Note to self. Note to you. Note to whomever gets it.

Μην αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά. Αν δεν πήγε, δεν πήγε. Πόσες φορές να γυρίσεις το βλέμμα σου πίσω; Ανατομικά αν το δεις, το κεφάλι είναι φτιαγμένο για να κοιτάζει μπροστά. Να προχωράμε μπροστά πρέπει στην ζωή μας μάτια μου. Με όσα λάθη και τρικλοποδιές. Κάθε φορά που γονατίζουμε στο χώμα, στηρίζουμε το βάρος μας στα δάχτυλα των χεριών και παίρνουμε θέση εκκίνησης.

Θα σου δώσω το χέρι μου να σηκωθείς αν αυτό θέλεις. Μα αυτό θες; Πόσες φορές να στηριχτείς σε δεκανίκι; Αφού δεν είναι καν το χέρι μου αυτό που ψάχνεις. Απλά αφήνεις τον φόβο να σε κυριεύσει. Μη γυρίζεις στα γνώριμα λημέρια επειδή τα πόδια σου έμαθαν να σε πηγαίνουν εκεί. Δεν σου υποσχέθηκα ποτέ πως θα είναι εύκολο. Θα είναι ό,τι πιο δύσκολο έχεις κάνει. Και όσο πλησιάζεις στο να το πετύχεις τόσο θα μεγαλώνει ο βαθμός δυσκολίας.

jardim dos beijos

Τα πιο γλυκά μου φιλιά τα έχω κρατήσει για εσένα.

Τα πιο μεγάλα χαμόγελα. Τις πιο ζεστές αγκαλιές.
Να σε δροσίζει το καλοκαίρι το γέλιο μου.
Να γεμίζουν τα δωμάτια του μυαλού σου τα βήματά μου.

Σαν έρθεις να με βρεις κράτα γυμνό καμβά.
Θα χορέψουν οι ανάσες μας πάνω του και
θα ανθίσουν οι νότες φιλιά.

à une inconnue

Σε κοιτάζω στα μάτια και βλέπω την θλίψη που
διάβαζα μέχρι χτες στην ψυχή σου. Ποτίζει μάτια
μου ο πόνος. Ποτίζει και γίνεται συνήθεια.

μαύρος άγγελος

Θλιμμένη μπαλαρίνα,
πάνω στην παλάμη μου χορεύεις
και την αγάπη μου περιγελάς.
Περάσανε τα χρόνια
κι ακόμα περιμένω.
Ονειρεύομαι την μέρα
που τα γέλια σου στα μούτρα θα μου πετάς
ενώ άγριος άνεμος την κούνια σου χτυπά.

Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 2009

Το Τείχος γκρεμίστηκε. Θυμάμαι την ημέρα χαρακτηριστικά. Πιτσιρίκι τότε. Γνώριζα μόνο όσα άκουγα. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει την υπερβολή στην οποία αρέσκονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τείνει να σε παραπληροφορεί. Από τότε έπρεπε να έχω καταλάβει πως την αλήθεια δεν θα στην πει κανείς, πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου. Για καιρό περίμενα την επίθεση, μια πιθανή νέα κατοχή. Και συνέχιζαν να έχουν το ίδιο πρόσωπο οι “κακοί” στα παιχνίδια πολέμου με τα άλλα παιδιά.
Σήμερα δεν υπάρχουν τείχη όπως τότε. Δεν υπάρχουν τείχη από πέτρες και τούβλα γεμάτα συνθήματα σκαμμένα από διψασμένα χέρια για αέρα ελευθερίας. Δεν υπάρχουν τείχη που να γκρεμίζονται με καλέμι και λοστό. Γιατί σήμερα τα τείχη δεν είναι απτά. Συχνά δεν είναι ούτε καν ορατά. Συνήθως τα βλέπουν μόνο λίγοι. Και είναι τόσο λίγοι που δεν γίνονται πιστευτοί. Που δεν ακούγεται η φωνή τους και δεν υπάρχει χώρος στις ειδήσεις για αυτούς.
Ο Παντελής Βούλγαρης φώναξε “Ψυχή βαθιά”. Δοκιμασμένη συνταγή δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα. Το είδαμε ξανά στο ¨The wind that blows the burley¨, στους Βόρειους και Νότιους και σε τόσα άλλα που μου διαφεύγουν. Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί πονάει να αλληλοσκοτώνονται δύο άνθρωποι μόνο όταν είναι αδέλφια εξ αίματος, μόνο όταν ανήκουν στο ίδιο έθνος ή όταν συνήθιζαν να είναι κολλητοί φίλοι.
Εν τω μεταξύ, οι Αλβανοί παραμένουν “Αλβανοί”, οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τα κακώς κείμενα μονάχα “πίσω στην χώρα τους!” και τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα σε καμιά πατρίδα. Γιατί αυτά δεν είναι τείχη αφού κανείς δεν τα αναγνωρίζει ως τέτοια. Γιατί όλοι αυτοί δεν είναι αδέλφια μας, δεν πιστεύουν στον θεό μας και κατά το γνωστό ρητό “πας μη Έλλην, βάρβαρος”, εκτός αν πρόκειται για τους φίλους μας τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, κ.ο.κ.
Μικρά και μεγάλα τείχη. Τοπικιστικά, παγκόσμια. Συρμάτινα, λεκτικά. Δια-χωριστικά. Κι εσύ με ρωτάς γιατί πνίγομαι.

Μην ανησυχείς...

