Quartetto προς σκέψη

Somers town  

Gomorra

Il divo  

This is England

Τέσσερις ταινίες που πρέπει να δεις με προσοχή. Δεν μιλάνε απλά για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσεις στην Αγγλία και την Ιταλία. Είναι μόνο ένα δείγμα τής

 πολλαπλής αλήθειας των πραγμάτων. Μια αφορμή για να αναλογιστείς το γιατί κάθε πράξης και να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για πολλούς και για πολλά. 

Αν πάλι αυτές οι ταινίες δεν συμφωνούν με το εορταστικό σου πνεύμα, υπάρχει πάντα μια πιο ανάλαφρη πρόταση αν και όχι λιγότερο κριτική. Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του γνωστού παραμυθιούΚοκκινοσκουφίτσα.

Hoodwinked

The brain is wider than the sky,

For, put them side by side,

The one the other will include

With ease, and you beside.

The brain is deeper than the sea,

For, hold them, blue to blue,

The one the other will absorb,

As sponges, buckets do.

E.D.

deep in my heart I am pure rock

Τα σχόλια δικά σας...

Κυριακάτικο ζάπινγκ και το ψάξιμο σταμάτησε στο BBCfour. Δεν το πρόλαβα από την αρχή δυστυχώς. Nana Mouskouri at the BBC. Αυτός είναι ο τίτλος. Μιάμιση ώρα αφιέρωμα με εκτελέσεις στα Ελληνικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά της Νανάς Μούσχουρη, όλες από το αρχείο του καναλιού. 

Δυο-τρία χρόνια πίσω, Χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου στο Παρίσι, θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις με τον πατέρα του. Πρέσβειρα της χώρας μου είχα φέρει την Βαλένθια τα πάνω κάτω για να του προσφέρω ένα CD με ελληνική μουσική. Με έκπληξη διαπίστωσα αργότερα πως είχε ήδη στην κατοχή του αρκετά βιβλία και μουσική, κλασσικά και πιο σύγχρονα. Αυτή ήταν και η κοινή μας γλώσσα, μιας και τα γαλλικά μου τότε περιόριζονταν σε τουριστικές και χιουμοριστικές εκφράσεις.

Στις διαπολιτισμικές μου αναζητήσεις πάντα συναντάω κόσμο με άπειρο σεβασμό για την ελληνική κουλτούρα. Από τα άτομα που λιγότερο το περιμένω ακούω σχόλια θαυμασμού για την Νανά Μούσχουρη, τον Ντέμη Ρούσσο, την Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Γαβρά και πολλούς άλλους. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που μου μιλάνε για την αγάπη τους για τα Μετέωρα, την Σαμοθράκη ή εκθέτουν την γνώμη τους για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Μια φίλη μου Γιαπωνέζα, μουσικός, ανυπομονεί να πάει του χρόνου στην Κρήτη για να εντρυφήσει στην κρητική μουσική και να γνωρίσει τον τόπο που γέννησε τον αγαπημένο μου Νίκο Ξυλούρη. 

Θα αφήσω ατελείωτη την σκέψη μου. Εξάλλου, όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά μαζί μου θα καταλάβουν ούτως ή άλλως την συνέχειά της. 

update: Μόλις 1 ώρα μετά το ανέβασμά του στο blog, το κείμενο εμφανίστηκε στην σελίδα αναζήτησης ενός κατοίκου του Τόκυο για την Nana Mouskouri. Χμ...

Παρακαλώ όπως κρατήσετε απόσταση ασφαλείας!

Σήμερα μεταξύ 1 και 3 μ.μ. ώρα συνειδητοποίησης, 

σημειώθηκαν έντονες σεισμικές δονήσεις 

στο κατά τα άλλα ασταθές 

υπόβαθρο του νοητικού μου φλοιού. 

Αποθαρρύνω πάσας μορφής μαζική υστερία 

και καθησυχάζω τους εγωκεντρικά πανικόβλητους 

πως δεν θα ακολουθήσουν λισμοί και καταποντισμοί. 

Πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός,

το οποίο δεν έγκειται στα πλαίσια φυσικής καταστροφής, 

καθώς εθεάθησαν πυρομανείς σκέψεις στον χώρο του εγκλήματος. 

Η αυτοσχέδια τρομοκρατική ενέργεια εστέφθη με πλήρη αποτυχία. 

Δια τον λόγο αυτό, ο παρών δυσλειτουργικός εγκέφαλος 

θα αυτοκαταστραφεί σε 3.., 2.., 1.. !

The quest

Συνωστίζονται σε μικρά και πιο μικρά γραφεία. Σε όλο και πιο αχανείς πόλεις. Τα φώτα στους ουρανοξύστες μοιάζουν λαμπάκια σε χριστουγενιάτικο δέντρο. Μυρίζει γιορτές η πόλη. Μυρίζει γιορτές και αναμονή. Ανοίγουν και κλείνουν πόρτες. Κλείνουν και αφήνουν έξω τους πιο μικρούς. Όσους δεν φτάνουν να διασχίσουν το βαθύ χώρισμα. Μένουν έξω και ανεβαίνουν σε

λεωφορεία. Ανεβαίνουν σε λεωφορεία, κατεβαίνουν από τραίνα, μπαίνουν σε μαγαζιά. Χάνονται σε λαβυρινθοειδείς διαδρόμους, χώνονται σε καλάθια προσφορών, χαζεύουν λαμπυρίζουσες βιτρίνες. Τα προβλήματα ξεχνιούνται, οι σκέψεις εξατμίζονται. Υπάρχει κάτι για όλους. Η αναζήτηση δεν παύει.

the force of habit

Δύναμη της συνήθειας: συμπεριφορά που έχει γίνει αυτόματη μέσω της μακροχρόνιας πρακτικής ή της συχνής επανάληψης.

Λένε πως η συνήθεια είναι κακός σύμβουλος. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε τι ή ποιος είναι καλός σύμβουλος.

Έχουν περάσει δυόμισι μήνες από όταν ήρθα στο Λονδίνο. Ή μάλλον, δυόμισι μήνες από όταν έφυγα από την Ισπανία. Και είναι ακόμα στα ισπανικά η πρώτη μου αντίδραση. Όχι στα αγγλικά, όχι στα ελληνικά, στα ισπανικά. Τρία χρόνια να μιλάω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι σε αυτήν την γλώσσα. Τρία χρόνια αποφεύγοντας συστηματικά την εκεί ελληνική κοινότητα και διατηρώντας τις άλλες γλώσσες στις επαγγελματικές επαφές δεν μου επιτρέπουν να ξεπεράσω αυτή μου την συνήθεια.

Λένε πως είναι δύσκολο να υπερνικήσεις την δύναμη της συνήθειας. Πως απαιτείται πολύς χρόνος και προσπάθεια, αντίστοιχοι και καμιά φορά πιο επίμονοι αυτής. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε αν πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες μεθόδους για την οχτώ χρόνων συνήθεια αγάπης. Δεν σου λένε αν τα οχτώ χρονιά καθημερινής σκέψης, νοιαξίματος και αγάπης είναι άλλη μια συνήθεια που με τον χρόνο θα σβήσει. Ούτε σε ενημερώνουν πώς να φερθείς σε περίπτωση που δεν θέλεις να σβήσεις την συνήθεια, παρά τον πόνο που φέρει μαζί της.

Τελικά δεν κατάλαβα. Από συνήθεια τα λένε; Γιατί δεν βρήκα χρησιμότητα στα λόγια τους.

ποτέ αμαχητί

Σε άφησαν χωρίς πανοπλία

Πήραν το δόρυ σου, τις επιγονατίδες

Αφαίρεσαν την περικεφαλέα,

αποκαλύπτοντας την μυστική σου ταυτότητα

Ενώ αυτοί, με τα φουτουριστικά τους φωτόσπαθα,

σε προκαλούν σε παράλληλα σύμπαντα

Αλλάζουν προσωπεία πιέζοντας κουμπιά πίσω από το αυτί

Μεταμφιέζουν το ψέμα με αλήθειες λανθάνουσες.

Υψώνεις το ξεθωριασμένο λάβαρο επιδεικτικά,

και ελπίζεις οι απαρχαιωμένες σου μέθοδοι να τους αιφνιδιάσουν. 

Νέα χρονιά, Ίδιος δαίμονας

Τρομάζει πιο πολύ η γνώση από την άγνοια.

