Ένα παραμύθι χωρίς παραμύθι

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό ένα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα. Ζούσε σε πολλά διαφορετικά σπίτια σαν όλα τα άλλα. Σε πολλές διαφορετικές πόλεις και χωριά, σαν όλα τα άλλα. Σε χώρες όμοιες με όλες τις άλλες. Κι η ιστορία του έμοιαζε λίγο πολύ με όλες τις άλλες.
Είχε μαγουλάκια ζουμπηχτά, δυο κοτσιδάκια στα μαλλιά του, ένα σε κάθε πλάι, κι όποτε ήταν στεναχωρημένο χόρευε. Μικρό αγοροκόριτσο, με τις μακριές φούστες που του έφτιαχνε η μητέρα του, πάλευε και τσακωνόταν πάντοτε με τα αγόρια από τις μεγαλύτερες τάξεις. Υπερασπιστής του δικαίου, ακόμα και του δικαίου που δεν έχριζε υπεράσπισης, δεν φοβήθηκε ποτέ να φωνάξει την γνώμη του.
Αδελφάκια δεν του έκαναν οι γονείς του. Ένα που είχε κάποτε έφυγε πριν προλάβει να το γνωρίσει. Έμαθε να παίζει μόνο του. Του άρεσε. Να τρέχει στα χωράφια, να χώνεται στα βιβλία του, να ταξιδεύει με τις δικές του ιστορίες. Φιλίες δεν έκανε εύκολα. Δεν είχε μάθει. Κάθε που έκανε ένα φίλο έπρεπε να φύγει κι όταν μετά από καιρό γύριζε όλα είχαν αλλάξει. Μα ακόμα κι όταν ήταν μόνο του, δεν κατάφερε να νιώσει μόνο.
Αντιρρησίας συνείδησης εκ γενετής, πεισματάρικο κι ισχυρογνώμον ήθελε πάντοτε να του φέρονται σαν όμοιο. Δεν του αρνήθηκαν ποτέ τίποτα. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα που θα μπορούσαν να του αρνηθούν. Είχε το δικαίωμα της κρίσης κι έτσι δεν του έμειναν απωθημένα. Έμαθε να συζητάει, να διαπραγματεύεται και να χρησιμοποιεί το κεφάλι του. Έμαθε να κάνει τα λάθη του, να παλεύει και να τα διορθώνει. Κι ας χρειαζόταν πολλές προσπάθειες για μερικά.
Δεν πίστεψε ποτέ στον ΆηΒασίλη με τα δώρα. Ήξερε ακριβώς πού τα έκρυβαν οι γονείς του και πότε τα αγόραζαν. Και πάντα περίμενε με την ίδια αγωνία να τα ανοίξει και να δει τα χαμόγελά τους. Δεν πίστεψε ούτε στην νεράιδα που έπαιρνε τα δόντια των παιδιών για να κάνει πραγματικότητα τις ευχές τους. Μα δεν άφησε ούτε ένα δόντι που να μην το πέταξε στα κεραμύδια. Αργότερα, δεν πίστεψε στον γαλάζιο πρίγκιπα που θα έρθει καβάλα στο καμαρωτό του άλογο για να το σώσει. Δεν υπήρξαν ποτέ κακές μάγισσες και μητριές στην δική του ιστορία. Εξάλλου, δεν συμφωνούσε ιδιαίτερα με την συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια.
Μεγαλώνοντας θέλησε να κάνει κάτι όμορφο με όσα είχε μάθει. Είχε πολλή αγάπη μέσα του κι ήθελε να την μοιράσει. Έψαξε να βρει το δρόμο του και νομίζω ακόμα ψάχνει. Μάλλον του αρέσει να ψάχνει, να χάνεται και να ανακαλύπτει. Μα πιο πολύ από όλα του αρέσει να μοιράζεται. Γι'αυτό καμιά φορά, όταν μένει μόνο με τις σκέψεις του, στεναχωριέται που δεν πίστεψε στον γαλάζιο πρίγκιπα. Αυτός θα ερχόταν παρά τα όσα λάθη και δεν θα υπήρχε δράκος που να μην μπορεί να σκοτώσει.

Φαντάσου λέει...

... να μένεις σε ένα νησί.

Να είναι μικρό, για να χωράει στην είσοδο του λιμανιού της μεγάλης πόλης. Να είναι μεγάλο, για να έχει το δίκο του σχολείο και εφημερίδα.

