ιδεολογικές και επαναστατικές τάσεις. Η συμβίωση με τον εαυτό μου τόσα χρόνια από την άλλη πλευρά μου υποδεικνύει ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια αντιρρησία εκ γενετής που αντιδρά σε κάθε καταπάτηση της ελευθερίας της ή της ελευθερίας όλων των άλλων. Είναι αναπόφευκτη λοιπόν η ανατριχίλα που με διαπερνά στο άκουσμα της σιωπής.

Ο αξιότιμος δικαστής κος Garzón, σε μια απόπειρα να περιορίσει την επιρροή της ΕΤΑ, ακυρώνει κάθε δραστηριότητα των κομάτων ANV και PCTV που κατηγορούνται για συνεργασία με την τρομοκρατική ομάδα. Παγώνει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, τους αφαιρεί το δικαίωμα να παρουσιαστούν στις επερχόμενες εκλογές του Μαρτίου, τους απαγορεύει οποιαδήποτε προπαγανδιστική ενέργεια ή συμμετοχή σε πολιτικής μορφής εκδήλωση και, γενικότερα, σφίγγει αποφασιστικά τον κλοιό γύρω τους. Επειδή δεν ζούμε στον Μεσαίωνα ούτε υπό δικτατορικό καθεστώς φυσικά, δεν τους καίει στην πυρά και ούτε καθιστά παράνομες τις συναρθροίσεις άνω των τριών. Βέβαια, προς αποφυγήν εκπλήξεων, τους κόβει όλες τις παροχές (νερό, τηλέφωνο, ηλεκτρικό) σε όλες τους τις εγκαταστάσεις.

Παραμένοντας στην ίδια χώρα και λίγο πριν τις εκλογές, ακούγονται τα μεγαλεπίβολα σχέδια από όλες τις πλευρές. Προσπαθώντας να πείσει τους ψηφοφόρους ο Mariano Rajoy τους αναπτύσει τις προτάσεις του για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής τους. Μία από αυτές είναι η χορήγηση βίζας μετα βαθμολογίας για τους μετανάστες. Σύμφωνα με τις γνώσεις τους επί της ισπανικής γλώσσας, κουλτούρας και νομοθετικού συστήματος, αλλά και την δυνατότητά τους για επαγγελματική ένταξη, θα αξιολογούνται οι υποψήφιοι μετανάστες. Οι πιο "ενδεδειγμένοι" και εφ'όσον δεν ξεπερνάται το επιθυμητό ποσοστό ένταξης, θα βραβεύονται με το δικαίωμα διαβίωσης και εργασίας στα ισπανικά εδάφη. Αν προέρχεσαι από μια φτωχή χώρα βέβαια, που δεν σε προετοίμασαν με τα απαραίτητα μαθήματα ισπανικών ή το χαρτί Πανεπιστημίου σου δεν ανταποκρίνεται στις εδώ επαγγελματικές απαιτήσεις, το πιθανότερο είναι ότι η αίτησή σου θα προωθηθεί στην λίστα με τους απορριφθέντες. Το ακόλουθο μέτρο, φυσικά, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση των πολιτών της ΕΕ. Οπότε καθόλου δεν μας απασχολούν οι χιλιάδες Άγγλοι, Γερμανοί και Βέλγοι συνταξιούχοι που ζουν στις αντίστοιχα δικές τους μικρές κοινωνίες κατά μήκους της Λευκής Ακτής (Costa Blanca) για παράδειγμα, που αγνοούν συχνά τις δύσκολες λέξεις "ψωμί", "τομάτες", "μήλα" στα ισπανικά όταν βρίσκονται στο μπακάλικο της ισπανικής γειτονιάς τους.

