¡baila mi alma! ¡vive! ¡sonríe!

.


Si merece esta vida vivirla, es así.

Dualia y La Leyenda

Aiiii, patria mía del corazón....



.

βγαίνοντας από το δάσος...

Μερικές φορές ξεχνάω πως η ποίηση και η αλήθεια βρίσκονται στη φύση.
Ύστερα ανοίγω τα μάτια και πλημμυρίζουν τα πνευμόνια μου.

φωνές και έρωτες

Στα 16 μου ερωτευόμουν με την φωνή του Στόκα. Λίγο αργότερα με του Αλκίνοου.
Όλο με φωνές ερωτευόμουνα. Με φωνές και με ψυχές.

Κι όσο "ο ουρανός ανάβει τα φώτα" θα μένουν χαραγμένα μέσα μου τα χαμόγελα κι η γλύκα.

Πάμε μαέστρο να φωτίσουμε λίγο τα μέσα μας
hombre sin amor no soy yo
εσύ γεννάς τη θάλασσα

o fishy where art thou

...

Μνήμη χρυσόψαρου...
Για να σε συγχωρώ...
Για να ξεχνάω τον εαυτό μου...

- waiting for me -

Πήρα μολύβι και χαρτί. Να διώξω τους δαίμονες που έβαλα στο κεφάλι μου. Κι άνοιξε το τετράδιο σε μια σελίδα γεμάτη όνειρα. Κι έγινε πιο μεγάλη ακόμα η ανάγκη μου.

Έφερα μπρος μου έναν θολωμένο καθρέφτη. Έφτυσα πάνω του φόβους, ανασφάλειες και θυμό. Μάταια περίμενα απάντηση. Ξέχασα στο ίδαλμά μου το δικό σου προσωπείο και δεν μπόρεσα τι είναι πίσω του να δω.

Κοιτάζω μπροστά με ένα τραύμα απ'το χθες χαραγμένο στο βλέμμα μου. Ακούω σιωπή στην πιο πολύβοη πόλη. Κραυγές κάνουν ηχώ στον ιστό που ονόμασα δέρμα μου.

Δεν πονάει το όνειρο που δεν κατάφερα να κυνηγήσω.
Πονάει το όνειρο που κάθε μέρα πολεμώ.

contemplating

Πάνω στον ψηλό βράχο η βαρύτητα χάνεται. Στην μεγάλη οθόνη του μυαλού προβάλλεται ξανά η ίδια ταινία. Η απουσία νεφελωμάτων αδειάζει την ψυχή σου.

Μου είπες κάποτε θα είσαι πάντα εδώ, και άνοιξες την πόρτα. Η καρδιά είναι ανάλαφρη όταν κανείς δεν την ορίζει.

isn't that funny?

Τα "λάθη" που κάνουν οι άλλοι και θεωρώ ασυγχώρητα, πάνω σου δείχνουν χαριτωμένα.

black hole ή οπτική γωνία

αυτά που αγάπησα πιο πολύ δεν θέλεις να τα ξέρεις
περιφρονείς την ποίηση που φώτισε μέσα μου σε μια προηγούμενη στιγμή
διαβάζεις και προσπερνάς τις πιο μεγάλες μου αλήθειες

εμφανίζεσαι απρόσμενα πάνω σε ομιχλώδες πλοίο
ζητάς ν'ανεβάσεις λευκά πανιά να χαρώ σαν σε αντικρίσω
μα ξεχνάς
ξεχνάς με την επιλεκτική σου μνήμη

κρέμασα την καρδιά μου στον τοίχο και την παρατηρώ
σαν ανάψω το μικρό κεράκι μέσα της
θα νιώσεις την θέρμη του ή θα χαθείς στο κενό;

Στο Σπίτι της - δικής μου - Ψυχής

Plus au fond, tout au fond, dans la Maison de l' Ame,
Ou vont et viennent et s' asseoient autour d' un feu,
Les Passions avec leurs visages d' un grand vouloir.

Μου λείπει η ποίηση.
Μου λείπεις εσύ.

Amanece, que no es fácil

Θα ξημερώσει πάλι σήμερα. Αύριο. Σε λίγο. Το ξέρω. Και δεν είναι εύκολο. Το ξέρω κι αυτό. Πρέπει να περιστραφεί η Γη, να συνεχίσει το ταξίδι της γύρω από τον Ήλιο. Να μετακινηθούν κι όλοι οι πλανήτες. Να μην προκρουστεί κανένας αστεροειδής πάνω μας. Να μην μας την κάνει και τελευταία στιγμή ο Ήλιος. Δύσκολο πράγμα το ξημέρωμα. Μα είναι κάθε μέρα εκεί. Πείσμα εσύ που το κοιτάς. Πείσμα αυτό που σε περιμένει.

