Το τάμα

Αν είσαι στην Ισπανία, έχεις μια σύνδεση κινητού με την χ ελληνική εταιρεία που θέλεις να αλλάξεις σε καρτοκινητό και δεν σκοπεύεις να γυρίσεις Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, τι κάνεις? Προτείνω τάμα σε κάποιο τρελό τρελό θεό, γιατί οτιδήποτε λογικό δεν πρόκειται να λειτουργήσει.

Παρά τα ευτράπελα που έχω ακούσει/βιώσει κατά καιρούς αποφάσισα να ακολουθήσω την κανονική διαδικασία. Έβγαλα φωτοτυπία την ταυτότητά μου, εξουσιοδότησα τη μητέρα μου (κακόμοιρη γυναίκα, τι τραβάει κάθε φορά) να κάνει την ακύρωση του συμβολαίου και τα έστειλα (η μητέρα μου δηλαδή) στον αντιπρόσωπο. Το αποτέλεσμα? Οι καλοί αυτοί άνθρωποι κάπου παρανόησαν, ακύρωσαν όχι μόνο το συμβόλαιο αλλά και το νούμερό μου και όταν τους ζητήθηκε να διακοπεί η διαδικασία της ακύρωσης απάντησαν πως δεν γίνεται χωρίς την παρουσία του κατόχου.

Χμ... Κάπου χάθηκα. Μάλλον την επόμενη φορά θα ακολουθήσω την συμβουλή μου και θα κάνω αυτό το τάμα. Πιο εύκολο ακούγεται.

------------

Μετα απο πολυ επιμονη και υπομονη συνεννοηθηκα με τους καλους αυτους ανθρωπους. Εκανα τις απαραιτητες κινησεις. Εστειλα κι αλλα χαρτια και περιμενα την μαγικη στιγμη που θα μου ελεγαν οτι ολα ειναι ενταξει. Αλλα οχι! Δυο ακρως αντιφατικα τηλεφωνηματα που δεχτηκα με εκαναν να καταλαβω οτι δεν προκειται να βγαλω ακρη.

Δε με νοιαζει! Δεν θα αφησω τιποτα να με ταραξει σημερα!
Μα δεν ειναι τελεια μερα? Ειναι! Δεν δεχομαι αντιρρησεις :p

Φοραω το καλυτερο μου χαμογελο και περιμενω. :)

Αντε! Κανε γρηγορα! Θα σπασει η καρδια μου...

suspendida

Ταξίδεψα πάλι σήμερα.

Ήρθε ένα σύννεφο και με πήρε στη ράχη του. Με άρπαξε άξαφνα. Χωρίς προειδοποίηση. Κι έφυγε σαν κυνηγημένο. Πετάξαμε με ταχύτητα φωτός. Δεν έχω ανάμνηση από το ταξίδι. Τρόμαξα. Ένιωσα τον αέρα σαν όξινη βροχή στο πρόσωπό μου. Με γλύκανε. Σαν την άγρια καταιγίδα που ξεπλένει τις μουντζουρωμένες ψυχές.

Ανεβήκαμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Περάσαμε όλα τα μικρά συννεφάκια. Περάσαμε κι αυτά τα πιο μεγάλα. Τα θυμωμένα, που είναι γεμάτα κεραυνούς. Και βρεθήκαμε πάνω από την Γη. Ισως να ήταν και άλλος πλανήτης. Έβλεπα μόνο αποχρώσεις του γκρι. Μα μύριζε τόσο οικείο.

Κι έμεινα εκεί. Να αιωρούμαι. Και να ακούω μουσικές.

Παραλογισμου συνεχεια

Κι εγω που ειχα ανησυχησει οτι θα περασω τα Χριστουγεννα σε λαθος χωρα γιατι εχει την αποκλειστικοτητα η Γερμανια. Ευτυχως ανακαλυψα (οπως παντα με καθυστερηση) τα πανεμορφα χιονισμενα τοπια του Dubai. Ετοιμαζω τις βαλιτσες μου, παιρνω το πρωτο αεροπλανο και παω για σκι!!

Μα τι παει στραβα με αυτον τον κοσμο? Γιατι θελουμε να αλλαξουμε την φυση μας και να παμε κοντρα στον τροπο που επελεξε να ειναι αυτος ο πλανητης?