Να τρέχεις ξέγνοιαστος σε καταπράσινα δρομάκια. Μυρίζοντας θάλασσα. Τα αυτοκίνητα, να πηγαίνουν σιγά για να μη σε τρομάζουνε. Να παίζεις μουσική σε πέτρινα κτίσματα γεμάτα ιστορία.

Πιο μικρός, να χώνεσαι στο παλιό φρούριο. Να κρυφοκοιτάς τους μεγάλους που αθόρυβα διορθώνουν γέρικα καράβια. Να πολεμάς με πειρατές. Να τους προσμένεις καρτερικά να ξεπροβάλλουν μες τη νύχτα και να ονειρεύεσαι.


Κι όταν μεγαλώσεις, να παίρνεις το καραβάκι και να περνάς απέναντι. Μικρές αποδράσεις για σινεμά, θέατρο, ερωτικά σκιρτήματα. Να ρεμβάζεις από την πλώρη τον σμαραγδένιο σου παράδεισο. Να τον κοιτάς να ξεμακραίνει και να του υπόσχεσαι πως θα γυρίσεις γρήγορα. Γιατί σαν μαγνήτης σε ελκύει η ατίθαση ελευθερία του. Γιατί μονάχα εκεί αναπνέεις.

Σχίζεται ο ουρανός...

... μα οι βροντές βουβαίνουν.

Αστραπές φωτίζουν εσώστρεφα.

Διατείνων αστέρας που ναυάγησε.

granada desparramada por el suelo

Una rosa clavada en mi pared,
castigando borrascosos pensamientos.
El corazón sangrando abundante amarillo;
lágrimas encarceladas en ojos de cristal,
por fingirse serenidad en pleno tormenta.

Cambio mi habla para esconderme;
para ocultar el llanto de mi alma.
N i e g o florecer en esta tierra de mentiras
que mis uñas cultivaron desde hace tiempo.
N i e g o decirte del desierto de mis sueños,
por esperar merecerte otra vez.

οξυγόνο

Δεν είναι μαθημένο το μυαλό μου στις τελικές προθεσμίες. Δεν είναι φτιαγμένο για να του θέτουν όρια. Θέλει άπλα η ψυχή μου. Άπλα η σκέψη μου. Να τρέχει και να σταματάει παιχνιδιάρικα όπως σε λειβάδια μικρό παιδί. Να τρελένεται το μοτεράκι της όρασής μου από τα χρώματα, από τις γεύσεις. Η κούρασή μου χρειάζεται δροσοσταλίδες από αγαπημένο ανάγνωσμα. Βουτιά σε κρυστάλινα νερά μετά από σάουνα κάθε πολύχρωμο ωράριο. Σαν παπαρούνα που άγαρμπα την έκοψαν χάνω την λάμψημου όταν μηχανικά φωτοτυπώ κινήσεις. Γκριζάρει το δέρμα μου όταν το ξυπνητήρι διακόπτει την δημιουργία μου.

επαναστατώ για το οξυγόνο μου!

ονειρικό μετά πηξίματος διάλειμμα

μέσα στην πουπουλένια γαλαζότητά του να κρυφτώ
να αγναντεύω τους αετούς να ξεμακραίνουν
να ρίχνω κλεφτές ματιές στο τρέξιμο του χρόνου από κάτω
μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού

για να προλάβω

σε αντιδιαμετρική απόσταση απ'το κοντά μου

Κάθησα σε ένα παγκάκι. Σε μια άγνωστη πόλη. Εισβάλλοντας αδιάκριτα στο άσπιλο των ιδιοκτητών του.

Ξεφύλλισα το βιβλίο της ζωής μου. Διαβάζοντας λαίμαργα. Κι άλλοτε καρτερικά. Επαναλαμβάνοντας συνωμοτικά μικρές λέξεις και σημεία στίξης.
Αναμάσησα το χτες. Σαν τυχαίος αναγνώστης που ερμηνεύει κάθε ιστορία σύμφωνα με τα θέλω του.
Δεν το κοίταξα κατάματα. Για να μην σπάσει ο καθρέφτης από το ψέμα μου.
Μέσα από βιτρίνες έψαξα το βλέμμα μου. Φοβήθηκα και δεν το αντίκρισα.
Γύρισα την ταινία ακόμα πιο πίσω. Λίγο πριν την αρχή του τίποτα. Κόλησε ο ιμάντας και αρνήθηκε την καθαρότητα. Μικρός οικοιοθελής καταρράκτης στον αμφιβληστροειδή μου.
Περίμενα τα φύλλα να σκεπάσουν τα λόγια μου,
κι έγινα αέρινη.