Ο μεγάλος αδελφός της Ισπανίας, η Γαλλία, υπήρξε ο εμπνευστής του πρωτοπόρου μεταναστευτικού σχεδίου. Στη γειτονική χώρα, βέβαια, είναι πολύ πιο εξελιγμένοι. Εκεί ο μετανάστης υποχρεούται να υπογράψει συμβόλαιο σεβασμού προς την γαλλική δημοκρατία, συνοδευόμενο από ιατρικές εξετάσεις κι ένα τεστ "γνώσεων" σχετικά με την επιθυμητά μελλοντική του χώρα. Επειδή ο Nicolas Sarkozy όμως ήταν προνοητικός όταν το συνέταξε επί της υπουργικής του θητείας, το αναφερθέν συμβόλαιο είναι ανανεώσιμο μετά τον πρώτο χρόνο υπό την προϋπόθεση ότι ο υποψήφιος παρακολούθησε τα απαιτούμενα μαθήματα γλώσσας και προετοιμάστηκε κατάλληλα για την ομαλή ένταξή του. Μάλιστα, επειδή η σημαντικότητα της οικογένειας είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη στην Γαλλία, παράλληλα με τα εντατικά του μαθήματα ο μετανάστης "προτρέπεται" να αποκτήσει μια εργασία που να του παρέχει τουλάχιστον τον βασικό μισθό των 1.οοο € μηνιαίως, ώστε να μπορέσει να "καλέσει" την οικογένειά του στην νέα του πατρίδα. Ως γνωστόν, η Γαλλία είναι από τις πλέον φτηνές χώρες όπου άνετα μπορούν να ζήσουν με αυτό το ποσό τα μέλη μιας φυσιολογικής οικογένειας. Εξάλλου, ο χαμηλός δείκτης ανεργίας ευνοεί την εύρεση ενός καλού πόστου.

Ελπίζω μονάχα σύντομα να ακολουθήσουν και οι δικοί μας -αν δεν έχουν προβεί ήδη εν αγνοία μου στην διαδικασία- τα προοδευτικά αυτά μέτρα προάσπισης της εθνικότητάς μας. Η ελληνική και ευρωπαϊκή μας ταυτότητα πρέπει να υπερασπιστεί από τους "βαρβάρους" που απειλούν με την πολυχρωμία την καθαρότητα της κοινωνίας μας. Αν και από ό,τι διάβασα εδώ πρόσφατα, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.




If you look for the bad in people expecting to find it, you surely will.

Abraham Lincoln

Αδρανή δρώμενα

Είναι στιγμές που ένας ακατανίκητος φόβος τρυπώνει στην ψυχή μου. Στην πορεία της ζωής μου ένας άνθρωπος με έμαθε να αναρωτάμαι για κάθε πράγμα το γιατί. Δεν δέχεται πάντα απάντηση αυτό το "γιατί". Κι υπάρχουν φορές που την απάντηση δεν την βρίσκω. Τότε με κυριεύει, με στοιχειώνει και σαν αντίλαλος κραδαίνει το σώμα μου, το άυλο σώμα μου.

Εδώ και καιρό απέφευγα σχεδόν συστηματικά να παρακολουθώ ειδήσεις. Μια αηδία είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα μου. Κορεσμός από επιφανειακά, ψευδαληθή επαναλαμβανόμενα γεγονότα. Κάθε ανάγνωση των ειδησεογραφικών σελίδων, κάθε παρακολούθηση των νέων στην τηλεόραση, επαλήθευση της μη ουσίας. Συχνά απογοητεύτηκα και από τους συγγραφείς του ιστοχώρου. Αναμάσηση των ίδιων ιστοριών τυπωμένες σε άλλο χρώμα. Γραμμένες στην ίδια απλησίαστη γλώσσα* των πολιτικών, διπλοματών και φερόμενων με παιδεία κεφαλαιούχων. Κι εγώ περίμενα πως ίσως από εδώ μέσα ξεκινήσει η επανάσταση.

Δεν αναφέρομαι σε επανάσταση πολιτική. Δεν μιλάω για αγρότες, τους απλούς αγρότες σαν τους πατέρες, τους παππούδες μας που φόρτωναν τόνους καρπούζι με αντάλλαγμα μετά βίας το ημερομίσθιο των εργατών, που θα πλημμυρίσουν σαν άλλοτε τον Θεσσαλικό κάμπο για να διεκδικήσουν ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει. Είναι κινήματα που θέλουν πιο υπεύθυνη παρουσία. Σκεφτόμουν μια επανάσταση ανθρώπινη. Μια επανάσταση του μυαλού κόντρα της αδράνειας, κόντρα της απάθειας, κόντρα της απραξίας του ίδιου του μυαλού. Όπου η ανθρωπιά, η παιδεία, ο σεβασμός προς τους άλλους και τον εαυτό μας ορθώνουν ανάστημα και δεν παραμένουν σκιές.