Κι είναι συχνά δύσκολο να συνεχίσεις

χωρίς να ψάξεις την έξοδο κινδύνου.

Casas viejas somos todos

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Τα πόδια μας άλλοτε γερά θεμέλια άλλοτε φαγωμένα από τον γέρο χρόνο. Το κορμί μας από πέτρα είτε λάσπη κι άχυρα, σύμφωνα με τους χτίστες που μας έτυχαν και τον διακοσμητή που επιλέξαμε. Τα πρόσωπά μας τοίχοι γεμάτα χαραμάδες και σημάδια από ήλιους, χαμόγελα, πετροπόλεμους και στιγμές βαθύ περισυλλογισμού. Τα μάτια μας φωτεινά ή ομιχλώδη παράθυρα με ίχνη από στάλες βροχής στις γωνίες. Κι η ψυχή μας ζεστή, γαλήνια, βασανισμένη, γεμάτη οίκτο ή οργή ανάλογα με τα άτομα που της κλήρωσαν να ζούνε μέσα.

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Κι είναι η φλίδα της μπογιάς που ατσούμπαλα ξέφτισε κι η μυρωδιά από καψαλισμένο ψωμί ό,τι με προσκαλεί να μπω μέσα.

set my spirit free

They say, there is no bad that for good does not come. And I wonder, is there any good that for bad does not come? Is there any freedom that would not fit a cage? Cause words are cages. Nations are cages. Memories can be cages. Religions are often cages. Promises become cages. A mother's hug could be a cage. Ideas some times become cages. And choices... Choices are the trickiest optional cage.

Σσσσσσσ...

Με τρομάζουν οι σιωπές αυτόν τον καιρό.

Και συνήθιζαν να είναι οι αγαπημένες μου στιγμές...

Με τρομάζουν.

Γι'αυτό δεν παύω να μιλάω φωναχτά στον εαυτό μου.

["Σου γράφω πάλι από ανάγκη..."]

Βρέχει. Κι έχει μείνει το παράθυρο επίτηδες ανοιχτό. Να γλυστρήσουν αργά μέσα οι πιο θαρραλέες στάλες. Να εισχωρήσει το κρύο επιθετικό, για να έχω δικαιολογία για αυτό το τρέμουλο. Θα ήθελα να κάνει έξω παγωνιά και να θολώνουν τα τζάμια από την θέρμη μας. Να είχαμε μια καμινάδα που εκπνέει καπνό και να γυρίσουμε το δικό μας ασπρόμαυρο μελό παραμύθι. 

Είναι από ώρα που έπαψαν τα αεροπλάνα να περνάνε. Κόπασε κι ο αέρας. Σταμάτησαν τα φύλλα των δέντρων να ψιθυρίζουν. Ακίνητη σταθερά στο οπτικό μου κάδρο το μωβ δαχτυλίδι τού London's Eye. Επιβάλλεται και με προκαλεί. Να το γυρίσω σαν τροχό της τύχης, να αποκτήσουν για μια στιγμή τα χείλη μου γεύση από μαλλί της γριάς. Και με την γλύκα στο στόμα να αφήσω ατελείωτο ακόμα ένα γράμμα.

Θα σου έγραφα. Θα σου έγραφα και θα άρχιζα με λέξεις που έχουν ξανατραγουδηθεί. Με λέξεις που κάπου στην εφηβεία ίσως να χάρισες και να χάρισα σε κάποιον άλλον. Μα δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα που σε πληγώνει. Ούτε θα σου διηγηθώ τις μικρές παρανοϊκές μου στιγμές. Δεν θα σου μιλήσω για το κενό που νιώθω όταν βγαίνω από το σινεμά. Δεν θα σου περιγράψω τα βράδια που ψάχνω απεγνωσμένα το στέρνο και την μυρωδιά σου για να κουρνιάσω. Και θα αρνηθώ επίμονα πως αποζητώ τους ατελείωτους μονολόγους σου για θέματα που με ενδιέφεραν μόνο επειδή υπερχείλιζες από καύλα.

Θα σου έγραφα. Αν είχα τρόπο να αποτυπώσω το χαμόγελο που μένει χαραγμένο μέσα μου. Αν μπορούσα να με εσωκλείσω. Χωρίς λέξεις, γιατί ήδη έχουμε πει πολλές. Να φτάσω όπου βρίσκεσαι, χωρίς καταπιεστικούς σχεδιασμούς. Να χωθώ στην αγκαλιά σου, η καρδιά μου κόντρα στην δική σου και η μύτη μου να ξαποστάσει στην κούρβα του λαιμού σου. Να εξατμιστούν, για μια στιγμή, η απόσταση και τα δάκρυα που μας χωρίζουν. Να μοιραστώ μαζί σου την αγάπη που μου άφησες συντροφιά. Και να εξαφανιστώ.

κι όμως...

...θέλω να φτάσεις μέχρι το πάτωμα,

να διαπεράσεις κάθε ίνα της λευκής μοκέτας που με την χρήση έγινε σταχτί,

να προσπαθείς να εξατμιστείς σε καυτή πέτρα και να σχηματίζεις την ίδια λιμνούλα ιδρώτα ξανά και ξανά,

να σέρνεσαι αργά με τα μυριάδες πόδια χιλιαντοποδαρούσας και να μην φτάνεις πουθενά,

να ανασηκώνεις τον λαιμό σου για να δεις πέρα από γέγυρες και το βλέμμα σου να μην φτάνει πιο πάνω από μία πόα,

να διαθλάται η ματιά σου σε μπουκάλι αλκοόλ και να χάνει χίλιες φορές τον στόχο της,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωιστρία,

είναι τόσο δυνατός ο πόνος, σαν την αγάπη που μου έδωσες,

και είναι τόσο δικός σου, σαν εκείνη την αγκαλιά, σαν κάθε αγκαλιά, που μόνο μαζί σου μπορώ να τον μοιραστώ,

για να είσαι πάλι εδώ, παρών σε κάθε σκέψη, σε κάθε ανάσα, σε κάθε όνειρο που ακόμα δεν ονειρεύτηκα,

για να φανείς ως άλλη ψευδαίσθηση,

να με φιλήσεις γλυκά, να χαϊδέψεις το μυαλό μου, να με γαμήσεις άγρια,

να με οδηγήσεις σε λυτρωτικό οργασμό,

και να μην έχεις πλέον δύναμη για ερωτήσεις και λογικές σκέψεις,

απλά να αφεθείς στην μαγία μας,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωίστρια...

por mi querida Valencia

Κι ενώ τα χελιδόνια αφήνουν σιγά σιγά τις φωλιές τους και ετοιμάζονται για το μακρινό τους ταξίδι σε θερμότερες χώρες, για να έρθουν του χρόνου πάλι εδώ, να βάλουν λάσπη και κλαδάκια στα σημεία που κατέστρεψε ο άνεμος και η βροχή και να ανακοινώσουν στην φύση πως έφτασε η Άνοιξη κι ήρθε ο καιρός να ξεπροβάλλουν ξανά οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες του "μ'αγαπά, δεν μ'αγαπά, μ'αγαπά!", να μπει κι ο Μάης με τα κλώστινα βραχολάκια στους καρπούς μας για να είναι φιλικός ο ήλιος και να μην μας κάψει ούτε αυτό το καλοκαίρι, τα παρακολουθώ να ξεμακραίνουν με την άσπρη τους κοιλιά να τους δίνει πιότερη κομψότητα και χάρη και κατεβάζω με την σειρά μου τις φωτογραφίες από τους τοίχους, ψάχνω όμορφα κουτιά με πεταλούδες και πολύχρωμα λουλούδια να στολίζουν τις στιγμές που θα κουβαλήσω μαζί μου, αποδημώ, παίρνω αντίθετη κατεύθυνση από τα χελιδόνια, δεν μ'αρέσει να ακολουθώ κανέναν, πηγαίνω βόρεια κι αναλογίζομαι την μια ώρα διαφοράς που θα μας χωρίζει, πως δεν είναι μεγάλη, πως ούτε η απόσταση ένιωσα ποτέ να με αγγίζει κι όμως είναι κάποιες μικρές στιγμές που σκέφτομαι τα όσα θα αφήσω πίσω, τα ανθρώπινα, τα υλικά, τους ήλιους και τις θάλασσες που μου έκαναν παρέα, γιατί το ξέρω, με γνωρίζω καλά, εδώ ποτέ δεν θα γυρίσω κι ας είναι το ποτέ πολύ βαρύ κι απέραντο σαν λέξη, σαν το για πάντα που είχα πει και με τα χρόνια το έσβηναν από την αδύναμη ψυχή μου, μα δεν έχω θλίψη, δεν έχω αμφιβολίες, μόνο που θέλω το τελευταίο φιλί να είναι τρυφερό. Ένα χαμόγελο μικρή μου πόλη :)

Έπεσα στα βαθιά πάλι σήμερα

Και χάθηκα...