Είναι φορές που μου λείπει το κόκκινο ποδήλατό μου. Που μου λείπουν τα χλωμά φώτα στο ποτάμι/πάρκο της Βαλένθιας. Δεν συμβαίνει κάτι. Μα όλα νιώθουν τόσο λάθος. Τότε κατεβάζω τις συνδέσεις. Κατεβάζω τα κινητά. Κατέβαζω κι εμένα ακόμα. Έρχεται το μαύρο μου σύννεφο και σκοτεινιάζει τα πάντα. Τότε ανοίγω την πόρτα και περπατάω. Γυρίζω μόνο όταν ο θόρυβος της πραγματικότητας μπει πάλι στο μυαλό μου. Ή... Όταν με διώξει ο δρόμος.

έλα...

Θα σε κρύψω βαθιά στην υγρή μου σπηλιά. Να εξερευνήσεις κάθε μικρή της σπιθαμή. Να νιώθεις τις ζεστές της δονήσεις. Να ξεδιψάς στις πηγές που τρέχουνε νέκταρ. Μόνο εγώ θα έρχομαι να σε βλέπω. Θα σε κρατώ σφιχτά αγκαλιά. Θα σε ποτίζω το άρωμά μου. Θα σε ταϊζω στο στόμα αγάπη και μέλι.

Οι μεγάλες πλημμύρες...

Φούσκωσε το ποτάμι. Μικρές δροσερές σταγόνες δύτες στα βάθη του. Ξέθαψαν κρυφούς θησαυρούς και κουφάρια. Ένα γυμνό κορμί περιφερόταν στην όχθη του. Κοντοστάθηκε πάνω από δυο ερωτευμένα σαλιγγάρια. Ανάσανε Άνοιξη. Κοίταξε κατάματα το σκοτάδι. Κι άρχισε να λαξεύει στα πετρώματα όνειρα.

Φούσκωσε το ποτάμι. Έγιναν οι λέξεις ζωγραφιές. Μουσικές μπήκαν από τα παράθυρα. Νότες λησμονημένες από τον χρόνο. Να χοροπηδάνε σαν αχτίδες στα χρώματα. Να γαργαλάνε ακροδάχτυλα που αγγίζονται. Ένας περαστικός αποξεχάστηκε. Έμεινε χρόνια να μεταφράζει τις αισθήσεις του. Μα δεν τόλμησε να βουτήξει.

Πλημμύρισε ο τόπος αρώματα, ξεριζωμένα από τα ρεύματα βρύα και σεντούκια που ονειρεύονταν βουνοκορφές...

( Πώς να είσαι αληθινός
χωρίς να πάψεις να είσαι σωστός; )

falling in love...

Ερωτεύομαι συχνά τοπία.
Ερωτεύομαι συχνά βιβλία, ταινίες, μουσικές.
Ακόμα πιο συχνά, ερωτεύομαι στιγμές.
Ερωτεύομαι συχνά τον ήλιο, την θάλασσα, τα σύννεφα.

Σπάνια, ερωτεύομαι ανθρώπους.
Ακόμα πιο σπάνια, ερωτεύομαι συντρόφους.

κύματα σε νηνεμία

Έμπλεξαν οι σιωπές... Έπεσε ο ένας στίχος πάνω στον άλλον... Τα χαμόγελα έμειναν να κοιτάζονται αντικριστά... Ποιος θα κάνει πίσω πρώτος; Ποιος θα απλώσει το χέρι χωρίς να δειλιάσει;

Η μικρή νεράιδα στροβίλισε γύρω από το καθιστό σκυλάκι... Του χάρισε παιχνιδιάρικα γελάκια... Σπινθηροβόλησαν τα μάτια του... Ύστερα φτερούγισε μακριά... Ήταν όνειρο; Ένα γλυκό παραμύθι;

Ανέβηκε η θάλασσα σε ένα ψηλό βουνό... Κατάπιε λόγγους και φαράγγια ξερά... Ζητιάνεψε κι άλλο γαλάζιο από τον ουρανό... Έτοιμος για την βουτιά από ψηλά; Έτοιμη να αντικρίσεις τον βυθό;

Θέλω να έρθεις να μυρίσεις το νυχτολούλουδο που ανθίζει στην ψυχή μου...

Κυριακάτικες μουσικές

Κυριακή... Μέρα του ήλιου κατά τους Άγγλους. Η πιο μελαγχολική τής εβδομάδας για μερικούς. Η μέρα που αφιερώνω στην φωτοσύνθεση του μυαλού μου.

Τα πιο μελαγχολικά τραγούδια πάντα μου έφερναν αγαλλίαση στην ψυχή... Τα πιο πονεμένα με έκαναν να θέλω να ερωτευτώ...

Στέρεψα από αλληγορίες... Στέρεψα από λέξεις... Θέλω να αφεθώ... Να αιωρούμαι σε ολόδροσο λιβάδι... Να μου χαϊδεύει ο ήλιος το πρόσωπο...

Και οι μουσικές μου ακολουθούν τον ρυθμό... Με γνωστά και άγνωστα κομμάτια...

Αντράκι...

Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα πως θα έπρεπε να έχω γεννηθεί άντρας. Δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από το "ισχυρό" φύλο. Ούτε θα αρνιόμουν κάτι από την θηλυκή μου φύση. Κρατάω ακόμα κι αυτά που με χαλάνε ώρες ώρες. Μόνο που είμαι πολύ αρσενική σε κάποιες μου πτυχές. Ετοιμοπόλεμη και διεκδητική. Η τεστοστερόνη στα ύψη. Κυνηγός που δεν ξαποσταίνει λεπτό. Να αναπνέω ελευθερία και να αποφεύγω κάθε είδους δεσμά. Θα κάνω ένα βήμα μπροστά. Θα ορθώσω ανάστημα. Το κεφάλι ψηλά. Με υπερηφάνεια. Θα σε κοιτάξω στα μάτια χωρίς φόβο. Δεν θα δειλιάσω στιγμή. Ή δεν θα (σ)το δείξω. Ναι, έχω και κάποια παιδιάστικα αρσενικά στοιχεία. Μα ύστερα βγαίνει η γάτα από μέσα μου. Ξεχνάω πως μέχρι πριν λίγο ήθελα να "οδηγώ" και αφήνομαι στα χέρια του. Χάνομαι σε ένα του βλέμμα και λιώνω για τα χάδια του. Γίνομαι υποτακτική και χαμηλώνουν οι ρυθμοί.

