To do or not to do?

Πρόσφατα μια μικρή μου φίλη μού αποκάλυψε την τελευταία της φιλοσοφική ανακάλυψη: Όσα περισσότερα πράγματα κάνει κανείς τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχει για να σκέφτεται. 

Από την στιγμή, λοιπόν, που έκανε αυτόν τον συσχετισμό στο μυαλό της, αγχώθηκε. Καταπιάνεται συνέχεια με διάφορα που καταβροχθίζουν τις μέρες της. Τελικά, αποφάσισε να ελαττώσει τις δραστηριότητές της και προχτές μου ανακοίνωσε χαρούμενη πως πέρασε 1 ολόκληρη ώρα δίπλα στο παράθυρό της ακούγοντας μονάχα τα πουλιά. 

Μα είναι η δράση που κρατάει ξύπνιο το μυαλό. Η συναναστροφή με κόσμο -ανόμοιο, αν γίνεται, από εμάς- η τριβή με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα, η επίσκεψη σε μέρη πρωτόγνωρα. 

Παραθέτω εδώ δύο μικρά κάτι από τα "κάνω" μου, που τρέφουν παράλληλα το μυαλό μου και πυροδοτούν μυριάδες σκέψεις. Η προσωπική μου χρυσή τομή. Για να έχω κάτι να σκέφτομαι στην διαδρομή για την δουλειά. 

Home: Μια ταινία που χορταίνει τα μάτια με όμορφη ασχήμια.

Αξίζει επίσης να ξεφυλλίσετε το βιβλίο του Yann Arthus-Bertrand "Earth from Above" με τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

TED: Γιατί μια ομιλία την ημέρα την άγνοια την κάνει πέρα. 

Και απαντώ μόνη μου: To do (!) συλλογιζόμενη.

[ ....... ]

Από φόβο μην γίνουν οι λέξεις λέξεις.

Και ήρθε η βροχή...

Ζητείται ανταποκριτής! ;)

Ξεκίνησε χτες -Τετάρτη- και έχω σκάσει που δεν είμαι εκεί!

www.lea-festival.com

Φεστιβάλ λογοτεχνίας.
Σε αγαπημένο μέρος. Την Τεχνούπολη.
Και μάλιστα φεστιβάλ ισπανο-πορτογαλο-ελληνόφωνης λογοτεχνίας!

Μα γίνεται να λείπω από εκεί;!; Ειδικά τώρα που άρχισα να ξεθαρρεύω και με τα Πορτογαλικά μου και ψάχνω υλικό;

Επειδή λοιπόν, όσο και να το ζορίσω, αδυνατώ να παραβρεθώ, ζητείται εθελοντής για να με αντικαταστήσει. Λόγω λιποταξίας του μέχρι σήμερον ανταποκριτή, η θέση πρέπει να καλυφθεί άμεσα!

Ο ιδανικός υποψήφιος
- Θα είναι λάτρης της λογοτεχνίας, με ιδιαίτερη αγάπη για αυτή της Λατ. Αμερικής
- Θα είναι καταρτισμένος μάντης, έως ώστε να αναγνωρίσει με ευκολία κάθε είδους υλικό του ενδιαφέροντός μου
- Θα έχει μοναδικές διαπροσωπικές ικανότητες, άξιος συνομιλητής με άτομα διαφορετικής εθνικότητας, διαφορετικού κοινωνικού/επαγγελματικού/μορφωτικού επιπέδου και/ή χωρίς την ύπαρξη κοινής γλώσσας
- Θα είναι αξιόπιστος, υπεύθυνος, εχέμυθος

Το κατάλληλο άτομο αναμένεται
- Να καταγράψει λεπτομερώς τα βιβλία, φυλλάδια, μέλλουσες εκδηλώσεις, κλπ μέγιστου ενδιαφέροντος
- Να παραδώσει εκπληκτικής ποιότητας φωτογραφικό και ηχητικό υλικό
- Να συλλέξει και οργανώσει τα στοιχεία επικοινωνίας όλων των ατόμων με τα οποία υπό ιδανικές συνθήκες θα ερχόμουν σε επαφή
- Να μην προκαλέσει οποιουδήποτε τύπου δυσαρέσκεια σε αξιοσέβαστα μέλη/ακουλούθους του φεστιβάλ

Προσφέρονται
- Μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής μαγείας
- Η δυνατότητα διεύρυνσης του πολιτισμικού και μορφωτικού ορίζοντα του ατόμου
- Η ευκαιρία αναζωογόνησης και εμπλούτισης του κοινωνικού κύκλου του ατόμου
- Άριστος εργασιακός χώρος και περιβάλλον
- Πρωτοπόρα προϋπηρεσία για το βιογραφικό σημείωμα

Αν θεωρείτε πως είστε ο ιδανικός υποψήφιος και ανυπομονείτε να ωφεληθείτε από την μοναδική αυτή ευκαιρία, παρακαλώ επικοινωνήστε χωρίς περεταίρω καθυστέρηση στο παρόν blog!

Καθότι αναμένεται πληθώρα αιτήσεων, ενημερωτικό υλικό και επιπλέον οδηγίες θα λάβουν μόνο οι επιτυχόντες.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας!

(mind) travelling

There I was – don't know how many feet above ground – facing the most unexpected sight. Being around 8:30 in the evening I only wished I had not hidden the camera in the backpack, which was carefully stored out of my reach. Over the cottonish clouds, before my astonished and wide-open eyes, laid the most serenely celeste sky. No words exist worthy of this view. Who would have known that I were to witness this breathtaking sky at that time of the day? How were I to have foreseen this generous gift of the nature? And as if this weren't amazing enough, at short distance a small opening was letting me take a peek of the sea. There was not a single thing that could bring a bigger delight to my senses.

Which is this country that bares such beauty? How is it possible to combine autumn weather with this blue brightness? Grey, stressful city filled with flourishing spots, tapped in light. Contradiction at its zenith. Don't you dare speak another negative word about it! Should you not like it pack your things and go! You can always head to cities/countries more of your taste. I am totally fed up with all those who nag and complain about the place they have chosen to live in. And should it be the circumstances that led you there and cannot change a thing about it, I encourage you to change your attitude and mentality and become more appreciative of all the great things that it has. Cause it has so many to offer. But only to those who look for them. Only to those who are able to overcome their narrow-minded way of living and enjoy and benefit from what it has to give.


[Δεν ξέρω γιατί το κείμενο βγήκε στα αγγλικά. Ούτε γιατί η επεξήγηση ακολουθεί σε άλλη γλώσσα. Ίσως ακολουθούν την διαδρομή του ταξιδιού μου. Αν και τότε μάλλον θα έπρεπε να γράφω στα γαλλικά τώρα. Μα οι λέξεις επέλεξαν να τις εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο. Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ό,τι αυτές αποφασίσουν; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στην ορμή τους;

Δεν είμαι λάτρης της Αγγλίας. Άλλη είναι η χώρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Αλλού ανήκει το μυαλό μου. Μα έχω μάθει όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην αναζητώ το φαγητό της μαμάς μου.]


End of transmission. Hasta que vuelva la inspiración y la conexión rápida.

Ya se hizo noche...

do you feel loved?

Σε μια περίοδο που οι μετρήσεις είναι στο ζενίθ, την προσοχή μου τράβηξε μια άλλου είδους έρευνα. Στα πλαίσια γνωστής καμπάνιας που διεξάγεται στην Αγγλία ενάντια της διάκρισης κατά των ατόμων με ψυχικά νοσήματα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων κλήθηκε να απαντήσει ένα εκτενές ερωτηματολόγιο. Είχα την τιμή να έχω πρόσβαση στα αποτελέσματα της πρώτης φάσης (4ετές πρόγραμμα), τα οποία στα αδαή μάτια μου ήταν συγκλονιστικά.

Καθώς στερούμαι διπλώματος κ βαθύτερη γνώση ψυχολογίας/ψυχιατρικής, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα τα στοιχεία που αγγίζουν την καρδιά. Μία από τις ερωτήσεις που όφειλαν να απαντήσουν τους ζητούσε να αναφέρουν την συχνότητα με την οποία νιώθουν πως τους αγαπούν. Πέντε ήταν οι δυνατές απαντήσεις: ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, συχνά, συνέχεια. Νικήτρια αποδείχτηκε θριαμβευτικά η επιλογή Νο2 - σπάνια. Αξιοπρόσεχτο είναι δε το γεγονός ότι ο πεσιμισμός του ερωτηθέντα δεν αυξομειωνόταν ανάλογα με την εθνική/κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ούτε σύμφωνα με το μορφωτικό του επίπεδο. Προς έκπληξή μου μάλιστα, άτομα που απέπνεαν μεγαλύτερη αισιοδοξία γενικότερα στις απαντήσεις τους και θετικότερη προσέγγιση της ζωής κύκλωναν επίσης το "σπάνια" ή ακόμα και το "ποτέ". Ελπιδοφόρο είναι βέβαια το 4% για το "συνέχεια".