Αλλαζουμε την εμφανιση μας με πλαστικες και χιλιους δυο αλλους τροπους για να ειμαστε ομορφοτεροι την στιγμη που τρωμε ο,τι πιο ανθυγειηνο και καπνιζουμε σαν φουγαρα. Αγοραζουμε καρτες Unicef για να βοηθησουμε τα παιδακια στον τριτο κοσμο (τοσο αλλαζονες ειμαστε που τον ονομαζουμε τριτο κοσμο) και μετα πεταμε πιατα φαγητο στα σκουπιδια γιατι ειναι χθεσινο. Κανουμε αγωνες προς προασπιση της ειρηνης σκοτωνοντας αμεσα η εμμεσα συνανθρωπους μας. Διαδηλωνουμε κατα των βιομηχανιων που μολυνουν το περιβαλλον, ενω ειμαστε αναξιοι να ανακυκλωσουμε 2 μπουκαλια και 3 εφημεριδες. Δεν θα μιλησω για τα σκουπιδια που πεταμε στο δρομο και την ακαταδεξια μας να χρησιμοποιησουμε τα μεσα μαζικης μεταφορας για να μειωσουμε λιγο το νεφος. Παραλληλα, φτιαχνουμε λιμνες στη θεση των βουνων και πιστες χιονου στην ερημο.

Τιποτα δεν μας ικανοποιει. Και τιποτα δεν αλλαζουμε προς το καλυτερο. Περηφανευομαστε οτι ειμαστε το καλυτερο εμψυχο ον και αν κοιταξουμε την πορεια μας τα τελευταια χρονια η εξελιξη μας εχει αντιστραφει προς το μηδεν. Ενας κοσμος γεματος αντιθεσεις και παραλογισμους. Τοση δυναμη, γνωση και ανακαλυψεις για να ασχολουμαστε με την επιφανεια. Ποιος θα ειναι ο πιο ομορφος, ο πιο πλουσιος, ο πιο διασημος. Και η ψυχη μας, το πνευμα μας αργοπεθαινει.

Μηπως νομιζω πως εγω ειμαι καλυτερη? Η συνειδητοποιω μολις τωρα τι συμβαινει? Κανενα απο τα δυο. Απλα τωρα ειναι η στιγμη μου. Ειναι η στιγμη που φωναζω με το δηθεν επαναστατικο υφος μου για να καθησυχασω την ψυχη μου. Για να με παραμυθιασω πως κανω το καθηκον μου. Για να πιστεψω για ενα δευτερολεπτο πως ισως δεν ειμαι σαν ολους τους αλλους. Για να ονειρευτω πως υπαρχει ελπιδα. Και μετα? Μετα θα συνεχισω εφησυχασμενη την ζωη μου. Χωρις να αλλαξω το παραμικρο. Και το χειροτερο? Πιστευοντας πως κατι εκανα.

Χα! Γελαω στα μουτρα σου μικρη συμβιβασμενη.

In the spirit of christmas

Εχω μια χαζη, αλλα ειλικρινεστατη απορια. Απο ποτε η Γερμανια χριστηκε η χωρα των Χριστουγενων??
Πηγαινω στην Αγγλια για Χριστουγεννα, σαν χαρωπη επισκεπτρια πηγαινω στην χριστουγενιατικη αγορα και αντι για πουτιγκες και γεμιστες γαλοπουλες (Δεν ξερω τιποτα αλλο αγγλικο. Συγχωρεστε με οι αγγλομεταναστευμενοι.) ανακαλυπτω ενα πανικο απο μικρα ξυλινα γερμανικα σπιτακια. Ειμαι στην Ισπανια, κανω την αντιστοιχη επισκεψη και πεφτω παλι πανω στο gluedwein (το ζεστο κοκκινο κρασι με τα μπαχαρικα) και τα απειρα ειδη γλυκων και γερμανικων λουκανικων, που αναθεμα κι αν ξερω πως ονομαζονται.
Ειμαι σιγουρη πως ο Αη Βασιλης δεν ειναι Γερμανος. Και σιγουρα δεν ειναι η μονη χωρα που εχει χιονια. Για να μην αναφερω το γεγονος οτι στην Αυστρια για παραδειγμα οι ανθρωποι ειναι πιο ζεστοι και φιλοξενοι (πιο christmassee).

Γιατι λοιπον παντου συνανταω γερμανικες χριστουγενιατικες αγορες? Φταιω εγω και η ατυχια μου? Δεν εχουν δικες τους παραδοσεις Αγγλοι και Ισπανοι? Να αποφασισαν να καταλαβουν τον κοσμο κατ'αυτον τον τροπο μου φαινεται λιγακι περιεργο. Κι ακομα πιο περιεργο το να μην εχουν να επιδειξουν κατι αλλο. Γιατι δεν με αφηνουν λοιπον να χαρω τα Χριστουγεννα μου παραδοσιακα ισπανικα οπως θελω?? Γκρρρρρ!!!

cádiz

Οσα ταξιδια και να κανω το μυαλο μου παντα θα με ταξιδευει πιο μακρια...