Αναδρομικό (pensamientos de tren)

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα μοναξιάς. Η συναυλία δυνάμωνε στο σαλόνι μου. Φίλοι με μεγάλα χαμόγελα. Κι η καρδιά να χαρακώνεται. Φθινόπωρο στα ενδόψυχα. Τα πέπλα ένα-ένα να πέφτουνε κι ο κορμός φανερώνεται. Κινήσεις κοφτές. Δύναμη και θέληση. Μοναδικό εργαλείο, το ψαλίδι. Τα δάχτυλα ξεχωρίζουν την πρώτη τούφα. Την χαϊδεύουν απαλά. Την πλάθουν. Η λεπίδα την διχοτομεί. Το βλέμμα ακολουθεί την πτώση της. Δεν μάτωσε. Λαμπυρίζει από ηδονή. Τα δάχτυλα μπλέκονται πάλι στο δάσος με τα πνεύματα. Το ψαλίδι τελετουργεί. Ξανά και ξανά. Μέχρι να φωτίσει. Μέχρι να αποκοπεί ό,τι καμμένο.

Και το ταξίδι μόλις αρχίζει...

΄Οταν ένας Γερμανός και ένας Εστονός συναντιούνται...

... κάποια θέματα είναι αναπόφευκτο πως θα συζητηθούν. Κι όταν πρόκειται για νεαρά παθιασμένα άτομα με ακλόνητες ιδέες είναι σχεδόν σίγουρο πως θα μονοπωλήσουν για πολλή ώρα την συζήτηση.

Φοιτητές παρόμοιου κλάδου, 24άρηδες, πιάστηκαν σε μια άλλη συζήτηση μιας Ελληνίδας κι ενός 30άρη Ρώσου λίγο πιο φιλοσοφικού περιεχομένου. Στην αρχή συμμετείχαν ομαλά, μα γρήγορα ορθώθηκαν τα τείχη. "Ο κομουνισμός είναι η χειρότερη ανακάλυψη όλων των αιώνων", δήλωσε ο M. από το Tallinn. "Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, πιο απάνθρωπο από τον φασισμό", αντιτάχθηκε ο P. Τα αρχικά επιχειρήματα γνωστά σε όλους. Όταν κανένας δεν επιβλήθηκε του άλλου έψαξαν βαθιά στις γνώσεις τους για όλα τα πειστικά στοιχεία. Ακριβείς ημερομηνίες ανατριχιαστικών γεγονότων, συμφωνητικά, δηλώσεις ηγετών, τερατώδεις αριθμοί θυμάτων αναφέρθηκαν. Η βασική γραμμή ήταν πάντα η φρικαλεότητα του να επιλέγεις βάσει θρησκείας ή/και πνευματικής υγείας το "σκάρτο υλικό" και η απανθρωπιά τού να βάζεις ομοεθνείς, συμπολίτες να αλληλοπροδίδονται, να σκοτώνονται με δικαιολογία έναν ιδεολογικά ανώτερο σκοπό. Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ο M. ως υπεράσπισή του ανέφερε ότι έναν χρόνο πριν που οργάνωνε τις συναντήσεις των skinhead στο Tallinn - αν και ο ίδιος δεν είναι μέλος - γνώρισε πολλά εφυή άτομα που τίποτα δεν είχαν εναντίον των Εβραίων.

