αγάπαμε...

... σε έναν τόπο άγνωστο. Ούτε δικό σου ούτε δικό μου. Σε ένα μέρος πρωτόγνωρο. Να μην έχει ταξιδέψει ούτε το μυαλό. Όπως τότε που σε γνώρισα. Πριν προλάβω καν να σε δω ή να ακούσω την φωνή σου.

Να γεμίσουμε τους σάκους μας με όνειρα και να φύγουμε. Τα χέρια σου στο τιμόνι. Τα μάτια μου πίσω από έναν φακό. Να κάνουμε στάσεις για φιλιά και καφεδάκι. Κι από το ραδιόφωνο να παίζουν μουσικές.

Το μόνο που θυμάμαι είναι χαμόγελα.

όταν οι λέξεις οφείλουν να σιωπούν

 

Ο Antonio Fernández Montoya υπό τις μουσικές του Paco de Lucia στο Royal Festival Hall.

τα άκρως απαραίτητα

Στο επόμενό μου ταξίδι οι κούτες θα είναι βαριές.

Θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, κι εσένα.

falling in love...

Ερωτεύομαι συχνά τοπία.
Ερωτεύομαι συχνά βιβλία, ταινίες, μουσικές.
Ακόμα πιο συχνά, ερωτεύομαι στιγμές.
Ερωτεύομαι συχνά τον ήλιο, την θάλασσα, τα σύννεφα.

Σπάνια, ερωτεύομαι ανθρώπους.
Ακόμα πιο σπάνια, ερωτεύομαι συντρόφους.

Όνειρο

Να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι και να μου κρατάς το χέρι. Να λάμπει ο ήλιος, να τιτιβίζουν τα πουλιά. Να μυρίζει άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα, μικρές στιγμές ευτυχίας. Να παίζω φευγαλέα με το νερό με τα άκρα των ποδιών μου. Και να σου γελάω. Να με αρπάζεις από την μέση και να με τρελαίνεις στα πειράγματα.

Όταν* μια μέρα σε γνωρίσω, θέλω να με πας σε εκείνο το μέρος που μυρίζει βρεγμένο από το πούσι χορτάρι και φιλιά...

* Ὅταν < ὄτε + ἄν → χρονικο-υποθετικός σύνδεσμος

(mind) travelling

There I was – don't know how many feet above ground – facing the most unexpected sight. Being around 8:30 in the evening I only wished I had not hidden the camera in the backpack, which was carefully stored out of my reach. Over the cottonish clouds, before my astonished and wide-open eyes, laid the most serenely celeste sky. No words exist worthy of this view. Who would have known that I were to witness this breathtaking sky at that time of the day? How were I to have foreseen this generous gift of the nature? And as if this weren't amazing enough, at short distance a small opening was letting me take a peek of the sea. There was not a single thing that could bring a bigger delight to my senses.

Which is this country that bares such beauty? How is it possible to combine autumn weather with this blue brightness? Grey, stressful city filled with flourishing spots, tapped in light. Contradiction at its zenith. Don't you dare speak another negative word about it! Should you not like it pack your things and go! You can always head to cities/countries more of your taste. I am totally fed up with all those who nag and complain about the place they have chosen to live in. And should it be the circumstances that led you there and cannot change a thing about it, I encourage you to change your attitude and mentality and become more appreciative of all the great things that it has. Cause it has so many to offer. But only to those who look for them. Only to those who are able to overcome their narrow-minded way of living and enjoy and benefit from what it has to give.


[Δεν ξέρω γιατί το κείμενο βγήκε στα αγγλικά. Ούτε γιατί η επεξήγηση ακολουθεί σε άλλη γλώσσα. Ίσως ακολουθούν την διαδρομή του ταξιδιού μου. Αν και τότε μάλλον θα έπρεπε να γράφω στα γαλλικά τώρα. Μα οι λέξεις επέλεξαν να τις εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο. Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ό,τι αυτές αποφασίσουν; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στην ορμή τους;

Δεν είμαι λάτρης της Αγγλίας. Άλλη είναι η χώρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Αλλού ανήκει το μυαλό μου. Μα έχω μάθει όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην αναζητώ το φαγητό της μαμάς μου.]


End of transmission. Hasta que vuelva la inspiración y la conexión rápida.

Ya se hizo noche...

street spirit... faded out...