Στην εποχή της πληροφόρησης είχα και έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις. Όταν όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην παιδεία, όταν υπάρχει ελευθερία λόγου και τύπου, όταν μπορείς να βρεις κάθε είδους πληροφορία μέσω internet, όταν μπορείς να ταξιδέψεις από το ένα άκρο στο άλλο σε λίγες ώρες και να γνωρίσεις διαφορετικές σκέψεις και απόψεις, τότε δεν μπορώ να δεκτώ κάτι λιγότερο του εποικοδομητικού. Αν μη τι άλλο αρνούμαι να δεκτώ την μαζοποίηση, τον μιμιτισμό, την αποχαύνωση. Περιμένω, ελπίζω, απαιτώ να μην εγκαταλείψουμε το σπουδαιότερό μας εργαλείο να σκουριάσει.

Πάντα είχα το κακό ελάττωμα να προσδοκώ πολλά από ό,τι πιο πολύ αγαπώ και πιστεύω. Ίσως για αυτό να απογοητεύομαι καμιά φορά και από τα ελληνικά δρώμενα. Σε σύγκριση με πολλούς από τους ευρωπαίους γείτονές μας, αφού με αυτούς μοιάζουμε πιο πολύ λόγω ιστορίας, χαιρόμουν που ο Έλληνας πολίτης εμφανίζεται με πολιτική συνείδηση. Όχι πολιτικοποιημένος, με την έννοια του χρωματισμού, αλλά αεικίνητος, διεκδικητικός, σκεπτόμενος. Με πονάει πολύ όταν με διαψεύδουν.

Εναντιώνομαι φυσικά στην τάση μερικών για κατακραυγή οποιασδήποτε πράξης με ελληνική σφραγίδα. Δεν είμαστε μουσείο που εκθέτει το χείριστο των πάντων. Εξάλλου λίγο διαφέρουμε από τους υπόλοιπους, μόνο που τα μάτια μας δεν το βλέπουν. Παρόμοιοι άνθρωποι, παρόμοιες συνθήκες, παρόμοιες πορείες στην Ευρώπη των λίγων και των πολλών. Δεν είμαστε κρανίου τόπος όπου τίποτα (θετικό) δεν συμβαίνει. Υπάρχουν άτομα που δραστηριοποιούνται, που προβληματίζονται, που πράττουν. Η γκρίνια και η μιζέρια, άλλωστε, λίγα μπορούν να προσφέρουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι κριτική σκέψη.

Πριν δυο βδομάδες υπέπεσα. Άρχισα πάλι να παρακολουθώ καθημερινά τις ειδήσεις και να ψαχουλεύω ασταμάτητα στον τύπο άλλων χωρών. Βρισκόμενη στην Ισπανία, βέβαια, αλλάζει η πραγματικότητα, η ματιά μου. Μα ο γνωστός αυτός φόβος δεν άργησε να με επισκεφτεί. Φαύλοι κύκλοι από ρετουσαρισμένες ειδήσεις, σπατάλη χρόνου σε γεγονότα κατινίστικης φύσης που δρουν σαν πέπλο ομίχλης στην σκέψη μας κι ένα τεράστιο "γιατί" να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον στο κεφάλι μου. Όταν ξεκίνησα την αποχή μου ήταν επειδή φοβόμουν πως τόση βία, τόσος πόνος κι ανθρώπινος εξευτιλισμός θα με καταντούσαν απαθή, θα έκλεβαν την ανθρωπιά μου και θα έσβηναν την δύναμή μου να σκέφτομαι και να δρω. Τώρα, άλλη μια φορά, κυριεύομαι από τρόμο. Δεν βλέπω το νόημα, το πού οδηγούν οι πράξεις μας. Δεν ξέρω την αξία τους ή αν όσα κάνουμε είναι ένα κόλπο για να γεμίσουμε τον χρόνο μας μέχρι να περάσει κι αυτή η ζωή.

Με λίγα λόγια, ανησυχώ.

* Διίσταμαι στις απόψεις από μόνη μου. Ακόμα δεν αποφάσισα αν πρέπει να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους οι πολλοί, να πάψουν να χρησιμοποιούν φανφαρώδικες εκφράσεις επί ορισμένων θεμάτων οι λίγοι, ή αν πρέπει να κάνουμε ένα βήμα όλοι μας προς την κατεύθυνση που μας αναλογεί και να συναντηθούμε επιτέλους σε κάποιο σημείο (όχι απαραίτητα την μέση).