Ακούγοντας πάντα αυτήν την φωνή

about me

Κάθε μέρα ανακαλύπτω 

μια νέα πτυχή

τού ποια θέλω να είμαι

street spirit... faded out...

Πόσες φορές αναρωτήθηκα για την ψυχρότητα του internet. Για τις διαδικτυακές σχέσεις και την επιφανεικότητά τους ή μη. Κι όμως, έρχονται στιγμές που βλέπεις όλη την αλήθεια. Γιατί εδώ μέσα κάποιοι κάθε μέρα καταθέτουμε κομμάτια από την ψυχή μας. Γιατί κάποιοι με σκέψεις, παραβολές, μουσικές και εικόνες μοιράζονται μαζί μας τα βαθύτερα μυστικά τους. Κι έτσι όταν κάποιος "φεύγει", νιώθεις πως έχασες έναν φίλο. Κι έχεις την ανάγκη να φωνάξεις:

"Καλό ταξίδι ταξιδιάρικο Πνεύμα!"

.

.

.

.

.

.

.

turn your radio off!

Εθίστηκα κι εγώ!

Αν και δεν το συνηθίζω αποφάσισα να κάνω λίγη διαφήμιση. Είναι που μετά από άπειρα χρόνια κοιμάμαι πάλι με το "ραδιόφωνο" συντροφιά. Ευτυχώς που το macάκι μου δεν έχει προβλήματα αϋπνίας σαν άλλους φορητούς και δεν "κοιμάται"* ποτέ. Άσε που αυτός ο σταθμός πιάνει καταπληκτικά σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκεσαι ;)

Θυμάμαι πως το ΄96 (;), το ΄97 (;) με έβρισκαν τα ξημερώματα ακούγοντας εκπομπές. Ούτε που ξέρω πώς πήγαινα μετά στο σχολείο. Μυθικές εκείνες οι αντοχές! Τότε ήταν ο Ατλαντίς ο σταθμός μας. Με τα Μωρά στη φωτιά, τα Διάφανα κρίνα, λίγο πιο μετά τους 1550 που ξενίνησαν από την γειτονιά μου, μα κυρίως με τα άπειρα τηλεφωνήματα, τις αφιερώσεις και τις μεταμεσονύχτιες γνωριμίες. Κάπως έτσι γνώρισα και τον Δ. Φίλος από τους λίγους, που μου παραμένει ακόμα πιστός, σουβενίρ από εκείνη την εποχή των παιχνιδιών και της αθωότητας. 

Όχι, όχι, δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Μονάχα αυτή η ανεπαίσθητη εφηβική χαλαρότητα που νιώθω όταν τους ακούω. Μια δοκιμή πιθανότατα θα σας πείσει. Οι μοναδικές παρασπονδίες μου αυτήν την εβδομάδα υπήρξαν σε στιγμές που είχα την ανάγκη να ακούσω τα δικά μου πονεμένα τραγούδια. Χωρίς ροή και συνοχή, μα με ένταση και μια γρατζουνισμένη φωνή να σβήνει στις πιο ψηλές νότες.

* δεν είναι μηχανή του ποπ-κορν ντε! άρα δεν υπερθερμαίνεται και δεν κλείνει χωρίς προειδοποιήση εξαφανίζοντας την όποια δουλειά των τελευταίων ωρών.

Πλάι σε μια μικρή τεχνητή λίμνη με μεγάλους πλαστικούς κύκνους/βάρκες, έγραψα...

Θαυμάζω όλους τους μεγάλους φιλοσόφους. Ιδίως όσους η καταβολή τους τους επέτρεπε να μην ασκούν κανένα επάγγελμα. Θαυμάζω την αυτοπειθαρχία τους, την μεθοδικότητα και την επιμονή τους. Την επιμονή τους να διαβάζουν, να σκέφτονται, να γράφουν, να φιλοσοφούν. Την αφοσίωσή τους σε αυτό που αγαπούν μέσα στην απόλυτη ελευθερία του χρόνου και των υποχρεώσεων. Θαυμάζω την δύναμή τους να μη χαθούν μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες ή την μαγκιά τους να περάσουν αυτές ως αλήθεια στην σκέψη τόσων ανθρώπων.

Ψάχνω μανιωδώς στις σελίδες του μυαλού μου τα συνώνυμα του θαυμάζω. Μα η ανεύρεση αποδίδει μηδέν αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό που νιώθω. Δεν είναι πως τους εκτιμώ, δεν είναι πως με εκπλήσσουν. Μου αφήνει μια αίσθηση μεγαλείου η κυριαρχία τους στις καθημερινές σειρήνες που βασανίζουν όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους, τους αδύναμους, τους επιρρεπείς. Είναι η δυσκολία μου να τιθασεύσω τις ανούσιες ορμές κι επιθυμίες μου, η δυσκολία μου να χαλιναγωγήσω τις χωρίς προορισμό σκέψεις μου και να τους επιβληθώ, που με ωθεί να τους τοποθετήσω σε έναν τόσο υψηλό βατήρα.

Αν είχα πάντοτε την απόλυτη ελευθερία, τον χρόνο, την ευκολία, την επιλογή, δεν είμαι σίγουρη πως θα έπραττα το σωστό για εμένα. Δεν είμαι σίγουρη πως χωρίς τα ευτελή καθημερινά δεσμά, τους περιορισμούς, τις δράσεις που φέρουν αντίδραση, θα κυνηγούσα ακατάπαυστα, πεισμωδικά τα όνειρα, τα θέλω, τις ελπίδες που με παρότρυναν τόσα χρόνια να κάνω κάθε βήμα. 

rara... παράξενη... odd... bizarre...

Σε τόσες και άλλες τόσες γλώσσες μου το έχουν πει. Για τις λεπτομέρειες στις οποίες κολλάει συχνά ο εγκέφαλός μου. Και κάθε φορά χαμογελάω :) Τι πιο όμορφο από τις μικρές παραξενιές που καθένας μας έχει..; Από τις απαλές αποχρώσεις που κάνουν κλικ μέσα μας..;

Έμεινα να σκέφτομαι εκείνο το κουρασμένο μεσημέρι περιμένοντας το τραμ στην Bordeaux. Η φίλη μου η S., Ισπανίδα που τρέχει από milonga σε milonga, μου έβαλε να ακούσω το αγαπημένο της τραγούδι. "Νομίζω πως οι στίχοι είναι στα αραβικά" μου είπε, "Θα ήθελα τόσο να μπορώ να τους καταλάβω." Και η έκπληξη ήταν αμοιβαία όταν ανακαλύψαμε πως το "el tango de las nubes", όπως έγραφε το mp3 της, ήταν αυτό και η επιθυμία της μπορούσε με ευκολία να εκπληρωθεί. 

Μα είναι η άγνοιά μου για την διαφορετικότητάς μας, απόρροια της επιβολής της δυτικής κουλτούρας, που με βασανίζει αυτές τις μέρες. Σε μια γειτονική χώρα, που βρέχεται από την Μεσόγειο κι ας μην την συγκαταλέγουμε στις μεσογειακές, η εβδομάδα για τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες ξεκινάει την Κυριακή και τελειώνει την Πέμπτη. Γιατί, όπως μου υπενθύμισε ο φίλος μου ο G., ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη -το Σάββατο- ξεκουράστηκε. Θεωρία που συμφωνεί περισσότερο με την ελληνική ονομασία των ημερών (Δευτέρα, η δεύτερη μέρα κλπ.). Το κράτος που αντιστέκεται λίγο στον "ρυθμό" της Δύσης δεν είναι άλλο από το Ισραήλ.