Arcoiris

Ειμαι εδω.
Το εδω ειναι καθε φορα εκει που βρισκομαι.
Ειμαι εγω.
Με τα χιλια προσωπα και πτυχες που κρυβω μεσα μου.
Περπατω σε ενα μονοπατι.
Καθε μερα οριζω απο την αρχη την κατευθυνση του.
Εχω την δυναμη.
Γιατι ποτε δεν εμαθα να εγκαταλειπω.
Και χαμογελαω.

Vernon God Little

Περιεργη που ειναι η ζωη. Φευγεις για μια ξενη χωρα. Παιρνεις μαζι σου τα βασικα. Εντελως τυχαια τα μισα απο αυτα ειναι βιβλια. Μετα απο τρεις μηνες πιανεις στα χερια σου ενα που ειχες αφησει στη μεση. Και σε αιφνιδιαζει.


27.1.2003
Σου γραφω για να σου πω οσα δεν μπορεσα ποτε να σου γραψω. Σου γραφω για να ομολογησω την πιο εγκληματικη ενοχη μου...

Σαν κομματια απο ενα παζλ

Μεσημερακι. Πριν λιγο τελειωσα απο την δουλεια. Κατεβαινω τον Γολγοθα μου (μιση ωρα περπατημα ειναι αυτη) και κλασσικα ακουω μουσικη. Καθως δεν αξιωθηκα ακομα να παρω ενα mp3 player, ακουω ραδιοφωνο. Κανω zapping λοιπον στους ισπανικους ραδιοσταθμους και λιγο πριν αρχισω να απελπιζομαι (εδω που βρισκομαι δεν πιανει και πολλα πραγματα) πεφτω πανω σε μια γνωστη μελωδια. Pause. Μια στιγμη αμφιβολιας. Κι ομως. Δεν εκανα λαθος. Ειναι αυτο. Και το πετυχα απο την αρχη. Χαρα. :) Paint it black. Στο μυαλο μου σιγομουρμουριζω τους στιχους περιμενοντας να ξεκινησει το τραγουδι. Μια στιγμη. Καπως αλλαγμενη ακουγεται η μελωδια. Μηπως ειναι εκτελεση απο καποιον αλλο? Λιγα δευτερολεπτα αναμονης. Η φωνη ενος Ισπανου ακουγεται απο τις ψειρες μου. Γ@μωτο! Δεν μπορουν να αφησουν κατι αθιχτο αυτοι οι Ισπανοι? Χωρις να το βεβηλωσουν? Δεν τους καταλαβαινω μερικες φορες. Εχουν τοσο πολιτισμο να επιδειξουν και δανειζονται εθιμα και στοιχεια απο αλλες χωρες. Το τραγουδι παιζει ακομα. Χμ... Δεν ειναι κακο τελικα. Δεν κατακρεουργησαν τους στιχους οπως φοβομουν. Μαλλον τους απεδωσαν αρκετα καλα. Μου μεταδιδει το ιδιο συναισθημα. Μου αρεσει! :)

Paint it black. Για ενα διαστημα της ζωης μου ηταν αναποσπαστο κομματι μου. Το πρωι δεν μπορουσα να σηκωθω αν δεν το ακουγα να παιζει. Και μετα πατουσα το repeat και το ακουγα ξανα και ξανα μεχρι να φυγω απο το σπιτι. Απο φοβο μην λιωσω το cd και δεν μπορω να το ακουσω (δεν ειχα υπολογιστη τοτε), το ειχα γραψει απειρες φορες σε απειρες κασετες. Το ακουγα και πονουσα. Το ακουγα και ταξιδευα. Μαυρα ρουχα, μαυρα νυχια, μαυρες σκεψεις. Μαυρο παντου. Με μια μονο ματια με περνουσες για γκοθου. Ποτε δεν υπηρξα. Το μονο φωτεινο στοιχειο πανω μου ηταν οι κοκκινες ανταυγιες στα μαλλια μου. Τι περιοδος κι αυτη! Πολυ εντονη. Και πολυ μακρινη. Ευτυχως? Δυστυχως? Μου εκλεψε και μου χαρισε πολλα. Κριμα που δεν εχω μια φωτογραφια. Δεν θυμαμαι πια το βλεμμα μου. Θα μου ελεγε πολλα τωρα. Ισως με βοηθουσε. Αλλα η μαυριλα μου σκοτεινιαζε τα φιλμ. Απεφυγα τα αναμνηστικα απο μια εποχη απο την οποια δεν ηθελα αναμνησεις.