Η ανηψιά μου μου είπε προχτές "Kely, you are a doggie.¨ She is a pussy cat, and her best friend is a lion that follows her around. Σκαρφαλώνει σε δέντρα (η ανηψιά μου, όχι το λιοντάρι) και με τα μάτια να λαμπυρίζουν από χαρά μού λέει "Look! I go up to this big big big treeee with my little χεράκια..! Like these boys do." Και λάμπει το προσωπάκι της με τα πυρόξανθα μπουκλάκια. "Kely, you are a doggie. And I´m a pussy cat..."

Ίσως τελικά να είμαι ένα ναζιάρικο σκυλάκι. Αλητάκος σίγουρα. Δεν έχω μάθει στο λουρί. Μα ψάχνω έναν φίλο να με φροντίζει και να του κουνάω χαρωπά την ουρά μου.

Ένα ποτήρι λευκό κρασί...
Άνθη από φρούτα του πάθους...
Η βροχή να πέφτει δάκρυα στο κορμί μου...

Ήρθα ως εδώ για να σε βρω. Να κάνω τους δρόμους μας να τέμνουν και να συγκλίνουν πάλι. Σε έψαξα. Σε κυνήγησα. Σε άφησα να φύγεις. Ένιωσα το κενό να μεγαλώνει κι εγώ να χάνομαι μέσα σ'αυτό.

Αν κάπνιζα, τώρα θα άναβα τσιγάρο. Μα οι κακές συνήθειες δεν ήταν ποτέ σύντροφός μου. Κι ήρθε η στιγμή να αποβάλω κι αυτές τις λίγες που ακόμα κρατώ.

Όνειρο

Να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι και να μου κρατάς το χέρι. Να λάμπει ο ήλιος, να τιτιβίζουν τα πουλιά. Να μυρίζει άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα, μικρές στιγμές ευτυχίας. Να παίζω φευγαλέα με το νερό με τα άκρα των ποδιών μου. Και να σου γελάω. Να με αρπάζεις από την μέση και να με τρελαίνεις στα πειράγματα.

Όταν* μια μέρα σε γνωρίσω, θέλω να με πας σε εκείνο το μέρος που μυρίζει βρεγμένο από το πούσι χορτάρι και φιλιά...

* Ὅταν < ὄτε + ἄν → χρονικο-υποθετικός σύνδεσμος

The monsters in me

Δυο τέρατα παλεύανε. Καθένα με τον δικό του ιερό σκοπό. Τα πόδια τους παραπήγματα στο χώμα. Να σείεται η γη σε κάθε τους κίνηση. Μέρες ολόκληρες παλεύανε. Ώσπου έγιναν οι μέρες εβδομάδες. Ύστερα μήνες. Ύστερα χρόνια. Με μια μη ακολουθητική συχνότητα. Δεν έπαψαν στιγμή να αντικρούονται. Ιδρώτας έσταζε από τα κορμιά τους. Τα μάτια τους έκαιγαν από την ένταση της νοερής πάλης. Μα ήταν πάντα δυνατά. Έτοιμα να συνθλίψουν το ένα το άλλο. Δεν ήταν ισάξιοι αντίπαλοι ούτε είχαν τα ίδια όπλα. Κι όμως κάθε επίθεση ήταν μια υπέροχα εκτελεσμένη χορευτική φιγούρα. Με τον καιρό τα σώματά τους έγιναν ένα. Δεν ξεχώριζαν. Μπλέχτηκαν τα χνώτα τους κι οι βρυχηθμοί έκαναν συγχορδία. Ο ένας σκοπός ζούσε μέσα από τον άλλο. Έτσι απόμειναν χωρίς κανένα να μπορεί να νικήσει. Και περίμεναν. Παλεύανε. Και περίμεναν κάποιος άλλος να τους χωρίσει.

To do or not to do?

Πρόσφατα μια μικρή μου φίλη μού αποκάλυψε την τελευταία της φιλοσοφική ανακάλυψη: Όσα περισσότερα πράγματα κάνει κανείς τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχει για να σκέφτεται. 

Από την στιγμή, λοιπόν, που έκανε αυτόν τον συσχετισμό στο μυαλό της, αγχώθηκε. Καταπιάνεται συνέχεια με διάφορα που καταβροχθίζουν τις μέρες της. Τελικά, αποφάσισε να ελαττώσει τις δραστηριότητές της και προχτές μου ανακοίνωσε χαρούμενη πως πέρασε 1 ολόκληρη ώρα δίπλα στο παράθυρό της ακούγοντας μονάχα τα πουλιά. 

Μα είναι η δράση που κρατάει ξύπνιο το μυαλό. Η συναναστροφή με κόσμο -ανόμοιο, αν γίνεται, από εμάς- η τριβή με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα, η επίσκεψη σε μέρη πρωτόγνωρα. 

Παραθέτω εδώ δύο μικρά κάτι από τα "κάνω" μου, που τρέφουν παράλληλα το μυαλό μου και πυροδοτούν μυριάδες σκέψεις. Η προσωπική μου χρυσή τομή. Για να έχω κάτι να σκέφτομαι στην διαδρομή για την δουλειά. 

Home: Μια ταινία που χορταίνει τα μάτια με όμορφη ασχήμια.