Πόσο παράξενα μικρός ή μεγάλος φαντάζει καμιά φορά ο Κόσμος. Όσο παράξενα μικρός ή μεγάλος είναι και ο Κόσμος που κουβαλάμε...

milonga: είδος μουσικής που εκφράζεται με τον χορό του tango και που χαρίζει το όνομά της στα μέρη όπου γιορτάζονται σχετικές με το tango εκδηλώσεις

un petit paradis dans mon coeur

δεν θα πάψω ποτέ να ερωτεύομαι πόλεις σαν κι αυτή,

όπου η τέχνη είναι μέρος της καθημερινότητας,

όπου από τις πρώτες κιόλας μέρες σε υποδέχονται με κάτι γνώριμο για το "Καλώς όρισες",

όπου σε κάθε γωνιά βρίσκεις αυτούς τους απίστευτους πειρασμούς,

όπου μπορείς να ανασάνεις άπλα,

και όπου κάθε σου βόλτα μυρίζει ελευθερία.

Αναρωτιέμαι...

Έχω ακούσει κατά καιρούς γυναίκες να δηλώνουν πως θα προτιμούσαν να είναι άντρες. Κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Εμένα, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Αν και καμιά φορά σκέφτομαι πως παρουσιάζω στοιχεία εξ αιτίας των οποίων συχνά κατηγορούμε τους άντρες. 

Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω ορθώς τον διαχωρισμό μεταξύ ασθενούς και δυνατού φύλου. Δεν ξέρω πού πραγματικά είμαστε δυνατές οι γυναίκες και πού σταματά η αδυναμία των αντρών. Ίσως φταίει που εξ αρχής τα καλούπια μού φαίνονται πολύ άβολα. 

Μα δεν δυσκολεύομαι να εντοπίσω το αδύναμό μας σημείο. Ξεκινάει ακριβώς την στιγμή που θα μας πλησιάσει στις τρεις η ώρα το πρωί εκείνος ο τρελός -αθώος ή επικίνδυνος- τύπος και δεν θα ξέρουμε πού να στραφούμε. 

Αναρωτιέμαι, οι άντρες νιώθουν ποτέ φόβο;

ξαφνικά έγινε ο θόρυβος του δρόμου πολύ δυνατός

Κάποτε, αποκοιμιόμουν ενώ άκουγα από το τηλέφωνο αυτή την μελωδία. Τρεμάμενα γρατζουνίσματα, να χαράζονται αργά στην σκέψη μου.

Και κάποτε, υπέκυπτα χωρίς να το ξέρω ακούγοντας ένα άλλο τραγούδι. Να στροβιλίζει μυστικά στο μυαλό μου και να χάνω σιγά σιγά τον έλεγχο.

Μα έχω άπειρες μουσικές που αποφεύγω να τις ονοματίσω. Μην τύχει και δραπετεύσουν από το κάστρο όπου τις έκρυψα. Να έχω να τις ακούω όταν τα παραθυρόφυλλα δεν κλείνουν. Όταν η σιωπή γεμίζει το κενό και τα πάντα αποκτούν το χρώμα του γραφίτη.

la fille sur le pont

Θα μπορούσε άλλη ταινία να με επισκεφτεί τέτοια ώρα..; Να βυθιστεί στις αισθήσεις μου..;  Να μου μιλήσει αυτή την μέρα του ήλιου και της βροχής..;

Σε ασπρόμαυρο φόντο ακούγεται συχνά η φωνή της Marianne Faithful. Συντροφεύει μαγευτικές στιγμές.  Σε μια ταινία μοναδικής φωτογραφίας. Όπου νομίζεις πως αγγίζεις με  τα ακροδάχτυλα τις ψυχές των ηρώων της. Μέσα από ταξίδια, μυστικιστικές επαφές, μικρές φιλοσοφικές περιπλανήσεις. Μέχρι να νιώσεις την λύτρωση της τελευταίας σκηνής. 

Πόσο σπάνια είναι το τέλος τόσο απίστευτα όμορφο...

la vida te lleva...

Πήρα πάλι τους δρόμους. 

Για να με βρω...

Ωδή στον πρώτο έρωτα

Θα σε αγαπάω πάντα. Σαν την πρώτη φορά. Όσοι έρωτες κι αν περάσουν. Όσα πάθη. 

Άγρια, πρωτόγνωρα, βασανιστικά. Χωρίς σενάριο. Με εγωισμό και αθωότητα. 

Κι ας μην υπάρχεις πια. 

Θα είσαι πάντα δικός μου. Θα σου ανήκω πάντα. Για πάντα. 

Κι ας σε κάνει μια άλλη τώρα να χαμογελάς. Κι ας μην σου δωθώ ποτέ ξανά. Ποτέ.

Γιατί μοιράστηκα μαζί σου τα όνειρά μου. Για πρώτη φορά. 

Και κάποτε η αγάπη μου θα γίνει κουβέντα. Μνήμη γλυκειά. Ζεστό χαμόγελο. Φθινοπωρινή αύρα.

Κάποτε θα σε συναντήσω τυχαία. Θα μου λείψουν τα λόγια. Μα όχι η αγκαλιά. 

Να ανατρέξω θέλω στον Αγγελάκα. Μα είναι τόσο δικός σου. 

Τίποτα δεν άφησες για εμένα. Τίποτα.

Ποιος θα Πιστέψει μαζί μου;

Έγραψε ο Μορφέας...

Και πόνεσα πάλι που γεννήθηκα άνθρωπος
Πόνεσα που φέρω απ' αρχής πάνω μου το μαύρο Στίγμα

Όλα τα πουλάω στο όνομα της Ανάπτυξης
Όλα τα σβήνω από την Μνήμη των Ενοχών μου

Γιατί φοβάμαι το Ακατανόητο
Γιατί μισώ ό,τι δεν χωράει στην Αισθητική μου

Είμαι ο Εκλεκτός
Παντοδύναμος Καταστροφέας της Πλάσης μου
Δημιουργός Ανελέητος του Χάους

Είμαι ένας Κούκος
Θύτης ενάντια Ανυπεράσπιστων Νεοσσών
Κηδεμόνας Φρούτων από άλλον Ωριμασμένα

Αυτοκτονώ σιγά σιγά όσο γερνάω
Στερώ το Οξυγόνο από τον μικρό μου Εγκέφαλο

Πώς να αντισταθώ στον Χείμαρρο που τα πάντα παρασέρνει
Πώς να ριζώσω στις Αξίες και τα Πιστεύω μου

Ελπίζω, Πιστεύω, πως πάντα κάποιος θα Υπάρχει...

send... sending... failed...

Έλιωνα κάτω από τον ήλιο... Ήλιος απογευματινός.., η πιο όμορφη ώρα για να σε αγκαλιάσει.., ζεστός.., φιλικός... Από ώρα είχα πετάξει δίπλα μου το πάνω μέρος του μπικίνι... Ο ήλιος με χάιδευε απαλά... Γυρμένη ανάσκελα.., το κορμί μου λοξά.., έπαιρνα πόζες για έναν φανταστικό φωτογραφικό φακό... Έπαιζα με την άμμο.., για να αγγίζονται τυχαία τα πόδια μου.., μικρά χιλιοστά.., να τρίβομαι.., σαν γουργούρισμα γάτας... Το ακουστικό στο αυτί.., χωρίς μουσική να το συντροφεύει... Το καλώδιο να ακουμπάει αθώα την ρώγα μου.., υγρός αέρας να μπαίνει μέσα μου... Τα πόδια ανοίγουν δειλά προς τον ήλιο.., να νιώσω την θέρμη του... Τα δάχτυλα διώχνουν αργά την άμμο από την επιδερμίδα μου... Το άγγιγμα γίνεται χάδι.., στην κοιλότητα ανάμεσα στο κόκκαλο και την κοιλιά.., γύρω από τον αφαλό.., μικρά γρατζουνισματάκια.., πιο τολμηρά.., να κατεβαίνουν.., πιο βαθιά... Φαντάζομαι σοκολατένια φιλιά... Δαγκώνω ελαφρά το χέρι μου.., μεταξύ δείκτη και αντίχειρα.., νιώθω την αρμύρα του.., καταπίνω αργά... Κλείνω τα μάτια... Σε νιώθω μέσα μου...

(Μην απαντήσεις... Μην ξεχάσεις... Δεν υπάρχεις...)

rewind

Έμεινε στα μάτια μου καπνός από τις φωτιές του San Juan. Κόλλησε στο δέρμα μου και λίγο λίγο εισχώρησε μέσα μου. Να κάνει κράμα εκρηκτικό με τον Ερωτόκριτο και το Cerol στο αίμα μου. Να θυμηθώ μία μία τις πατρίδες μου, να τις αποζητήσω. Αυτή της Ελλάδας, της Κρήτης, της Ισπανίας. Αυτή που γυρόφερνες μαζί σου μέχρι εχτές.