Πρεπει να το βρω στην ισπανικη εκδοχη! Ισως ξυπνησει μεσα μου τα στοιχεια που με στηριξαν τοτε. Οι αμυνες μου εχουν χαλαρωσει. Χρειαζομαι τις "βιταμινες" μου. Αυτη τη στιγμη ομως ειναι καταχωνιασμενες σε καποιο ντουλαπακι της ψυχης μου και δεν προτιθονται να εμφανιστουν. Θα περιμενω. Εχω χρονο. Παντα εχω χρονο για να θρεψω την ψυχη μου.

no comments

τοποθεσια: Valencia, España
αιτια: Euroforum on Volunteering
θεμα: το νοημα του εθελοντισμου / η πρακτικη του στην Ευρωπη και τις τριτοκοσμικες χωρες
μετεχοντες: οργανωσεις και ατομα που ενδιαφερονται/σχετιζονται με τον εθελοντισμο σε καθε του μορφη
αντιφαση: στο catering χρησιμοποιηθηκαν προιοντα Nestle

Με κουρασα...

Blue screen of death. Κατι εχει παθει ο εγκεφαλος μου. Δε λειτουργει. Μαλλον υπερφορτωση. Σεμιναρια, ταξιδια, δουλεια, οι αιτησεις για τα πανεπιστημια, απογοητευσεις (εννοειται ερωτικες), μικρες στιγμες χαρας, νεες γνωριμιες, βαρεμαρα, ελλειψη χρηματων, εκπληκτικες συζητησεις, καθημερινοτητα...
Και στο τελος τι μενει? Ενα κενο. Μια αισθηση κρυου που εισεβαλε βιαια στην ψυχη μου. Δε μπορω να σκεφτω. Δε μπορω να γραψω. Ουτε εδω, ουτε στη μικρη ατζεντα με τις σημειωσεις μου, ουτε στους φιλους μου. Ουτε μια λεξη. Στερεψα.
Το μυαλο μου γεματο ιδεες, προβληματισμους, προσωπα. Ολα ανακατα. Ολα τα σκεφτομαι την ιδια στιγμη. Αλλα καμια στιγμη δεν σκεφτομαι τιποτα. Δε μπορω να συγκεντρωθω. Δε μπορω να αισθανθω.
Θελω να ουρλιαξω. Να φυγει. Να φυγει μακρια. Να φυγει αυτη η στασιμοτητα. Να με ακουσω. Ισως ετσι ξυπνησω, συνελθω. Δεν μου αρεσει η απαθεια. Προτιμω να ποναω, να κλαιω, να απελπιζομαι.
Στοπ!

Μα δεν εχω τιποτα να με χαροποιει? Παλι γκρινιαζω? Μου εγινε συνηθειο η βαρια ομιχλη των προηγουμενων ημερων και δεν θελω να την αποχωριστω? Μηπως τελικα φοβαμαι να ζησω..?
Βαρεθηκα... Κουραστηκα... Δεν θελω πια να ακολουθω τους κανονες των αλλων. Γιατι πρεπει να ζω οπως αυτοι θελουν? Γιατι πρεπει να λογοδοτω για καθε μου σκεψη, πραξη, ιδεολογια? Γιατι πρεπει παντα ενα "πρεπει" να πρεσβευει στη ζωη μας?

Εχω κι εγω τις ευθυνες μου. Δεν το ξεχνω.
Πρεπει να βρω τα ορια. Να κερδισω την ισορροπια.

Ειναι φορες που δεν μου αρεσω καθολου.

Και μετα κολλαω σε φρασεις σαν αυτη και αλλαζω οπτικη γωνια.

Yo no soy un cuerpo que tiene una alma,

soy una alma que tiene una parte visible, llamada cuerpo.
(Εγω δεν ειμαι ενα κορμι που εχει μια ψυχη,
ειμαι μια ψυχη που εχει ενα ορατο κομματι, που ονομαζεται κορμι)

Τιποτα δεν αλλαξε. Συνεχιζω να μη με συμπαθω.
Τουλαχιστον για αποψε...

κινητηρια δυναμη: φοβος

Ειναι ανθρωποι που φοβουνται τα υψη. Αλλοι τον βυθο.
Ατομα που φοβουνται να ρισκαρουν. Η να επιλεξουν κατι σταθερο.
Μερικοι φοβουνται να αγαπησουν. Καποιοι να αγαπηθουν.
Λιγοι εχουν αγοραφοβια. Οι περισσοτεροι τρεμουν την μοναξια.
Ολοι (?) φοβομαστε τον θανατο. Ειναι ατομα που φοβουνται να ζησουν.