Αξίζει επίσης να ξεφυλλίσετε το βιβλίο του Yann Arthus-Bertrand "Earth from Above" με τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

TED: Γιατί μια ομιλία την ημέρα την άγνοια την κάνει πέρα. 

Και απαντώ μόνη μου: To do (!) συλλογιζόμενη.

[ ....... ]

Από φόβο μην γίνουν οι λέξεις λέξεις.

Και ήρθε η βροχή...

Ζητείται ανταποκριτής! ;)

Ξεκίνησε χτες -Τετάρτη- και έχω σκάσει που δεν είμαι εκεί!

www.lea-festival.com

Φεστιβάλ λογοτεχνίας.
Σε αγαπημένο μέρος. Την Τεχνούπολη.
Και μάλιστα φεστιβάλ ισπανο-πορτογαλο-ελληνόφωνης λογοτεχνίας!

Μα γίνεται να λείπω από εκεί;!; Ειδικά τώρα που άρχισα να ξεθαρρεύω και με τα Πορτογαλικά μου και ψάχνω υλικό;

Επειδή λοιπόν, όσο και να το ζορίσω, αδυνατώ να παραβρεθώ, ζητείται εθελοντής για να με αντικαταστήσει. Λόγω λιποταξίας του μέχρι σήμερον ανταποκριτή, η θέση πρέπει να καλυφθεί άμεσα!

Ο ιδανικός υποψήφιος
- Θα είναι λάτρης της λογοτεχνίας, με ιδιαίτερη αγάπη για αυτή της Λατ. Αμερικής
- Θα είναι καταρτισμένος μάντης, έως ώστε να αναγνωρίσει με ευκολία κάθε είδους υλικό του ενδιαφέροντός μου
- Θα έχει μοναδικές διαπροσωπικές ικανότητες, άξιος συνομιλητής με άτομα διαφορετικής εθνικότητας, διαφορετικού κοινωνικού/επαγγελματικού/μορφωτικού επιπέδου και/ή χωρίς την ύπαρξη κοινής γλώσσας
- Θα είναι αξιόπιστος, υπεύθυνος, εχέμυθος

Το κατάλληλο άτομο αναμένεται
- Να καταγράψει λεπτομερώς τα βιβλία, φυλλάδια, μέλλουσες εκδηλώσεις, κλπ μέγιστου ενδιαφέροντος
- Να παραδώσει εκπληκτικής ποιότητας φωτογραφικό και ηχητικό υλικό
- Να συλλέξει και οργανώσει τα στοιχεία επικοινωνίας όλων των ατόμων με τα οποία υπό ιδανικές συνθήκες θα ερχόμουν σε επαφή
- Να μην προκαλέσει οποιουδήποτε τύπου δυσαρέσκεια σε αξιοσέβαστα μέλη/ακουλούθους του φεστιβάλ

Προσφέρονται
- Μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής μαγείας
- Η δυνατότητα διεύρυνσης του πολιτισμικού και μορφωτικού ορίζοντα του ατόμου
- Η ευκαιρία αναζωογόνησης και εμπλούτισης του κοινωνικού κύκλου του ατόμου
- Άριστος εργασιακός χώρος και περιβάλλον
- Πρωτοπόρα προϋπηρεσία για το βιογραφικό σημείωμα

Αν θεωρείτε πως είστε ο ιδανικός υποψήφιος και ανυπομονείτε να ωφεληθείτε από την μοναδική αυτή ευκαιρία, παρακαλώ επικοινωνήστε χωρίς περεταίρω καθυστέρηση στο παρόν blog!

Καθότι αναμένεται πληθώρα αιτήσεων, ενημερωτικό υλικό και επιπλέον οδηγίες θα λάβουν μόνο οι επιτυχόντες.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας!

(mind) travelling

There I was – don't know how many feet above ground – facing the most unexpected sight. Being around 8:30 in the evening I only wished I had not hidden the camera in the backpack, which was carefully stored out of my reach. Over the cottonish clouds, before my astonished and wide-open eyes, laid the most serenely celeste sky. No words exist worthy of this view. Who would have known that I were to witness this breathtaking sky at that time of the day? How were I to have foreseen this generous gift of the nature? And as if this weren't amazing enough, at short distance a small opening was letting me take a peek of the sea. There was not a single thing that could bring a bigger delight to my senses.

Which is this country that bares such beauty? How is it possible to combine autumn weather with this blue brightness? Grey, stressful city filled with flourishing spots, tapped in light. Contradiction at its zenith. Don't you dare speak another negative word about it! Should you not like it pack your things and go! You can always head to cities/countries more of your taste. I am totally fed up with all those who nag and complain about the place they have chosen to live in. And should it be the circumstances that led you there and cannot change a thing about it, I encourage you to change your attitude and mentality and become more appreciative of all the great things that it has. Cause it has so many to offer. But only to those who look for them. Only to those who are able to overcome their narrow-minded way of living and enjoy and benefit from what it has to give.


[Δεν ξέρω γιατί το κείμενο βγήκε στα αγγλικά. Ούτε γιατί η επεξήγηση ακολουθεί σε άλλη γλώσσα. Ίσως ακολουθούν την διαδρομή του ταξιδιού μου. Αν και τότε μάλλον θα έπρεπε να γράφω στα γαλλικά τώρα. Μα οι λέξεις επέλεξαν να τις εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο. Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ό,τι αυτές αποφασίσουν; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στην ορμή τους;

Δεν είμαι λάτρης της Αγγλίας. Άλλη είναι η χώρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Αλλού ανήκει το μυαλό μου. Μα έχω μάθει όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην αναζητώ το φαγητό της μαμάς μου.]


End of transmission. Hasta que vuelva la inspiración y la conexión rápida.

