Οι μεγάλες πλημμύρες...

Φούσκωσε το ποτάμι. Μικρές δροσερές σταγόνες δύτες στα βάθη του. Ξέθαψαν κρυφούς θησαυρούς και κουφάρια. Ένα γυμνό κορμί περιφερόταν στην όχθη του. Κοντοστάθηκε πάνω από δυο ερωτευμένα σαλιγγάρια. Ανάσανε Άνοιξη. Κοίταξε κατάματα το σκοτάδι. Κι άρχισε να λαξεύει στα πετρώματα όνειρα.

Φούσκωσε το ποτάμι. Έγιναν οι λέξεις ζωγραφιές. Μουσικές μπήκαν από τα παράθυρα. Νότες λησμονημένες από τον χρόνο. Να χοροπηδάνε σαν αχτίδες στα χρώματα. Να γαργαλάνε ακροδάχτυλα που αγγίζονται. Ένας περαστικός αποξεχάστηκε. Έμεινε χρόνια να μεταφράζει τις αισθήσεις του. Μα δεν τόλμησε να βουτήξει.

Πλημμύρισε ο τόπος αρώματα, ξεριζωμένα από τα ρεύματα βρύα και σεντούκια που ονειρεύονταν βουνοκορφές...