Η ομάδα που επιλέχτηκε για αυτό το ερωτηματολόγιο τελεί υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Κατ'επακόλουθο, δεν μπορεί να κριθεί αντιπροσωπευτική του συνόλου. Παρολ' αυτά, το 16% του πληθυσμού -ένα ποσοστό που πλησιάζει εμάς και τον κοντινό κοινωνικό μας κύκλο επικινδύνως- έχει περάσει ή θα περάσει στο μέλλον κάποιας μορφής κατάθλιψη (το κύριο νόσημα των ερωτηθέντων). Μια από τις πιο ύπουλες -κατά την γνώμη μου- ασθένειες, καθώς δεν σου αφήνει δυνάμεις για να την καταπολεμήσεις.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Εσείς; Do you feel loved?

mind games

"Oh my friend we're older but no wiser

For in our hearts the dreams are still the same"

fox vs. hedgehog

Πολλ' οίδ' αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα.

Σήμερα, με το σήμερα να ενέχει το τώρα, την σοφία και τις πληγές του παρελθόντος και τους φόβους και τις ελπίδες του αύριο, ψάχνω να βρω χρόνο σε μια άδεια ημέρα. Περικυκλώνομαι από βιβλία ξεφυλλισμένα μέχρι τη μέση. Η αρχειοθήκη μου ξεχειλίζει από ταινίες και μουσικές που δεν έχουν συστηθεί ακόμα με το vlc και το iTunes. Τα θέλω μου μετατρέπονται σταδιακά σε υποχρεώσεις. Απουσιάζει η σκέψη μου, συμπεριλαμβανομένων των στιγμών που σκέφτομαι.

Αν είχα την επιλογή, δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα με έφεραν ως εδώ. Γιατί όσα μπρος-πίσω κι αν έκανα στον χρόνο, όσες φορές κι αν άλλαζα την ρότα πλεύσης, πάλι εδώ θα κατέληγα. Με το εδώ να περικλείει όσα μέρη έζησα, όλους τους ανθρώπους με τους οποίους με μοιράστηκα, όσα όνειρα κατασκεύασα για να κρατούν τον λήθαργο ενεργό. Γιατί πιστεύω στην προδιάθεση να γίνουμε αυτό που είμαστε και ερωτοτροπώ με την ιδέα της ματαιότητας των πραγμάτων.

Σε μια στιγμή γεμάτη κενότητα προσπαθώ να στριμώξω γνώση, αισθήματα, αισιοδοξία.

Αγνοώ τα όσα γνωρίζει η αλεπού. Πασχίζω να μάθω το ένα που κατέχει ο σκαντζόχοιρος.

closer

Έτυχε να την δω πάλι απόψε. Ένας φίλος μού την πέρασε σε ένα πακέτο με γραμμένα DVD. Θυμόμουν πως μου είχε αρέσει. Ήδη την είχα δει πάνω από μία φορές. Τυχαία πάλι. Ήταν περισσότερο η αδυναμία μου για τον Jude Law που με ώθησε να πατήσω σήμερα το play. South-Londoner εξάλλου κι αυτός, σαν κι εμένα πλέον, κρατάει στοιχεία από το βρεττανικό στυλ που με γοητεύουν. Ανυπομονώ να τον δω σε λίγες εβδομάδες στο Donmar West End στον ρόλο του Άμλετ.

Έβαλα στο iTunes ό,τι κομμάτι του Damien Rice έχω να παίζει κι αφαιρέθηκα σε μικρές φράσεις της ταινίας. Σαν σε θέμα έκθεσης καλλίγραφα γραμμένο στον πίνακα με κιμωλία.

Λίγο μετά την γνωριμία τους...
J.L.: Well, you left him like that?
N.P.: It's the only way to leave. "I don't love you anymore. Goodbye."
J.L.: Supposing you do still love them...
N.P.: You don't leave.
J:L.: You never left someone you still loved?
N.P.: No.
Βαρύγδουπες, εντυπωσιακές κουβέντες. Πόσο εύκολο είναι να φύγεις όταν δεν αγαπάς κάποιον. Όταν αγαπάς... Όταν αγαπάς, μπορείς να φύγεις;

Λίγο πριν το τέλος...
J.L.: When I get back, please tell me the truth.
N.P.: Why?
J.L.: Because I'm addicted to it. Because without it we're animals.
Είναι η αλήθεια που μας ξεχωρίζει από τα ζώα; Δεν αμφισβητώ την δύναμή της. Μα δεν είναι η αλήθεια ικανή να μας μετατρέψει σε ζώα; Ποιος είναι σίγουρος πως μπορεί να αντέξει τόση αλήθεια;

*Closer (2004): A film directed by Mike Nichols with Julia Roberts, Natalie Portman, Jude Law and Clive Owen.

tears for fears

mad world

true or myth?

Northrop Frye claims that 'myth is the imitation of actions near or at the conceivable limits of desire', in a space where the human encounters the divine.*

Given that - when in love - we tend to idealize the other and worship him/her as our own private god, should love be considered a myth?

1. Anatomy of Criticism: Four Essays (Princeton, 1957), p. 136

free as a bird

quiero volar...
quitar las alas prestadas...
utilizar mi alma como turbina... y volar!
sobre lagos, valles, océanos...
llegar a las nubes... y respirar!

Της Κυδωνίας εφύσηξε αέρας

Γονυπετής
Σε καλυμένο με δρόσο λιβάδι
Στεφανώνομαι άνθη κερασιάς

Οικτηρώ τις άτεκνες σκέψεις
Τον νου που - αλοίμονο -
στα ουράνια δε φτάνει

Ως άλλη Λήδα
Αναζητώ τον Κύκνο
Σαν απλώσει δίχτυα μοναξιάς

Χαμογελώ σε αγέννητες Ελένες
Τίκτω τον φθόνο
Σημαία ο άνανδρος να κάνει

Αρχαίους προγόνους επικαλούμαι
Μύρτα και μέλι το πρόσφορο
Ρακή στο όρος Ίδη

Τοξοβόλοι, λυράρηδες, ριζίτες
Μάχονται πλάι μου
Στης ελπίδας το παιχνίδι

Σήμα τέλους

- Είσαι ανυπόφορο πλάσμα.
- Είμαι!
- Δε γίνεται να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου.
- Δε γίνεται...
- ...
- ...
- (καφές, τσιγάρο, βλέμμα στον υπολογιστή)
- Είδα το The wind that shakes the barley πάλι χτες...
- Πλάνταξες ξανά στο κλάμα;
- Μόνο που το σκέφτομαι... Ο κόσμος... Ο εξαναγκασμός... Τα δυο αδέρφια...
- Meine kleine Prinzessin beunruhigen Sie nicht!


[Ωχ! Τι έγινε τώρα ρε γμτ; Πώς μπλέχτηκαν πάλι έτσι τα όνειρα; Ηλίθιο κεφάλι!! Και σου έχω πει "Μην σκέφτεσαι!!"...
Να είχαμε και λίγο ποπ-κορν τουλάχιστον... Έτσι θα την βγάλουμε κι απόψε;]

Η μεγάλη έξοδος

Αν ήταν οι λέξεις όσα πρόσωπα ντύθηκαν, θα στις έλεγα νομίζεις;
Δεν είμαι εδώ για να παραφουσκώσω το ατροφικό μυαλό σου.
Την ψευδαίσθηση του νοήματος προσπαθώ να διατηρήσω.
Συμβιβασμένο σε εκκόλαψαν. Συνυπογράφεις κάθε λαιμητόμο.
Σειρήνες και ηλεκτροφόρα καλώδια θα ήθελα να προσφέρω.
Μα γίνεται την νοοτροπία του μυρμηγκιού να αποβάλλεις;

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Κάτω από τα φώτα που τρεμοσβήνουν
Στο μάτι του κυκλώνα
Με θέα ένα ποδοπατημένο όνειρο
Κατά μήκος του μαύρου ποταμού
Εισέβαλαν οι βάρβαροι
Στο φως του σαρακοφαγωμένου ήλιου
Χειραψία με τον διάβολο
Μπλέχτηκε το χτες με το ψέμα
Σε ακοίμητη υποκρισία
Στο βλέμμα νεκρού ιππότη
Παύση κάθε τελετουργίας
Αναλφάβητα συντάχτηκαν τα δέντρα
Εξοστρακισμός στην χώρα της υπόσχεσης

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Μαύρο

Εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο δίχως τοίχους. Δέσμιος του χρόνου που διαθλάται στο άπειρο αν πάψεις να τον μετράς. Οι μεγάλοι συγγραφείς σε καρφώνουν στα μάτια, μα δεν διαπερνούν την παγωμένη ασπίδα που σε περικλείει. Σκόρπισαν τα όνειρα και γίνηκαν χνούδι σε μαύρο κουστούμι. Ο φόβος και ο πόνος παιδιά σου, τα τρέφεις με ψέματα για να μη σε αφήσουνε μόνο. Σκοτεινιάζει όταν το φως γεμίζει τον χώρο. Τα πρωινά τιτιβίσματα που σε βρίσκουν με ορθάνοιχτα μάτια θαρρείς προϋπαντούν το ξημέρωμα, μα οι λέξεις φρακάρουν στο υποσυνείδητο και δεν γίνονται συνομιλία.