Ya se hizo noche...

do you feel loved?

Σε μια περίοδο που οι μετρήσεις είναι στο ζενίθ, την προσοχή μου τράβηξε μια άλλου είδους έρευνα. Στα πλαίσια γνωστής καμπάνιας που διεξάγεται στην Αγγλία ενάντια της διάκρισης κατά των ατόμων με ψυχικά νοσήματα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων κλήθηκε να απαντήσει ένα εκτενές ερωτηματολόγιο. Είχα την τιμή να έχω πρόσβαση στα αποτελέσματα της πρώτης φάσης (4ετές πρόγραμμα), τα οποία στα αδαή μάτια μου ήταν συγκλονιστικά.

Καθώς στερούμαι διπλώματος κ βαθύτερη γνώση ψυχολογίας/ψυχιατρικής, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα τα στοιχεία που αγγίζουν την καρδιά. Μία από τις ερωτήσεις που όφειλαν να απαντήσουν τους ζητούσε να αναφέρουν την συχνότητα με την οποία νιώθουν πως τους αγαπούν. Πέντε ήταν οι δυνατές απαντήσεις: ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, συχνά, συνέχεια. Νικήτρια αποδείχτηκε θριαμβευτικά η επιλογή Νο2 - σπάνια. Αξιοπρόσεχτο είναι δε το γεγονός ότι ο πεσιμισμός του ερωτηθέντα δεν αυξομειωνόταν ανάλογα με την εθνική/κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ούτε σύμφωνα με το μορφωτικό του επίπεδο. Προς έκπληξή μου μάλιστα, άτομα που απέπνεαν μεγαλύτερη αισιοδοξία γενικότερα στις απαντήσεις τους και θετικότερη προσέγγιση της ζωής κύκλωναν επίσης το "σπάνια" ή ακόμα και το "ποτέ". Ελπιδοφόρο είναι βέβαια το 4% για το "συνέχεια".

Η ομάδα που επιλέχτηκε για αυτό το ερωτηματολόγιο τελεί υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Κατ'επακόλουθο, δεν μπορεί να κριθεί αντιπροσωπευτική του συνόλου. Παρολ' αυτά, το 16% του πληθυσμού -ένα ποσοστό που πλησιάζει εμάς και τον κοντινό κοινωνικό μας κύκλο επικινδύνως- έχει περάσει ή θα περάσει στο μέλλον κάποιας μορφής κατάθλιψη (το κύριο νόσημα των ερωτηθέντων). Μια από τις πιο ύπουλες -κατά την γνώμη μου- ασθένειες, καθώς δεν σου αφήνει δυνάμεις για να την καταπολεμήσεις.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Εσείς; Do you feel loved?

mind games

"Oh my friend we're older but no wiser

For in our hearts the dreams are still the same"

fox vs. hedgehog

Πολλ' οίδ' αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα.

Σήμερα, με το σήμερα να ενέχει το τώρα, την σοφία και τις πληγές του παρελθόντος και τους φόβους και τις ελπίδες του αύριο, ψάχνω να βρω χρόνο σε μια άδεια ημέρα. Περικυκλώνομαι από βιβλία ξεφυλλισμένα μέχρι τη μέση. Η αρχειοθήκη μου ξεχειλίζει από ταινίες και μουσικές που δεν έχουν συστηθεί ακόμα με το vlc και το iTunes. Τα θέλω μου μετατρέπονται σταδιακά σε υποχρεώσεις. Απουσιάζει η σκέψη μου, συμπεριλαμβανομένων των στιγμών που σκέφτομαι.

Αν είχα την επιλογή, δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα με έφεραν ως εδώ. Γιατί όσα μπρος-πίσω κι αν έκανα στον χρόνο, όσες φορές κι αν άλλαζα την ρότα πλεύσης, πάλι εδώ θα κατέληγα. Με το εδώ να περικλείει όσα μέρη έζησα, όλους τους ανθρώπους με τους οποίους με μοιράστηκα, όσα όνειρα κατασκεύασα για να κρατούν τον λήθαργο ενεργό. Γιατί πιστεύω στην προδιάθεση να γίνουμε αυτό που είμαστε και ερωτοτροπώ με την ιδέα της ματαιότητας των πραγμάτων.

Σε μια στιγμή γεμάτη κενότητα προσπαθώ να στριμώξω γνώση, αισθήματα, αισιοδοξία.

Αγνοώ τα όσα γνωρίζει η αλεπού. Πασχίζω να μάθω το ένα που κατέχει ο σκαντζόχοιρος.

closer

Έτυχε να την δω πάλι απόψε. Ένας φίλος μού την πέρασε σε ένα πακέτο με γραμμένα DVD. Θυμόμουν πως μου είχε αρέσει. Ήδη την είχα δει πάνω από μία φορές. Τυχαία πάλι. Ήταν περισσότερο η αδυναμία μου για τον Jude Law που με ώθησε να πατήσω σήμερα το play. South-Londoner εξάλλου κι αυτός, σαν κι εμένα πλέον, κρατάει στοιχεία από το βρεττανικό στυλ που με γοητεύουν. Ανυπομονώ να τον δω σε λίγες εβδομάδες στο Donmar West End στον ρόλο του Άμλετ.

Έβαλα στο iTunes ό,τι κομμάτι του Damien Rice έχω να παίζει κι αφαιρέθηκα σε μικρές φράσεις της ταινίας. Σαν σε θέμα έκθεσης καλλίγραφα γραμμένο στον πίνακα με κιμωλία.