΄Οταν ένας Γερμανός και ένας Εστονός συναντιούνται...

... κάποια θέματα είναι αναπόφευκτο πως θα συζητηθούν. Κι όταν πρόκειται για νεαρά παθιασμένα άτομα με ακλόνητες ιδέες είναι σχεδόν σίγουρο πως θα μονοπωλήσουν για πολλή ώρα την συζήτηση.

Φοιτητές παρόμοιου κλάδου, 24άρηδες, πιάστηκαν σε μια άλλη συζήτηση μιας Ελληνίδας κι ενός 30άρη Ρώσου λίγο πιο φιλοσοφικού περιεχομένου. Στην αρχή συμμετείχαν ομαλά, μα γρήγορα ορθώθηκαν τα τείχη. "Ο κομουνισμός είναι η χειρότερη ανακάλυψη όλων των αιώνων", δήλωσε ο M. από το Tallinn. "Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, πιο απάνθρωπο από τον φασισμό", αντιτάχθηκε ο P. Τα αρχικά επιχειρήματα γνωστά σε όλους. Όταν κανένας δεν επιβλήθηκε του άλλου έψαξαν βαθιά στις γνώσεις τους για όλα τα πειστικά στοιχεία. Ακριβείς ημερομηνίες ανατριχιαστικών γεγονότων, συμφωνητικά, δηλώσεις ηγετών, τερατώδεις αριθμοί θυμάτων αναφέρθηκαν. Η βασική γραμμή ήταν πάντα η φρικαλεότητα του να επιλέγεις βάσει θρησκείας ή/και πνευματικής υγείας το "σκάρτο υλικό" και η απανθρωπιά τού να βάζεις ομοεθνείς, συμπολίτες να αλληλοπροδίδονται, να σκοτώνονται με δικαιολογία έναν ιδεολογικά ανώτερο σκοπό. Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ο M. ως υπεράσπισή του ανέφερε ότι έναν χρόνο πριν που οργάνωνε τις συναντήσεις των skinhead στο Tallinn - αν και ο ίδιος δεν είναι μέλος - γνώρισε πολλά εφυή άτομα που τίποτα δεν είχαν εναντίον των Εβραίων.

Όσο η λογομαχία συνεχιζόταν άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί. Προσπάθησα να διαβάσω τα μάτια του Ρώσου - δεύτερη γενιά ήδη στην Εστονία μα πάντα Ρώσος - που παρακολουθούσε αμίλητος. Αναρωτήθηκα για τα βαθιά πιστεύω των γονιών αυτών των δύο παιδιών, αλλά και της κοινωνίας. Άλλωστε ο P. από την δυτική Γερμανία ήταν πολύ μικρός όταν έπεσε το τείχος κι ο M. μόλις 8 χρονών το '91 για να έχει έντονες συνειδητές αναμνήσεις. Άραγε ο P. θα είχε τις ίδιες πεποιθήσεις αν είχε γεννηθεί από την άλλη πλευρά; O M., αν στην οικογένειά του υπήρχαν Εβραίοι; Απόρησα με τον Ισπανό και τους υπόλοιπους Εστονούς και Λετονούς που παρέμεναν αμέτοχοι. Εξεπλάγην όταν η Αυστραλή λόγω αδιαφορίας/βαρεμάρας άρχισε να μου μιλάει για το χιόνι που είχε πέσει εκείνο το πρωί. Μετά θυμήθηκα πως στις Βαλτικές χώρες αρχικά περίμεναν τον Χίτλερ σαν λυτρωτή και ίσως αργότερα ξέχασαν να του θυμώσουν αγνοώντας το συμφωνητικό που τους παρέδιδε ξανά στην δικαιοδοσία της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί πέρασε σαν ταινία μικρού μήκους από την μνήμη μου μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο Λιθουανός συγκάτοικός μου. Όταν ήταν μικρός έπαιζε πόλεμο με τα παιδιά των Ρώσων στρατιωτικών τα οποία πάντα τον ανάγκαζαν να έχει τον ρόλο του Γερμανού και γι'αυτό τον φώναζαν φασίστα. Από τότε υποσυνείδητα αποφάσισε ότι οι φασίστες δεν μπορεί να είναι πολύ κακοί, αφού αυτόν που ήταν τόσο καλός τον αποκαλούσαν έτσι. Βέβαια, πάντα παραδεχόταν πως κατά την σύντομη γερμανική κατοχή η οικογένειά του δεν είχε υποφέρει, σε αντίθεση με τα χρόνια του κομουνισμού όπου πολλά μέλη της κληρικοί είχαν δεχτεί ιδιαίτερες πιέσεις.

in the name of justice

Δεν τολμώ να κρίνω τις πράξεις του.

