in the name of justice

Δεν τολμώ να κρίνω τις πράξεις του.

Θα κρίνω όμως τις δικες μας.

Η απόφαση πάρθηκε. Και εκτελέστηκε.

Ξημερώματα Σαββάτου. Παραμονή παγκόσμιας γιορτής. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μέρα. Είμαστε συνηθισμένοι άλλωστε. Καθόμαστε στο σκαμνί του κριτή και αποφασίζουμε για τις ζωές όλων. Όλοι εμείς που έχουμε την τύχη να μην είμαστε δεκτες των συνεπειών. Παίρνουμε το βαρυσήμαντο υπεροπτικό μας ύφος και εκτελούμε. Όλοι εμείς που κάθε μέρα εκτελούμε εκατοντάδες. Με την ψήφο μας. Την αδιαφορία μας. Τον καταναλωτισμό μας. Την έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον.
Κάθε φορα είναι πιο εμφανής η συγγένειά μας με το αξιολάτρευτο ζωικό βασίλειο. Διψάμε για αίμα! Λατρεύουμε να επιδεικνύουμε την δύναμή μας. Αλλα εσύ θα πατούσες την σκανδάλη? Θα έκανες την ένεση? Θα άφηνες την γκιλοτίνα να πέσει? Κάποιος το έκανε. Και ίσως -ίσως- δεν νιώθει κανένα βάρος στην ψυχή του. Γιατί του άξιζε. Γιατί είχε σκοτώσει. Γιατί ήταν υπαίτιος πολλών εγκλημάτων. Η απόφαση πάρθηκε από κάποιον άλλο. Αυτός απλά την εκτέλεσε. Απλά άφησε το αίμα να τρέξει. Ζεστό, για να ξεπλύνει τα τόσα εγκλήματα.

Καθόλη τη διάρκεια όμως ήταν πασιφανές το ποσο πολιτισμένοι είμαστε. Όσο ζούσε τον μεταχειρίστηκαν με σεβασμό. Πάνω απόλα σεβόμαστε την ζωή και τα δικαιώματα των άλλων. Μέχρι να τους εκτελέσουμε. Ως απόδειξη παρουσιάζουμε φωτογραφίες και video. Μονο σε ένα μικρό παράπτωμα υποπέσαμε. Αποκλείσαμε την γενέτειρα του για 4 μέρες. Απαγορέψαμε την είσοδο και την έξοδο από την πόλη. Όλα όμως έγιναν για καλο σκοπό, για την αποφυγή αιματηρών επεισοδιων. Σαν τον καλο κύριο Bush, που για να διασφαλίσει την ομαλή διαβίωση σε αυτή την φιλήσυχη χωρα θέλει να στείλει 20.000 στρατιώτες.

Αύριο, στις 12 ακριβώς, θα χτυπήσουν οι καμπάνες. Όλος ο κόσμος θα αγκαλιαστεί. Θα δώσει φιλια στο στόμα. Και με το χαμόγελο και την ελπίδα ζωγραφισμένα στα χείλη του θα ονειρευτεί ένα μαγικό 2007. Αύριο η εκτέλεση του κακού Sadam Husein θα ανήκει στο παρελθόν.

και ύστερα ;

Τα νύχια της μάτωναν τον τοίχο. Μπλε παράθυρα που ξεχάστηκαν και κλειδώθηκαν μέσα. Η μουσική υπόκρουση ήταν δώρο από έναν άγνωστο. Πιο φίλο από την Σκύλα της. Η Χάρυβδη είναι χρόνια που τις είχε εγκαταλείψει. Μόνο το γεράνι την περίμενε ακόμα. Μα κάθε που ξημέρωνε Κυριακή την καταριότανε. Θυμότανε και δάκρυζε.
Κάθε που ξημέρωνε Κυριακή τα μανταρίνια σκαρφάλωναν στα κλαδιά τους. Εκείνη τρεκλίζοντας κατέβαινε την ανηφόρα. Ο αέρας διαπερνούσε τους πόρους της και δεν την άγγιζε. Έτρεμε το βλέμμα της. Ήθελε να την κάψει με το κρύο του. Να λιώσει, να γίνει ένα με αυτόν. Μα το χαμόγελο τον φόβιζε.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Προς τα μέσα. Προς τα απύθμενα της επιφάνειας. Κι ο ήλιος δεν δροσίζει πια. Βούτηξε στα κύματα και χάθηκε. Εκείνη τον έψαξε. Μια φορά. Μετά κουράστηκε. Η Σκύλα -σαν καλή γάτα- απαξίωσε. Κούρνιασε στον βράχο της και δεν κοιμήθηκε.
Κάθε που ξημέρωνε Κυριακή όλα ήταν όπως κάθε άλλη μέρα.

