Μεσημερακι. Πριν λιγο τελειωσα απο την δουλεια. Κατεβαινω τον Γολγοθα μου (μιση ωρα περπατημα ειναι αυτη) και κλασσικα ακουω μουσικη. Καθως δεν αξιωθηκα ακομα να παρω ενα mp3 player, ακουω ραδιοφωνο. Κανω zapping λοιπον στους ισπανικους ραδιοσταθμους και λιγο πριν αρχισω να απελπιζομαι (εδω που βρισκομαι δεν πιανει και πολλα πραγματα) πεφτω πανω σε μια γνωστη μελωδια. Pause. Μια στιγμη αμφιβολιας. Κι ομως. Δεν εκανα λαθος. Ειναι αυτο. Και το πετυχα απο την αρχη. Χαρα. :) Paint it black. Στο μυαλο μου σιγομουρμουριζω τους στιχους περιμενοντας να ξεκινησει το τραγουδι. Μια στιγμη. Καπως αλλαγμενη ακουγεται η μελωδια. Μηπως ειναι εκτελεση απο καποιον αλλο? Λιγα δευτερολεπτα αναμονης. Η φωνη ενος Ισπανου ακουγεται απο τις ψειρες μου. Γ@μωτο! Δεν μπορουν να αφησουν κατι αθιχτο αυτοι οι Ισπανοι? Χωρις να το βεβηλωσουν? Δεν τους καταλαβαινω μερικες φορες. Εχουν τοσο πολιτισμο να επιδειξουν και δανειζονται εθιμα και στοιχεια απο αλλες χωρες. Το τραγουδι παιζει ακομα. Χμ... Δεν ειναι κακο τελικα. Δεν κατακρεουργησαν τους στιχους οπως φοβομουν. Μαλλον τους απεδωσαν αρκετα καλα. Μου μεταδιδει το ιδιο συναισθημα. Μου αρεσει! :)
Paint it black. Για ενα διαστημα της ζωης μου ηταν αναποσπαστο κομματι μου. Το πρωι δεν μπορουσα να σηκωθω αν δεν το ακουγα να παιζει. Και μετα πατουσα το repeat και το ακουγα ξανα και ξανα μεχρι να φυγω απο το σπιτι. Απο φοβο μην λιωσω το cd και δεν μπορω να το ακουσω (δεν ειχα υπολογιστη τοτε), το ειχα γραψει απειρες φορες σε απειρες κασετες. Το ακουγα και πονουσα. Το ακουγα και ταξιδευα. Μαυρα ρουχα, μαυρα νυχια, μαυρες σκεψεις. Μαυρο παντου. Με μια μονο ματια με περνουσες για γκοθου. Ποτε δεν υπηρξα. Το μονο φωτεινο στοιχειο πανω μου ηταν οι κοκκινες ανταυγιες στα μαλλια μου. Τι περιοδος κι αυτη! Πολυ εντονη. Και πολυ μακρινη. Ευτυχως? Δυστυχως? Μου εκλεψε και μου χαρισε πολλα. Κριμα που δεν εχω μια φωτογραφια. Δεν θυμαμαι πια το βλεμμα μου. Θα μου ελεγε πολλα τωρα. Ισως με βοηθουσε. Αλλα η μαυριλα μου σκοτεινιαζε τα φιλμ. Απεφυγα τα αναμνηστικα απο μια εποχη απο την οποια δεν ηθελα αναμνησεις.
Πρεπει να το βρω στην ισπανικη εκδοχη! Ισως ξυπνησει μεσα μου τα στοιχεια που με στηριξαν τοτε. Οι αμυνες μου εχουν χαλαρωσει. Χρειαζομαι τις "βιταμινες" μου. Αυτη τη στιγμη ομως ειναι καταχωνιασμενες σε καποιο ντουλαπακι της ψυχης μου και δεν προτιθονται να εμφανιστουν. Θα περιμενω. Εχω χρονο. Παντα εχω χρονο για να θρεψω την ψυχη μου.
Paint it black. Για ενα διαστημα της ζωης μου ηταν αναποσπαστο κομματι μου. Το πρωι δεν μπορουσα να σηκωθω αν δεν το ακουγα να παιζει. Και μετα πατουσα το repeat και το ακουγα ξανα και ξανα μεχρι να φυγω απο το σπιτι. Απο φοβο μην λιωσω το cd και δεν μπορω να το ακουσω (δεν ειχα υπολογιστη τοτε), το ειχα γραψει απειρες φορες σε απειρες κασετες. Το ακουγα και πονουσα. Το ακουγα και ταξιδευα. Μαυρα ρουχα, μαυρα νυχια, μαυρες σκεψεις. Μαυρο παντου. Με μια μονο ματια με περνουσες για γκοθου. Ποτε δεν υπηρξα. Το μονο φωτεινο στοιχειο πανω μου ηταν οι κοκκινες ανταυγιες στα μαλλια μου. Τι περιοδος κι αυτη! Πολυ εντονη. Και πολυ μακρινη. Ευτυχως? Δυστυχως? Μου εκλεψε και μου χαρισε πολλα. Κριμα που δεν εχω μια φωτογραφια. Δεν θυμαμαι πια το βλεμμα μου. Θα μου ελεγε πολλα τωρα. Ισως με βοηθουσε. Αλλα η μαυριλα μου σκοτεινιαζε τα φιλμ. Απεφυγα τα αναμνηστικα απο μια εποχη απο την οποια δεν ηθελα αναμνησεις.
Πρεπει να το βρω στην ισπανικη εκδοχη! Ισως ξυπνησει μεσα μου τα στοιχεια που με στηριξαν τοτε. Οι αμυνες μου εχουν χαλαρωσει. Χρειαζομαι τις "βιταμινες" μου. Αυτη τη στιγμη ομως ειναι καταχωνιασμενες σε καποιο ντουλαπακι της ψυχης μου και δεν προτιθονται να εμφανιστουν. Θα περιμενω. Εχω χρονο. Παντα εχω χρονο για να θρεψω την ψυχη μου.
No comments:
Post a Comment