Όσο η λογομαχία συνεχιζόταν άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί. Προσπάθησα να διαβάσω τα μάτια του Ρώσου - δεύτερη γενιά ήδη στην Εστονία μα πάντα Ρώσος - που παρακολουθούσε αμίλητος. Αναρωτήθηκα για τα βαθιά πιστεύω των γονιών αυτών των δύο παιδιών, αλλά και της κοινωνίας. Άλλωστε ο P. από την δυτική Γερμανία ήταν πολύ μικρός όταν έπεσε το τείχος κι ο M. μόλις 8 χρονών το '91 για να έχει έντονες συνειδητές αναμνήσεις. Άραγε ο P. θα είχε τις ίδιες πεποιθήσεις αν είχε γεννηθεί από την άλλη πλευρά; O M., αν στην οικογένειά του υπήρχαν Εβραίοι; Απόρησα με τον Ισπανό και τους υπόλοιπους Εστονούς και Λετονούς που παρέμεναν αμέτοχοι. Εξεπλάγην όταν η Αυστραλή λόγω αδιαφορίας/βαρεμάρας άρχισε να μου μιλάει για το χιόνι που είχε πέσει εκείνο το πρωί. Μετά θυμήθηκα πως στις Βαλτικές χώρες αρχικά περίμεναν τον Χίτλερ σαν λυτρωτή και ίσως αργότερα ξέχασαν να του θυμώσουν αγνοώντας το συμφωνητικό που τους παρέδιδε ξανά στην δικαιοδοσία της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί πέρασε σαν ταινία μικρού μήκους από την μνήμη μου μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο Λιθουανός συγκάτοικός μου. Όταν ήταν μικρός έπαιζε πόλεμο με τα παιδιά των Ρώσων στρατιωτικών τα οποία πάντα τον ανάγκαζαν να έχει τον ρόλο του Γερμανού και γι'αυτό τον φώναζαν φασίστα. Από τότε υποσυνείδητα αποφάσισε ότι οι φασίστες δεν μπορεί να είναι πολύ κακοί, αφού αυτόν που ήταν τόσο καλός τον αποκαλούσαν έτσι. Βέβαια, πάντα παραδεχόταν πως κατά την σύντομη γερμανική κατοχή η οικογένειά του δεν είχε υποφέρει, σε αντίθεση με τα χρόνια του κομουνισμού όπου πολλά μέλη της κληρικοί είχαν δεχτεί ιδιαίτερες πιέσεις.

on repeat

archive - again

"όλα τα πτώματα έχουν το ίδιο δέρμα"

Γιορτή. Πάνω από το κεφάλι σου. Και μέσα χαλασμός. Σύμβολα κινέζικα. Φωτιά. Βεγγαλικά. Luz y sol. Η βροχή που πέρασε. Γάτα ξεκούρδιστη, ξέμεινε να καλεί το ταίρι της προς την πανσέληνο. Κόκκινο κρασί που νέρωσε τις αισθήσεις σου. Ο Πύργος του Eiffel. Φράσεις. Εικόνες. Χαλάσματα. Πόλεις του κόσμου. Κρύο μέσα στο αίμα σου. Μια λίρα κρυμένη στο παντελόνι σου. Ρόδα ξεφούσκωτη. Ποπ-κορν οι σκέψεις σου. Τρούφα φυλαγμένη στον κόρφο σου. Φούξια με μαύρο μη ροκ. Μια Ελλάδα αερόστατο. Αγκίδα στην γλώσσα σου. Λαβύρινθος όνειρο. Καμπάνες και ξύπνησες. Ανθολογία από ψέματα. Φρενάρισμα...

old time classic sensación

Ήρθε και πλημμύρισε τον αμφιβληστροειδή μου. Κοντοστάθηκε στο ακρόχειλο του βλέφαρού μου. Δίστασε. Για μια στιγμή. Κι έκαψε στο πέρασμά του σκέψεις, όνειρα και πόνο.

¿Quién soy yo? ¿Quién eres tú?

Κι αν έλεγα μια νύχτα να σκορπιστώ? Να γίνω αστερόσκονη, τόσο δα μικρούλα. Να πυγολαμπίσω στην σκέψη σου. Μια λάμψη γλυκειά, ζεστή σαν το φιλί σου. Χωρίς "θέλω", χωρίς "γιατί". Δεκαδικές απαιτήσεις, σιωπηλές. Ακροπατήματα σαν χάδι. Αέρινη μουσική και μηδέν ιστορία.

Κάθομαι στο τραίνο κι η πλάτη μου στον οδηγό. Κοιτώ ανάποδα για να ξεπλέξω τον μίτο. Θωρρώ τοπία να αλαργεύουνε. Ζαρώνω την μύτη μου κι επαναφέρω την εστίαση που θόλωσε. Στυλώνω το βλέμμα μου σε εκτάσεις που μένουν πίσω. Για να δω το δάσος πέρα από το δέντρο.Για να μην πω ύστερα πως δεν κατάλαβα. Για να νιώσω την ελαστικότητα που μας συνδέει. Κι αν κάνω λάθος να κατεβώ στην επόμενη στάση. Να ψάξω τα ψίχουλα που οδηγούν στην αυλή του σπιτιού μου.