cleft lip

Θρέψε την πείνα μου
Χαμόγελο θα ντυθώ
Σ τ ε γ ν ό. Ξ ε θ ω ρ ι α σ μ έ ν ο

Εγώ είμαι ο μεγάλος. Ο τρανός

Υποκλίσου στην χάρη μου
Ζογκλέρ θα σε διασκεδάζουνε
Θα κρύβουν την φτώχεια μου
Εσύ είσαι τα πλούτη μου
Μα σ ε Π Ε Ρ Ι Φ Ρ Ο Ν Ω

Γέλια αμφίβολα
Χείλη που τρέμουνε
Τα χρυσά μου καρβούνιασαν
Ταξίδι ανείπωτο
Β ο υ λ ι ά ζ ε ι ς στο κενό

Χειροκρότα τον πόνο μου
Με πληρώνεις
Σ ε ε ξ α π α τ ώ

Another world is possible

... ή μήπως όχι?

Αυτά τα δύο αγγελάκια αντιπροσωπεύουν ένα εξαιρετικά σπάνιο παιχνίδι της φύσης. Είναι δίδυμα, όπως θα σας διαβεβαιώσει με επιμονή η μητέρα τους, και σε περίπτωση που σας διέφυγε έχουν μια ελαφριά απόκλιση στο χρώμα δέρματος.
Η πρώτη μου σκέψη βλέποντας αυτή την εικόνα ήταν: επιτέλους κάτι που θα αποστομώσει όλους τους απαίδευτους και κομπλεξικούς του κόσμου. Είναι όμως έτσι? Πολύ φοβάμαι πως θα γευτούν και οι δυο τους τον ρατσισμό όλων αυτών που πιστεύουν πως το χρώμα, το φύλο, η καταγωγή, το επάγγελμα, η εμφάνιση κάνουν έναν άνθρωπο καλύτερο από κάποιον άλλο. Ίσως φταίει ο καχύποπτος τρόπος σκεψης μου και ένας άλλος κόσμος να είναι δυνατός. Μακάρι να είμαι λάθος...

διαβάστε περισσότερα:
layton & kaydon
mixed-race twins

My reallity show

Πλάνο 1ο
Επίπεδο σκούρο γκρι. Πεζόδρομος. Κτίρια θωλά. Νερωμένα από πινέλο θλιμένου ζωγράφου. Ξεμακραίνουν και πλαταίνει ο δρόμος. Φώτα πράσινα αχνά. Αστυνομικές ιστορίες κρύβονται στις σκιές τους.
Ψιθύρισμα από πηγάδι: Κύκλοι δύναμης.

Πλάνο 3ο
Θρόισμα φύλλων. Αέρας χρωματιστός. Ράγες και βότσαλα. Αργοπορία. Μαύρα σύννεφα πλησιάζουν απειλητικά. Φεγγίτης. Ο ήλιος χαμογελά.

Πλάνο 5ο
Οχλοβοή. Φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Κάρτα περιορισμένων διαδρομών.
Σπουργίτι: Είσαι πρωινός τύπος? Γκρινιάζεις αν δεν είναι καλός ο πρώτος καφές? 'Η ακούς την βλακεία του καθένα χορεύοντας? Θα πάλευες με πειρατές για ένα άγγιγμα? Ή προσπαθείς να φωτίσεις τα μέσα σου με λάμπες φθορίου?
Δέντρο: Θέλω να πάρω ένα ποδήλατο και να κάνω πεντάλ μέχρι να φτάσω στους πράσινους λόφους με τις παπαρούνες. Θα έρθεις μαζί μου? Θα βάλουμε μουσικές στο καλάθι μας και μελωμένα φιλιά.

Πλάνο 23ο
Κύκλος. Μυρμήγκια σε σιδερένια τραπέζια. Τσούγκρισμα ποτηριών. Φιλόξενη χρυσοντυμένη ελιά.
Φωτιά: Χαμογελώ. Για ό,τι κατάφερα, για όσους αγάπησα, για όσους με αγαπούν. Παλεύω. Με ύαινες και με δαίμονες. Τους σκοτώνω με το πείσμα μου.
Αέρας: Αναπνέω μα δεν ζω. Ζηλεύω όσους δεν φοβούνται να ζουν. Με κατάπιε μια άγνοια.

Οικολόγοι του κόσμου χαλαρώστε!

Τώρα που μας πέρασε η μόδα του Λιβάνου. Τώρα που μας έσβησε η χαρά για το mundobasket. Τώρα που μας άφησε αδιάφορους η μέχρι στιγμής πορεία στην Σούπερ Λίγκα. Για να δούμε πόσοι θα "επευφημίσουν" την πρωτοβουλία της BAE Systems για τα "φιλικά προς το περιβάλλον" όπλα...



Ο κόσμος είναι τέλειος μαμά!