- Εσυ τι φοβασαι γλυκεια μου?
- Τα ψεματα που λεω στον εαυτο μου. (σκεψη) Οχι. Τα ψεματα που μου λεει ο εαυτος μου. (....) Η ισως, τις αληθειες που μου κρυβει. Μαλλον... Χμ...
- ....?
- Πολυ φοβαμαι οτι δεν με ξερω...

sobre hormigitas...

Μικρη φοβομουν για την μηδαμινοτητα του ανθρωπου. Στους εφιαλτες μου εβλεπα πως ειμαστε οντα μικροσκοπικα -πιο μικρα κι ασημαντα κι απο τα μυρμυγκια- που χανονται στην απεραντοσυνη του συμπαντος. Με ανησυχουσε το γεγονος οτι ισως να αποτελουμε τον μικροκοσμο μιας αλλης οντοτητας που μας παρακολουθει, αλλα εμεις δεν εχουμε την ικανοτητα να το αντιληφθουμε. Μιας οντοτητας, οχι αναγκαστικα πιο ευφυους, αλλα οπωσδηποτε ανωτερης. Τωρα πως ακριβως εννοουσα το "ανωτερη", η αληθεια ειναι οτι δεν θυμαμαι.

Μεγαλωνοντας σταματησαν οι εφιαλτες. Τα ερωτηματα μου δεν απαντηθηκαν. Περισσοτερο εξοικιωθηκα με την ιδεα η απλα κουραστηκα να προσπαθω να εξηγησω θεωριες που δεν ανηκουν στον τομεα μου. Ποτε δεν θελησα να γινω επιστημονας. Δεν μου αρεσει η απολυτοτητα τους, που σχεδον σιγουρα θα καταρριφθει απο την "ανακαλυψη" καποιου συναδελφου σε λιγα χρονια. Εξαλλου κανεις δεν καταφερε να απαντησει ικανοποιητικα -για εμενα- στο πως βρεθηκαμε σε αυτον τον πλανητη και ποιος ακριβως ειναι ο ρολος μας στην αλυσιδα της ζωης.

Παραμενω ακομα λοιπον χωρις απαντησεις. Ελπιζοντας παντα οτι δεν ειμαστε αβουλα πλασματα για τα οποια καποιος αλλος κινει τα νηματα. Πιστευοντας -ωθουμενη απο τον φοβο της μοναξιας και της ευθυνης- οτι δεν ειμαστε μονοι μας στο συμπαν. Κοιταζοντας τα ζωα και τα πτηνα στα ματια προσπαθωντας να ανακαλυψω αν μας κατανοουν και γελουν με την ανικανοτητα μας να επικοινωνησουμε μαζι τους. Γιατι στην τελικη, who made us god on this planet?

Διασπαρτα

Ποσο διαρκει ενα λεπτο;


Που κρυφτηκαν σημερα τα αστερια; Μονο ενα ειναι εκει ψηλα. Και διαπερναει καθε μου σκεψη.


Θελω να περασει μια θαλασσα απο πανω μου. Να "ξεπλυνει" την ψυχη μου...


Alma. Η αγαπημενη μου λεξη. Σε καμια αλλη γλωσσα. Μονο στα ισπανικα. Alma. Την προφερω και γαληνευω.


Ξεχασα ολα μου τα cd απο τις Τρυπες στην Ελλαδα...


Το μυαλο μου κενο.
Τι λεει το εγκεφαλογραφημα γιατρε μου; Θα την παλεψω;

Mis dias de fiesta

Ζω σε ένα χωριό. Δεν έχει σημασία το πού ούτε το γιατί. Ζω σε ένα χωριό σχεδόν ερημικό. Όχι επειδή είναι απομονωμένο ούτε επειδή δεν έχει αρκετούς κατοίκους. Δεν έχει σημασία το πόσους κατοίκους έχει. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν τους βλέπω. Είναι σαν να μην υπαρχούν. Κρύβονται στα σπίτια τους..? Πηγαίνουν σε άλλες πόλεις..? Ποιος να ξέρει... Όταν όμως βγαίνω από το σπίτι προσπαθώντας να ικανοποιήσω τις ανάγκες που έχω ως «κοινωνικό ον» δεν υπάρχει κανείς.

