Η ζωή εδώ κυλάει αρμονικά. Τα πουλάκια κελαηδούν (τσίου, τσίου), τα κύματα σκάνε πάνω στα βράχια (πλαφ, πλαφ) κι εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο (γκντουπ, γκντουπ) κάθε φορά που βαριέμαι ανελέητα. Χαχαχα!
Συνήθως όμως δεν βαριέμαι. Δεν έχω χρόνο για να βαρεθώ. Ή καλύτερα θα έπρεπε να πω, δεν έχω προσωπικό χρόνο για να βαρεθώ. Εννέα άτομα στο ίδιο σπίτι. Δεν είμαστε λίγοι. ;) Οπότε ακόμα κι όταν πηγαίνω στο δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα και προσπαθώ να διαλογιστώ λιγάκι (γιατί είμαι φιλοσοφημένο άτομο, άσχετα από το τι λένε οι άλλοι:p) όλο και κάποιος θα έρθει να μου πει τον πόνο του, να μου ζητήσει ένα cd και μετά να ξεχάσει να φύγει κλπ κλπ. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω εδώ δίνω συμβουλές μαγειρικής στον Έλληνα συγκάτοικο! Γυναίκα για σπίτι παιδί μου! Χεχε!
Μάλλον μοιάζει πως παραπονιέμαι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μου αρέσει αυτός ο πανικός. :) Έχει και τα θετικά του. Όταν με πιάνει η μελαγχολία μου για παράδειγμα, απελπίζομαι για τις σπουδές που δεν έχω τελειώσει ή απλά είμαι στις μαύρες μου, πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μου για να με παρηγορήσει, να με πάρει μια αγκαλιά ή να μου πει το χειρότερο ανέκδοτο που έχω ακούσει στη ζωή μου αλλά θα με κάνει να λυθώ στα γέλια. :) Τι άλλο να ζητήσω;
Συνήθως όμως δεν βαριέμαι. Δεν έχω χρόνο για να βαρεθώ. Ή καλύτερα θα έπρεπε να πω, δεν έχω προσωπικό χρόνο για να βαρεθώ. Εννέα άτομα στο ίδιο σπίτι. Δεν είμαστε λίγοι. ;) Οπότε ακόμα κι όταν πηγαίνω στο δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα και προσπαθώ να διαλογιστώ λιγάκι (γιατί είμαι φιλοσοφημένο άτομο, άσχετα από το τι λένε οι άλλοι:p) όλο και κάποιος θα έρθει να μου πει τον πόνο του, να μου ζητήσει ένα cd και μετά να ξεχάσει να φύγει κλπ κλπ. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω εδώ δίνω συμβουλές μαγειρικής στον Έλληνα συγκάτοικο! Γυναίκα για σπίτι παιδί μου! Χεχε!
Μάλλον μοιάζει πως παραπονιέμαι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μου αρέσει αυτός ο πανικός. :) Έχει και τα θετικά του. Όταν με πιάνει η μελαγχολία μου για παράδειγμα, απελπίζομαι για τις σπουδές που δεν έχω τελειώσει ή απλά είμαι στις μαύρες μου, πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μου για να με παρηγορήσει, να με πάρει μια αγκαλιά ή να μου πει το χειρότερο ανέκδοτο που έχω ακούσει στη ζωή μου αλλά θα με κάνει να λυθώ στα γέλια. :) Τι άλλο να ζητήσω;
Όσο για τις στιγμές που πραγματικά θέλω να μείνω μόνη... Πάντα υπάρχει η παραλία
No comments:
Post a Comment