Καίγεται πάλι η Ελλάδα. Καίγομαι μέσα μου κι εγώ. Μικρές φωτιές. Λάμψεις από θύμησες, χάδια, εφιάλτες. Τις κάνω δαδί και τις παίρνω μαζί μου. Να φωτίζω το μονοπάτι μου. Να φοβίζω τους λύκους. Να με τυλίγουν με την ζέστη τους και να μη με αφήνουν να ξεχνώ.

Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Δ. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, λέει όταν οδηγεί. Τις κατηφόρες που ακολουθούν τις κάθετες ανηφόρες σε κάτι χαμένα ορεινά χωριουδάκια στην Ελλάδα. Τον δρόμο που χάνεται πίσω από στροφές 300 μοιρών και δεν ξέρεις πού πάει. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, απαντώ με την σειρά μου. Το πού πατάς όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Τα βήματα σε άγνωστο έδαφος. Τις βουτιές από ψηλά, με τα χέρια ανοικτά σαν να θέλεις να πετάξεις. 

Έκανε σιωπή. Ώρα de siesta. Κι απόμειναν τα καναρίνια να μιλάνε. Σεβάστηκαν το μεσημεριανό μου παραλήρημα. Άκουσαν τις θεωρίες μου περί σταθερών που χάθηκαν. Την αγωνία μου να μην πιαστώ από ξένα κλαδιά. Είδαν μαζί μου το δωμάτιο να μικραίνει. Κινούμενη παγίδα οι τοίχοι του. Το ταβάνι κατέβαινε κι αυτό. Πράγματα σκόρπια παντού. Δεν βρίσκουν την θέση τους. Πνίγονται μαζί μου. Δεν χωράνε. Δεν χωράμε.

Να θυμηθώ...

να χαθώ μέσα στον κόσμο ή σε μια έρημη αμμουδιά... να διώξω την κάπνα του San Juan από τα μάτια μου... να κλέψω μια βάρκα για να φύγω μακριά... να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ... να ξεχάσω τι είναι αυτό που έκανε το δάκρυ τόσο αλμυρό... να βρω το ωραιότερο σύννεφο στον ουρανό και να πιαστώ... να κατεβάσω από την μνήμη μου κάθε βασανιστικό χαμόγελο... να τα κρύψω καλά... να ακούσω το βάθος της φωνής σου για μια τελευταία φορά... ξανά... να κάνω ένα βήμα μπροστά...

να ονειρευτώ...

Μέχρι πού φτάνουν τα δικαιώματα του παιδιού σου;

Στην Σουηδία είναι πραγματικοί υπερασπιστές των παιδικών δικαιωμάτων. Ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν οι πράξεις μιας σημαντικής μερίδας τους: Birthday party snub sparks debate. 

Μακάρι να ήταν αυτό πάντα το σοβαρότερο ζήτημα που συζητιέται στα Κοινοβούλια όλων των κρατών και το μοναδικό πρόβλημα. Μακάρι... 

..y el cambio..? ¿cuándo vendrá?

Άλλαξα τις μέρες... τις ώρες...

Αλλάζω γνώμη κάθε λεπτό...

Θα αλλάξω πόλη... χώρα...

Να αλλάξω δέρμα...

Αλλάζω κι εγώ...

Πρωινή σιωπή

Η ζωή στιγμές, μικρά ταξίδια γυάλινα 

Να τις κάνω θάλασσα, να τις κάνω ωκεανούς

Να με βυθίζουν πάντοτε στην αγκαλιά σου...

-Επέστρεφε-

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

Κ. Καβάφης

should I have written that..?

Σε μια Αθήνα από αναμνήσεις...

...σε πόλεις που δεν σε είχα γευτεί...

Καθρέφτης με σβησμένα σημάδια...

Αφήνω πίσω τον εαυτό μου...

...γεμίζω τα κενά μου με σιωπή...


Nostalgia por caricias perdidas...


A smile for the moments to be lived...

I've got to do something about the dreaming

it leaves the day the loss of been touched...

Για τί θα γράψουμε αύριο;

Διαβάζω από εδώ και από εκεί ωραία ποστάκια χάριν της πρόσφατης παγκόσμιας ημέρας του περιβάλλοντος. Είδαμε γενικότερα αυτή την εβδομάδα κόσμο να καθαρίζει παραλίες, να ξεσπαθώνει στα κανάλια για την αυτοκαταστροφικότητα της ανθρώπινης φυλής και άλλα τέτοια συγκινητικά και αυθόρμητα. Μα ως γνωστός αντιρρησίας και αντιδραστικός άνθρωπος όλο αυτό μου δημιούργησε έναν εκνευρισμό. Σαν τον Γκρινιάρη λοιπόν, δηλώνω πως μου την δίνουν όλες αυτές οι παγκόσμιες ημέρες που υπάρχουν για να ικανοποιούν τις ενοχικές μας συνειδήσεις και να δίνουν τροφή για συζητήσεις του φαίνεστε σε ρηχούς ανθρώπους. Καλά, πάω πάσο. Υπάρχουν και άτομα που δεν θυμούνται να προβληματιστούν μονάχα τις επίσημες ημερολογιακές ημέρες, όπως οι αξιόλογοι κύριοι που ανέφερα πριν. 

Πάντως, επειδή στην "έχω μια απάντηση για όλα" πλευρά μου είναι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό, θα πω κι εγώ την ατάκα μου. Εμείς, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι, που είμαστε πολύ άνετοι και μεσογειακοί τύποι, λέω να περιμένουμε μέχρι να μας ορίσουν επίσημη ημερομηνία καταστροφής του πλανήτη. Τότε μπορούμε να βρούμε μια γρήγορη λύση, μια δικαιολογία και να την σκαπουλάρουμε ξανά. Εξάλλου, η αναβλητικότητα είναι από τα γνωστά κοινά μας στοιχεία που μας κάνουν τόσο ξεχωριστούς και αξιολάτρευτους. Αυτή τη μάγκικη νοοτροπία δεν πουλάμε και στους τουρίστες για να τους προσελκύουμε;

Προς χαλάρωση της ατμόσφαιρας δύο κομματάκια που μου αρέσουν. Αυτό, γιατί με έκανε να γουστάρω έναν παρεξηγημένο από εμένα καλλιτέχνη. Κι αυτό, λίγο για τους στίχους και πολύ για το video clip που με κολλάει για ανεξήγητο λόγο. 

Περιμένω ενημέρωση για το θέμα της εβδομάδας... ;)

Χθες βράδυ...

Γλύστρησα κάτω από το παντζούρι έξω στο μπαλκόνι. Ξυπόλητη, να μαυρίζουν οι πατούσες στο μάρμαρο. Το μαλλί πιασμένο ψηλά, οι αγκώνες να ακουμπάνε στα κάγκελα. Μια υποψία φεγγαριού πίσω από τις πολυκατοικίες, σαν κεράκια νερού σε ρομαντικό δείπνο. Συνοδία στον άγνωστο μουσικό που διέκοψε τις σκέψεις μου. Τον παρακολουθούσα. Έναν όροφο πιο ψηλά, πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες. Να στρίβει τσιγάρο, να γρατζουνάει την κιθάρα του, να προσπαθώ να διακρίνω τους στίχους. Μετρούσα την απόσταση. Του θέλω από την πραγματικότητα. Οι λέξεις μου μετατρέπονταν σε σιωπή. Τον είδα απεγνωσμένα να πληκτρολογεί ένα νούμερο. Κάποιες στιγμές είναι πολύ προσωπικές. Γλύστρησα πάλι μέσα και τράβηξα την κουρτίνα.
Κρίμα η ωριμότητα να μην είναι κινηματογραφική.

Σήμερα άνοιξα το μπαούλο...