Ο γερο-ιερέας των ειδώλων

Πέρασα θάλασσες. Λίμνες γαλαζοπράσινες. Σκαρφάλωσα σε απόκρημνα βουνά. Βούτηξα σε βάθρες με κρυστάλλινα νερά.

Κι όμως δεν κατάφερα να δύσω... Δεν κατάφερα να περάσω πιο πέρα...

Βρέθηκα στα ίδα μέρη πάνω από μια φορά.

Τι κι αν ύψωσα σημαίες? Κι αν υπέγραψα όρκους με αίμα?

Μέχρι να αλλάξω το βλέμμα μου. Μέχρι να βρω την σωστή τοποθέτηση. Θα επισκεφτώ ξανά και ξανά παλιά μονοπάτια. Θα κρατώ τρεμάμενο δαδί, μα λίγο θα με βοηθήσει να διακρίνω τα ψίχουλα που δεν τσιμπολόγησαν τα πουλιά.

"Δεν μπορείς να μάθεις να πετάς, πετώντας!"

***

Είμαι ερωτευμένη με έναν ουρανό. Με έναν ουρανό αλλοπρόσαλλο.

Σύννεφα από μαλλί της γριάς, βιολετί. Σύννεφα ταξιδιάρικα. Μα σεμνά σαν χαμηλοβλεπούσα κοπελιά. Σε αγκαλιάζουν, πέπλο ηλιοφώτιστο. Τα εισπνέεις, πράσινη δροσιά.

Χτες το πρωί ένα αεροπλάνο απογειώθηκε. Το Σάββατο θα προσγειωθεί ένα άλλο.

Ζευγάρια που φεύγουνε. Ζευγάρια που έρχονται. Ζευγάρια που θα υπάρχουνε πάντα.

Γιατί η μελαγχολία να έχει χρώμα μπλε?

Γαβγίζουν για παρθενογέννεση δημιουργηκότητας. Αν άλλος ερωτεύτηκε πριν από εμένα, έχω δικαίωμα να ερωτευτώ?

Απλώνω το χέρι μου. Τα βλέφαρα κλειστά. Δακρυγόνα τριγύρω μου. Η ενέργεια με ξυπνά.

Φωτιά στροβιλίζει μέσα μου. Την αρπάζει ένας αστερίας και στο διάστημα πετάν.

Θάλασσα χρώμα σταχτί

Εσύ τι θέλεις από την ζωή σου? Έχεις τολμήσει ποτέ να το αναλογιστείς?

Ξέρεις ποια είναι τα λάθη που έχεις κάνει?
Αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι που βαθιά μέσα μου το ήξερα από πριν τα διαπράξω.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι μην από φόβο δεν ζήσω την ζωή μου.

Πάνω σε ένα κύμα τραγουδώ.

Πώς μπορεί να αγαπηθεί ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να αγαπάει?
Λένε ότι για να μπορείς να προσφέρεις αγάπη πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου. Αυτό που με ανησυχεί είναι που οι περισσότεροι λατρεύουμε σαν μικρούς θεούς τους εαυτούς μας, αλλά δεν τους αγαπάμε.

"Γαλήνη βασιλεύει στα βάθη της θάλασσάς μου: ποιος θα μάντευε ότι εκεί μέσα κρύβονται αστεία τέρατα!
Αδιατάραχτα είναι τα βάθη μου: μα στραφταλίζουν από γρίφους που κολυμπούν και γελούν."

Κοίταξα έξω από το παράθυρο μου και είδα μια πυγολαμπίδα.

Somnolífico

Τι κάνει την ψυχή σου καθάρια? Είναι η σιωπή ή οι καταρράκτες?

Όσο πιο πολύ αγαπάμε κάποιον τόσο πιο εύκολο είναι να του κρύψουμε την αλήθεια. Όσο πιο πολύ αγαπάμε αυτό που μας χαρίζει τόσο πιο πολύ φοβόμαστε μην το(ν) χάσουμε. Ποτίζουμε το χωράφι μας με απόβλητα και περιμένουμε τα ηλιολούλουδα να ανθίσουν.
Τα ψεμάτα κοστίζουν περισσότερο γιατί καλλιεργούνται με τύψεις.

Vive la révolution!
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να παραδοθείς. Υπάρχουν αγώνες που μόνο ερήπια μπορούν να προσφέρουν.
Γεννήθηκα με τα νύχια αμυνόμενου πούμα.

Όταν η απουσία γεμίζει το κενό, υπήρξες?


the sound of silence

Para mis chicas!!

Especialmente para esta loquita italiana que aunque se puso mayor de edad, sigue siendo mi mejor compañera de borrachera! ;)



Fiesta!! Qué fantástica, fantástica esta fiesta!


Πόσο μου αρέσουν αυτά τα Σαβ/κα που κρατάνε έξι μέρες!!

βοηθάει στην πέψη...

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

μα...

Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

Μπορεί να μ' έχεις από κάτω
Μα όσο και αν θες να το πιστεύεις
Πως πια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ' ανθίζω,
θα γιορτάζω, θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θ' ανατέλλω

Τάδε έφη...

η μοναξιά έχει εφτά επιδερμίδες

...έγραψε ο Φ. Νίτσε

Μπλε αποχρώσεις με πορτοκαλί

- Πειράζει που δεν έχω καθόλου όρεξη να κάνω δουλειά? Δεν βαριέμαι. Δεν είμαι άσχημα. Έχω μια γλυκειά αύρα γύρω μου. Και θέλω να μείνω εδώ. Στις σκέψεις μου. Είναι κακό γιατρέ μου?
- Aura doesn´t pay the bills
- No, it doesn´t
- So...?
- Θέλω να μείνω λίγο έξω από την πραγματικότητα. Με κούρασε
- Πρόσεχε τι θα πάρεις. Μερικά καίνε τον εγκέφαλο...


Πειράζει ρε γμτ!!

Maybe then I'll fade away and not have to face the facts

Μήπως είμαι ξανθιά?

Αντιπαρέρχομαι την κριτική για τον ρατσιστικό τίτλο και συνεχίζω με τις ανησυχίες μου.

Ο Λίβανος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, σωστά? Δεν είναι δημιούργημα της αρρωστημένης φαντασίας μου. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι παρά την εκεχειρία δέχτηκαν επιδρομή από τον ισραηλινό στρατό ως απάντηση στη βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι γνωρίζω ή καταλαβαίνω τα πάντα γύρω από την πολιτική, την θρησκεία, την διπλωματία. Ειδικά όταν εμπλέκονται σε αυτές ανώτερα (αμερικανικά) συμφέροντα. Εξεπλάγειν όμως όταν -με καθυστέρηση ομολογουμένως- αντελήφθηκα ότι η εθνική ομαδά μπάσκετ του Λιβάνου αγωνίζεται κανονικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο (!). Μπερδεύτηκα... Υπάρχει και άλλος, δεύτερος, Λίβανος που εύκολα οδήγησε εμένα την χαζή αγεωγράφητη σε αυτή την σύγχιση?
Μάλλον είμαι οπισθοδρομική και παλαιομοδίτισσα. Πιστεύω ακόμα πως όταν κινδυνεύουν πολίτες του κράτους σου σαν κυβέρνηση δεν μπορείς παρά να επικεντρώσεις όλη σου την προσοχή και δυνάμεις σε τρόπους προστασίας τους και σαν συμπολίτης, πατέρας, αδερφός η καρδιά σου δεν σε αφήνει να τρέχεις εις τας Ευρώπας και να εγκαταλείπεις τους δικούς σου ανθρώπους, τον τόπο σου έρμαια στην μοίρα τους. Εκτός αν όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοπαιγμένο σενάριο με εκπληκτικούς κασκαντέρ που αγνοεί μόνο η συναισθηματικά υπερβολική Σικελία και βασανίζει άδικα το μυαλουδάκι της.
Συγχωρείστε την παιδική μου αφέλεια. Θα προσπαθήσω να μην επαναληφθεί...

heridas

Με ρώτησε προχτές αν είναι ευαίσθητο το δέρμα μου. Τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα από τον χρόνο στην επιδερμίδα μου. Μα εγώ τα αγαπάω τα σημάδια μου! Είναι κομμάτι μου. Πώς να τα αρνηθώ?
Μετά το κατάλαβα. Αυτό είναι το αντίτιμο. Χαράζουν την επιφάνεια, αλλά αφήνουν άθικτη την ψυχή μου. Τώρα τα αγαπάω ακόμα πιο πολύ...

Περί palomas...

Πόσο μακριά είμαστε από την τρέλα? Ποια λεπτή γραμμή μου δίνει τον τίτλο του υγιούς πνευματικά ατόμου? Γιατί περιθωριοποιούμε τους τρελούς αλλά αφήνουμε "αδέσποτους" όλους τους ρατσιστές, βιαστές ψυχών και ηδονοβλεψίες πόνου? Πόσα χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες μοναξιάς θα χρειαστούν για να βρεθώ σε ένα δρόμο μιλώντας σε κάποιον άγνωστο για δολοπλόκα περιστέρια? Αν ζω στον δικό μου παράλληλο κόσμο αλλά είμαι ευτυχισμένη, γιατί οι υπόλοιποι νιώθουν λύπηση για εμένα?

Δεν ξέρω αν θα άντεχα το βάρος της πλήρους και απόλυτης γνώσης...