Λίγο μετά την γνωριμία τους...
J.L.: Well, you left him like that?
N.P.: It's the only way to leave. "I don't love you anymore. Goodbye."
J.L.: Supposing you do still love them...
N.P.: You don't leave.
J:L.: You never left someone you still loved?
N.P.: No.
Βαρύγδουπες, εντυπωσιακές κουβέντες. Πόσο εύκολο είναι να φύγεις όταν δεν αγαπάς κάποιον. Όταν αγαπάς... Όταν αγαπάς, μπορείς να φύγεις;

Λίγο πριν το τέλος...
J.L.: When I get back, please tell me the truth.
N.P.: Why?
J.L.: Because I'm addicted to it. Because without it we're animals.
Είναι η αλήθεια που μας ξεχωρίζει από τα ζώα; Δεν αμφισβητώ την δύναμή της. Μα δεν είναι η αλήθεια ικανή να μας μετατρέψει σε ζώα; Ποιος είναι σίγουρος πως μπορεί να αντέξει τόση αλήθεια;

*Closer (2004): A film directed by Mike Nichols with Julia Roberts, Natalie Portman, Jude Law and Clive Owen.

tears for fears

mad world

true or myth?

Northrop Frye claims that 'myth is the imitation of actions near or at the conceivable limits of desire', in a space where the human encounters the divine.*

Given that - when in love - we tend to idealize the other and worship him/her as our own private god, should love be considered a myth?

1. Anatomy of Criticism: Four Essays (Princeton, 1957), p. 136

free as a bird

quiero volar...
quitar las alas prestadas...
utilizar mi alma como turbina... y volar!
sobre lagos, valles, océanos...
llegar a las nubes... y respirar!

Της Κυδωνίας εφύσηξε αέρας

Γονυπετής
Σε καλυμένο με δρόσο λιβάδι
Στεφανώνομαι άνθη κερασιάς

Οικτηρώ τις άτεκνες σκέψεις
Τον νου που - αλοίμονο -
στα ουράνια δε φτάνει

Ως άλλη Λήδα
Αναζητώ τον Κύκνο
Σαν απλώσει δίχτυα μοναξιάς

Χαμογελώ σε αγέννητες Ελένες
Τίκτω τον φθόνο
Σημαία ο άνανδρος να κάνει

Αρχαίους προγόνους επικαλούμαι
Μύρτα και μέλι το πρόσφορο
Ρακή στο όρος Ίδη

Τοξοβόλοι, λυράρηδες, ριζίτες
Μάχονται πλάι μου
Στης ελπίδας το παιχνίδι

Σήμα τέλους

- Είσαι ανυπόφορο πλάσμα.
- Είμαι!
- Δε γίνεται να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου.
- Δε γίνεται...
- ...
- ...
- (καφές, τσιγάρο, βλέμμα στον υπολογιστή)
- Είδα το The wind that shakes the barley πάλι χτες...
- Πλάνταξες ξανά στο κλάμα;
- Μόνο που το σκέφτομαι... Ο κόσμος... Ο εξαναγκασμός... Τα δυο αδέρφια...
- Meine kleine Prinzessin beunruhigen Sie nicht!


[Ωχ! Τι έγινε τώρα ρε γμτ; Πώς μπλέχτηκαν πάλι έτσι τα όνειρα; Ηλίθιο κεφάλι!! Και σου έχω πει "Μην σκέφτεσαι!!"...
Να είχαμε και λίγο ποπ-κορν τουλάχιστον... Έτσι θα την βγάλουμε κι απόψε;]

Η μεγάλη έξοδος

Αν ήταν οι λέξεις όσα πρόσωπα ντύθηκαν, θα στις έλεγα νομίζεις;
Δεν είμαι εδώ για να παραφουσκώσω το ατροφικό μυαλό σου.
Την ψευδαίσθηση του νοήματος προσπαθώ να διατηρήσω.
Συμβιβασμένο σε εκκόλαψαν. Συνυπογράφεις κάθε λαιμητόμο.
Σειρήνες και ηλεκτροφόρα καλώδια θα ήθελα να προσφέρω.
Μα γίνεται την νοοτροπία του μυρμηγκιού να αποβάλλεις;

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Κάτω από τα φώτα που τρεμοσβήνουν
Στο μάτι του κυκλώνα
Με θέα ένα ποδοπατημένο όνειρο
Κατά μήκος του μαύρου ποταμού
Εισέβαλαν οι βάρβαροι
Στο φως του σαρακοφαγωμένου ήλιου
Χειραψία με τον διάβολο
Μπλέχτηκε το χτες με το ψέμα
Σε ακοίμητη υποκρισία
Στο βλέμμα νεκρού ιππότη
Παύση κάθε τελετουργίας
Αναλφάβητα συντάχτηκαν τα δέντρα
Εξοστρακισμός στην χώρα της υπόσχεσης

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Μαύρο

Εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο δίχως τοίχους. Δέσμιος του χρόνου που διαθλάται στο άπειρο αν πάψεις να τον μετράς. Οι μεγάλοι συγγραφείς σε καρφώνουν στα μάτια, μα δεν διαπερνούν την παγωμένη ασπίδα που σε περικλείει. Σκόρπισαν τα όνειρα και γίνηκαν χνούδι σε μαύρο κουστούμι. Ο φόβος και ο πόνος παιδιά σου, τα τρέφεις με ψέματα για να μη σε αφήσουνε μόνο. Σκοτεινιάζει όταν το φως γεμίζει τον χώρο. Τα πρωινά τιτιβίσματα που σε βρίσκουν με ορθάνοιχτα μάτια θαρρείς προϋπαντούν το ξημέρωμα, μα οι λέξεις φρακάρουν στο υποσυνείδητο και δεν γίνονται συνομιλία.

