Saturday 29 January 2011

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

2 comments:

Anonymous said...

http://wisssdom.blogspot.com/2008/02/blog-post_17.html ;)
Αναπολώ και την Αρχιτεκτονική.. αυτή στο Ν.Κόσμο.

Σικελια said...

:) Μαζί σου. Αναπολώ και την Αρχιτεκτονική. Άπειρες σχολικές εκδηλώσεις και γενέθλια εκεί.

Αναπολώ και κάτι παγωμένα βράδια με κιθάρα στον βράχο της Πνύκας. Τότε, πριν τον κάνουν αξιοθέατο, που γλυστρούσαν τα πόδια σου στα λεία του σημεία. Και τα αυτοσχέδια πάρτυ στο θεατράκι του Φιλοπάππου... Τόσα πολλά... Πού να χωρέσουν σε μια κόλλα χαρτί...