πράσινες νύχτες

Αν πιάσω το νήμα από την αρχή, σαν τον ιστό της Αριάδνης (τι όμορφο όνομα αληθινά!), σίγουρα θα βρεθώ στην αφετηρία του λαβυρίνθου της σκέψης μου. Σαν αυτές τις ατελείωτες ιστορίες που λέω καμιά φορά. Ξεκινάω εξυμνώντας το ιταλικό παγωτατζίδικο στη γωνία, αναπολώ το καλοκαίρι εκείνο του '99 στην Πάρο με την κολλητή μου και τους Ιταλούς να μας λένε "I like to water you!", θυμάμαι τον απίστευτο τηλεφωνικό καβγά με το αγόρι μου περιμένοντας το λεωφορείο, μετά εκείνο το σκιουράκι σε ένα πάρκο του Λονδίνου που έφαγε καρπούς μέσα από την χούφτα μου και την τυπική Αγγλίδα αγγαζέ με τον ακόμα τυπικότερο άντρα της να κυνηγάει ένα άλλο σκιουράκι με την κλασσική ομπρέλα μπαστούνι τσιρίζοντας "It's a rat! It's a rat!!", όταν απλά ήθελα να καλοπιάσω την Ιταλίδα συγκάτοικο για να μου κάνει μαθήματα ιταλικών. Κάθε σκέψη διχοτομείται, τριχοτομείται και με ταξιδεύει στο μέλλον και στο παρελθόν. Και δεν τα μπορώ τα περίπλοκα σχεδιαγράμματα. Θέλω να τις απλώσω όλες μπροστά μου σαν σεντόνι και να τις απολαύσω! Κάθε λέξη είναι το κλειδί για άλλο δωματιάκι του μυαλού μου. "Απλώσω": πιτσιρικάκι, στο χωριό, στο σαλόνι του σπιτιού με την γιαγιά και όλες τις θειάδες να απλώνουμε χυλοπίττες. Κοιτάω το σημάδι από το κόψιμο στον αριστέρο μου δείχτη που αποδεικνύει ότι ήμουν εκεί. "Σεντόνι": καλοκαιράκι στα Χανιά, στην πίσω αυλή με το καλό σεντόνι της άλλης γιαγιάς να παίζουμε θέατρο σκιών με αντίτιμο εισιτηρίου 4 καραμέλες. Σκέψη, τί να κάνει άραγε ο Γ.? Ήταν ο μόνιμος καλοκαιρινός μου έρωτας για πολλά χρόνια.

Γελάω κάθε φορά με αυτή την παράλογη δομή εξιστόρησής μου. Το βρίσκω χαριτωμένο μάλιστα. Πόσο μετριόφρων είμαι! Σωστά? Το κάνει και ο πατέρας μου αυτό. Όχι το να περιαυτολογεί. Αυτό είναι δικό μου κουσούρι. Να θυμάται χίλιες ιστορίες από την πιο ασήμαντη αφορμή. Δεν είναι που το έχω συνηθίσει. Το αγαπάω. Μήπως όμως θα έπρεπε να ψάξω βαθύτερα? Μήπως υποδηλώνει ένα άτομο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε ένα θέμα? Όσο χαριτωμένος σίφουνας κι αν φαίνομαι όταν με πιάνει η παρλαπίπα μου, είναι έλλειψη αν δεν μπορώ να δομήσω την σκέψη μου. Αλλά δεν είναι τώρα η στιγμή για να ανησυχήσω. Την αυτοκριτική πάντα μπορούμε να την αφήσουμε για αργότερα. Αλλού ήθελα να καταλήξω...

Κάπως έτσι ξεκίνησε προχτές και η τρελή μου αναζήτηση. Δεν θα ψάξω την αρχή της. Δεν θα χαθώ ξανά στα ίδια μονοπάτια με την όπισθεν. Θα το πάρω από εκεί που μου κέρδισε την προσοχή. Από την στιγμή που η βελόνα κέντησε πιο βαθιά στον σκληρό μου. Ήμουν πάλι εδώ. Χαμένη στη μουσική μου. Να προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις μου. Να ζωγραφίζω την ζωή μου. Τα δεδομένα σαν ατίθασα άλογα. Κύματα σμίλευαν το μυαλό μου. Σκοτάδι και χρώματα. Ώσπου εμφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το δω αλλά το είδα. Ένα παραθυράκι κρυμένο σε άγρια βλάστηση. Θέλησα να το γνωρίσω. Να νιώσω το άρωμά του. Να ακούσω την ιστορία του. Το έψαξα. Έψαξα στις φωτογραφίες μου. Σε φωτογραφίες άλλων. Πήρα την κάμερα και βγήκα στους δρόμους. Διέτρεξα όλη την πόλη ώσπου χάθηκα. Έφτασα μέχρι το σπίτι ενός φίλου μου που βλέπει σε μια ερειπωμένη βιοτεχνία. Έχει αυτά τα τεράστια παλιά παράθυρα χτισμένα με κρύα πέτρα. Νομίζα ότι εκεί θα το έβρισκα. Αλλά δεν ήταν ούτε εκεί. Μάλλον έπρεπε να το ψάξω πρώτα μέσα μου.