we're being watched

Μας παρακολουθούν. Μας κοιτούν πίσω από κάμερες. Διαβάζουν σιωπηλά τα γραπτά μας αποκερματίζοντας κάθε λέξη για κωδικοποιημένες έννοιες. Εξετάζουν λαθραία τις φωτογραφίες που κοινοποιήσαμε στους φίλους μας. Ακούν στην επανάληψη τα τραγούδια μας για κρυφά μηνύματα. Προσπαθούν να υποκλέψουν κάθε μας σκέψη και συναίσθημα για να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα. Μπορεί να μας ξέρουν καλύτερα από τον φίλο με τον οποίο πήγαμε για καφέ σήμερα. Σίγουρα γνωρίζουν τα θέλω και τα πιστεύω μας καλύτερα από το γκομενάκι που βρέθηκε απροειδοποίητα στο κρεβάτι μας. Μα δεν ειναι κάποιος για να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Αν απλώσουμε το χέρι μας σε στιγμή αδυναμίας θα τρέξουν γρήγορα στην τεχνολογικά άριστη μπουρμπουλήθρα τους και θα αρνηθούν σιωπηρά την ύπαρξή τους. Δεν θα απαντήσουν σε τηλέφωνα γιατί η φωνή θα τους έκανε αληθινούς. Δεν θα μας προσφέρουν λόγο παρηγοριάς κι ας μας βλέπουν όταν κλαίμε. Δεν θα κάνουν τίποτα που να προδίδει την παρουσίας τους. Θα μείνουν να μας παρακολουθούν. Αρνούμενοι πως υπήρξαν ποτέ. Μέχρι οι δικές τους ανάγκες να υπερνικήσουν και να κάνουν την θανατηφόρα εμφάνιση.

Όχι άλλες λέξεις

Πες μου τον πόνο σου. Μίλα μου για ό,τι βαραίνει την ψυχή σου. Περιέγραψέ μου στιγμή προς στιγμή τους εφιάλτες σου. Εκμυστηρεύσου μου τις πιο ποταπές πράξεις εναντίον σου. Δώς μου την λύπη, τους φόβους, την ασκήμια που κρατάς κρυμένη μέσα σου. Μοιράσου μαζί μου κάθε ντροπή, κάθε ψέμα, κάθε σιωπηρή ενοχή. Μίλα μου για τις αδικίες που σου επέβαλαν, για τις ατυχίες που βρέθηκαν στο δρόμο σου, για κάθε καταπιεσμένο θέλω σου. Φώναξε! Κλάψε! Χτύπα! Εξοργίσου! Πέρασέ μου όλη την αρνητική ενέργεια που περιβάλλει την αύρα σου. Ξεθύμανε πάνω μου και γίνε ο δυνάστης που μέχρι πριν λίγο μισούσες.

Νομίζεις με φοβίζουν τα λόγια σου; Πιστεύεις θα με καταστρέψει η δακρύβρεχτη σιωπή σου; Είμαι η θάλασσα που γίνεται σύννεφο και σε αγκαλιάζει σαν πρωινή πάχνη. Αποζητώ να εκβάλλεις αγριάδα μέσα μου, να φουρτουνιάσω και με την μορφή κύματος να ταξιδέψω.

rainy soul

Θα μείνω εδώ.
Να ακούω την βροχή. Να βλέπω την πόλη από ψηλά.
Να παρατηρώ το μικρό ανθρωπάκι να σκαρφαλώνει το φωτεινό δίχτυ.

my home ghost - husky rescue

Δεν μου λείπει το βλέμμα σου πάνω απ' τους ώμους μου όσο κοιμάμαι.

Μου λείπει να συγχρονίζω τις σκέψεις μου με την αναπνοή σου όσο ονειρεύεσαι.

Καθάρια πνοή

Δρόσισε λίγο εδώ. Αλάφρυνε και ο βηματισμός. Λευκές νύχτες, λευκοί δρόμοι, λευκές σκέψεις. Έγινε και η μουσική πιο αιθέρια. Φόρεσε σκούφο από την Ισπανία και έπαιξε με τις νιφάδες. Porque el fugitivo ha escapado de su destino.

Η τελευταία μου ανακάλυψη: La memoria από τον Depedro (εις διπλούν γιατί βρήκα το video clip ενδιαφέρον). Δεν "ακούγεται" σαν τον Φοίβο Δεληβοριά;

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι

Τα θέλω μας αλλάζουν

Τόσο αμείλικτα

Tόσο εγωιστικά

not working

Να πατήσω το fast forward. Και να περάσουν σε μια στιγμή αυτές οι βασανιστικές σκηνές. Ή να πατήσω το pause. Να τις αντιμετωπίσω λίγο αργότερα. Δεν έχω όρεξη για το μαύρο είδωλο τώρα. Δεν μπορώ να επιλέξω πότε θα δώσω τις μάχες μου και πότε θα κρυφτώ στην σπηλιά μου;

Ανυπόμονη από γεννησιμιού μου. Το λένε κι οι πλανήτες. Δεν αντέχω τα αδιάκοπα μπρος-πίσω. Δεν αντέχω την στασιμότητα όταν το μυαλό μου με ωθεί να τρέξω. Δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά πριν σπάσουν και εκσφεντονιστώ σε άγνωστη πάλι χώρα;

Espera στα ισπανικά σημαίνει αναμονή και esperanza ελπίδα. Μα δεν μου αρέσει να περιμένω πολύ ούτε να ζω μες τις ελπίδες. Quien espera, desespera λέει ένα ρητό, γιατί όποιος περιμένει απελπίζεται. Μα είναι μια άλλη συγγένεια που τονίζει την ειρωνεία. Ξαδερφάκι της υπομονής (paciencia) είναι ο ασθενής (paciente). Φταίω που θεωρώ την αναμονή αποδυναμωτική και δεν την συμπαθώ καθόλου;

γέμισε το κουβάρι του μυαλού μου μουσικές

Εμένα η πίκρα μου έγινε τραγούδι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

Έκανα δρόμο να σε δω μα δεν σε βρήκα
Στέκω στις μύτες των ποδιών μα δεν σε φτάνω

Σαν θολή εικόνα, σαν τον ήλιο του χειμώνα
Οι συνήθειες που ξορκίζω και τα πρέπει που μισώ

Με βρήκε απροετοίμαστο

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χε χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω με όλα αυτά

Φως

Πάντα το μυαλό μου τρέχει

Έτσι η ψυχή μου αντέχει

Εχάθη

σε ανύποπτο χρόνο έμφυτη οργή. Αγαπητή σύντροφος ασταθούς μυαλού, είναι μόλις 28 χρονών και πολύ φιλική με όλες τις επαναστατικές ιδέες. Τελευταία φορά εθεάθη σε χώρο καταναγκαστικής διπλωματικής υποκρισίας. ΄Οποιος γνωρίζει κάτι παρακαλείται να επικοινωνήσει στο παρόν blog. Προσφέρεται αδρά αμοιβή.

ανοίγοντας δρόμο

Ήρθε απρόσμενα. Στο ένα-δύο πάνω στο γρασίδι. Εκείνη, περπατούσε με τις σκέψεις της. Έτρεχε μαζί τους; Προσπαθούσε να τις συγκρατήσει, μα την παρέσερναν σαν greyhound που είδε κάτι γούνινο; Έτρεχε. Μα άφηνε το τοπίο πίσω της σταθερά. Σαν τρένο που μόλις εγκατέλειψε ένα σταθμό κι ακόμα δεν αποφάσισε να επιταχύνει. Ήρθε απρόσμενα. Μα ήρθε σταδιακά; Ή εμφανίστηκε στο ανοιγόκλεισμα των ματιών της; Την κύκλωσε. Λευκή υγρασία. Κόλλησε στο πρόσωπο, στις μύτες των παπουτσιών της. Τρύπωσε κάτω από το γαλάζιο της ζακέτας της και δρόσισε το στήθος της. Ήρθε σαν σύννεφο. Κάλυψε τα χρώματα κι άφησε την μαγεία να αναδειχτεί. Την εναπόθεσε απαλά πάνω του. Ξωτικό σε χώρα που τα δέντρα εκπνέουν σοφία. Ο ήλιος είχε ταξιδέψει σε άλλο ημισφαίριο, μα το χαμόγελο φώτιζε κάθε της βήμα.