Μέρες τώρα το κοιτούσα. Περιεργαζόμουν την αύρα του. Η ματιά μου έπεφτε πάντα στην κλειδαριά του. Την ζύγιαζα. Σαν πρό(σ)κληση με καρτερούσε. Να το ανοίξω... Να σκορπίσουν πυγολαμπίδες οι μυρωδιές του... Το κοιτούσα λοξά ενώ διάβαζα τα νέα του κόσμου. Περνούσα δίπλα του και το άγγιζα φευγαλέα. Σαν ακριβοθώρητο θησαυρό με σύστημα ασφαλείας. Οι μεταλλικές του γωνίες με έκαιγαν... Μαγνητικό πεδίο έλξης και προστασίας.
Ξέρω πως μελλοντικά θα είμαι σαν αυτούς που πάσχουν από το σύνδρομο του Διογένη. Κάθε εισιτήριο κινηματογράφου, κάθε εισιτήριο πτήσης, κάθε χαρτάκι με λέξεις γραμμένες από αγαπημένο χέρι είναι ανεκτίμητης αξίας. Κάθε κουβέντα γλυκά ειπωμένη, κάθε γέλιο, δάκρυ, μεθυσμένη αγκαλιά, όλα είναι καλά φυλαγμένα. Στροβιλίζουν μέσα μου σαν πούπουλα σε δώμα με αέρηδες. Ανοργάνωτα, μα πάντα παρόντα.
Σήμερα βούτηξα βαθιά μέσα το χέρι μου. Μέχρι πιο πάνω από το τόξο του αγκώνα μου. Ψαχούλεψα στην ζεστή του υγρασία. Κι αφέθηκα... Σαν να βούλιαζα σε πηγή με καυτό νέρο και νούφαρα. Μυριάδες εκρήξεις από κάθε χιλιοστό της παρουσίας μου. Δεν πάλεψα όπως άλλοτε... Δεν αντιστάθηκα... Το άφησα να εισχωρήσει. Το αποδέχτηκα. Πώς θα μπορούσα να το διαγράψω άλλωστε; Θα με εξαφάνιζα ολόκληρη. ... Θυμάσαι την μέρα που χτυπήσαμε με το μηχανάκι;.. Τρέχαμε να προλάβουμε μια ταινία. Είχα ντυθεί στα κόκκινα. Για να νιώσεις τον πόθο μου. Το κόκκινο έγινε μαύρο από το χάδι της ασφάλτου. Και στον δεξιό μου καρπό φόρεσα ένα σημάδι για ανάμνηση. Σαν βραχιολάκι πρωτομαγιάς για να μην σε κάψει ο ήλιος. ... Πώς θα μπορούσα να χωρέσω τόσες μουσικές σε κουτιά αρχειοθέτησης;...
Στο μυαλό μου ήρθε η Άννα από την ταινία "Σώσε με". Είχε κι αυτή ένα μπαούλο. Αληθινό... Από τα παλιά, που χωρούσαν μια ζωή ολόκληρη και ταξίδευαν πέρα από βουνά και πελάγη. Εκεί, έκρυβε μικρές στιγμές από τις σκέψεις της. Φόβους... Ελπίδες... Εικόνες... Και μια μέρα το έστειλε στον καλό της. (...) Αν είχα ένα τέτοιο μπαούλο, θα με έκλεινα μέσα. Και θα με έστελνα... Μα δεν έχω διεύθυνση παραλήπτη. Ούτε αποστολέα...

Sobre artistas y fascistas

Είναι θέματα που για μένα προσωπικά είναι κρυστάλλινα σαν το νερό. Συχνά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ενεργεί αρνητικά στις πράξεις και αντιδράσεις μου. Και κάθε φορά μου λέω πως από την επόμενη θα πρέπει να υπολογίζω περισσότερο τους παράγοντες που δεν χωρούν στις εξισώσεις μου. Και κάθε φορά την πατάω και μένω σαν βλάκας να κοιτάζω την οθόνη.
Δύο νέες πληροφορίες με αιφνιδίασαν πάλι. Η συμμαχία του Berlusconi κέρδισε χτες θριαμβευτικά τα ηνία της Ιταλίας, ενώ πριν ένα χρόνο ο αναγνωρισμένος Κοσταρικανός "καλλιτέχνης" Guillermo Vargas κέρδιζε τις εντυπώσεις με μια πρωτοφανή έκθεση. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι το πώς και το γιατί.

Μη με πιστεύετε. Φούσκα είναι. Και θα σκάσει.

Νιώθω ντροπή. Ξεκινώντας από αυτό το ποστ. Ντροπή. Για τις πυροτεχνικές μου ενοχές που σε μια στιγμή εξανεμίζονται. Για τους αγώνες που παρακολουθώ από τηλεπαράθυρα. Για τις φρικαλεότητες που μαθαίνω μέσα από ταινίες, βιβλία, άρθρα που τυχαία έπεσαν στα χέρια μου. Για την άγνοια που μονάχα σπαροδικά καταπολεμώ. Νιώθω ντροπή. Για την ντουλάπα που ξεχειλίζει από ρούχα. Για το διπλό κρεβάτι που απολαμβάνω μόνη μου. Για το βασανιστικό ερώτημα μικροαστικής νοικοκυράς "τι θα μαγειρέψω αύριο;" που με περιμένει στην γωνία. Νιώθω ντροπή. Για τις ασήμαντες φιλονικίες που κατάφεραν να σκεπάσουν -έστω και στιγμιαία- το χαμόγελό μου. Νιώθω ντροπή για τις στιγμές που δεν νιώθω ευγνώμων. Ντροπή. Που κάθε μέρα θέλω πιο πολύ. Ντροπή που δρω με κέντρο τον εαυτό μου. Ντροπή. Για το παρελθόν που κουβαλάω στο αίμα μου. Για το μέλλον που απειροελάχιστα προσπαθώ να αλλάξω. Για έναν μισθό που συνεχώς αυξάνεται ενώ δεν το έχω ανάγκη. Νιώθω ντροπή. Που αντί να ψάχνω την λύση γράφω ένα ακόμα εγωκεντρικό ποστ. Ντροπή. Γιατί ξέρω πως το βράδυ η σκέψη που δεν θα με αφήσει να κοιμηθώ δεν θα έχει σχέση με αυτές τις γραμμές, αλλά με μια αγάπη που όπως όλες μας τελείωσε.

Mare Nostrum

Έτσι ονόμαζαν οι Ρωμαίοι την Μεσόγειο, "θάλασσά μας". Το ίδιο όνομα διάλεξαν και οι Ισπανοί για τον Υπερ-Υπολογιστή που έστησαν στην Βαρκελώνη. Στεγάζεται σε ένα παλιό εκκλησάκι στο Πολυτεχνείο της Καταλωνίας και, παρ'οτι προσωπικά το βρίσκω αξιολάτρευτο, πρόκειται για έναν από τους ισχυρότερους υπερ-υπολογιστές του κόσμου. Με 20 ΤΒ RAM καταλαμβάνει την 1η θέση στην Ευρώπη και την 13η σε ολόκληρο τον κόσμο*. Οι δυνατότητές του απεριόριστες, ενώ η λίστα αναμονής για την διεξαγωγή ερευνών κυμαίνεται στους 4 μήνες.

Όχι δεν αποφάσισα να εισχωρήσω στον χώρο των (προσφιλών μου) κομπιουτεράδων. Μα όταν είδα προχτές το ρεπορτάζ ένιωσα υπερηφάνεια. Ήθελα να ψάξετε λοιπόν λίγο μόνοι σας τον μαγικό κόσμο των υπερ-υπολογιστών και να εκφράσω την έκπηξή μου για αυτό το πρωτοφανές συναίσθημα. Κρίμα που αγνοώ αντίστοιχα παραδείγματα για την Ελλάδα.

μια Ελληνίδα, ένας Δανός και ένα τραμ στην Ισπανία

ερώτηση: Πόσες είναι οι πιθανότητες να πηγαίνεις αμέριμνη με το τραμ (αντί για το όμορφό σου ποδηλατάκι), να χτυπήσει τηλέφωνο από Ελλάδα, να κάθεται λίγες θέσεις πιο κει ένας Δανός, να σηκωθεί, να σε πλησιάσει, να σου πει "Γεια σου!" με σπαστή προφορά, να αρχίσει να σου μιλάει για την Ελληνίδα που γνώρισε στην Καλαμάτα (στην Καλαμάτα;!;) και τον αγαπημένο της τραγουδιστή τον Ιωαννίδη και όλα αυτά σε απόσταση δύο στάσεων;

απάντηση: Ακριβώς όσες χρειάζονται για να σου δώσει το προσωπικό του email και να σου ζητήσει "Σε παρακαλώ..!" να του στείλεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι που του θυμίζει εκείνη.

περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα'χω χάσει...


Κι εγώ που νόμιζα πως ήτανε (;) δικό μου...

Άστρα μη με μαλώνετε...