we're being watched

Μας παρακολουθούν. Μας κοιτούν πίσω από κάμερες. Διαβάζουν σιωπηλά τα γραπτά μας αποκερματίζοντας κάθε λέξη για κωδικοποιημένες έννοιες. Εξετάζουν λαθραία τις φωτογραφίες που κοινοποιήσαμε στους φίλους μας. Ακούν στην επανάληψη τα τραγούδια μας για κρυφά μηνύματα. Προσπαθούν να υποκλέψουν κάθε μας σκέψη και συναίσθημα για να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα. Μπορεί να μας ξέρουν καλύτερα από τον φίλο με τον οποίο πήγαμε για καφέ σήμερα. Σίγουρα γνωρίζουν τα θέλω και τα πιστεύω μας καλύτερα από το γκομενάκι που βρέθηκε απροειδοποίητα στο κρεβάτι μας. Μα δεν ειναι κάποιος για να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Αν απλώσουμε το χέρι μας σε στιγμή αδυναμίας θα τρέξουν γρήγορα στην τεχνολογικά άριστη μπουρμπουλήθρα τους και θα αρνηθούν σιωπηρά την ύπαρξή τους. Δεν θα απαντήσουν σε τηλέφωνα γιατί η φωνή θα τους έκανε αληθινούς. Δεν θα μας προσφέρουν λόγο παρηγοριάς κι ας μας βλέπουν όταν κλαίμε. Δεν θα κάνουν τίποτα που να προδίδει την παρουσίας τους. Θα μείνουν να μας παρακολουθούν. Αρνούμενοι πως υπήρξαν ποτέ. Μέχρι οι δικές τους ανάγκες να υπερνικήσουν και να κάνουν την θανατηφόρα εμφάνιση.

Όχι άλλες λέξεις

Πες μου τον πόνο σου. Μίλα μου για ό,τι βαραίνει την ψυχή σου. Περιέγραψέ μου στιγμή προς στιγμή τους εφιάλτες σου. Εκμυστηρεύσου μου τις πιο ποταπές πράξεις εναντίον σου. Δώς μου την λύπη, τους φόβους, την ασκήμια που κρατάς κρυμένη μέσα σου. Μοιράσου μαζί μου κάθε ντροπή, κάθε ψέμα, κάθε σιωπηρή ενοχή. Μίλα μου για τις αδικίες που σου επέβαλαν, για τις ατυχίες που βρέθηκαν στο δρόμο σου, για κάθε καταπιεσμένο θέλω σου. Φώναξε! Κλάψε! Χτύπα! Εξοργίσου! Πέρασέ μου όλη την αρνητική ενέργεια που περιβάλλει την αύρα σου. Ξεθύμανε πάνω μου και γίνε ο δυνάστης που μέχρι πριν λίγο μισούσες.

Νομίζεις με φοβίζουν τα λόγια σου; Πιστεύεις θα με καταστρέψει η δακρύβρεχτη σιωπή σου; Είμαι η θάλασσα που γίνεται σύννεφο και σε αγκαλιάζει σαν πρωινή πάχνη. Αποζητώ να εκβάλλεις αγριάδα μέσα μου, να φουρτουνιάσω και με την μορφή κύματος να ταξιδέψω.

rainy soul

Θα μείνω εδώ.
Να ακούω την βροχή. Να βλέπω την πόλη από ψηλά.
Να παρατηρώ το μικρό ανθρωπάκι να σκαρφαλώνει το φωτεινό δίχτυ.

my home ghost - husky rescue

Δεν μου λείπει το βλέμμα σου πάνω απ' τους ώμους μου όσο κοιμάμαι.

Μου λείπει να συγχρονίζω τις σκέψεις μου με την αναπνοή σου όσο ονειρεύεσαι.

Καθάρια πνοή

Δρόσισε λίγο εδώ. Αλάφρυνε και ο βηματισμός. Λευκές νύχτες, λευκοί δρόμοι, λευκές σκέψεις. Έγινε και η μουσική πιο αιθέρια. Φόρεσε σκούφο από την Ισπανία και έπαιξε με τις νιφάδες. Porque el fugitivo ha escapado de su destino.

Η τελευταία μου ανακάλυψη: La memoria από τον Depedro (εις διπλούν γιατί βρήκα το video clip ενδιαφέρον). Δεν "ακούγεται" σαν τον Φοίβο Δεληβοριά;

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι

Τα θέλω μας αλλάζουν

Τόσο αμείλικτα

Tόσο εγωιστικά

not working

Να πατήσω το fast forward. Και να περάσουν σε μια στιγμή αυτές οι βασανιστικές σκηνές. Ή να πατήσω το pause. Να τις αντιμετωπίσω λίγο αργότερα. Δεν έχω όρεξη για το μαύρο είδωλο τώρα. Δεν μπορώ να επιλέξω πότε θα δώσω τις μάχες μου και πότε θα κρυφτώ στην σπηλιά μου;

Ανυπόμονη από γεννησιμιού μου. Το λένε κι οι πλανήτες. Δεν αντέχω τα αδιάκοπα μπρος-πίσω. Δεν αντέχω την στασιμότητα όταν το μυαλό μου με ωθεί να τρέξω. Δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά πριν σπάσουν και εκσφεντονιστώ σε άγνωστη πάλι χώρα;

Espera στα ισπανικά σημαίνει αναμονή και esperanza ελπίδα. Μα δεν μου αρέσει να περιμένω πολύ ούτε να ζω μες τις ελπίδες. Quien espera, desespera λέει ένα ρητό, γιατί όποιος περιμένει απελπίζεται. Μα είναι μια άλλη συγγένεια που τονίζει την ειρωνεία. Ξαδερφάκι της υπομονής (paciencia) είναι ο ασθενής (paciente). Φταίω που θεωρώ την αναμονή αποδυναμωτική και δεν την συμπαθώ καθόλου;