*photo found on the web

φάντασμα του αύριο

περπατούσε κι ήταν ο αέρας που ανέπνεε μολυβένιος

εισέβαλε από τα ρουθούνια του και μετατρεπόταν σε κρύσταλλο πατικώνοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα

όλοι οι πλανήτες, κυρίως οι άγνωστοι, είχαν κατέβει και φώτιζαν διάσπαρτα

δεν οδηγούσαν ούτε χάνονταν σε ένα μονοπάτι που δεν υπήρχε

η κούρασή του ήταν τόση που ένιωθε βαρίδια κρεμασμένα στους αστραγάλους του

σε κάθε βήμα άφηνε πίσω του μελλοντικά όνειρα

περπατούσε από την πρώτη θύμιση της ύπαρξής του

μα ήταν σίγουρος πως, αν η λήθη ήταν ψευδαίσθηση, οι λεπτομέρειες θα ήταν πιο διάφανες

my world upside down

Σπιρτόκουτο ο κόσμος μου και η ανάφλεξη σχεδόν πάντα στιγμιαία. Πού να χωρέσουν τόσες σκέψεις, χαμόγελα και προβληματισμοί. Το σκαλώνω ανάλαφρα, σαν ακροπάτημα γάτας, μεταξύ δείχτη και αντίχειρα να το μεταφέρω αέρινα σε πουπουλένια ατμόσφαιρα. Μα το δειχτάκι μέσα μου που απομαγνητοποιήθηκε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Βορρά και το Νότο προειδοποιεί επίμονα για την εκτόξευση. Μαζεύτηκαν πολλά μαύρα κεφαλάκια, στριμώχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο κι οι σχέσεις αναθερμαίνονται. Το χιόνι που με υποδέχτηκε στις 4 τα ξημερώματα. Το ζεστό δώρο που στρίμωξαν στην θυρίδα μου λαμπυρίζουσες πεταλούδες από την Ινδία. The Cure που εγκαταστήθηκαν από το πρωί στο λα μου και κράτησαν όμηρο την περσινή συναυλία. Ο έξω κόσμος, ο εισβολέας, που αποφάσισε να μείνει αεικίνητος πάλι σήμερα. 

Αγνοώ την σημαντικότητα της προθεσμίας. Απίστησαν εναντίον μου οι κανόνες όταν τους τήρησα. Θέλω μόνο να εξαλείψω τα χλωρά μου για να εξισορροπήσει κάποτε ο κόσμος μου. 

Αυτό (Conversations with History) είναι μια μικρή πράσινη κίνηση. 

[Μην περιμένεις να σου δώσω εξηγήσεις. Πρέπει να ψάξεις μόνος/η σου.]

I need to wake up

Have I been sleeping?

I've been so still, afraid of crumbling

Have I been careless?

Dismissing all the distant rumblings

Take me where I am supposed to be

To comprehend the things that I can't see

'Cause I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

And as a child I danced like it was 1999

And my dreams were wild

The promise of this new world would be mine

Now I am throwing off the carelessness of youth

To listen to an inconvenient truth

That I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

I an not an island

I am not alone

I am my intentions

Trapped here in this flesh and bone

And I need to move, I need to wake up

I need to change, I need to shake up

I need to speak out, something's got to break up

I've been asleep and I need to wake up now

I want to change...

Cause I found no other cause song speaking a truth on so many levels

Quartetto προς σκέψη

Somers town  

Gomorra

Il divo  

This is England

Τέσσερις ταινίες που πρέπει να δεις με προσοχή. Δεν μιλάνε απλά για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσεις στην Αγγλία και την Ιταλία. Είναι μόνο ένα δείγμα τής

 πολλαπλής αλήθειας των πραγμάτων. Μια αφορμή για να αναλογιστείς το γιατί κάθε πράξης και να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για πολλούς και για πολλά. 

Αν πάλι αυτές οι ταινίες δεν συμφωνούν με το εορταστικό σου πνεύμα, υπάρχει πάντα μια πιο ανάλαφρη πρόταση αν και όχι λιγότερο κριτική. Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του γνωστού παραμυθιούΚοκκινοσκουφίτσα.

Hoodwinked

The brain is wider than the sky,

For, put them side by side,

The one the other will include

With ease, and you beside.

The brain is deeper than the sea,

For, hold them, blue to blue,

The one the other will absorb,

As sponges, buckets do.

E.D.

deep in my heart I am pure rock

Τα σχόλια δικά σας...

Κυριακάτικο ζάπινγκ και το ψάξιμο σταμάτησε στο BBCfour. Δεν το πρόλαβα από την αρχή δυστυχώς. Nana Mouskouri at the BBC. Αυτός είναι ο τίτλος. Μιάμιση ώρα αφιέρωμα με εκτελέσεις στα Ελληνικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά της Νανάς Μούσχουρη, όλες από το αρχείο του καναλιού. 

Δυο-τρία χρόνια πίσω, Χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου στο Παρίσι, θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις με τον πατέρα του. Πρέσβειρα της χώρας μου είχα φέρει την Βαλένθια τα πάνω κάτω για να του προσφέρω ένα CD με ελληνική μουσική. Με έκπληξη διαπίστωσα αργότερα πως είχε ήδη στην κατοχή του αρκετά βιβλία και μουσική, κλασσικά και πιο σύγχρονα. Αυτή ήταν και η κοινή μας γλώσσα, μιας και τα γαλλικά μου τότε περιόριζονταν σε τουριστικές και χιουμοριστικές εκφράσεις.

Στις διαπολιτισμικές μου αναζητήσεις πάντα συναντάω κόσμο με άπειρο σεβασμό για την ελληνική κουλτούρα. Από τα άτομα που λιγότερο το περιμένω ακούω σχόλια θαυμασμού για την Νανά Μούσχουρη, τον Ντέμη Ρούσσο, την Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Γαβρά και πολλούς άλλους. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που μου μιλάνε για την αγάπη τους για τα Μετέωρα, την Σαμοθράκη ή εκθέτουν την γνώμη τους για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Μια φίλη μου Γιαπωνέζα, μουσικός, ανυπομονεί να πάει του χρόνου στην Κρήτη για να εντρυφήσει στην κρητική μουσική και να γνωρίσει τον τόπο που γέννησε τον αγαπημένο μου Νίκο Ξυλούρη. 

Θα αφήσω ατελείωτη την σκέψη μου. Εξάλλου, όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά μαζί μου θα καταλάβουν ούτως ή άλλως την συνέχειά της. 

update: Μόλις 1 ώρα μετά το ανέβασμά του στο blog, το κείμενο εμφανίστηκε στην σελίδα αναζήτησης ενός κατοίκου του Τόκυο για την Nana Mouskouri. Χμ...

Παρακαλώ όπως κρατήσετε απόσταση ασφαλείας!

Σήμερα μεταξύ 1 και 3 μ.μ. ώρα συνειδητοποίησης, 

σημειώθηκαν έντονες σεισμικές δονήσεις 

στο κατά τα άλλα ασταθές 

υπόβαθρο του νοητικού μου φλοιού. 

Αποθαρρύνω πάσας μορφής μαζική υστερία 

και καθησυχάζω τους εγωκεντρικά πανικόβλητους 

πως δεν θα ακολουθήσουν λισμοί και καταποντισμοί. 

Πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός,

το οποίο δεν έγκειται στα πλαίσια φυσικής καταστροφής, 

καθώς εθεάθησαν πυρομανείς σκέψεις στον χώρο του εγκλήματος. 

Η αυτοσχέδια τρομοκρατική ενέργεια εστέφθη με πλήρη αποτυχία. 

Δια τον λόγο αυτό, ο παρών δυσλειτουργικός εγκέφαλος 

θα αυτοκαταστραφεί σε 3.., 2.., 1.. !

The quest

Συνωστίζονται σε μικρά και πιο μικρά γραφεία. Σε όλο και πιο αχανείς πόλεις. Τα φώτα στους ουρανοξύστες μοιάζουν λαμπάκια σε χριστουγενιάτικο δέντρο. Μυρίζει γιορτές η πόλη. Μυρίζει γιορτές και αναμονή. Ανοίγουν και κλείνουν πόρτες. Κλείνουν και αφήνουν έξω τους πιο μικρούς. Όσους δεν φτάνουν να διασχίσουν το βαθύ χώρισμα. Μένουν έξω και ανεβαίνουν σε

λεωφορεία. Ανεβαίνουν σε λεωφορεία, κατεβαίνουν από τραίνα, μπαίνουν σε μαγαζιά. Χάνονται σε λαβυρινθοειδείς διαδρόμους, χώνονται σε καλάθια προσφορών, χαζεύουν λαμπυρίζουσες βιτρίνες. Τα προβλήματα ξεχνιούνται, οι σκέψεις εξατμίζονται. Υπάρχει κάτι για όλους. Η αναζήτηση δεν παύει.

the force of habit

Δύναμη της συνήθειας: συμπεριφορά που έχει γίνει αυτόματη μέσω της μακροχρόνιας πρακτικής ή της συχνής επανάληψης.