που πάλι εκρήγνυμαι. Που δεν δέχομαι ο αντρικός καημός να είναι αντρίκιος, παληκαρίσιος, με το κεφάλι ψηλά, αξιοσέβαστος από όλους. Και κάθε πίκρα ειπωμένη από γυναικείο στόμα να είναι μελό, ανάξια συγκίνησης και προσοχής, δραματουργική, χωρίς ψυχή και σθένος.
Όλη η εκτόνωση δική μου!

Paloma negra

-paloma negra-

Ya me canso de llorar y no amanece
Ya no sé si maldecirte o por ti rezar,
Tengo miedo de buscarte y de encontrarte
Donde me aseguran tus amigos que te vas.

Hay momentos en que quisiera mejor rajarme
Pa’ arrancarme ya los clavos de mi penar,
Pero mis ojos se mueren sin mirar tus ojos
Y mi cariño con la aurora te vuelve a esperar.

Y agarraste por tu cuenta la parranda,
Paloma negra, paloma negra, dónde dónde andarás?
Ya no juegues con mi honra parrandera,
Si tus caricias han de ser mías, de nadie más.

Y aunque te ame con locura ya no vuelvas,
Paloma negra eres la reja de un penal,
Quiero ser libre, vivir mi vida con quien yo quiera,
Dios, dame fuerzas, que me estoy muriendo por irlo a buscar.

Y agarraste por tu cuenta la parranda.

Ανταπόκριση εκ του ασφαλούς

Στην Ευρώπη των ευκαιριών, της δημοκρατίας, της ενότητας συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με γεγονότα που δεν κατανοώ. Ο αστρολογικός μου χάρτης σκιαγραφεί ένα άτομο ανήσυχο με έντονες ιδεολογικές και επαναστατικές τάσεις. Η συμβίωση με τον εαυτό μου τόσα χρόνια από την άλλη πλευρά μου υποδεικνύει ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια αντιρρησία εκ γενετής που αντιδρά σε κάθε καταπάτηση της ελευθερίας της ή της ελευθερίας όλων των άλλων. Είναι αναπόφευκτη λοιπόν η ανατριχίλα που με διαπερνά στο άκουσμα της σιωπής.

Ο αξιότιμος δικαστής κος Garzón, σε μια απόπειρα να περιορίσει την επιρροή της ΕΤΑ, ακυρώνει κάθε δραστηριότητα των κομάτων ANV και PCTV που κατηγορούνται για συνεργασία με την τρομοκρατική ομάδα. Παγώνει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, τους αφαιρεί το δικαίωμα να παρουσιαστούν στις επερχόμενες εκλογές του Μαρτίου, τους απαγορεύει οποιαδήποτε προπαγανδιστική ενέργεια ή συμμετοχή σε πολιτικής μορφής εκδήλωση και, γενικότερα, σφίγγει αποφασιστικά τον κλοιό γύρω τους. Επειδή δεν ζούμε στον Μεσαίωνα ούτε υπό δικτατορικό καθεστώς φυσικά, δεν τους καίει στην πυρά και ούτε καθιστά παράνομες τις συναρθροίσεις άνω των τριών. Βέβαια, προς αποφυγήν εκπλήξεων, τους κόβει όλες τις παροχές (νερό, τηλέφωνο, ηλεκτρικό) σε όλες τους τις εγκαταστάσεις.

Παραμένοντας στην ίδια χώρα και λίγο πριν τις εκλογές, ακούγονται τα μεγαλεπίβολα σχέδια από όλες τις πλευρές. Προσπαθώντας να πείσει τους ψηφοφόρους ο Mariano Rajoy τους αναπτύσει τις προτάσεις του για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής τους. Μία από αυτές είναι η χορήγηση βίζας μετα βαθμολογίας για τους μετανάστες. Σύμφωνα με τις γνώσεις τους επί της ισπανικής γλώσσας, κουλτούρας και νομοθετικού συστήματος, αλλά και την δυνατότητά τους για επαγγελματική ένταξη, θα αξιολογούνται οι υποψήφιοι μετανάστες. Οι πιο "ενδεδειγμένοι" και εφ'όσον δεν ξεπερνάται το επιθυμητό ποσοστό ένταξης, θα βραβεύονται με το δικαίωμα διαβίωσης και εργασίας στα ισπανικά εδάφη. Αν προέρχεσαι από μια φτωχή χώρα βέβαια, που δεν σε προετοίμασαν με τα απαραίτητα μαθήματα ισπανικών ή το χαρτί Πανεπιστημίου σου δεν ανταποκρίνεται στις εδώ επαγγελματικές απαιτήσεις, το πιθανότερο είναι ότι η αίτησή σου θα προωθηθεί στην λίστα με τους απορριφθέντες. Το ακόλουθο μέτρο, φυσικά, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση των πολιτών της ΕΕ. Οπότε καθόλου δεν μας απασχολούν οι χιλιάδες Άγγλοι, Γερμανοί και Βέλγοι συνταξιούχοι που ζουν στις αντίστοιχα δικές τους μικρές κοινωνίες κατά μήκους της Λευκής Ακτής (Costa Blanca) για παράδειγμα, που αγνοούν συχνά τις δύσκολες λέξεις "ψωμί", "τομάτες", "μήλα" στα ισπανικά όταν βρίσκονται στο μπακάλικο της ισπανικής γειτονιάς τους.

Ο μεγάλος αδελφός της Ισπανίας, η Γαλλία, υπήρξε ο εμπνευστής του πρωτοπόρου μεταναστευτικού σχεδίου. Στη γειτονική χώρα, βέβαια, είναι πολύ πιο εξελιγμένοι. Εκεί ο μετανάστης υποχρεούται να υπογράψει συμβόλαιο σεβασμού προς την γαλλική δημοκρατία, συνοδευόμενο από ιατρικές εξετάσεις κι ένα τεστ "γνώσεων" σχετικά με την επιθυμητά μελλοντική του χώρα. Επειδή ο Nicolas Sarkozy όμως ήταν προνοητικός όταν το συνέταξε επί της υπουργικής του θητείας, το αναφερθέν συμβόλαιο είναι ανανεώσιμο μετά τον πρώτο χρόνο υπό την προϋπόθεση ότι ο υποψήφιος παρακολούθησε τα απαιτούμενα μαθήματα γλώσσας και προετοιμάστηκε κατάλληλα για την ομαλή ένταξή του. Μάλιστα, επειδή η σημαντικότητα της οικογένειας είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη στην Γαλλία, παράλληλα με τα εντατικά του μαθήματα ο μετανάστης "προτρέπεται" να αποκτήσει μια εργασία που να του παρέχει τουλάχιστον τον βασικό μισθό των 1.οοο € μηνιαίως, ώστε να μπορέσει να "καλέσει" την οικογένειά του στην νέα του πατρίδα. Ως γνωστόν, η Γαλλία είναι από τις πλέον φτηνές χώρες όπου άνετα μπορούν να ζήσουν με αυτό το ποσό τα μέλη μιας φυσιολογικής οικογένειας. Εξάλλου, ο χαμηλός δείκτης ανεργίας ευνοεί την εύρεση ενός καλού πόστου.

Ελπίζω μονάχα σύντομα να ακολουθήσουν και οι δικοί μας -αν δεν έχουν προβεί ήδη εν αγνοία μου στην διαδικασία- τα προοδευτικά αυτά μέτρα προάσπισης της εθνικότητάς μας. Η ελληνική και ευρωπαϊκή μας ταυτότητα πρέπει να υπερασπιστεί από τους "βαρβάρους" που απειλούν με την πολυχρωμία την καθαρότητα της κοινωνίας μας. Αν και από ό,τι διάβασα εδώ πρόσφατα, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.




If you look for the bad in people expecting to find it, you surely will.

Abraham Lincoln

διακοπή για διαφημίσεις

read my mind

decisiones

Απόφαση δεν παίρνει μόνο κάποιος που διαλέγει το Α ή το Β από τις δύο επιλογές που του δίνονται. Απόφαση παίρνει επίσης κάποιος που επιλέγει να μην κάνει τίποτα από τα δύο.

entre paréntesis

(la vida es lo que sucede mientras hacemos planes)

Αδρανή δρώμενα

Είναι στιγμές που ένας ακατανίκητος φόβος τρυπώνει στην ψυχή μου. Στην πορεία της ζωής μου ένας άνθρωπος με έμαθε να αναρωτάμαι για κάθε πράγμα το γιατί. Δεν δέχεται πάντα απάντηση αυτό το "γιατί". Κι υπάρχουν φορές που την απάντηση δεν την βρίσκω. Τότε με κυριεύει, με στοιχειώνει και σαν αντίλαλος κραδαίνει το σώμα μου, το άυλο σώμα μου.