Θα κρίνω όμως τις δικες μας.

Η απόφαση πάρθηκε. Και εκτελέστηκε.

Ξημερώματα Σαββάτου. Παραμονή παγκόσμιας γιορτής. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μέρα. Είμαστε συνηθισμένοι άλλωστε. Καθόμαστε στο σκαμνί του κριτή και αποφασίζουμε για τις ζωές όλων. Όλοι εμείς που έχουμε την τύχη να μην είμαστε δεκτες των συνεπειών. Παίρνουμε το βαρυσήμαντο υπεροπτικό μας ύφος και εκτελούμε. Όλοι εμείς που κάθε μέρα εκτελούμε εκατοντάδες. Με την ψήφο μας. Την αδιαφορία μας. Τον καταναλωτισμό μας. Την έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον.
Κάθε φορα είναι πιο εμφανής η συγγένειά μας με το αξιολάτρευτο ζωικό βασίλειο. Διψάμε για αίμα! Λατρεύουμε να επιδεικνύουμε την δύναμή μας. Αλλα εσύ θα πατούσες την σκανδάλη? Θα έκανες την ένεση? Θα άφηνες την γκιλοτίνα να πέσει? Κάποιος το έκανε. Και ίσως -ίσως- δεν νιώθει κανένα βάρος στην ψυχή του. Γιατί του άξιζε. Γιατί είχε σκοτώσει. Γιατί ήταν υπαίτιος πολλών εγκλημάτων. Η απόφαση πάρθηκε από κάποιον άλλο. Αυτός απλά την εκτέλεσε. Απλά άφησε το αίμα να τρέξει. Ζεστό, για να ξεπλύνει τα τόσα εγκλήματα.

Καθόλη τη διάρκεια όμως ήταν πασιφανές το ποσο πολιτισμένοι είμαστε. Όσο ζούσε τον μεταχειρίστηκαν με σεβασμό. Πάνω απόλα σεβόμαστε την ζωή και τα δικαιώματα των άλλων. Μέχρι να τους εκτελέσουμε. Ως απόδειξη παρουσιάζουμε φωτογραφίες και video. Μονο σε ένα μικρό παράπτωμα υποπέσαμε. Αποκλείσαμε την γενέτειρα του για 4 μέρες. Απαγορέψαμε την είσοδο και την έξοδο από την πόλη. Όλα όμως έγιναν για καλο σκοπό, για την αποφυγή αιματηρών επεισοδιων. Σαν τον καλο κύριο Bush, που για να διασφαλίσει την ομαλή διαβίωση σε αυτή την φιλήσυχη χωρα θέλει να στείλει 20.000 στρατιώτες.

Αύριο, στις 12 ακριβώς, θα χτυπήσουν οι καμπάνες. Όλος ο κόσμος θα αγκαλιαστεί. Θα δώσει φιλια στο στόμα. Και με το χαμόγελο και την ελπίδα ζωγραφισμένα στα χείλη του θα ονειρευτεί ένα μαγικό 2007. Αύριο η εκτέλεση του κακού Sadam Husein θα ανήκει στο παρελθόν.

Another world is possible

... ή μήπως όχι?