Λένε πως η συνήθεια είναι κακός σύμβουλος. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε τι ή ποιος είναι καλός σύμβουλος.

Έχουν περάσει δυόμισι μήνες από όταν ήρθα στο Λονδίνο. Ή μάλλον, δυόμισι μήνες από όταν έφυγα από την Ισπανία. Και είναι ακόμα στα ισπανικά η πρώτη μου αντίδραση. Όχι στα αγγλικά, όχι στα ελληνικά, στα ισπανικά. Τρία χρόνια να μιλάω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι σε αυτήν την γλώσσα. Τρία χρόνια αποφεύγοντας συστηματικά την εκεί ελληνική κοινότητα και διατηρώντας τις άλλες γλώσσες στις επαγγελματικές επαφές δεν μου επιτρέπουν να ξεπεράσω αυτή μου την συνήθεια.

Λένε πως είναι δύσκολο να υπερνικήσεις την δύναμη της συνήθειας. Πως απαιτείται πολύς χρόνος και προσπάθεια, αντίστοιχοι και καμιά φορά πιο επίμονοι αυτής. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε αν πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες μεθόδους για την οχτώ χρόνων συνήθεια αγάπης. Δεν σου λένε αν τα οχτώ χρονιά καθημερινής σκέψης, νοιαξίματος και αγάπης είναι άλλη μια συνήθεια που με τον χρόνο θα σβήσει. Ούτε σε ενημερώνουν πώς να φερθείς σε περίπτωση που δεν θέλεις να σβήσεις την συνήθεια, παρά τον πόνο που φέρει μαζί της.

Τελικά δεν κατάλαβα. Από συνήθεια τα λένε; Γιατί δεν βρήκα χρησιμότητα στα λόγια τους.

ποτέ αμαχητί

Σε άφησαν χωρίς πανοπλία

Πήραν το δόρυ σου, τις επιγονατίδες

Αφαίρεσαν την περικεφαλέα,

αποκαλύπτοντας την μυστική σου ταυτότητα

Ενώ αυτοί, με τα φουτουριστικά τους φωτόσπαθα,

σε προκαλούν σε παράλληλα σύμπαντα

Αλλάζουν προσωπεία πιέζοντας κουμπιά πίσω από το αυτί

Μεταμφιέζουν το ψέμα με αλήθειες λανθάνουσες.

Υψώνεις το ξεθωριασμένο λάβαρο επιδεικτικά,

και ελπίζεις οι απαρχαιωμένες σου μέθοδοι να τους αιφνιδιάσουν. 

Νέα χρονιά, Ίδιος δαίμονας

Τρομάζει πιο πολύ η γνώση από την άγνοια.

Κι είναι συχνά δύσκολο να συνεχίσεις

χωρίς να ψάξεις την έξοδο κινδύνου.

Casas viejas somos todos

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Τα πόδια μας άλλοτε γερά θεμέλια άλλοτε φαγωμένα από τον γέρο χρόνο. Το κορμί μας από πέτρα είτε λάσπη κι άχυρα, σύμφωνα με τους χτίστες που μας έτυχαν και τον διακοσμητή που επιλέξαμε. Τα πρόσωπά μας τοίχοι γεμάτα χαραμάδες και σημάδια από ήλιους, χαμόγελα, πετροπόλεμους και στιγμές βαθύ περισυλλογισμού. Τα μάτια μας φωτεινά ή ομιχλώδη παράθυρα με ίχνη από στάλες βροχής στις γωνίες. Κι η ψυχή μας ζεστή, γαλήνια, βασανισμένη, γεμάτη οίκτο ή οργή ανάλογα με τα άτομα που της κλήρωσαν να ζούνε μέσα.

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Κι είναι η φλίδα της μπογιάς που ατσούμπαλα ξέφτισε κι η μυρωδιά από καψαλισμένο ψωμί ό,τι με προσκαλεί να μπω μέσα.

set my spirit free

They say, there is no bad that for good does not come. And I wonder, is there any good that for bad does not come? Is there any freedom that would not fit a cage? Cause words are cages. Nations are cages. Memories can be cages. Religions are often cages. Promises become cages. A mother's hug could be a cage. Ideas some times become cages. And choices... Choices are the trickiest optional cage.

Σσσσσσσ...

Με τρομάζουν οι σιωπές αυτόν τον καιρό.

Και συνήθιζαν να είναι οι αγαπημένες μου στιγμές...

Με τρομάζουν.

Γι'αυτό δεν παύω να μιλάω φωναχτά στον εαυτό μου.

["Σου γράφω πάλι από ανάγκη..."]

Βρέχει. Κι έχει μείνει το παράθυρο επίτηδες ανοιχτό. Να γλυστρήσουν αργά μέσα οι πιο θαρραλέες στάλες. Να εισχωρήσει το κρύο επιθετικό, για να έχω δικαιολογία για αυτό το τρέμουλο. Θα ήθελα να κάνει έξω παγωνιά και να θολώνουν τα τζάμια από την θέρμη μας. Να είχαμε μια καμινάδα που εκπνέει καπνό και να γυρίσουμε το δικό μας ασπρόμαυρο μελό παραμύθι. 

Είναι από ώρα που έπαψαν τα αεροπλάνα να περνάνε. Κόπασε κι ο αέρας. Σταμάτησαν τα φύλλα των δέντρων να ψιθυρίζουν. Ακίνητη σταθερά στο οπτικό μου κάδρο το μωβ δαχτυλίδι τού London's Eye. Επιβάλλεται και με προκαλεί. Να το γυρίσω σαν τροχό της τύχης, να αποκτήσουν για μια στιγμή τα χείλη μου γεύση από μαλλί της γριάς. Και με την γλύκα στο στόμα να αφήσω ατελείωτο ακόμα ένα γράμμα.

Θα σου έγραφα. Θα σου έγραφα και θα άρχιζα με λέξεις που έχουν ξανατραγουδηθεί. Με λέξεις που κάπου στην εφηβεία ίσως να χάρισες και να χάρισα σε κάποιον άλλον. Μα δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα που σε πληγώνει. Ούτε θα σου διηγηθώ τις μικρές παρανοϊκές μου στιγμές. Δεν θα σου μιλήσω για το κενό που νιώθω όταν βγαίνω από το σινεμά. Δεν θα σου περιγράψω τα βράδια που ψάχνω απεγνωσμένα το στέρνο και την μυρωδιά σου για να κουρνιάσω. Και θα αρνηθώ επίμονα πως αποζητώ τους ατελείωτους μονολόγους σου για θέματα που με ενδιέφεραν μόνο επειδή υπερχείλιζες από καύλα.

Θα σου έγραφα. Αν είχα τρόπο να αποτυπώσω το χαμόγελο που μένει χαραγμένο μέσα μου. Αν μπορούσα να με εσωκλείσω. Χωρίς λέξεις, γιατί ήδη έχουμε πει πολλές. Να φτάσω όπου βρίσκεσαι, χωρίς καταπιεστικούς σχεδιασμούς. Να χωθώ στην αγκαλιά σου, η καρδιά μου κόντρα στην δική σου και η μύτη μου να ξαποστάσει στην κούρβα του λαιμού σου. Να εξατμιστούν, για μια στιγμή, η απόσταση και τα δάκρυα που μας χωρίζουν. Να μοιραστώ μαζί σου την αγάπη που μου άφησες συντροφιά. Και να εξαφανιστώ.

κι όμως...

...θέλω να φτάσεις μέχρι το πάτωμα,

να διαπεράσεις κάθε ίνα της λευκής μοκέτας που με την χρήση έγινε σταχτί,

να προσπαθείς να εξατμιστείς σε καυτή πέτρα και να σχηματίζεις την ίδια λιμνούλα ιδρώτα ξανά και ξανά,

να σέρνεσαι αργά με τα μυριάδες πόδια χιλιαντοποδαρούσας και να μην φτάνεις πουθενά,

να ανασηκώνεις τον λαιμό σου για να δεις πέρα από γέγυρες και το βλέμμα σου να μην φτάνει πιο πάνω από μία πόα,

να διαθλάται η ματιά σου σε μπουκάλι αλκοόλ και να χάνει χίλιες φορές τον στόχο της,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωιστρία,

είναι τόσο δυνατός ο πόνος, σαν την αγάπη που μου έδωσες,

και είναι τόσο δικός σου, σαν εκείνη την αγκαλιά, σαν κάθε αγκαλιά, που μόνο μαζί σου μπορώ να τον μοιραστώ,

για να είσαι πάλι εδώ, παρών σε κάθε σκέψη, σε κάθε ανάσα, σε κάθε όνειρο που ακόμα δεν ονειρεύτηκα,

για να φανείς ως άλλη ψευδαίσθηση,

να με φιλήσεις γλυκά, να χαϊδέψεις το μυαλό μου, να με γαμήσεις άγρια,

να με οδηγήσεις σε λυτρωτικό οργασμό,

και να μην έχεις πλέον δύναμη για ερωτήσεις και λογικές σκέψεις,

απλά να αφεθείς στην μαγία μας,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωίστρια...