Είναι αποτυπωμένο στο πεντάγραμμο του DNA μου. Από όταν εμφανίστηκε το βλέπω κάθε μέρα. Ξαποσταίνει πάντα στο ίδιο σημείο. Ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει. Είναι εκεί. Μα δε μπορώ να το αγγίξω. Το αισθάνομαι. Και είναι σαν να έχει χαλάσει το zoom του φακού μου. Όποτε προσπαθώ να εστιάσω κάνει χιονάκια η οθόνη μου. Είμαι σίγουρη πως είναι ξύλινο. Μυρίζω την υγρασία των χρόνων του. Αρχικά νόμιζα πως είναι μαύρο. Μεταλλικό και υποχθόνιο. Σαν να δραπέτευσε από film noir. Έχει ένα βαθύ μπορντω-κόκκινο χρώμα. Μα δεν διακρίνω αν είναι ανοικτό. Δεν βλέπω φως μέσα του. Δεν βλέπω σκοτάδι. Όπως η τηλεόραση πίσω από την μπαλκονόπορτα στην απέναντι πολυκατοικία. Φωτιές που αργοπεθαίνουν, ταξιδιώτες που γυρίζουν σπίτια τους κι εγώ να παλεύω να μάθω το μυστικό. Πρέπει να συμφιλιωθώ με το παράθυρό μου.

Αναρωτιέμαι γιατί παράθυρο. Η πόρτα είναι πιο φιλόξενη. Μήπως πρέπει να κοιτάξω μέσα από το γυαλλί? Μα εγώ είμαι από έξω. Με βάζει σε σκέψεις. Μήπως έχω την απάντηση σε μια ερώτηση που αγνοώ? Είναι που πήγε και καρφώθηκε στην δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου. Άραγε έχει κανείς την ικανότητα να το δει?



Το ταξίδι καμιά φορά είναι πιο όμορφο από τον προορισμό. Δεν είναι κρίμα όταν συμβαίνει αυτό?

όλες μου οι σκέψεις είναι εκεί μέσα
όνειρα... φόβοι... ελπίδες...
και η καρδιά μου εκεί μέσα είναι εγκλωβισμένη

Μικροί ανώνυμοι ρατσιστές

Είναι κακός σύμβουλος ο φόβος. Ειδικά όταν φωλιάζει στις ψυχές απαίδευτων και απόλυτων ανθρώπων. Πιο πολύ με θλίβει όμως όταν τον συναντάω σε άτομα μορφωμένα ή του δικού μου περιβάλλοντος.

Τώρα που την εγκαταλείπω...

την επισκέπτομαι ακόμα πιο συχνά. Ιδίως το βράδυ.

Κυλιέμαι στην άμμο της, για να την χορτάσω,



κοιτάζοντας το φεγγάρι,



κατασκοπεύοντας ζευγάρια που ψαρεύουν,



κάνοντας πικ-νικ με φίλους,



αφήνοντας το βλέμμα και την σκέψη μου να ταξιδέψουν...


Αυτός θα είναι ο πιο δύσκλος αποχαιρετισμός από όλους.
Όσο κι αν είσαι κοντά, ποτέ ξανά δεν θα είσαι δική μου. Μόνο μέσα στις αναμνήσεις μου θα μου χαρίζεις την αγκαλιά σου.

Como la luz

καλή παρέα, ένα tinto de verano, βόλτα στην ακρογιαλιά και η ψυχή σου ξεπλένεται από τα άγχη ενώ αναπολείς τα καλοκαίρια που έτρεχες πιτσιρικάκι ξυπόλητο στην αυλή και τους δρόμους παίζοντας την ρόδα

A por el próximo!!

Για να μπω λίγο στο πνεύμα κι εγώ, αν και με καθυστέρηση ;)

Αν με ρωτήσετε αν η Ελλάδα αγωνίστηκε ποτέ για το Παγκόσμιο θα αλλάξω διακριτικά θέμα συζήτησης γιατί δεν έχω την παραμικρότερη ιδέα. Θα μπορούσα κάλλιστα να το ψάξω τώρα λίγο στο internet μιας και είμαι συνδεδεμένη και το θυμήθηκα, αλλά απλά δεν βλέπω τον λόγο. Εξάλλου κάποιος από εσάς πιθανότατα θα με ενημερώσει διαβάζοντας αυτό το ποστ. χεχε! Σε περίπτωση που κάποιος όντως φιλοτιμηθεί να ξεστραβώσει εμένα την άσχετη, παρακαλώ ενημερώστε με και για κάποιο μη κάφρικο σύνθημα που τραγουδάμε για την εθνική μας γιατί το μόνο που ξέρω είναι αυτο του 2004.

