- la fuerza del no querer -

Κάνεις αυτό που δεν θέλεις.
Γιατί δεν ήθελες αυτό που έκανες πριν.
Και καταλήγεις πάλι σε κάτι που δεν θέλεις.

sentimientos músicos

Ακούς..;
Ή μήπως φωνάζω και γίνομαι ηχορύπανση;

Να στο πω διαφορετικά...

Taksim Trio - Gözüm

Σιωπές

Τίποτα δεν χωράει σε λέξεις

Ούτε μια τόση δα σκέψη

Ούτε ένα συναίσθημα

Τα πάντα αισθήσεις και βλέμματα

verdades ausentes

Η αλήθεια
γεννιέται όταν την νιώσεις πρώτη φορά
πεθαίνει την στιγμή που θα την εκφράσεις.

όταν οι λέξεις οφείλουν να σιωπούν

 

Ο Antonio Fernández Montoya υπό τις μουσικές του Paco de Lucia στο Royal Festival Hall.

Αλληλεξάρτηση Ή Πώς να κάνετε ένα φιλί ήλιο

Προσωπικό σου πειραματόζωο. Η ζωή μου αλληλένδετη μαζί σου. Εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία έφερες αποτελέσματα. Σαν τον σκύλο του Pavlov λοιπόν. Μου τρέχουν τα σάλια σαν δω το χαμόγελό σου. Καμπανάκι μου κάθε όμορφη στιγμή, κάθετι που μου γλυκαίνει την μέρα. Σαν νιώσω αυτή την θέρμη στην καρδιά, ασυναίσθητα αναζητώ τα μούτρα σου και περιμένω να 'βρω το χέρι μου μέσα στο δικό σου.

σκεπτική (α)συμφωνία

Κάθε που με σκέφτεσαι, αναριγούν οι πόροι μου.
Σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο να χαϊδεύει την ψυχή μου.
Νεοβάφτιστο δοξάρι στις νότες μου.
Αγουροξυπνημένες αισθήσεις.

Με λόγια με αγκάλιαζες. Με λόγια,
συντροφεύεις την σιωπή σου.

Κάθε που σε σκέφτομαι, στήνει χορό το είδωλό σου.
Μυρίζει ο άνεμος φωτιά, καψιά από αγάπη.
Πυροβολούν τα χρώματα μαύρες φωτογραφίες.
Ανοίγω τις σελίδες σου, θωρώ τα δάχτυλά μου.

Αλάργεψες τα βήματα. Αλάργεψες,
πήγες σε ξένο τόπο.

Μη φύγεις

Μη φύγεις
Όχι προτού γευτώ ξανά τα χείλη σου
Όχι προτού βυθίσω την οργή μου στο κορμί σου

Στ'αλήθεια, σου λέω
Δεν αντέχω να είμαι πλάι σου
Με θυμώνει το χαμόγελό σου

Μα, στο ζητώ
Σαν χάρη κι επιταγή
Προσταγή για ύψιστη τιμωρία

Έλα, απόψε
Και μείνε ως το πρωί
Ώσπου το μίσος καταλαγιάσει

Μη φύγεις
Όχι προτού ματώσει το μέσα σου
Όχι προτού σε πλημμυρίσω σπέρμα

Να έρθεις, εδώ
Για να σε διώξω με το βλέμμα μου
Να σε πονέσω να φύγει ο πόνος

Να έρθεις, ξανά
Σαν δεις πως δεν σ'ανέχομαι
Το δάκρυ σου δεν με αγγίζει

Να έρθεις, και
Να έρθω κι εγώ μέσα σου
Να σου ξεσκίσω ψυχή και σώμα

Μη φύγεις, γιατί
Είναι η ανάγκη μου ανείπωτη
Να βεβηλώσω το κορμί σου

Αγάπη μου
Σαν φύγεις, θα γκρεμιστώ
Σαν έρθεις, θα σε διώξω

"Μην παίζεις με τα χώματα"

- Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις; Φόνισσα;
- Όχι, μαμά, ξένη.

Με αυτές τις λέξεις εισέβαλε στο κεφάλι μου.

Ξένη...
Αντισταθμίζω... Ξένη... Πολίτης του κόσμου...

Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας;

Έπαιξα με τα χώματα ως παιδί... Και ως ενήλικας... Σκαρφάλωσα δέντρα... Κυνήγησα πουλιά... Κυνήγησα όνειρα...
Την αθωότητά μου την ονόμασαν αφέλεια... Μου 'παν να υψώσω τείχη στην εμπιστοσύνη μου...
Την πανοπλία μου την καταδικάζουν... Κανείς δεν συμπαθεί όποιον κατεβαίνει έτοιμος για πόλεμο...
Κυλίστηκα στα χώματα... Στο στεγνό γρασίδι του τόπου μου, μπλεγμένο με γαϊδουράγκαθα... Έτρεξα πίσω από πολύχρωμες πεταλούδες, που μου άφησαν ενθύμια σε κούτελο και γόνατα...
Εξερεύνησα τις πατρίδες μου και τον τρόπο που τις κοιτούν τα μάτια μου...
Για να συνεχίσω να ψάχνω την απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχω...

Μόνο για τέτοιες παραστάσεις λυπάμαι που δεν γυρνάω στην Ελλάδα. Μοιάζει φτωχή καμιά φορά η τέχνη αν δεν μιλάει την "γλώσσα" μου.

"Μέσα στ' όνομά σου... κουλουριάζουμαι και ζεσταίνουμαι όταν κρυώνω."

Γ.Ρ.

Είναι ψυχές που ποτέ τους δεν τέμνονται.

Κι αιμορραγούν οι πλανήτες το θέλω τους.

Κάστρα απόρθητα

Ήταν ένα αγόρι. Και κρατούσε τον ήλιο στα χέρια του. Μα το κορίτσι φορούσε γυαλιά. Γράφανε στίχους στα σοκάκια του μυαλού τους. Ονειρεύονταν την μέρα που θα γίνουν κορδέλα τα λόγια τους και σε σφιχτή αγκαλιά θα ξεκινήσει για νέο ταξίδι.

Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε. Το κορίτσι δεν έβαλε ξανά γυαλιά. Άρχισαν να γράφουν σε ξένους τοίχους. Να φωτίζει η αύρα τους άλλα σοκάκια.

Μια μέρα το αγόρι και το κορίτσι συναντήθηκαν. Τυχαία. Ακριβώς όπως το είχαν ονειρευτεί. Σκηνή από την αγαπημένη τους noir ταινία. Λέξεις δεν βγήκαν από το στόμα τους. Μα το χαμόγελο ζέστανε την καρδιά τους βαθιά.

(further reading)

this isn't a love letter

Τρέχουν οι σκέψεις ορμητικά προς την έξοδο. Στριμώχνονται και σφηνώνουν πριν τον πλαταγισμό της γλώσσας.
Όλη μου η αλήθεια χωράει σε μια αγκαλιά. Μόνο όταν μπεις μέσα μου θα μπορέσεις να την ελευθερώσεις.


Ξύπνησα σήμερα ψάχνοντας τον λήθαργο.

μικρά & μεγάλα βήματα

Περπάτησε ώρα με την σημαία στερεωμένη στην δεξιά του ωμοπλάτη. Άφησε πίσω του κάθε γνώριμο τοπίο. Μέχρι που έφτασε εκεί που τον πήγαινε ο δρόμος του. Μονάχα εκεί ξεκούρασε επιβλητικά το δεξί του πόδι στο βραχάκι που "τυχαία" ξεπρόβαλε μπροστά του. Για μια στιγμή έμεινε ακίνητος. Ικανή να βροντοφωνάξει την απόφασή του και να σκεπάσει κάθε μουσική. Ύστερα, σήκωσε την σημαία ψηλά για να ανεμίσει πάνω από το κεφάλι του και να την καρφώσει με ορμή βαθιά στο χώμα. Σαν να'τανε μίσος και πίκρα που κουβαλούσε για αιώνες μέσα του. Βάρος που έφερε από προηγούμενες γενιές. Παρέμεινε σιωπηλός. Να επικρατήσει η κυριαρχία του στον άδειο τόπο. Γύρισε το κεφάλι του θριαμβευτικά. Κανείς δεν ήταν εκεί να τον θαυμάσει. Στύλωσε το βλέμμα του περιμετρικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ούτε ένας ακροατής της σιωπής του. Μονάχα η γη ανταποκρίθηκε. Άρχισε να ανοίγει και να απλώνεται σαν ιστός αράχνης. Ίδιος με τα ρίγματα που δημιουργούσε σε κάθε του βήμα. Μεγάλωνε σε κάθε σκέψη που δεν έκανε. Κι ηχούσε η ανάσα του σαν καμπάνα περιτριγυρισμένη από λόφους. Δεν άλλαξε στάση. Έμεινε εκεί. Ο μικρός πλανήτης να χαρακώνεται από την απραξία του. Να βουλιάζει το πόδι του κάτω από το βυθιζόμενο βραχάκι. Κι η σημαία να ανεμίζει αμέριμνη. Παρέα με χώματα στεγνά και διψασμένα.