por mi querida Valencia

Κι ενώ τα χελιδόνια αφήνουν σιγά σιγά τις φωλιές τους και ετοιμάζονται για το μακρινό τους ταξίδι σε θερμότερες χώρες, για να έρθουν του χρόνου πάλι εδώ, να βάλουν λάσπη και κλαδάκια στα σημεία που κατέστρεψε ο άνεμος και η βροχή και να ανακοινώσουν στην φύση πως έφτασε η Άνοιξη κι ήρθε ο καιρός να ξεπροβάλλουν ξανά οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες του "μ'αγαπά, δεν μ'αγαπά, μ'αγαπά!", να μπει κι ο Μάης με τα κλώστινα βραχολάκια στους καρπούς μας για να είναι φιλικός ο ήλιος και να μην μας κάψει ούτε αυτό το καλοκαίρι, τα παρακολουθώ να ξεμακραίνουν με την άσπρη τους κοιλιά να τους δίνει πιότερη κομψότητα και χάρη και κατεβάζω με την σειρά μου τις φωτογραφίες από τους τοίχους, ψάχνω όμορφα κουτιά με πεταλούδες και πολύχρωμα λουλούδια να στολίζουν τις στιγμές που θα κουβαλήσω μαζί μου, αποδημώ, παίρνω αντίθετη κατεύθυνση από τα χελιδόνια, δεν μ'αρέσει να ακολουθώ κανέναν, πηγαίνω βόρεια κι αναλογίζομαι την μια ώρα διαφοράς που θα μας χωρίζει, πως δεν είναι μεγάλη, πως ούτε η απόσταση ένιωσα ποτέ να με αγγίζει κι όμως είναι κάποιες μικρές στιγμές που σκέφτομαι τα όσα θα αφήσω πίσω, τα ανθρώπινα, τα υλικά, τους ήλιους και τις θάλασσες που μου έκαναν παρέα, γιατί το ξέρω, με γνωρίζω καλά, εδώ ποτέ δεν θα γυρίσω κι ας είναι το ποτέ πολύ βαρύ κι απέραντο σαν λέξη, σαν το για πάντα που είχα πει και με τα χρόνια το έσβηναν από την αδύναμη ψυχή μου, μα δεν έχω θλίψη, δεν έχω αμφιβολίες, μόνο που θέλω το τελευταίο φιλί να είναι τρυφερό. Ένα χαμόγελο μικρή μου πόλη :)

Έπεσα στα βαθιά πάλι σήμερα

Και χάθηκα...

Ακούγοντας πάντα αυτήν την φωνή

about me

Κάθε μέρα ανακαλύπτω 

μια νέα πτυχή

τού ποια θέλω να είμαι

street spirit... faded out...

Πόσες φορές αναρωτήθηκα για την ψυχρότητα του internet. Για τις διαδικτυακές σχέσεις και την επιφανεικότητά τους ή μη. Κι όμως, έρχονται στιγμές που βλέπεις όλη την αλήθεια. Γιατί εδώ μέσα κάποιοι κάθε μέρα καταθέτουμε κομμάτια από την ψυχή μας. Γιατί κάποιοι με σκέψεις, παραβολές, μουσικές και εικόνες μοιράζονται μαζί μας τα βαθύτερα μυστικά τους. Κι έτσι όταν κάποιος "φεύγει", νιώθεις πως έχασες έναν φίλο. Κι έχεις την ανάγκη να φωνάξεις:

"Καλό ταξίδι ταξιδιάρικο Πνεύμα!"

.

.

.

.

.

.

.

turn your radio off!

Εθίστηκα κι εγώ!

Αν και δεν το συνηθίζω αποφάσισα να κάνω λίγη διαφήμιση. Είναι που μετά από άπειρα χρόνια κοιμάμαι πάλι με το "ραδιόφωνο" συντροφιά. Ευτυχώς που το macάκι μου δεν έχει προβλήματα αϋπνίας σαν άλλους φορητούς και δεν "κοιμάται"* ποτέ. Άσε που αυτός ο σταθμός πιάνει καταπληκτικά σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκεσαι ;)

Θυμάμαι πως το ΄96 (;), το ΄97 (;) με έβρισκαν τα ξημερώματα ακούγοντας εκπομπές. Ούτε που ξέρω πώς πήγαινα μετά στο σχολείο. Μυθικές εκείνες οι αντοχές! Τότε ήταν ο Ατλαντίς ο σταθμός μας. Με τα Μωρά στη φωτιά, τα Διάφανα κρίνα, λίγο πιο μετά τους 1550 που ξενίνησαν από την γειτονιά μου, μα κυρίως με τα άπειρα τηλεφωνήματα, τις αφιερώσεις και τις μεταμεσονύχτιες γνωριμίες. Κάπως έτσι γνώρισα και τον Δ. Φίλος από τους λίγους, που μου παραμένει ακόμα πιστός, σουβενίρ από εκείνη την εποχή των παιχνιδιών και της αθωότητας. 

Όχι, όχι, δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Μονάχα αυτή η ανεπαίσθητη εφηβική χαλαρότητα που νιώθω όταν τους ακούω. Μια δοκιμή πιθανότατα θα σας πείσει. Οι μοναδικές παρασπονδίες μου αυτήν την εβδομάδα υπήρξαν σε στιγμές που είχα την ανάγκη να ακούσω τα δικά μου πονεμένα τραγούδια. Χωρίς ροή και συνοχή, μα με ένταση και μια γρατζουνισμένη φωνή να σβήνει στις πιο ψηλές νότες.

* δεν είναι μηχανή του ποπ-κορν ντε! άρα δεν υπερθερμαίνεται και δεν κλείνει χωρίς προειδοποιήση εξαφανίζοντας την όποια δουλειά των τελευταίων ωρών.

Πλάι σε μια μικρή τεχνητή λίμνη με μεγάλους πλαστικούς κύκνους/βάρκες, έγραψα...

Θαυμάζω όλους τους μεγάλους φιλοσόφους. Ιδίως όσους η καταβολή τους τους επέτρεπε να μην ασκούν κανένα επάγγελμα. Θαυμάζω την αυτοπειθαρχία τους, την μεθοδικότητα και την επιμονή τους. Την επιμονή τους να διαβάζουν, να σκέφτονται, να γράφουν, να φιλοσοφούν. Την αφοσίωσή τους σε αυτό που αγαπούν μέσα στην απόλυτη ελευθερία του χρόνου και των υποχρεώσεων. Θαυμάζω την δύναμή τους να μη χαθούν μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες ή την μαγκιά τους να περάσουν αυτές ως αλήθεια στην σκέψη τόσων ανθρώπων.

Ψάχνω μανιωδώς στις σελίδες του μυαλού μου τα συνώνυμα του θαυμάζω. Μα η ανεύρεση αποδίδει μηδέν αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό που νιώθω. Δεν είναι πως τους εκτιμώ, δεν είναι πως με εκπλήσσουν. Μου αφήνει μια αίσθηση μεγαλείου η κυριαρχία τους στις καθημερινές σειρήνες που βασανίζουν όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους, τους αδύναμους, τους επιρρεπείς. Είναι η δυσκολία μου να τιθασεύσω τις ανούσιες ορμές κι επιθυμίες μου, η δυσκολία μου να χαλιναγωγήσω τις χωρίς προορισμό σκέψεις μου και να τους επιβληθώ, που με ωθεί να τους τοποθετήσω σε έναν τόσο υψηλό βατήρα.

Αν είχα πάντοτε την απόλυτη ελευθερία, τον χρόνο, την ευκολία, την επιλογή, δεν είμαι σίγουρη πως θα έπραττα το σωστό για εμένα. Δεν είμαι σίγουρη πως χωρίς τα ευτελή καθημερινά δεσμά, τους περιορισμούς, τις δράσεις που φέρουν αντίδραση, θα κυνηγούσα ακατάπαυστα, πεισμωδικά τα όνειρα, τα θέλω, τις ελπίδες που με παρότρυναν τόσα χρόνια να κάνω κάθε βήμα. 

rara... παράξενη... odd... bizarre...

Σε τόσες και άλλες τόσες γλώσσες μου το έχουν πει. Για τις λεπτομέρειες στις οποίες κολλάει συχνά ο εγκέφαλός μου. Και κάθε φορά χαμογελάω :) Τι πιο όμορφο από τις μικρές παραξενιές που καθένας μας έχει..; Από τις απαλές αποχρώσεις που κάνουν κλικ μέσα μας..;

Έμεινα να σκέφτομαι εκείνο το κουρασμένο μεσημέρι περιμένοντας το τραμ στην Bordeaux. Η φίλη μου η S., Ισπανίδα που τρέχει από milonga σε milonga, μου έβαλε να ακούσω το αγαπημένο της τραγούδι. "Νομίζω πως οι στίχοι είναι στα αραβικά" μου είπε, "Θα ήθελα τόσο να μπορώ να τους καταλάβω." Και η έκπληξη ήταν αμοιβαία όταν ανακαλύψαμε πως το "el tango de las nubes", όπως έγραφε το mp3 της, ήταν αυτό και η επιθυμία της μπορούσε με ευκολία να εκπληρωθεί. 