Η ζωή μου σε δυο φύλλα χαρτί. Αντιφατικά. Αλλόγλωσσα. Τα δυο γλυκά, αληθινά. Μα γεμάτα ψέματα. Πράσινο, μπλε και στη μέση χρώμα απροσδιόριστο. Χαμαιλέων που προσαρμόζεται σε στιγμές. Στην στιγμή που περνάει και χάνεται. Που αν δεν ρουφήξεις κάθε νότα της δεν ζεις. Γεμίζω σειρές, παραγράφους. Τις οριοθετώ. Τις κυκλώνω με κόκκινο, πορτοκαλί. Και τις τοποθετώ ακατάστατα μέσα μου.

Hate to be right!

Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα. Δεν μου αρέσει να τα συναντάω, πόσο μάλλον να τα ζω. Κι όμως έγινα πολλές φορές παράγοντας σε στατιστική ανάλυση. Κοκκορεύτηκα για τον ελληνικό πολιτισμό -αυτόν που χρειάζεται αναστήλωση-, έγινα pesada (κουραστική) κάποιες φορές με τον πλούτο του λεξιλογίου μας, παρά λίγο να μην κερδίσω μια φίλη γιατί την κοίταξα σαν εκπρόσωπο της εθνικότητάς της, ήμουν ο δεύτερος τροχός μιας σχέσης που ξεκίνησε στην εφηβεία και ξαφνικά μας τελείωσε ακριβώς κατά τον τρόπο που λένε οι στατιστικές. Τόσες μικρές πράξεις που αντιφάσκουν με τα πιστεύω μου.
Λίγο πριν μπω στον σταθμό σήμερα σταμάτησα να χαζολογήσω στους πλανόδιους μικροπωλητές. Εκεί τις είδα, τρεις τσιγγάνες. Δεν μου άρεσε ο αέρας τους. Μαζεύτηκα. Με κατηγόρησα που σκέφτηκα αμέσως έτσι για αυτές. Έφυγα να προλάβω το τραίνο. Εκεί τις ξανασυνάντησα. Τις ένιωσα. Πίσω μου. Να ψαχουλεύουν τον σάκο μου. Ήξερα ότι θα έβρισκαν μόνο το καπέλο και τα βιβλία μου. Είχα ήδη προνοήσει από το σπίτι.Δεν είπα τίποτα. Δεν φώναξα. Δεν τις κατηγόρησα. Μόνο τις συνόδεψα με το βλέμμα μου να ξεμακραίνουν. Για την άδικη σκέψη μου πριν. Γιατί τις λυπήθηκα. Έγιναν μέρος από το στερεότυπο.

μικρή σιωπή

κάθε τώρα είναι ένα χθες από εγώ λεπτεπίλεπτα σμιλεμένο. είναι το φως του τόσο εκθαμπωτικό που κλείνεις τα μάτια από πόνο

φευγιό μου!

Χάθηκα σε μια πόλη γεμάτη με χρυσά ποτάμια. Το φεγγάρι με υποδέχτηκε σαν ζουμερή φέτα πορτοκαλιού. Βυθιζόταν αργά σε ολοκόκκινο Campari. Μέθυσα μόνο με το βλέμμα του. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινοπωρινός περίπατος και ζεστή αγκαλιά μπροστά σε τζάκι χάιδεψαν το μέσα μου. Έφυγα από το εδώ μου για να βρω πού βρίσκομαι. Αγόρασα λέξεις, προσπαθώντας να ξετρυπώσω την μία. Την γνωρίζω, κρύβεται βαθιά μέσα μου, μα ποτέ δεν μου φανερώθηκε. Έκλεψα μουσικές και σου τις χάρισα. Έτσι ταξίδεψα για χάρη σου. Ανακάλυψα σύμβολα που σιγόκαιγαν στο αίμα μου. Μέσα στον καπνό από φωτοβολίδες με διέκρινα. Είδα την φωτιά μου και την ένιωσα. Οι ερωτήσεις θεριό ανήμερο. Φουσκωμένο ποτάμι που θύμωσε με την άγνοια. Μια άγνοια που από καιρό την έθαψα. Μα το να γνωρίζεις είναι πιο τρομακτικό.
Χάθηκα σε μια πόλη άγνωστη. Και όλα ήταν γνώριμα. Τίποτα δεν άλλαξε. Μονάχα εγώ.