Αρπαγή

Με κλέψανε.
Όρμηξαν μέσα την ώρα που κοιμόμουνα.
Άρπαξαν βίαια όνειρα και ξεγνοιασιά.
Κι απόμεινα να κάνω καταμέτρηση απωλειών.

Διαφωνίες

- Ποτέ δεν θέλω κάτι που δεν μπορώ να έχω.
- ...
- Πάντα έχω ό,τι θέλω.
- Του λείπει ψυχή...

- λάθος σταθμός -

Καλό Σάββατο!
Για το χειρόφρενο που δεν τράβηξες.
Για τα νύχια που γέμισαν σκουριά.
Για το τζην που προτιμάς ξεβαμμένο.

Μεθυσμένο χαμόγελο και η γλύκα κυρίευσε.
Αναστροφή στο μεγάφωνο.
Στάση που πέρασες.
Βουή και μάτια μισόκλειστα.

Ηχώ με λόγια ανύρπακτα.

"What we love, we are."

Αγαπώ τα χαμόγελα.

Τα χαμόγελα που μου πετάς στα μούτρα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

Αγαπώ τα ποτάμια.

Τα ποτάμια που περπατήσαμε μαζί αποκρυπτογραφοντας στίχους.

Αγαπώ τον ουρανό.

Τον ουρανό που διασχίζουμε για να γίνουν πιο γλυκά τα όνειρά μας.

Αγαπώ τον ήλιο.

Τον ήλιο που μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σαν τότε που μου χάρισες το πρώτο χάδι.

Εν τη σιωπή ο λόγος

Μου αρέσουν οι συζητήσεις με τον εαυτό μου. Μπορούν να κρατήσουν ώρες. Έχουν χαμόγελα, διαφωνίες, βαθιά σκέψη. Μου θυμίζουν όταν ήμουν μικρή. Μοναχοπαίδι γαρ. Ατέλειωτες στιγμές παραγωγικού παιχνιδιού. Ευτυχισμένες στιγμές. Όλοι οι ρόλοι ερμηνευμένοι από το ίδιο πρόσωπο. Όλα τα λογια απαγγελμένα σιωπηλά. Για το ακροατήριο του μυαλού μου. Μυστικοπαθής από πάντα. Ίσως να άρχισαν να διαφαινονται από τότε τα ιδιότροπα του χαρακτήρα μου. Ίσως κάπου εκεί να μπορούσε κάνεις να μαντέψει το διχασμένο τής προσωπικότητάς μου. Τις διπλές απόψεις, τις αντιδιαμετρικές αντιλήψεις. Υπερασπιστής και αντίδικος μαζί. Κι ύστερα σιωπή. Μου μιλάς. Σε κοιτάζω. Όλες οι απαντήσεις κλειδωμένες στο κεφάλι μου. Τα χείλη ακίνητα. Δεν απαξιώ. Δεν είμαι υπεράνω. Δεν αδιαφορώ. Αφού σου ανέπτυξα εξάλλου την θεωρία μου. Δεν την άκουσες; Μάλλον θα έπρεπε να μάθεις να με διαβάζεις καλύτερα.

- message in a bottle -

Στέλνω τις σκέψεις μου σε μια μεταξένια θάλασσα
Να τις πάρει στα χέρια της και να στις φέρει βελούδινο μυστικό

κάλεσμα

Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Ήρθες εκεί που κοιμόμουν και άπλωσες λαίμαργα τα χέρια σου πάνω μου. Με βασανιστικά φιλιά και ερωτικά ψιθυρίσματα. Ξύπνησε το κορμάκι μου. Έβαλε την αγαπημένη σου φορεσιά και λυκνίστηκε σε αργούς ρυθμούς για να σε σαγηνεύσει. Μύρισε έρωτα και πόθο. Απαλό και σαρκώδες σαν κρινάκι στην πρωινή δροσιά. Έτοιμο να σε υποδεχτεί. Καλωσορίζοντας την πολυπόθητη λεηλασία. Έβαλα βαθιά το χέρι μέσα μου να ξεθάψω τους θησαυρούς που σου ανήκουν. Δάκρυσα, δεν ήσουν εκεί να γευτείς την νίκη.

Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Και ξύπνησα με μια ανικανοποίητη πείνα. Έλα στα αλήθεια την επόμενη φορά.

suchness

I want nothing of you.
Yet you wonder in my mind.

Restless mornings going to work.
Quiet evenings interrupted.

Boring plant in joyful garden.

Close your mouth.
Open the green soul of yours.

Wasted time in handful project.

- λέξεις -

Λέξεις. Γραμμένες στη σειρά.
Ασυνάρτητα συνδεδεμένες.
Μπερδεμένες με εικόνες.

Λέξεις αλμυρές. Φύκια,
μπλεγμένα στην κόμμη σου.
Πεταλίδες των σκέψεων.

Πικραμύγδαλο άγουρο.
Κατακάθι μιας άποψης.
Νοτίζει τα λόγια σου.

Λέξεις ανάρμοστες.
Χαρακιές. Πες μου πού
ντύνεις την μοίρα σου.

Λέξεις ιδέες. Γραμμένες
ανάποδα. Γονάτισε.
Το γράμμα ξεθώριασε.

Silly quiz, introduce me myself

Ε: Αν ήσουν ζώο, τί ζώο θα ήσουν;
A: ...... (σκέψη) ......

E: Αν ήσουν φυτό, τί φυτό θα ήσουν;
Α: ...... (προβληματισμός) ......

Ε: Αν ήσουν θέατρο, τί θέατρο θα ήσουν;
A: Αν ήμουν θέατρο, θα ήμουν οπωσδήποτε το Young Vic theatre και οι παραστάσεις του!

Ευρυδίκη

Ένιωσα το βάρος της ελαφρότητας.
Τα πόδια μου δυσκίνητα. Ένα αόρατο χέρι να μου σπρώχνει την πλάτη.

Εκεί που λείπει η θύμιση, μεγαλώνει η θλίψη.

once upon a time...

Ήταν ένα κορίτσι. Ήταν ένα αγόρι.
Και κυλούσαν οι μέρες...

Ήταν ένα αγόρι. Ήταν ένα κορίτσι.
Και το ραδιόφωνο έπαιζε στο βάθος...

Μια φορά κι έναν καιρό...
Ήταν ένα κορίτσι...
Ήταν ένα αγόρι...

¡baila mi alma! ¡vive! ¡sonríe!

.


Si merece esta vida vivirla, es así.

Dualia y La Leyenda

Aiiii, patria mía del corazón....



.

βγαίνοντας από το δάσος...

Μερικές φορές ξεχνάω πως η ποίηση και η αλήθεια βρίσκονται στη φύση.
Ύστερα ανοίγω τα μάτια και πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου.

φωνές και έρωτες

Στα 16 μου ερωτευόμουν με την φωνή του Στόκα. Λίγο αργότερα με του Αλκίνοου.
Όλο με φωνές ερωτευόμουνα. Με φωνές και με ψυχές.

Κι όσο "ο ουρανός ανάβει τα φώτα" θα μένουν χαραγμένα μέσα μου τα χαμόγελα κι η γλύκα.

Πάμε μαέστρο να φωτίσουμε λίγο τα μέσα μας
hombre sin amor no soy yo
εσύ γεννάς τη θάλασσα

o fishy where art thou

...

Μνήμη χρυσόψαρου...
Για να σε συγχωρώ...
Για να ξεχνάω τον εαυτό μου...

- waiting for me -

Πήρα μολύβι και χαρτί. Να διώξω τους δαίμονες που έβαλα στο κεφάλι μου. Κι άνοιξε το τετράδιο σε μια σελίδα γεμάτη όνειρα. Κι έγινε πιο μεγάλη ακόμα η ανάγκη μου.

Έφερα μπρος μου έναν θολωμένο καθρέφτη. Έφτυσα πάνω του φόβους, ανασφάλειες και θυμό. Μάταια περίμενα απάντηση. Ξέχασα στο ίδαλμά μου το δικό σου προσωπείο και δεν μπόρεσα τι είναι πίσω του να δω.

Κοιτάζω μπροστά με ένα τραύμα απ'το χθες χαραγμένο στο βλέμμα μου. Ακούω σιωπή στην πιο πολύβοη πόλη. Κραυγές κάνουν ηχώ στον ιστό που ονόμασα δέρμα μου.