'Οπως καταλάβατε δεν είμαι άτομο που θα παθιαστεί με τέτοιου είδους διοργανώσεις. Όχι επειδή είμαι γυναίκα. Όλες γουστάρουμε να βλέπουμε άντρες να ιδρώνουν τρέχοντας πάνω κάτω με κοντά σορτσάκια. Δεν θα πιστέψω όποια πει το αντίθετο. Παρεπιπτόντως... Δαγκωτό στον Cannavaro! (αμυντικός στην εθνική Ιταλίας) Εννοείται βέβαια ότι το καταχάρηκα όταν πήραμε το ευρωπαϊκό ή όταν διάβασα στον Cafe Greco για τον Βρύζα που ανέβασε το Τορίνο στην Α κατηγορία, κυρίως επειδή την είπα στην Ιταλίδα συγκάτοικο. χιχι!

Εννοείται λοιπόν πως όταν χτες η Ισπανία αποκλείστηκε δεν μπορούσα να καταλάβω αυτές τις φάτσες που ήταν έτοιμες να γεμίσουν δάκρυα. Εδώ δεν στεναχωριούνται για άλλα πραγματικά προβλήματα. Θα μου λείψει όμως η διαφήμιση (κι ας είναι της Coca Cola) γιατί ήταν απλά εκπληκτική. Απολαύστε την! Μη μου στεναχωριέστε καλά μου Ισπανάκια... Πάλι καλά που φτάσατε μέχρι εδώ να λέτε έτσι που παίζατε κάποιες στιγμές! lol

Πάω τώρα να απολαύσω κι εγώ το ρεπό μου - από το mundial - γιατί καλή η πολυεθνικότητα που επικρατεί στο διαμέρισμά μου, αλλά δεν ξέρω για ποιον να πρωτοφωνάξω φέτος αφού σχεδόν όλοι συμμετέχουν (Σουηδία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Αργεντινή) εκτός από εμάς ;)

San Antoni

Ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας κάθε μέρα περισσότερο τον κόσμο της Ισπανίας, κατάφερα να την αποκρυπτογραφήσω και να την απομυθοποιήσω λίγο. Πράγμα δύσκολο, αφού όλοι έχουμε πάντα τις στερεότυπες ιδέες και εικόνες μας, θετικές ή αρνητικές. Μετά από αυτούς τους μήνες που έζησα εδώ όμως, άλλοτε νευριάζοντας μαζί τους κι άλλοτε μένοντας απλά γοητευμένη, κατέληξα σε ένα μάλλον απογοητευτικό συμπέρασμα. Δεν είναι πως μου φαίνεται τόσο έντονο, ούτε πως είχα πριν μεγάλες προσδοκίες. Εξάλλου, οι λιγοστοί με τους οποίους το συζήτησα -Ισπανοί και μη- δεν συμφώνησαν μαζί μου, αν και μου έδωσαν ένα κάποιο δίκιο. Επιπλέον, μπορώ να κατανοήσω και να "δικαιολογήσω" μέχρι ενός σημείου τις νοοτροπίες και καταστάσεις που με οδήγησαν σε αυτές τις σκέψεις. Εννοείται μάλιστα πως δεν θα μπορούσαν να μου ταιριάξουν απόλυτα, αφού προέρχομαι από διαφορετική κουλτούρα όσο κι αν έχουμε μια κοινή μεσογειακή γραμμή. Ήρθε όμως σε αντίθεση με την ιδέα που είχα σχηματισμένη στο μυαλό μου και κατέστρεψε ένα μέρος της γοητείας που μου ασκεί η χώρα και αυτό που αντιπροσωπεύει για εμένα.
Το νέο χαρακτηριστικό που πρόστεσα στη λίστα των Ισπανών είναι ένα καθόλου γοητευτικό επίθετο: επιφανειακοί. Δεν το αποδίδω σε όλους -θα ήταν λάθος από την πλευρά μου- αλλά δυστυχώς σε ένα σημαντικό ποσοστό. Ιδίως επειδή το συνάντησα πολύ σε κόσμο της γενιάς μου και λίγο μεγαλύτερο. Συχνά μου δίνουν την εντύπωση ατόμων του "φαίνεσται", με πολύ μικρή δόση του "αισθάνεσται" και του "συνειδητοποιείν". Με επιπολαιότητα αντιμετωπίζουν καταστάσεις, για τα μάτια του κόσμου "επαναστατούν", στην επιφάνεια του μυαλού και των συναισθημάτων τους παραμένουν όταν επιλέγουν την ζωή τους και όταν διασκεδάζουνε. Το άλλο άκρο από αυτό που φανταζόμουνα.

Μεταξύ πίκρας και θαυμασμού πάντως, πρέπει να τους παραδεχτώ κάτι. Όταν πρόκειται για διασκέδαση, μπορούν να οργανώσουν από το πιο μικρό και ασήμαντο γεγονός την πιο καταπληκτική fiesta! Viva San Antoni και η πρώτη μου συναυλία των Boikot ;)

Paint it ice!!