Do not touch! εύθραστον

Η βροχή πάντα έρχεται όταν είσαι στη θάλασσα και κρυφογελάς στον ήλιο. Όχι λυτρωτική. Όξινη. Λυσσαλέα. Να κάψει μέχρι τα τρίσβαθα.

Ποτέ δεν μετάνιωσα για όσα ρίσκαρα. Ακόμα και όταν τα έχασα όλα.

Πικρή μου γεύση αξέχαστη

Είχα ξεχάσει.
Έγραφα στο τετράδιο του μυαλού μου για γνώριμα πλακόστρωτα. Χαμογελούσα για έναν μουσικό που τραγουδούσε για την θάλασσα μέσα του και για το νυχτολούλουδο που τον ξεπλήρωσε. -Ποτέ δεν έμαθα να δίνω λεφτά.- Ξαφνιαζόμουνα που όλος ο κόσμος μιλούσε ελληνικά. Έτρεχα να προλάβω τρένα και λεωφορεία που κατέφταναν γεμάτα αγκαλιές. Κι ονειρευόμουνα. Γιατί είχα ξεχάσει.
Μα μου το θυμίσανε.
Μια μόνο διαδρομή με το τρόλλεϋ ήταν αρκετή. Μπήκε μέσα με όλη του την αξιοπρέπεια. Όση θα μπορούσε να του έχει απομείνει. Τα μάτια του δεν σου ζητούσαν οίκτο. Χάριζε μικρές στιγμές απόλαυσης. Μα κάθε νότα που ξέφευγε από τις χορδές του με πλήγωνε. Θυμήθηκα όλα όσα με πικραίνουν κάθε μέρα και καμιά φορά ηθελημένα τα ξεχνώ. Πέρασε από μπροστά μου. Δεν άπλωσε χέρι, δεν ζήτησε τίποτα. Και τίποτα του έδωσα. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά.
Κι εκεί μπροστά σε όλους, πίσω από την ανωνυμία των γυαλλιών μου, έκλαψα. Για ένα σύστημα που δεν δουλεύει και κανείς δεν θέλει να διορθώσει. Για την αδιαφορία και τον παρτακισμό. Για την επανάπαυση και την γκρίνια όσο πίνουμε αμέριμνα τα freddo των 5 ευρώ. Για τον ρατσισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, και την ευκολία να κρίνουμε. Για την ανισότητα που κάθε μέρα ενισχύω με τις πράξεις μου. Για τις αρχές και τις θέσεις μου που δεν έμαθα να υπερβαίνω. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά...

Τύλιξέ με στο πέπλο σου...

Θέλω να είναι καλοκαίρι, ενώ γύρω μας χειμώνας. Να ξαπλώσω σε νούφαρα. Οι παλάμες μου γροθιές, όπως μωρό παιδί. Παλ ηρεμία και σιγή. Να καθήσεις δίπλα μου. Το κορμί γυρμένο στον αγκώνα σου. Να κοιμάμαι και να με κοιτάς. Να ακούς την ανάσα μου. Δίχως όνειρα. Να νιώθω την σκέψη σου. Σαν ζεστή αγκαλιά.

gotas amargas

μικρές σταγόνες δηλητηρίασαν το γαλάζιο μου
δώρο από φίδι που με αγάπησε

βρέξε ψυχή μου

Σε κόβω τρυφερά

Μου χαμογελάς

Δακρύζω το αίμα σου

Σε κρεμάω στον τοίχο μου και γλυστράς

cuando hay que estudiar...

...το μυαλό μου αεικίνητο. το κορμί σταθερό και η ψυχή ταξιδεύει.
entre frío y calor, tristeza y apaisement
μουσική θλιβερή ισούται με χαλάρωση. σαν δροσερό mojito σε ιπτάμενη αιώρα.

sígueme

una vez más

και πετάμε με αερόστατο. ψηλά. πιο ψηλά!

has anybody seen me?

Αριστερά... Δεξιά... Check ok ;)
Παπούτσια... off
Κοντομάνικο... off
Φούστα... off
1... 2... 3... Μπλουμ!!
Το κεφάλι μέσα στο νερό. Μάτια ανοιχτά. Η καρδιά χτυπάει γρήγορα.
Εμπρός καλά μου μπράτσα!!
Stop.
Χέρια ανοιχτά. Διώχνω όλο τον αέρα από τους πνεύμονες.
Μπουρμπουλήθρες σκιαγραφούν την κάθοδο. Φιλάω τα βότσαλα.
10... 9... 8... 7... Αναδύομαι!