Δεν πονάει το όνειρο που δεν κατάφερα να κυνηγήσω.
Πονάει το όνειρο που κάθε μέρα πολεμώ.

contemplating

Πάνω στον ψηλό βράχο η βαρύτητα χάνεται. Στην μεγάλη οθόνη του μυαλού προβάλλεται ξανά η ίδια ταινία. Η απουσία νεφελωμάτων αδειάζει την ψυχή σου.

Μου είπες κάποτε θα είσαι πάντα εδώ, και άνοιξες την πόρτα. Η καρδιά είναι ανάλαφρη όταν κανείς δεν την ορίζει.

isn't that funny?

Τα "λάθη" που κάνουν οι άλλοι και θεωρώ ασυγχώρητα, πάνω σου δείχνουν χαριτωμένα.

black hole ή οπτική γωνία

αυτά που αγάπησα πιο πολύ δεν θέλεις να τα ξέρεις
περιφρονείς την ποίηση που φώτισε μέσα μου σε μια προηγούμενη στιγμή
διαβάζεις και προσπερνάς τις πιο μεγάλες μου αλήθειες

εμφανίζεσαι απρόσμενα πάνω σε ομιχλώδες πλοίο
ζητάς ν'ανεβάσεις λευκά πανιά να χαρώ σαν σε αντικρίσω
μα ξεχνάς
ξεχνάς με την επιλεκτική σου μνήμη

κρέμασα την καρδιά μου στον τοίχο και την παρατηρώ
σαν ανάψω το μικρό κεράκι μέσα της
θα νιώσεις την θέρμη του ή θα χαθείς στο κενό;

Στο Σπίτι της - δικής μου - Ψυχής

Plus au fond, tout au fond, dans la Maison de l' Ame,
Ou vont et viennent et s' asseoient autour d' un feu,
Les Passions avec leurs visages d' un grand vouloir.

Μου λείπει η ποίηση.
Μου λείπεις εσύ.

Amanece, que no es fácil

Θα ξημερώσει πάλι σήμερα. Αύριο. Σε λίγο. Το ξέρω. Και δεν είναι εύκολο. Το ξέρω κι αυτό. Πρέπει να περιστραφεί η Γη, να συνεχίσει το ταξίδι της γύρω από τον Ήλιο. Να μετακινηθούν κι όλοι οι πλανήτες. Να μην προκρουστεί κανένας αστεροειδής πάνω μας. Να μην μας την κάνει και τελευταία στιγμή ο Ήλιος. Δύσκολο πράγμα το ξημέρωμα. Μα είναι κάθε μέρα εκεί. Πείσμα εσύ που το κοιτάς. Πείσμα αυτό που σε περιμένει.

Με κούρασε να περιστρέφομαι γύρω από εμένα. Δεν αντέχω να σε χάνω από την θέα μου τόσες ώρες. Με κούρασε κι η ακανόνιστή σου πορεία. Βάλε στόχο ευθεία πάνω (μου) και πάμε. Τις βαριέμαι τις κατηφόρες. Κοίτα ψηλά. Να κοιτώ το βλέμμα σου. Δεν θα την πατήσουμε εμείς σαν τους άλλους. Σαν εκείνους που αλλού θέλουν να παν κι αλλού κοιτάνε. Εγώ θα κοιτάζω εσένα.

Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ή πάλι κάτι άλλο είπα;
Δεν θέλω να με βρει άλλο ξημέρωμα έξω από την αγκαλιά σου.

Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.

advertência

Nem sempre sou igual

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.
Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,

Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés —
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma ...

Alberto Caeiro

Έψαχνα μέρες τρόπο να το βάλω σε λέξεις.

τα άκρως απαραίτητα

Στο επόμενό μου ταξίδι οι κούτες θα είναι βαριές.

Θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, κι εσένα.

sin raizes

Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;

Με όλες τις αισθήσεις

Σε διαβάζω. Διαβάζω κι εμένα. Διαβάζω ξανά.
Κολλάω στο δέντρο. Κάνω zoom out. Αλλάζει η μετάφραση κάθε φορά.
Προσπαθώ να ακούσω. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς διφορούμενες λέξεις.
Χάνω τον στόχο. Ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Αδειάζω από σκέψεις.
Οι τρεις μου αισθήσεις μού λένε αλήθειες.
Μια μέρα ή μια νύχτα θα δέσω τα μάτια και θα κάνω βουτιά.
Ελεύθερη πτώση. Χωρίς αγωνία.
Και θα με έχεις όλη.

Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.