Αυτά τα δύο αγγελάκια αντιπροσωπεύουν ένα εξαιρετικά σπάνιο παιχνίδι της φύσης. Είναι δίδυμα, όπως θα σας διαβεβαιώσει με επιμονή η μητέρα τους, και σε περίπτωση που σας διέφυγε έχουν μια ελαφριά απόκλιση στο χρώμα δέρματος.
Η πρώτη μου σκέψη βλέποντας αυτή την εικόνα ήταν: επιτέλους κάτι που θα αποστομώσει όλους τους απαίδευτους και κομπλεξικούς του κόσμου. Είναι όμως έτσι? Πολύ φοβάμαι πως θα γευτούν και οι δυο τους τον ρατσισμό όλων αυτών που πιστεύουν πως το χρώμα, το φύλο, η καταγωγή, το επάγγελμα, η εμφάνιση κάνουν έναν άνθρωπο καλύτερο από κάποιον άλλο. Ίσως φταίει ο καχύποπτος τρόπος σκεψης μου και ένας άλλος κόσμος να είναι δυνατός. Μακάρι να είμαι λάθος...

διαβάστε περισσότερα:
layton & kaydon
mixed-race twins

Μήπως είμαι ξανθιά?

Αντιπαρέρχομαι την κριτική για τον ρατσιστικό τίτλο και συνεχίζω με τις ανησυχίες μου.

Ο Λίβανος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, σωστά? Δεν είναι δημιούργημα της αρρωστημένης φαντασίας μου. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι παρά την εκεχειρία δέχτηκαν επιδρομή από τον ισραηλινό στρατό ως απάντηση στη βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι γνωρίζω ή καταλαβαίνω τα πάντα γύρω από την πολιτική, την θρησκεία, την διπλωματία. Ειδικά όταν εμπλέκονται σε αυτές ανώτερα (αμερικανικά) συμφέροντα. Εξεπλάγειν όμως όταν -με καθυστέρηση ομολογουμένως- αντελήφθηκα ότι η εθνική ομαδά μπάσκετ του Λιβάνου αγωνίζεται κανονικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο (!). Μπερδεύτηκα... Υπάρχει και άλλος, δεύτερος, Λίβανος που εύκολα οδήγησε εμένα την χαζή αγεωγράφητη σε αυτή την σύγχιση?
Μάλλον είμαι οπισθοδρομική και παλαιομοδίτισσα. Πιστεύω ακόμα πως όταν κινδυνεύουν πολίτες του κράτους σου σαν κυβέρνηση δεν μπορείς παρά να επικεντρώσεις όλη σου την προσοχή και δυνάμεις σε τρόπους προστασίας τους και σαν συμπολίτης, πατέρας, αδερφός η καρδιά σου δεν σε αφήνει να τρέχεις εις τας Ευρώπας και να εγκαταλείπεις τους δικούς σου ανθρώπους, τον τόπο σου έρμαια στην μοίρα τους. Εκτός αν όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοπαιγμένο σενάριο με εκπληκτικούς κασκαντέρ που αγνοεί μόνο η συναισθηματικά υπερβολική Σικελία και βασανίζει άδικα το μυαλουδάκι της.
Συγχωρείστε την παιδική μου αφέλεια. Θα προσπαθήσω να μην επαναληφθεί...

"El duelo del lunes" o "Io e Berlusconi"

Την Δευτερα 10 Απριλιου ειναι τα γενεθλια μου. Αυτο σημαινει fiesta απο τα μεσανυχτα της Κυριακης μεχρι την Τριτη που θα γινει το beach party, αφου απο την επομενη ξεκιναει ανεπισημως για εμενα το Πασχα. Αλλο ομως ειναι το γεγονος που περιμενω με ανυπομονησια. Ποια γυναικα χαιρεται εξαλλου οταν μεγαλωνει κατα ενα χρονο?
Την Δευτερα 10 Απριλιου κρινεται η τυχη του πολυαγαπημενου ολων Cavaliere. Αυτο μπορει να σημαινει ακομα μεγαλυτερη fiesta. Ο ιδιος δηλωνει δυνατος σαν λιονταρι, ενω παραληρει καθως νιωθει πως χανει σιγα σιγα τον θρονο. Η "ιταλικος σιφουνας" συγκατοικος μου F. με προειδοποιησε πως αν χασει την Δευτερα θα εχουμε una borrachera de las mejores!
Η γειτονικη μας Ιταλια ειναι απο τις ελαχιστες ευρωπαικες χωρες που δεν κυβερνουνται απο την δεξια αυτη τη στιγμη. Το κομμα του Berlusconi ειναι σοσιαλιστικο. Θεωρητικα. Γιατι ποσο σοσιαλιστης μπορει να ειναι καποιος που στις εκλογές κατεβαίνει με τον ηγετη της ακροδεξιας Εθνικης Συμμαχιας και τον επικεφαλη του κεντροδεξιου Χριστιανοδημοκρατικου κομματος? Ολοι ελπιζουν πως θα κερδισει ο Prodi. Τα πρακτορεια στοιχηματων του δινουν το προβαδισμα. Οι τελευταιες δημοσκοπησεις (πριν 2 βδομαδες) επισης. Το Economist προτρεπει τους Ιταλους να τον ψηφισουν αν και προβλεπει πως μηδαμινη σχεδον βελτιωση θα επιφερει στο ιταλικο κρατος η νικη του με τοσα προβληματα που αντιμετωπιζει. Το 35% των Ιταλων μεταναστων εξασκησε το εκλογικο του δικαιωμα. Ενα εντυπωσιακο ποσοστο, αν και μπορει να προεκυψε ειτε απο την αγανακτηση μερικων ειτε απο τον φοβο της ηττας των αλλων.