Εδώ και καιρό απέφευγα σχεδόν συστηματικά να παρακολουθώ ειδήσεις. Μια αηδία είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα μου. Κορεσμός από επιφανειακά, ψευδαληθή επαναλαμβανόμενα γεγονότα. Κάθε ανάγνωση των ειδησεογραφικών σελίδων, κάθε παρακολούθηση των νέων στην τηλεόραση, επαλήθευση της μη ουσίας. Συχνά απογοητεύτηκα και από τους συγγραφείς του ιστοχώρου. Αναμάσηση των ίδιων ιστοριών τυπωμένες σε άλλο χρώμα. Γραμμένες στην ίδια απλησίαστη γλώσσα* των πολιτικών, διπλοματών και φερόμενων με παιδεία κεφαλαιούχων. Κι εγώ περίμενα πως ίσως από εδώ μέσα ξεκινήσει η επανάσταση.

Δεν αναφέρομαι σε επανάσταση πολιτική. Δεν μιλάω για αγρότες, τους απλούς αγρότες σαν τους πατέρες, τους παππούδες μας που φόρτωναν τόνους καρπούζι με αντάλλαγμα μετά βίας το ημερομίσθιο των εργατών, που θα πλημμυρίσουν σαν άλλοτε τον Θεσσαλικό κάμπο για να διεκδικήσουν ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει. Είναι κινήματα που θέλουν πιο υπεύθυνη παρουσία. Σκεφτόμουν μια επανάσταση ανθρώπινη. Μια επανάσταση του μυαλού κόντρα της αδράνειας, κόντρα της απάθειας, κόντρα της απραξίας του ίδιου του μυαλού. Όπου η ανθρωπιά, η παιδεία, ο σεβασμός προς τους άλλους και τον εαυτό μας ορθώνουν ανάστημα και δεν παραμένουν σκιές.

Στην εποχή της πληροφόρησης είχα και έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις. Όταν όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην παιδεία, όταν υπάρχει ελευθερία λόγου και τύπου, όταν μπορείς να βρεις κάθε είδους πληροφορία μέσω internet, όταν μπορείς να ταξιδέψεις από το ένα άκρο στο άλλο σε λίγες ώρες και να γνωρίσεις διαφορετικές σκέψεις και απόψεις, τότε δεν μπορώ να δεκτώ κάτι λιγότερο του εποικοδομητικού. Αν μη τι άλλο αρνούμαι να δεκτώ την μαζοποίηση, τον μιμιτισμό, την αποχαύνωση. Περιμένω, ελπίζω, απαιτώ να μην εγκαταλείψουμε το σπουδαιότερό μας εργαλείο να σκουριάσει.

Πάντα είχα το κακό ελάττωμα να προσδοκώ πολλά από ό,τι πιο πολύ αγαπώ και πιστεύω. Ίσως για αυτό να απογοητεύομαι καμιά φορά και από τα ελληνικά δρώμενα. Σε σύγκριση με πολλούς από τους ευρωπαίους γείτονές μας, αφού με αυτούς μοιάζουμε πιο πολύ λόγω ιστορίας, χαιρόμουν που ο Έλληνας πολίτης εμφανίζεται με πολιτική συνείδηση. Όχι πολιτικοποιημένος, με την έννοια του χρωματισμού, αλλά αεικίνητος, διεκδικητικός, σκεπτόμενος. Με πονάει πολύ όταν με διαψεύδουν.

Εναντιώνομαι φυσικά στην τάση μερικών για κατακραυγή οποιασδήποτε πράξης με ελληνική σφραγίδα. Δεν είμαστε μουσείο που εκθέτει το χείριστο των πάντων. Εξάλλου λίγο διαφέρουμε από τους υπόλοιπους, μόνο που τα μάτια μας δεν το βλέπουν. Παρόμοιοι άνθρωποι, παρόμοιες συνθήκες, παρόμοιες πορείες στην Ευρώπη των λίγων και των πολλών. Δεν είμαστε κρανίου τόπος όπου τίποτα (θετικό) δεν συμβαίνει. Υπάρχουν άτομα που δραστηριοποιούνται, που προβληματίζονται, που πράττουν. Η γκρίνια και η μιζέρια, άλλωστε, λίγα μπορούν να προσφέρουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι κριτική σκέψη.

Πριν δυο βδομάδες υπέπεσα. Άρχισα πάλι να παρακολουθώ καθημερινά τις ειδήσεις και να ψαχουλεύω ασταμάτητα στον τύπο άλλων χωρών. Βρισκόμενη στην Ισπανία, βέβαια, αλλάζει η πραγματικότητα, η ματιά μου. Μα ο γνωστός αυτός φόβος δεν άργησε να με επισκεφτεί. Φαύλοι κύκλοι από ρετουσαρισμένες ειδήσεις, σπατάλη χρόνου σε γεγονότα κατινίστικης φύσης που δρουν σαν πέπλο ομίχλης στην σκέψη μας κι ένα τεράστιο "γιατί" να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον στο κεφάλι μου. Όταν ξεκίνησα την αποχή μου ήταν επειδή φοβόμουν πως τόση βία, τόσος πόνος κι ανθρώπινος εξευτιλισμός θα με καταντούσαν απαθή, θα έκλεβαν την ανθρωπιά μου και θα έσβηναν την δύναμή μου να σκέφτομαι και να δρω. Τώρα, άλλη μια φορά, κυριεύομαι από τρόμο. Δεν βλέπω το νόημα, το πού οδηγούν οι πράξεις μας. Δεν ξέρω την αξία τους ή αν όσα κάνουμε είναι ένα κόλπο για να γεμίσουμε τον χρόνο μας μέχρι να περάσει κι αυτή η ζωή.

Με λίγα λόγια, ανησυχώ.

* Διίσταμαι στις απόψεις από μόνη μου. Ακόμα δεν αποφάσισα αν πρέπει να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους οι πολλοί, να πάψουν να χρησιμοποιούν φανφαρώδικες εκφράσεις επί ορισμένων θεμάτων οι λίγοι, ή αν πρέπει να κάνουμε ένα βήμα όλοι μας προς την κατεύθυνση που μας αναλογεί και να συναντηθούμε επιτέλους σε κάποιο σημείο (όχι απαραίτητα την μέση).

Εις μνήμην

Διαβάζω στίχους του Angel González και ταυτίζομαι. Είναι που μας άφησε αυτό το Σάββατο και τον ξαναθυμήθηκα. Είναι και που δεν μου βγαίνει η ρημάδα η εργασία για την αρχιτεκτονική των Βισιγότθων. Με αγγίζει λίγο πιο πολύ γιατί δεν φοβήθηκε να υψώσει το ανάστημά του, γιατί ανήκει στην ατρόμητη γενιά του '50. Κι όλο επαναστατώ μέσα μου τώρα τελευταία. Τα γκρεμίζω και τα ξαναχτίζω όλα από την αρχή. Μέχρι να βρω το συνολάκι που καλύτερα μου κάθεται.
Παραθέτω τους στίχους λοιπόν. Γιατί δεν θα ησυχάσουν τα δάχτυλά μου αν δεν γράψουν ούτε σήμερα κάτι. Γιατί πρέπει να δικαιολογήσω την απουσία μου. Γιατί τόσες μέρες στριφογυρίζουν λέξεις στο κεφάλι μου που αρνούμαι να εκφράσω. Γιατί επαναστατώ, μα δεν ξέρω πώς να αντισταθώ και να βγω από τον λαβύρινθο που μόνη μου με έβαλα.
Προειδοποιώ: γράφω μόνο τα μέρη που μου αρέσουν. Και η μετάφραση δική σας.


-el otoño se acerca-
se diría que aquí no pasa nada,
pero un silencio súbito ilumina el prodigio:
ha pasado
un ángel
que se llamaba luz, o fuego, o vida,
y lo perdimos para siempre.


-nada es lo mismo-
la lágrima fue dicha
...
no es bueno repetir lo que está dicho
...
nada es lo mismo.
Habrá palabras nuevas para la nueva historia
y es preciso encontrarlas antes de que sea tarde.


-inventario de lugares propicios al amor-
queda quizá el recurso de andar solo,
de vaciar el alma de ternura.


Είναι που μου άφησε μια γεύση γλυκειά,
γεμάτη αγάπη.