γέμισε το κουβάρι του μυαλού μου μουσικές

Εμένα η πίκρα μου έγινε τραγούδι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

Έκανα δρόμο να σε δω μα δεν σε βρήκα
Στέκω στις μύτες των ποδιών μα δεν σε φτάνω

Σαν θολή εικόνα, σαν τον ήλιο του χειμώνα
Οι συνήθειες που ξορκίζω και τα πρέπει που μισώ

Με βρήκε απροετοίμαστο

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χε χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω με όλα αυτά

Φως

Πάντα το μυαλό μου τρέχει

Έτσι η ψυχή μου αντέχει

Εχάθη

σε ανύποπτο χρόνο έμφυτη οργή. Αγαπητή σύντροφος ασταθούς μυαλού, είναι μόλις 28 χρονών και πολύ φιλική με όλες τις επαναστατικές ιδέες. Τελευταία φορά εθεάθη σε χώρο καταναγκαστικής διπλωματικής υποκρισίας. ΄Οποιος γνωρίζει κάτι παρακαλείται να επικοινωνήσει στο παρόν blog. Προσφέρεται αδρά αμοιβή.

ανοίγοντας δρόμο

Ήρθε απρόσμενα. Στο ένα-δύο πάνω στο γρασίδι. Εκείνη, περπατούσε με τις σκέψεις της. Έτρεχε μαζί τους; Προσπαθούσε να τις συγκρατήσει, μα την παρέσερναν σαν greyhound που είδε κάτι γούνινο; Έτρεχε. Μα άφηνε το τοπίο πίσω της σταθερά. Σαν τρένο που μόλις εγκατέλειψε ένα σταθμό κι ακόμα δεν αποφάσισε να επιταχύνει. Ήρθε απρόσμενα. Μα ήρθε σταδιακά; Ή εμφανίστηκε στο ανοιγόκλεισμα των ματιών της; Την κύκλωσε. Λευκή υγρασία. Κόλλησε στο πρόσωπο, στις μύτες των παπουτσιών της. Τρύπωσε κάτω από το γαλάζιο της ζακέτας της και δρόσισε το στήθος της. Ήρθε σαν σύννεφο. Κάλυψε τα χρώματα κι άφησε την μαγεία να αναδειχτεί. Την εναπόθεσε απαλά πάνω του. Ξωτικό σε χώρα που τα δέντρα εκπνέουν σοφία. Ο ήλιος είχε ταξιδέψει σε άλλο ημισφαίριο, μα το χαμόγελο φώτιζε κάθε της βήμα.

*photo found on the web

φάντασμα του αύριο

περπατούσε κι ήταν ο αέρας που ανέπνεε μολυβένιος

εισέβαλε από τα ρουθούνια του και μετατρεπόταν σε κρύσταλλο πατικώνοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα

όλοι οι πλανήτες, κυρίως οι άγνωστοι, είχαν κατέβει και φώτιζαν διάσπαρτα

δεν οδηγούσαν ούτε χάνονταν σε ένα μονοπάτι που δεν υπήρχε

η κούρασή του ήταν τόση που ένιωθε βαρίδια κρεμασμένα στους αστραγάλους του

σε κάθε βήμα άφηνε πίσω του μελλοντικά όνειρα

περπατούσε από την πρώτη θύμιση της ύπαρξής του

μα ήταν σίγουρος πως, αν η λήθη ήταν ψευδαίσθηση, οι λεπτομέρειες θα ήταν πιο διάφανες

my world upside down

Σπιρτόκουτο ο κόσμος μου και η ανάφλεξη σχεδόν πάντα στιγμιαία. Πού να χωρέσουν τόσες σκέψεις, χαμόγελα και προβληματισμοί. Το σκαλώνω ανάλαφρα, σαν ακροπάτημα γάτας, μεταξύ δείχτη και αντίχειρα να το μεταφέρω αέρινα σε πουπουλένια ατμόσφαιρα. Μα το δειχτάκι μέσα μου που απομαγνητοποιήθηκε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Βορρά και το Νότο προειδοποιεί επίμονα για την εκτόξευση. Μαζεύτηκαν πολλά μαύρα κεφαλάκια, στριμώχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο κι οι σχέσεις αναθερμαίνονται. Το χιόνι που με υποδέχτηκε στις 4 τα ξημερώματα. Το ζεστό δώρο που στρίμωξαν στην θυρίδα μου λαμπυρίζουσες πεταλούδες από την Ινδία. The Cure που εγκαταστήθηκαν από το πρωί στο λα μου και κράτησαν όμηρο την περσινή συναυλία. Ο έξω κόσμος, ο εισβολέας, που αποφάσισε να μείνει αεικίνητος πάλι σήμερα. 

Αγνοώ την σημαντικότητα της προθεσμίας. Απίστησαν εναντίον μου οι κανόνες όταν τους τήρησα. Θέλω μόνο να εξαλείψω τα χλωρά μου για να εξισορροπήσει κάποτε ο κόσμος μου. 

Αυτό (Conversations with History) είναι μια μικρή πράσινη κίνηση. 

[Μην περιμένεις να σου δώσω εξηγήσεις. Πρέπει να ψάξεις μόνος/η σου.]

I need to wake up

Have I been sleeping?

I've been so still, afraid of crumbling

Have I been careless?

Dismissing all the distant rumblings

Take me where I am supposed to be

To comprehend the things that I can't see

'Cause I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

And as a child I danced like it was 1999

And my dreams were wild

The promise of this new world would be mine

Now I am throwing off the carelessness of youth

To listen to an inconvenient truth

That I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

I an not an island

I am not alone

I am my intentions

Trapped here in this flesh and bone

And I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

I want to change...

Cause I found no other cause song speaking a truth on so many levels