Τι έγινε λοιπόν σήμερα? Είναι ο νόμος του Μέρφυ που με χλευάζει? Τι του ήρθε του χριστιανού (χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, δεν κάνει διαφορά) να τον ανακαλύψει? Γιατί έχω την αμμυδρή υποψία ότι πριν δεν υπήρχε. Δεν είναι σαν την Αμερική που ήταν πάντα εκεί και μια μέρα κατά λάθος την ανακάλυψε ο Κολόμβος. (Καλός κι αυτός. Από έναν δικό του λάθος υπολογισμό τώρα ζούμε όλοι υπό την αμερικανική «δικτατορία». Γιατί αυτός όργωσε το χωράφι όπου φύεται το «Κακό».) Τα πράγματα στην συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν διαφορετικά. Ξύπνησε ένα ωραίο πρωινό ο Μερφυ, δημιούργησε τον καταπληκτικό αυτόν κανόνα και τον έθεσε σε λειτουργία. Και εννοείται ότι όλα έγιναν ακριβώς όσα χρόνια χρειάζεται πριν γεννηθώ εγώ για να προετοιμαστεί το έδαφος και να με βασανίζει σε κάθε δωθείσα ευκαιρία. Έτσι έγινε και σήμερα.

Δεν έχω το δικαίωμα μια μέρα να μην είμαι καλά? Να θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου? Να μπορώ να δραπετεύσω από όλους και από όλα? Το έχω! Το έχω δει και στις αμερικάνικες ταινίες. (Ναι, βλέπω αμερικάνικες ταινίες. Δεν μποϋκοτάρω κάθετι από αυτή τη χώρα. – Αλήθεια έχει προσέξει κανείς ότι δεν υπάρχει επίθετο για τους κατοίκους ή τα προϊόντα των ΗΠΑ, αλλά αντ’αυτού χρησιμοποιείται το προερχόμενο από το όνομα της ηπείρου?) Ε, λοιπόν όχι, δεν το έχω το δικαίωμα. Γιατί υπάρχει πάντα το κολλητάρι μου ο Μέρφυ, που σήμερα αποφάσισε να είναι ημέρα γιορτής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποφάσισε ότι σήμερα από όλο το 4ήμερο και συγκεκριμένα την ώρα που δεν ήμουν καλά έπρεπε να είναι το αποκορύφωμα της γιορτής. Θυμάστε την περιγραφή του ερημικού χωριού? Ξεχάστε την! Γιατί τη στιγμή που βγήκα τρέχοντας σχεδόν από την πολυκατοικία για να έρθω στην πολυαγαπημένη μου παραλία και θάλασσα, τη στιγμή εκείνη ήταν η αποκορύφωση της παρέλασης/πορείας την οποία ακολουθούσαν χιλιάδες άτομα (άλλο που εγώ τα αισθάνθηκα ακόμα περισσότερα) και κατυθύνονταν, πού αλλού, στην παραλία. Ο κεντρικός δρόμος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο που μετέτρεψε την 3λεπτη κανονικά διαδρομή μου μέχρι το αγαπημένο μου σημείο στην αμμουδιά σε ακατόρθωτο επίτευγμα. Γιατί, όπως ήταν αναμενώμενο, τεράστιο τμήμα της παραλίας ηταν αποκλεισμένο. Είναι να μην ουρλιάζει το κανείς?

Ευτυχώς πάντως, για όλους έχει ο Θεός (αν υπάρχει, οπως και να λέγεται, όπου και να βρίσκεται). Αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένη στην φιλόξενη αμμουδιά, ο κόσμος έχει πάλι εξαφανιστεί και ακούω τα κύματα να μου σιγομουρμουρίζουν λόγια που γαληνέυουν την ψυχή μου. Δεν θα μπορούσε όμως να τελειώσει η νύχτα αυτή χωρίς τον φίλο μου «καμάκι», που είχε τουλάχιστον την ευγενική καλοσύνη να απομακρυνθεί διακριτικά όταν του είπα que hoy no tengo ganas de hablar, que quizás mañana fuera mejor.

Και έμεινα πάλι συντορφιά με την θάλασσα.



ΥΓ.1 Μα ποσο μπορει να υπερβαλει κανεις οταν νιωθει τσαντιλα?
ΥΓ.2 Τι εμμονη με επιασε με την Αμερικη?

Vive Grecia!