Μα είναι η άγνοιά μου για την διαφορετικότητάς μας, απόρροια της επιβολής της δυτικής κουλτούρας, που με βασανίζει αυτές τις μέρες. Σε μια γειτονική χώρα, που βρέχεται από την Μεσόγειο κι ας μην την συγκαταλέγουμε στις μεσογειακές, η εβδομάδα για τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες ξεκινάει την Κυριακή και τελειώνει την Πέμπτη. Γιατί, όπως μου υπενθύμισε ο φίλος μου ο G., ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη -το Σάββατο- ξεκουράστηκε. Θεωρία που συμφωνεί περισσότερο με την ελληνική ονομασία των ημερών (Δευτέρα, η δεύτερη μέρα κλπ.). Το κράτος που αντιστέκεται λίγο στον "ρυθμό" της Δύσης δεν είναι άλλο από το Ισραήλ.

Πόσο παράξενα μικρός ή μεγάλος φαντάζει καμιά φορά ο Κόσμος. Όσο παράξενα μικρός ή μεγάλος είναι και ο Κόσμος που κουβαλάμε...

milonga: είδος μουσικής που εκφράζεται με τον χορό του tango και που χαρίζει το όνομά της στα μέρη όπου γιορτάζονται σχετικές με το tango εκδηλώσεις

un petit paradis dans mon coeur

δεν θα πάψω ποτέ να ερωτεύομαι πόλεις σαν κι αυτή,

όπου η τέχνη είναι μέρος της καθημερινότητας,

όπου από τις πρώτες κιόλας μέρες σε υποδέχονται με κάτι γνώριμο για το "Καλώς όρισες",

όπου σε κάθε γωνιά βρίσκεις αυτούς τους απίστευτους πειρασμούς,

όπου μπορείς να ανασάνεις άπλα,

και όπου κάθε σου βόλτα μυρίζει ελευθερία.

Αναρωτιέμαι...

Έχω ακούσει κατά καιρούς γυναίκες να δηλώνουν πως θα προτιμούσαν να είναι άντρες. Κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Εμένα, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Αν και καμιά φορά σκέφτομαι πως παρουσιάζω στοιχεία εξ αιτίας των οποίων συχνά κατηγορούμε τους άντρες. 

Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω ορθώς τον διαχωρισμό μεταξύ ασθενούς και δυνατού φύλου. Δεν ξέρω πού πραγματικά είμαστε δυνατές οι γυναίκες και πού σταματά η αδυναμία των αντρών. Ίσως φταίει που εξ αρχής τα καλούπια μού φαίνονται πολύ άβολα. 

Μα δεν δυσκολεύομαι να εντοπίσω το αδύναμό μας σημείο. Ξεκινάει ακριβώς την στιγμή που θα μας πλησιάσει στις τρεις η ώρα το πρωί εκείνος ο τρελός -αθώος ή επικίνδυνος- τύπος και δεν θα ξέρουμε πού να στραφούμε. 

Αναρωτιέμαι, οι άντρες νιώθουν ποτέ φόβο;

ξαφνικά έγινε ο θόρυβος του δρόμου πολύ δυνατός

Κάποτε, αποκοιμιόμουν ενώ άκουγα από το τηλέφωνο αυτή την μελωδία. Τρεμάμενα γρατζουνίσματα, να χαράζονται αργά στην σκέψη μου.

Και κάποτε, υπέκυπτα χωρίς να το ξέρω ακούγοντας ένα άλλο τραγούδι. Να στροβιλίζει μυστικά στο μυαλό μου και να χάνω σιγά σιγά τον έλεγχο.

Μα έχω άπειρες μουσικές που αποφεύγω να τις ονοματίσω. Μην τύχει και δραπετεύσουν από το κάστρο όπου τις έκρυψα. Να έχω να τις ακούω όταν τα παραθυρόφυλλα δεν κλείνουν. Όταν η σιωπή γεμίζει το κενό και τα πάντα αποκτούν το χρώμα του γραφίτη.

la fille sur le pont

Θα μπορούσε άλλη ταινία να με επισκεφτεί τέτοια ώρα..; Να βυθιστεί στις αισθήσεις μου..;  Να μου μιλήσει αυτή την μέρα του ήλιου και της βροχής..;

Σε ασπρόμαυρο φόντο ακούγεται συχνά η φωνή της Marianne Faithful. Συντροφεύει μαγευτικές στιγμές.  Σε μια ταινία μοναδικής φωτογραφίας. Όπου νομίζεις πως αγγίζεις με  τα ακροδάχτυλα τις ψυχές των ηρώων της. Μέσα από ταξίδια, μυστικιστικές επαφές, μικρές φιλοσοφικές περιπλανήσεις. Μέχρι να νιώσεις την λύτρωση της τελευταίας σκηνής. 

Πόσο σπάνια είναι το τέλος τόσο απίστευτα όμορφο...

la vida te lleva...

Πήρα πάλι τους δρόμους. 

Για να με βρω...

Ωδή στον πρώτο έρωτα

Θα σε αγαπάω πάντα. Σαν την πρώτη φορά. Όσοι έρωτες κι αν περάσουν. Όσα πάθη. 

Άγρια, πρωτόγνωρα, βασανιστικά. Χωρίς σενάριο. Με εγωισμό και αθωότητα. 

Κι ας μην υπάρχεις πια. 

Θα είσαι πάντα δικός μου. Θα σου ανήκω πάντα. Για πάντα. 

Κι ας σε κάνει μια άλλη τώρα να χαμογελάς. Κι ας μην σου δωθώ ποτέ ξανά. Ποτέ.

Γιατί μοιράστηκα μαζί σου τα όνειρά μου. Για πρώτη φορά. 

Και κάποτε η αγάπη μου θα γίνει κουβέντα. Μνήμη γλυκειά. Ζεστό χαμόγελο. Φθινοπωρινή αύρα.

Κάποτε θα σε συναντήσω τυχαία. Θα μου λείψουν τα λόγια. Μα όχι η αγκαλιά. 

Να ανατρέξω θέλω στον Αγγελάκα. Μα είναι τόσο δικός σου. 

Τίποτα δεν άφησες για εμένα. Τίποτα.

Ποιος θα Πιστέψει μαζί μου;

Έγραψε ο Μορφέας...

Και πόνεσα πάλι που γεννήθηκα άνθρωπος
Πόνεσα που φέρω απ' αρχής πάνω μου το μαύρο Στίγμα

Όλα τα πουλάω στο όνομα της Ανάπτυξης
Όλα τα σβήνω από την Μνήμη των Ενοχών μου

Γιατί φοβάμαι το Ακατανόητο
Γιατί μισώ ό,τι δεν χωράει στην Αισθητική μου

Είμαι ο Εκλεκτός
Παντοδύναμος Καταστροφέας της Πλάσης μου
Δημιουργός Ανελέητος του Χάους

Είμαι ένας Κούκος
Θύτης ενάντια Ανυπεράσπιστων Νεοσσών
Κηδεμόνας Φρούτων από άλλον Ωριμασμένα

Αυτοκτονώ σιγά σιγά όσο γερνάω
Στερώ το Οξυγόνο από τον μικρό μου Εγκέφαλο

Πώς να αντισταθώ στον Χείμαρρο που τα πάντα παρασέρνει
Πώς να ριζώσω στις Αξίες και τα Πιστεύω μου

Ελπίζω, Πιστεύω, πως πάντα κάποιος θα Υπάρχει...

send... sending... failed...

Έλιωνα κάτω από τον ήλιο... Ήλιος απογευματινός.., η πιο όμορφη ώρα για να σε αγκαλιάσει.., ζεστός.., φιλικός... Από ώρα είχα πετάξει δίπλα μου το πάνω μέρος του μπικίνι... Ο ήλιος με χάιδευε απαλά... Γυρμένη ανάσκελα.., το κορμί μου λοξά.., έπαιρνα πόζες για έναν φανταστικό φωτογραφικό φακό... Έπαιζα με την άμμο.., για να αγγίζονται τυχαία τα πόδια μου.., μικρά χιλιοστά.., να τρίβομαι.., σαν γουργούρισμα γάτας... Το ακουστικό στο αυτί.., χωρίς μουσική να το συντροφεύει... Το καλώδιο να ακουμπάει αθώα την ρώγα μου.., υγρός αέρας να μπαίνει μέσα μου... Τα πόδια ανοίγουν δειλά προς τον ήλιο.., να νιώσω την θέρμη του... Τα δάχτυλα διώχνουν αργά την άμμο από την επιδερμίδα μου... Το άγγιγμα γίνεται χάδι.., στην κοιλότητα ανάμεσα στο κόκκαλο και την κοιλιά.., γύρω από τον αφαλό.., μικρά γρατζουνισματάκια.., πιο τολμηρά.., να κατεβαίνουν.., πιο βαθιά... Φαντάζομαι σοκολατένια φιλιά... Δαγκώνω ελαφρά το χέρι μου.., μεταξύ δείκτη και αντίχειρα.., νιώθω την αρμύρα του.., καταπίνω αργά... Κλείνω τα μάτια... Σε νιώθω μέσα μου...