Μια ερευνα που εγινε προσφατα ξεχωρισε τους Ιταλους απο τους υπολοιπους Ευρωπαιους πολιτες τοποθετωντας τους στην τεταρτη θεση του βαθρου των υψηλοτερων IQ. Αναρωτιεμαι βεβαια κατα ποσο αληθευει. Κατα την γνωμη μου ενας εξυπνος ανθρωπος ποτε δεν θα εξεκλεγε 2 φορες εναν fascio σαν τον Berlusconi που, περα απο την κακη για την χωρα του πολιτικη που εξασκει, τον ντροπιαζει ως εκπροσωπος πασης ευκαιριας δοθησης με τις δηλωσεις και πεποιθησεις του. Αναφερομαστε ομως σε ενα ιδιορρυθμο κρατος, γεματο αντιφασεις και υπερβολες. Τρανο παραδειγμα η αγαπημενη μου Sicilia και ολοκληρη η νοτια Ιταλια που, παροτι ειναι η πιο φτωχη περιοχη της χωρας, καθε φορα υποστηριζει θερμα τον Berlusconi η αλλα δεξια κομματα. Ειναι πιο ευκολο βλεπετε για τους γοητευτικους στις ταινιες μαφιοζους να "διαπραγματευτουν" με μια δεξια κυβερνηση παρα με μια αριστερη.

A ver... Θα καταφερει το εκλογικο αποτελεσμα της Δευτερας και τα παρελκομενα του να επισκιασουν την μικρη μου γιορτη η τα νερα της Γηραιας Ηπειρου θα παραμεινουν αταραχα?

¿Qué Europa queremos?

Σε ένα σεμινάριο με θέμα πώς θέλουμε την Ευρώπη και όπου έχει τονισθεί ότι η ερώτηση είναι ρητορική, ακούστηκαν τα εξείς ενδιαφέροντα:

Italia: "Το ευρώ έσωσε την Ιταλία. Αν είχαμε ακόμα την λίρα θα είχαμε καταστραφεί."
France: "Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας γεωγραφικά διευρημένος χώρος γεμάτος με φίλους."
Ελλάδα: "Είμαστε έτοιμοι για την Ευρώπη? Μιλάμε για οικονομικο-πολιτικά οφέλη, αλλά ακόμα δεν έχουμε έναν κοινό στόχο."
Deutscheland: "Θα έπρεπε να παραμείνουμε ένας μικρός, κλειστός κύκλος χωρών. Δεν μπορούμε να εντάξουμε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στην Ε.Ε."
Sverige: "Οι Σουηδοί ψήφισαν κατά του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Αρνούμαστε την επιβολή των νόμων της Ε.Ε. Αν ο σουηδικός λαός πιστεύει πως η κυβέρνηση πρέπει να έχει το μονοπώλειο του καπνού και του αλκοόλ, κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλει το αντίθετο."
Türkiye: "Η Τουρκία ζητάει την ένταξή της στην Ε.Ε. εδώ και 40 χρόνια. Μετά από τόσο καιρό της αξίζει να γίνει δεκτό το αίτημά της. "
Slovensko: "Προσπαθούμε τόσο καιρό να μπούμε στην "Ευρώπη". Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Ήδη ανήκουμε στην Ευρώπη (γεωγραφικά)."


Τα συμπεράσματα δικά σας.