Εχουμε πολυ γελιο οι Ελληνες. Μαλλον, ειμαστε λιγακι τραγελαφικοι. Απο την μια ειμαστε εθνικιστες, διαλαλουμε με καθε τροπο την υπεροχη μας λογω του ενδοξου παρελθοντος (βλεπε αρχαιοελληνικο πολιτισμο) και υπερηφανευομαστε ακομα και για τις ομορφιες της χωρας μας παροτι δεν ειναι δικο μας δημιουργημα. Απο την αλλη, οτιδηποτε προερχεται απο τας Ευρωπας η ειναι αγαπημενη συνηθεια των "φιλων" μας των Αμερικανων, στην Ελλαδα θεοποιειται αμεσα. Με λιγα λογια εχουμε την νοοτροπια του νεοπλουτου και κατα συνεπεια κομπλεξικου ανθρωπου. Γι'αυτο ο espresso ειναι πανακριβος ενω ο "ελληνικος" θεωρειται bace-class για παραδειγμα. Ειμαστε σαν μια γκομενα που επαναπαυεται στην ομορφια της και στη μια και μοναδικη στιγμη δοξας που ισως ειχε στο λυκειο και εγκαταλειπεται σαν ατομο και προσωπικοτητα. Τι να τον κανω τον Ευκλειδη και τον Σοφοκλη, η τους Ελληνες επιστημονες που διαπρεπουν στο εξωτερικο οταν δεν εχουμε την υποδομη ουτε την διαθεση να αξιοποιησουμε τους "καρπους" που μας προσεφεραν/προσφερουν?

Με εκνευριζουμε τοσο πολυ καποιες φορες οι Ελληνες. Ειναι στιγμες που σκεφτομαι πως φερομαστε σαν το χαρισματικο παιδι που αναλωνεται σε ανουσιες επιδειξεις των ικανοτητων του.

Και μετα... Μετα μιλω με τους συγκατοικους μου (ιταλοφωνοι, γαλλοφωνοι, ισπανοφωνοι...) συνειδητοποιω ποσες λεξεις ειναι δανεισμενες απο την γλωσσα μας και γεμιζω υπερηφανια. Τι γλυκο συναισθημα..!

Και ο θυμος περναει...

(inspired by caffegreco)

Eδώ Calpe! Eδώ Calpe!

Η ζωή εδώ κυλάει αρμονικά. Τα πουλάκια κελαηδούν (τσίου, τσίου), τα κύματα σκάνε πάνω στα βράχια (πλαφ, πλαφ) κι εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο (γκντουπ, γκντουπ) κάθε φορά που βαριέμαι ανελέητα. Χαχαχα!

Συνήθως όμως δεν βαριέμαι. Δεν έχω χρόνο για να βαρεθώ. Ή καλύτερα θα έπρεπε να πω, δεν έχω προσωπικό χρόνο για να βαρεθώ. Εννέα άτομα στο ίδιο σπίτι. Δεν είμαστε λίγοι. ;) Οπότε ακόμα κι όταν πηγαίνω στο δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα και προσπαθώ να διαλογιστώ λιγάκι (γιατί είμαι φιλοσοφημένο άτομο, άσχετα από το τι λένε οι άλλοι:p) όλο και κάποιος θα έρθει να μου πει τον πόνο του, να μου ζητήσει ένα cd και μετά να ξεχάσει να φύγει κλπ κλπ. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω εδώ δίνω συμβουλές μαγειρικής στον Έλληνα συγκάτοικο! Γυναίκα για σπίτι παιδί μου! Χεχε!

Μάλλον μοιάζει πως παραπονιέμαι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μου αρέσει αυτός ο πανικός. :) Έχει και τα θετικά του. Όταν με πιάνει η μελαγχολία μου για παράδειγμα, απελπίζομαι για τις σπουδές που δεν έχω τελειώσει ή απλά είμαι στις μαύρες μου, πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μου για να με παρηγορήσει, να με πάρει μια αγκαλιά ή να μου πει το χειρότερο ανέκδοτο που έχω ακούσει στη ζωή μου αλλά θα με κάνει να λυθώ στα γέλια. :) Τι άλλο να ζητήσω;

Όσο για τις στιγμές που πραγματικά θέλω να μείνω μόνη... Πάντα υπάρχει η παραλία

Οταν μεγαλωσω θελω να γινω....

Εχω αρχισει να πιστευω οτι μετατρεπομαι σε αιωνιο φοιτητη! Ουπς, αιωνια φοιτητρια ηθελα να πω. :p Φταιει μαλλον που μεσα στο μυαλο μου μονο αντρες εχουν αυτο το προνομιο μεχρι στιγμης. Ειναι που οι γυναικες ειτε καθομαστε στην κουζινα μας εξαρχης ειτε παιρνουμε γρηγορα το πτυχιο μας με τον καλυτερο δυνατο βαθμο για να το κορνιζαρουμε και να το θαυμαζουμε απο την κουζινα μας οσο καθαριζουμε κρεμμυδακια. Απανταχου γυναικες μην αρχισετε να με πυροβολειτε απο τωρα. Υπαρχει παντα και τριτη επιλογη. Να το θαυμαζουμε πισω απο το γραφειο μας ελπιζοντας να ειμασταν στο σπιτι, παντρεμενες και να καθαριζαμε κρεμμυδακια. χαχαχα!