Γρήγορα. Πιο γρήγορα! Αέρας στο πρόσωπο.
Παντού γαλάζιο. Μυρωδιά ελευθερίας.
Αφέσου! Νιώσε το χαμόγελο.
Η καρδια χτυπάει γρήγορα!
Χώμα και βότσαλα. Μικρός δισταγμός... Πεντάλ!
Γέφυρα... 1η και... uf! Έφτασα :)
Κατέβασμα?? Γωνια 50°. Είμαι λίγο empollón μήπως?
Πίσω φρένο... Ελαφρό ανασήκωμα... και... :)))

ελεφαντάκι από πολτοποιημένο χαρτί για καλή τύχη

Το αίμα στις φλέβες μου μπλε. Μπλε της θάλασσας. Ταξιδιάρικο και μελαγχολικό. Χαμόγελα γλυκά. Χαμόγελα πασπαλισμένα με γαλάζιο.

Είμαι εδώ. Πετάω με χαρταετούς. Βυθίζομαι κι ανατέλλω. Σέρνομαι στην άμμο αναζητώντας με. Θρυψαλίζω τις τύψεις μου σε βράχια. Κολάνε σαν αρμύρα πάνω μου κι ενσωματώνονται.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω κύκλους από χρώματα. Χορεύω σε άμμο υγρή. Τον χορό της φωτιάς. Με τα μάτια κλειστά. Ο κόσμος γύρω δεν έχει φωνή.
Αιωρούμαι στο χτες και το αύριο. Το σήμερα είναι στεγνό. Ο χρόνος κυλάει και χάνεται.
Είμαι η δροσοσταλίδα που δραπέτευσε από τα μάτια σου. Και οι λέξεις παγώνουνε. Μπλε παγόβουνα που από μέσα φλέγονται.

Λιβάδια πράσινα. Ζεστά σαν καλοκαιρινή αγκαλιά. Με κοιτάνε κατάματα. Κι ολοκληρώνομαι.
Είμαι εδώ. Αναρριχούμαι και μαστιγώνομαι. Μουσική από εικόνες και αγγίγματα. Άλλοτε αέρινο vals κι άλλοτε σκληρό rock.
Ταξίδια ανεκπλήρωτα. Λεξούλες γεμάτες υπόσχεση.
Εκκρεμές.
Φώτα και καπνός. Στο κέντρο της σκηνής. Με μια batucada μέσα στο κεφάλι μου.
Είμαι εδώ.

Ξημέρωσε

Με άμμο σχεδιάζω τους γαλαξίες μου

Το πράσινο που ένωνε τα φεγγάρια με τον ήλιο μου διασπάστηκε. Ένα αστέρι κύλησε στο πεζοδρόμιο. Βορά στις πατούσες καλλωπισμένου σκύλου. Ανάσα που φράκαρε και δεν κατεβαίνει.

Μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις.

Σιωπή ĸι αδιαφορία

Τόση πείνα. Φτώχεια. Κρύο και καυτός ήλιος. Μοναξιά. Πόνος. Δάκρυα. Μαρασμός. Ψύχρα από τα μέσα μας. Άμμος στα μάτια σου. Τα πάντα ψεύτικα. Παιδιά και ενήλικοι. Ντροπή. Φόβος. Σιωπή στην πολυκοσμία. Κενό. Βία. Εξουσία ηλιθίων. Το χτες και το σήμερα. Ελπίδα ξεκρέμαστη. Λουλούδι στην έρημο.

Χορός τρελών ως το ξημέρωμα.

Εγώ εδώ. Στέκομαι εδώ. Στη ζέστη του δωματίου μου. Σε διαβάζω. Σε βλέπω στην τηλεόραση. Δακρύζω και σε ξεχνάω. Πονάω. Θυμώνω. Κρίνω. Αγανακτώ. Οργανώνω επαναστάσεις στη σκέψη μου. Πληκτρολογώ λέξεις ανούσιες για να εξαγνιστώ. Υποκρίνομαι με την έγνοια μου και αδρανώ.

Πίνω την coca cola μου.

Καληνύχτα ανθρωπιά μου. Πολύ έλαμψες για σήμερα.