(Μην απαντήσεις... Μην ξεχάσεις... Δεν υπάρχεις...)

rewind

Έμεινε στα μάτια μου καπνός από τις φωτιές του San Juan. Κόλλησε στο δέρμα μου και λίγο λίγο εισχώρησε μέσα μου. Να κάνει κράμα εκρηκτικό με τον Ερωτόκριτο και το Cerol στο αίμα μου. Να θυμηθώ μία μία τις πατρίδες μου, να τις αποζητήσω. Αυτή της Ελλάδας, της Κρήτης, της Ισπανίας. Αυτή που γυρόφερνες μαζί σου μέχρι εχτές.

Καίγεται πάλι η Ελλάδα. Καίγομαι μέσα μου κι εγώ. Μικρές φωτιές. Λάμψεις από θύμησες, χάδια, εφιάλτες. Τις κάνω δαδί και τις παίρνω μαζί μου. Να φωτίζω το μονοπάτι μου. Να φοβίζω τους λύκους. Να με τυλίγουν με την ζέστη τους και να μη με αφήνουν να ξεχνώ.

Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Δ. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, λέει όταν οδηγεί. Τις κατηφόρες που ακολουθούν τις κάθετες ανηφόρες σε κάτι χαμένα ορεινά χωριουδάκια στην Ελλάδα. Τον δρόμο που χάνεται πίσω από στροφές 300 μοιρών και δεν ξέρεις πού πάει. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, απαντώ με την σειρά μου. Το πού πατάς όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Τα βήματα σε άγνωστο έδαφος. Τις βουτιές από ψηλά, με τα χέρια ανοικτά σαν να θέλεις να πετάξεις. 

Έκανε σιωπή. Ώρα de siesta. Κι απόμειναν τα καναρίνια να μιλάνε. Σεβάστηκαν το μεσημεριανό μου παραλήρημα. Άκουσαν τις θεωρίες μου περί σταθερών που χάθηκαν. Την αγωνία μου να μην πιαστώ από ξένα κλαδιά. Είδαν μαζί μου το δωμάτιο να μικραίνει. Κινούμενη παγίδα οι τοίχοι του. Το ταβάνι κατέβαινε κι αυτό. Πράγματα σκόρπια παντού. Δεν βρίσκουν την θέση τους. Πνίγονται μαζί μου. Δεν χωράνε. Δεν χωράμε.

Να θυμηθώ...

να χαθώ μέσα στον κόσμο ή σε μια έρημη αμμουδιά... να διώξω την κάπνα του San Juan από τα μάτια μου... να κλέψω μια βάρκα για να φύγω μακριά... να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ... να ξεχάσω τι είναι αυτό που έκανε το δάκρυ τόσο αλμυρό... να βρω το ωραιότερο σύννεφο στον ουρανό και να πιαστώ... να κατεβάσω από την μνήμη μου κάθε βασανιστικό χαμόγελο... να τα κρύψω καλά... να ακούσω το βάθος της φωνής σου για μια τελευταία φορά... ξανά... να κάνω ένα βήμα μπροστά...

να ονειρευτώ...

Μέχρι πού φτάνουν τα δικαιώματα του παιδιού σου;

Στην Σουηδία είναι πραγματικοί υπερασπιστές των παιδικών δικαιωμάτων. Ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν οι πράξεις μιας σημαντικής μερίδας τους: Birthday party snub sparks debate. 

Μακάρι να ήταν αυτό πάντα το σοβαρότερο ζήτημα που συζητιέται στα Κοινοβούλια όλων των κρατών και το μοναδικό πρόβλημα. Μακάρι... 

..y el cambio..? ¿cuándo vendrá?

Άλλαξα τις μέρες... τις ώρες...

Αλλάζω γνώμη κάθε λεπτό...

Θα αλλάξω πόλη... χώρα...

Να αλλάξω δέρμα...

Αλλάζω κι εγώ...

Πρωινή σιωπή

Η ζωή στιγμές, μικρά ταξίδια γυάλινα 

Να τις κάνω θάλασσα, να τις κάνω ωκεανούς

Να με βυθίζουν πάντοτε στην αγκαλιά σου...

-Επέστρεφε-

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

Κ. Καβάφης

should I have written that..?

Σε μια Αθήνα από αναμνήσεις...

...σε πόλεις που δεν σε είχα γευτεί...

Καθρέφτης με σβησμένα σημάδια...

Αφήνω πίσω τον εαυτό μου...

...γεμίζω τα κενά μου με σιωπή...


Nostalgia por caricias perdidas...


A smile for the moments to be lived...

I've got to do something about the dreaming

it leaves the day the loss of been touched...

Για τί θα γράψουμε αύριο;

Διαβάζω από εδώ και από εκεί ωραία ποστάκια χάριν της πρόσφατης παγκόσμιας ημέρας του περιβάλλοντος. Είδαμε γενικότερα αυτή την εβδομάδα κόσμο να καθαρίζει παραλίες, να ξεσπαθώνει στα κανάλια για την αυτοκαταστροφικότητα της ανθρώπινης φυλής και άλλα τέτοια συγκινητικά και αυθόρμητα. Μα ως γνωστός αντιρρησίας και αντιδραστικός άνθρωπος όλο αυτό μου δημιούργησε έναν εκνευρισμό. Σαν τον Γκρινιάρη λοιπόν, δηλώνω πως μου την δίνουν όλες αυτές οι παγκόσμιες ημέρες που υπάρχουν για να ικανοποιούν τις ενοχικές μας συνειδήσεις και να δίνουν τροφή για συζητήσεις του φαίνεστε σε ρηχούς ανθρώπους. Καλά, πάω πάσο. Υπάρχουν και άτομα που δεν θυμούνται να προβληματιστούν μονάχα τις επίσημες ημερολογιακές ημέρες, όπως οι αξιόλογοι κύριοι που ανέφερα πριν. 

Πάντως, επειδή στην "έχω μια απάντηση για όλα" πλευρά μου είναι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό, θα πω κι εγώ την ατάκα μου. Εμείς, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι, που είμαστε πολύ άνετοι και μεσογειακοί τύποι, λέω να περιμένουμε μέχρι να μας ορίσουν επίσημη ημερομηνία καταστροφής του πλανήτη. Τότε μπορούμε να βρούμε μια γρήγορη λύση, μια δικαιολογία και να την σκαπουλάρουμε ξανά. Εξάλλου, η αναβλητικότητα είναι από τα γνωστά κοινά μας στοιχεία που μας κάνουν τόσο ξεχωριστούς και αξιολάτρευτους. Αυτή τη μάγκικη νοοτροπία δεν πουλάμε και στους τουρίστες για να τους προσελκύουμε;

Προς χαλάρωση της ατμόσφαιρας δύο κομματάκια που μου αρέσουν. Αυτό, γιατί με έκανε να γουστάρω έναν παρεξηγημένο από εμένα καλλιτέχνη. Κι αυτό, λίγο για τους στίχους και πολύ για το video clip που με κολλάει για ανεξήγητο λόγο. 

Περιμένω ενημέρωση για το θέμα της εβδομάδας... ;)

Χθες βράδυ...

Γλύστρησα κάτω από το παντζούρι έξω στο μπαλκόνι. Ξυπόλητη, να μαυρίζουν οι πατούσες στο μάρμαρο. Το μαλλί πιασμένο ψηλά, οι αγκώνες να ακουμπάνε στα κάγκελα. Μια υποψία φεγγαριού πίσω από τις πολυκατοικίες, σαν κεράκια νερού σε ρομαντικό δείπνο. Συνοδία στον άγνωστο μουσικό που διέκοψε τις σκέψεις μου. Τον παρακολουθούσα. Έναν όροφο πιο ψηλά, πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες. Να στρίβει τσιγάρο, να γρατζουνάει την κιθάρα του, να προσπαθώ να διακρίνω τους στίχους. Μετρούσα την απόσταση. Του θέλω από την πραγματικότητα. Οι λέξεις μου μετατρέπονταν σε σιωπή. Τον είδα απεγνωσμένα να πληκτρολογεί ένα νούμερο. Κάποιες στιγμές είναι πολύ προσωπικές. Γλύστρησα πάλι μέσα και τράβηξα την κουρτίνα.
Κρίμα η ωριμότητα να μην είναι κινηματογραφική.