Το τι κανουμε ομως με τη ζωη μας οι γυναικες ειναι ενα αλλο τεραστιο θεμα. Η δεν ειναι τοσο ασχετο τελικα με οσα βασανιζουν το μικρο μου μυαλουδακι? Περιεργες στροφες που παιρνει ο εγκεφαλος μας μερικες φορες...

Καλυτερα να επιστρεψω στον αρχικο μου προβληματισμο.

Με ανησυχει που εχω φτασει στην ηλικια που εχω φτασει, εχω σπουδασει ο,τι εχω σπουδασει, εχω δουλεψει οσο εχω δουλεψει και ακομα δεν εχω καταλαβει τι ειναι αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου. Ειμαι η μονη σε αυτον τον πλανητη?? Ετσι νιωθω. Αν και δεν ξερω κατα ποσο θα αλλαζε η ψυχολογια μου ακομα κι αν εβραζα στο ιδιο καζανι με αλλα 10 εκατομμυρια ατομα. Μαλλον απο απειροελαχιστα εως καθολου. Εξαλλου παντα το νιωθω σαν ασθενεια.

Τι κανω λοιπον εγω με την ζωη μου? Εως ποτε θα σπουδαζω? Μεχρι ποτε θα τελειωνω κατι για να ανακαλυπτω μετα οτι δεν με εμπνεει για να το ακολουθησω ως επαγγελμα? Φταιει που δεν υπαρχει κατι που να με ενδιαφερει πραγματικα? (Μα τοσο αερομυαλη ειμαι...?) Φταιει που μου αρεσουν τοσα πραγματα και δεν μπορω να επιλεξω? (Χμ... Ναι. Το "αναποφασιστη" μου ταιριαζει καλυτερα.) Η μηπως ανηκω κι εγω στην κατηγορια των γυναικων που προορισμος τους ειναι να κανουν μια ομορφη οικογενεια? (Μακαρι να μην ειναι αυτο! Δε νιωθω καθολου ανετα με αυτον τον ρολο.)

Ειναι στιγμες που νιωθω απολυτα χαμενη. Στιγμες που απελπιζομαι. Στιγμες που δεν με συμπαθω καθολου. Αν και τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ποτε με συμπαθησα ειλικρινα?

Υ.Γ. Ειναι λογικο που θελω να προσθεσω καμια δεκαρια υποσημειωσεις και επεξηγησεις στο ιδιο μου το γραπτο? Χιονοστιβαδα οι σκεψεις...

No vemos el mundo como es... sino como somos

Ποσο ευκολονοητο ακουγεται και ποσο δυσκολο ειναι να το συνειδητοποιησεις. "Δεν βλεπουμε τον κοσμο οπως ειναι... παρα οπως ειμαστε εμεις"

Το πιο ευκολο παντα ειναι να κρινεις και να κατακρινεις. Πως θα κρινεις ομως? Με τι κριτηρια? Συμφωνα με τις δικες σου αρχες, τις προσωπικες σου εμπειριες και ιδεολογιες. Τοσο ευκολο, λοιπον, ειναι να μπεις στο λαθος "τρυπακι". Να χασεις τον στοχο και να σου δημιουργηθουν λαθος εντυπωσεις.

Τοσο ευκολο ηταν για εμενα τον πρωτο μηνα να χαρακτηρισω τους Ισπανους ανοργανωτους. Εφτασα στο σημειο να πιστεψω πως ακομα και στην Ελλαδα η οργανωση του κρατους λειτουργει καλυτερα! (μεγαλο θρασος η κυρια! :p) Καθε μερα που περναει ομως αντιλαμβανομαι οτι αυτο που εγω θεωρω λαθος οργανωση, αυτο που με βασανιζει οταν πηγαινω σε μια δημοσια υπηρεσια το μεσημερι και μου λενε να επιστρεψω μετα τις 17:00, δεν ειναι τιποτα αλλο παρα ενα μερος της ισπανικης κουλτουρας. Tan sencillo. Ειναι αυτο που επελεξα να ζησω.

Σταματα να γκρινιαζεις λοιπον κοπελα μου!! Τι νομιζεις? Πως εσυ εισαι καλυτερη? Εισαι η κυρια "Τελεια", η κυρια "Τα ξερω ολα" και μπορεις να καθεσαι στον θρονο σου και να χαρακτηριζεις καταστασεις? Ανοιξε λιγο το μυαλουδακι σου! Αφεσου... Γινε αθωα και ευπλαστη σαν τα μικρα παιδια. Σταματα να κρινεις και ζησε, απολαυσε αυτο που εχεις!!!