Με κούρασε να περιστρέφομαι γύρω από εμένα. Δεν αντέχω να σε χάνω από την θέα μου τόσες ώρες. Με κούρασε κι η ακανόνιστή σου πορεία. Βάλε στόχο ευθεία πάνω (μου) και πάμε. Τις βαριέμαι τις κατηφόρες. Κοίτα ψηλά. Να κοιτώ το βλέμμα σου. Δεν θα την πατήσουμε εμείς σαν τους άλλους. Σαν εκείνους που αλλού θέλουν να παν κι αλλού κοιτάνε. Εγώ θα κοιτάζω εσένα.

Κατάλαβες τι θέλω να πω; Ή πάλι κάτι άλλο είπα;
Δεν θέλω να με βρει άλλο ξημέρωμα έξω από την αγκαλιά σου.

Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.

advertência

Nem sempre sou igual

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.
Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,

Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés —
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma ...

Alberto Caeiro

Έψαχνα μέρες τρόπο να το βάλω σε λέξεις.

τα άκρως απαραίτητα

Στο επόμενό μου ταξίδι οι κούτες θα είναι βαριές.

Θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, κι εσένα.

sin raizes

Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;

Με όλες τις αισθήσεις

Σε διαβάζω. Διαβάζω κι εμένα. Διαβάζω ξανά.
Κολλάω στο δέντρο. Κάνω zoom out. Αλλάζει η μετάφραση κάθε φορά.
Προσπαθώ να ακούσω. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς διφορούμενες λέξεις.
Χάνω τον στόχο. Ξανά και ξανά.
Κλείνω τα μάτια. Αδειάζω από σκέψεις.
Οι τρεις μου αισθήσεις μού λένε αλήθειες.
Μια μέρα ή μια νύχτα θα δέσω τα μάτια και θα κάνω βουτιά.
Ελεύθερη πτώση. Χωρίς αγωνία.
Και θα με έχεις όλη.

Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.

Note to self. Note to you. Note to whomever gets it.

Μην αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά. Αν δεν πήγε, δεν πήγε. Πόσες φορές να γυρίσεις το βλέμμα σου πίσω; Ανατομικά αν το δεις, το κεφάλι είναι φτιαγμένο για να κοιτάζει μπροστά. Να προχωράμε μπροστά πρέπει στην ζωή μας μάτια μου. Με όσα λάθη και τρικλοποδιές. Κάθε φορά που γονατίζουμε στο χώμα, στηρίζουμε το βάρος μας στα δάχτυλα των χεριών και παίρνουμε θέση εκκίνησης.

Θα σου δώσω το χέρι μου να σηκωθείς αν αυτό θέλεις. Μα αυτό θες; Πόσες φορές να στηριχτείς σε δεκανίκι; Αφού δεν είναι καν το χέρι μου αυτό που ψάχνεις. Απλά αφήνεις τον φόβο να σε κυριεύσει. Μη γυρίζεις στα γνώριμα λημέρια επειδή τα πόδια σου έμαθαν να σε πηγαίνουν εκεί. Δεν σου υποσχέθηκα ποτέ πως θα είναι εύκολο. Θα είναι ό,τι πιο δύσκολο έχεις κάνει. Και όσο πλησιάζεις στο να το πετύχεις τόσο θα μεγαλώνει ο βαθμός δυσκολίας.

jardim dos beijos

Τα πιο γλυκά μου φιλιά τα έχω κρατήσει για εσένα.

Τα πιο μεγάλα χαμόγελα. Τις πιο ζεστές αγκαλιές.
Να σε δροσίζει το καλοκαίρι το γέλιο μου.
Να γεμίζουν τα δωμάτια του μυαλού σου τα βήματά μου.

Σαν έρθεις να με βρεις κράτα γυμνό καμβά.
Θα χορέψουν οι ανάσες μας πάνω του και
θα ανθίσουν οι νότες φιλιά.

à une inconnue

Σε κοιτάζω στα μάτια και βλέπω την θλίψη που
διάβαζα μέχρι χτες στην ψυχή σου. Ποτίζει μάτια
μου ο πόνος. Ποτίζει και γίνεται συνήθεια.

μαύρος άγγελος

Θλιμμένη μπαλαρίνα,
πάνω στην παλάμη μου χορεύεις
και την αγάπη μου περιγελάς.
Περάσανε τα χρόνια
κι ακόμα περιμένω.
Ονειρεύομαι την μέρα
που τα γέλια σου στα μούτρα θα μου πετάς
ενώ άγριος άνεμος την κούνια σου χτυπά.