Πόσες φορές αναρωτήθηκα για την ψυχρότητα του internet. Για τις διαδικτυακές σχέσεις και την επιφανεικότητά τους ή μη. Κι όμως, έρχονται στιγμές που βλέπεις όλη την αλήθεια. Γιατί εδώ μέσα κάποιοι κάθε μέρα καταθέτουμε κομμάτια από την ψυχή μας. Γιατί κάποιοι με σκέψεις, παραβολές, μουσικές και εικόνες μοιράζονται μαζί μας τα βαθύτερα μυστικά τους. Κι έτσι όταν κάποιος "φεύγει", νιώθεις πως έχασες έναν φίλο. Κι έχεις την ανάγκη να φωνάξεις:

"Καλό ταξίδι ταξιδιάρικο Πνεύμα!"

.

.

.

.

.

.

.

rara... παράξενη... odd... bizarre...

Σε τόσες και άλλες τόσες γλώσσες μου το έχουν πει. Για τις λεπτομέρειες στις οποίες κολλάει συχνά ο εγκέφαλός μου. Και κάθε φορά χαμογελάω :) Τι πιο όμορφο από τις μικρές παραξενιές που καθένας μας έχει..; Από τις απαλές αποχρώσεις που κάνουν κλικ μέσα μας..;

Έμεινα να σκέφτομαι εκείνο το κουρασμένο μεσημέρι περιμένοντας το τραμ στην Bordeaux. Η φίλη μου η S., Ισπανίδα που τρέχει από milonga σε milonga, μου έβαλε να ακούσω το αγαπημένο της τραγούδι. "Νομίζω πως οι στίχοι είναι στα αραβικά" μου είπε, "Θα ήθελα τόσο να μπορώ να τους καταλάβω." Και η έκπληξη ήταν αμοιβαία όταν ανακαλύψαμε πως το "el tango de las nubes", όπως έγραφε το mp3 της, ήταν αυτό και η επιθυμία της μπορούσε με ευκολία να εκπληρωθεί. 

Μα είναι η άγνοιά μου για την διαφορετικότητάς μας, απόρροια της επιβολής της δυτικής κουλτούρας, που με βασανίζει αυτές τις μέρες. Σε μια γειτονική χώρα, που βρέχεται από την Μεσόγειο κι ας μην την συγκαταλέγουμε στις μεσογειακές, η εβδομάδα για τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες ξεκινάει την Κυριακή και τελειώνει την Πέμπτη. Γιατί, όπως μου υπενθύμισε ο φίλος μου ο G., ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη -το Σάββατο- ξεκουράστηκε. Θεωρία που συμφωνεί περισσότερο με την ελληνική ονομασία των ημερών (Δευτέρα, η δεύτερη μέρα κλπ.). Το κράτος που αντιστέκεται λίγο στον "ρυθμό" της Δύσης δεν είναι άλλο από το Ισραήλ.

Πόσο παράξενα μικρός ή μεγάλος φαντάζει καμιά φορά ο Κόσμος. Όσο παράξενα μικρός ή μεγάλος είναι και ο Κόσμος που κουβαλάμε...

milonga: είδος μουσικής που εκφράζεται με τον χορό του tango και που χαρίζει το όνομά της στα μέρη όπου γιορτάζονται σχετικές με το tango εκδηλώσεις

un petit paradis dans mon coeur

δεν θα πάψω ποτέ να ερωτεύομαι πόλεις σαν κι αυτή,

όπου η τέχνη είναι μέρος της καθημερινότητας,

όπου από τις πρώτες κιόλας μέρες σε υποδέχονται με κάτι γνώριμο για το "Καλώς όρισες",

όπου σε κάθε γωνιά βρίσκεις αυτούς τους απίστευτους πειρασμούς,

όπου μπορείς να ανασάνεις άπλα,

και όπου κάθε σου βόλτα μυρίζει ελευθερία.

la vida te lleva...

Πήρα πάλι τους δρόμους. 

Για να με βρω...

Φαντάσου λέει...

... να μένεις σε ένα νησί.

Να είναι μικρό, για να χωράει στην είσοδο του λιμανιού της μεγάλης πόλης. Να είναι μεγάλο, για να έχει το δίκο του σχολείο και εφημερίδα.

Να τρέχεις ξέγνοιαστος σε καταπράσινα δρομάκια. Μυρίζοντας θάλασσα. Τα αυτοκίνητα, να πηγαίνουν σιγά για να μη σε τρομάζουνε. Να παίζεις μουσική σε πέτρινα κτίσματα γεμάτα ιστορία.

Πιο μικρός, να χώνεσαι στο παλιό φρούριο. Να κρυφοκοιτάς τους μεγάλους που αθόρυβα διορθώνουν γέρικα καράβια. Να πολεμάς με πειρατές. Να τους προσμένεις καρτερικά να ξεπροβάλλουν μες τη νύχτα και να ονειρεύεσαι.


Κι όταν μεγαλώσεις, να παίρνεις το καραβάκι και να περνάς απέναντι. Μικρές αποδράσεις για σινεμά, θέατρο, ερωτικά σκιρτήματα. Να ρεμβάζεις από την πλώρη τον σμαραγδένιο σου παράδεισο. Να τον κοιτάς να ξεμακραίνει και να του υπόσχεσαι πως θα γυρίσεις γρήγορα. Γιατί σαν μαγνήτης σε ελκύει η ατίθαση ελευθερία του. Γιατί μονάχα εκεί αναπνέεις.

οξυγόνο

Δεν είναι μαθημένο το μυαλό μου στις τελικές προθεσμίες. Δεν είναι φτιαγμένο για να του θέτουν όρια. Θέλει άπλα η ψυχή μου. Άπλα η σκέψη μου. Να τρέχει και να σταματάει παιχνιδιάρικα όπως σε λειβάδια μικρό παιδί. Να τρελένεται το μοτεράκι της όρασής μου από τα χρώματα, από τις γεύσεις. Η κούρασή μου χρειάζεται δροσοσταλίδες από αγαπημένο ανάγνωσμα. Βουτιά σε κρυστάλινα νερά μετά από σάουνα κάθε πολύχρωμο ωράριο. Σαν παπαρούνα που άγαρμπα την έκοψαν χάνω την λάμψημου όταν μηχανικά φωτοτυπώ κινήσεις. Γκριζάρει το δέρμα μου όταν το ξυπνητήρι διακόπτει την δημιουργία μου.

επαναστατώ για το οξυγόνο μου!

σε αντιδιαμετρική απόσταση απ'το κοντά μου

Κάθησα σε ένα παγκάκι. Σε μια άγνωστη πόλη. Εισβάλλοντας αδιάκριτα στο άσπιλο των ιδιοκτητών του.

Ξεφύλλισα το βιβλίο της ζωής μου. Διαβάζοντας λαίμαργα. Κι άλλοτε καρτερικά. Επαναλαμβάνοντας συνωμοτικά μικρές λέξεις και σημεία στίξης.
Αναμάσησα το χτες. Σαν τυχαίος αναγνώστης που ερμηνεύει κάθε ιστορία σύμφωνα με τα θέλω του.
Δεν το κοίταξα κατάματα. Για να μην σπάσει ο καθρέφτης από το ψέμα μου.
Μέσα από βιτρίνες έψαξα το βλέμμα μου. Φοβήθηκα και δεν το αντίκρισα.
Γύρισα την ταινία ακόμα πιο πίσω. Λίγο πριν την αρχή του τίποτα. Κόλησε ο ιμάντας και αρνήθηκε την καθαρότητα. Μικρός οικοιοθελής καταρράκτης στον αμφιβληστροειδή μου.
Περίμενα τα φύλλα να σκεπάσουν τα λόγια μου,
κι έγινα αέρινη.

¿Quién soy yo? ¿Quién eres tú?

Κι αν έλεγα μια νύχτα να σκορπιστώ? Να γίνω αστερόσκονη, τόσο δα μικρούλα. Να πυγολαμπίσω στην σκέψη σου. Μια λάμψη γλυκειά, ζεστή σαν το φιλί σου. Χωρίς "θέλω", χωρίς "γιατί". Δεκαδικές απαιτήσεις, σιωπηλές. Ακροπατήματα σαν χάδι. Αέρινη μουσική και μηδέν ιστορία.

Κάθομαι στο τραίνο κι η πλάτη μου στον οδηγό. Κοιτώ ανάποδα για να ξεπλέξω τον μίτο. Θωρρώ τοπία να αλαργεύουνε. Ζαρώνω την μύτη μου κι επαναφέρω την εστίαση που θόλωσε. Στυλώνω το βλέμμα μου σε εκτάσεις που μένουν πίσω. Για να δω το δάσος πέρα από το δέντρο.Για να μην πω ύστερα πως δεν κατάλαβα. Για να νιώσω την ελαστικότητα που μας συνδέει. Κι αν κάνω λάθος να κατεβώ στην επόμενη στάση. Να ψάξω τα ψίχουλα που οδηγούν στην αυλή του σπιτιού μου.

Η ζωή μου σε δυο φύλλα χαρτί. Αντιφατικά. Αλλόγλωσσα. Τα δυο γλυκά, αληθινά. Μα γεμάτα ψέματα. Πράσινο, μπλε και στη μέση χρώμα απροσδιόριστο. Χαμαιλέων που προσαρμόζεται σε στιγμές. Στην στιγμή που περνάει και χάνεται. Που αν δεν ρουφήξεις κάθε νότα της δεν ζεις. Γεμίζω σειρές, παραγράφους. Τις οριοθετώ. Τις κυκλώνω με κόκκινο, πορτοκαλί. Και τις τοποθετώ ακατάστατα μέσα μου.

Ξημέρωσε

Ο γερο-ιερέας των ειδώλων

Πέρασα θάλασσες. Λίμνες γαλαζοπράσινες. Σκαρφάλωσα σε απόκρημνα βουνά. Βούτηξα σε βάθρες με κρυστάλλινα νερά.

Κι όμως δεν κατάφερα να δύσω... Δεν κατάφερα να περάσω πιο πέρα...

Βρέθηκα στα ίδα μέρη πάνω από μια φορά.

Τι κι αν ύψωσα σημαίες? Κι αν υπέγραψα όρκους με αίμα?

Μέχρι να αλλάξω το βλέμμα μου. Μέχρι να βρω την σωστή τοποθέτηση. Θα επισκεφτώ ξανά και ξανά παλιά μονοπάτια. Θα κρατώ τρεμάμενο δαδί, μα λίγο θα με βοηθήσει να διακρίνω τα ψίχουλα που δεν τσιμπολόγησαν τα πουλιά.

"Δεν μπορείς να μάθεις να πετάς, πετώντας!"

***

Είμαι ερωτευμένη με έναν ουρανό. Με έναν ουρανό αλλοπρόσαλλο.

Σύννεφα από μαλλί της γριάς, βιολετί. Σύννεφα ταξιδιάρικα. Μα σεμνά σαν χαμηλοβλεπούσα κοπελιά. Σε αγκαλιάζουν, πέπλο ηλιοφώτιστο. Τα εισπνέεις, πράσινη δροσιά.

Χτες το πρωί ένα αεροπλάνο απογειώθηκε. Το Σάββατο θα προσγειωθεί ένα άλλο.

Ζευγάρια που φεύγουνε. Ζευγάρια που έρχονται. Ζευγάρια που θα υπάρχουνε πάντα.

Γιατί η μελαγχολία να έχει χρώμα μπλε?

Γαβγίζουν για παρθενογέννεση δημιουργηκότητας. Αν άλλος ερωτεύτηκε πριν από εμένα, έχω δικαίωμα να ερωτευτώ?

Απλώνω το χέρι μου. Τα βλέφαρα κλειστά. Δακρυγόνα τριγύρω μου. Η ενέργεια με ξυπνά.

Φωτιά στροβιλίζει μέσα μου. Την αρπάζει ένας αστερίας και στο διάστημα πετάν.

suspendida

Ταξίδεψα πάλι σήμερα.

Ήρθε ένα σύννεφο και με πήρε στη ράχη του. Με άρπαξε άξαφνα. Χωρίς προειδοποίηση. Κι έφυγε σαν κυνηγημένο. Πετάξαμε με ταχύτητα φωτός. Δεν έχω ανάμνηση από το ταξίδι. Τρόμαξα. Ένιωσα τον αέρα σαν όξινη βροχή στο πρόσωπό μου. Με γλύκανε. Σαν την άγρια καταιγίδα που ξεπλένει τις μουντζουρωμένες ψυχές.

Ανεβήκαμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Περάσαμε όλα τα μικρά συννεφάκια. Περάσαμε κι αυτά τα πιο μεγάλα. Τα θυμωμένα, που είναι γεμάτα κεραυνούς. Και βρεθήκαμε πάνω από την Γη. Ισως να ήταν και άλλος πλανήτης. Έβλεπα μόνο αποχρώσεις του γκρι. Μα μύριζε τόσο οικείο.

Κι έμεινα εκεί. Να αιωρούμαι. Και να ακούω μουσικές.

cádiz

Οσα ταξιδια και να κανω το μυαλο μου παντα θα με ταξιδευει πιο μακρια...