... μέχρι να έρθει ο Lorenzo και να αποκαλύψει τα χρώματα ψυχή μου

WARNING! Your brain is about to explode..!

Σε μια στιγμή έγιναν όλα. Σε μια στιγμή έδωσα το αποχαιρετιστήριο φιλί. Σε μια στιγμή απογειώθηκε και προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Ένα δευτερόλεπτο πέρασε από τον Αύγουστο. Ένα δευτερόλεπτο γεμάτο γνωριμίες, αγωνία, νοσταλγία, τσακωμούς, μεθυσμένες αγκαλιές, ταξίδια, θάλασσα, βροχή, βεγγαλικά, χαμόγελα, φιλίες, μελωδικές εικόνες.

Μια μηδαμινή στιγμή πέρασε και από την τελευταία φορά που πότισα με τις σκέψεις μου αυτόν τον χώρο. Ένα απειροελάχιστο κομμάτι χρόνου, που χώρεσε μέσα του μια θάλασσα από στιγμές. Με τρελά ξενύχτια στην feria de Sevilla, φανταστικές βουτιές στον Guadalquivir, μουσικά festival, αποτυχημένα πάρτυ, δείπνα σε ταράτσες, ιστορικούς καβγάδες μεταξύ συγκατοίκων και θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα.

Και όσο εγώ ζω στην δική μου διάσταση, στην Ελλάδα σχεδιάζουν απρόσμενες τεχνολογικές εξελίξεις (να το δω και να μην το χωράει το δύσπιστο μυαλουδάκι μου), το Παρίσι ετοιμάζεται για δικτατορικά καθεστώτα με τον Λεμουάν στα φόρτε του, το wikipedia μας βάζει στην κορυφή των ρέμπελων σταρχιδιστών, στην Αγγλία οι καθηγητές ανακάλυψαν έναν μοναδικό τρόπο για να σπάσουν τα νεύρα των σπουδαστών (κάνουν απεργία όχι απέχοντας από τα μαθήματα, αλλά αρνούμενοι να καταθέσουν τις βαθμολογίες), στον Κορυδαλλό πλέον οι φυλακισμένοι αντικατέστησαν τον πατροπαράδοτο τρόπο απόδρασης του κουταλιού με τα ενοικιαζόμενα ελικόπτερα και... οι αρσενικές πάπιες είναι το μοναδικό ζώο –εκτός του ανθρώπου- που μπορεί να διαπράξει βιασμό (διατηρώ τις επιφυλάξεις επ'αυτού μέχρι να το διαβάσω κάπου πιο έγκυρα).

Αυτή την περίοδο είμαι πιο χαμένη και πιο προσανατολισμένη από ποτέ. Πιο θλιμμένη και πιο χαρούμενη. Πιο αγχωμένη και πιο σίγουρη πως όλα θα γίνουν ακριβώς όπως μου αξίζει. Δίκοπο μαχαίρι αυτό το «όπως μου αξίζει». Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί από τις πληροφορίες που επεξεργάζεται καθημερινά. Κι όμως ένα κρυφό χαμόγελο με συντροφεύει κάθε στιγμή.

Όταν ο χρόνος με πιέζει... Όταν οι απαντήσεις που περιμένω δεν έρχονται... Βάζω Mina. Δεν έχει καμιά σχέση με την διάθεσή μου. Ένα κομμάτι θλιμμένο, μα δυνατό. Και με έναν τρόπο μαγικό με το άκουσμα της πρώτης νότας η αναζήτηση συνεχίζεται δυναμικά.

Αποστολή: Σινεμά

Τρεις απλοί κανόνες για να απολαύσεις μια ταινία:

1. Πηγαίνεις σε ένα multi-cinema, όπου θα έχει ποικιλία ταινιών σε περίπτωση που έχουν εξαντληθεί τα εισιτήρια της πρώτης σου επιλογής.
2. Διαλέγεις αξιόλογη παρέα, γιατί ο σχολιασμός στο τέλος της προβολής -μετα συνοδείας ποτού ή όχι- ολοκληρώνει την αξία της ταινίας.
3. Επιλέγεις μια ταινία που ΔΕΝ είναι μεταγλωττισμένη, γιατί το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να ακούς μια παθιασμένη φωνή να βγαίνει από ένα ανέκφραστο πρόσωπο ή το αντίθετο.


Δια στόματος μιας πληγείσας ;)

"El duelo del lunes" o "Io e Berlusconi"

Την Δευτερα 10 Απριλιου ειναι τα γενεθλια μου. Αυτο σημαινει fiesta απο τα μεσανυχτα της Κυριακης μεχρι την Τριτη που θα γινει το beach party, αφου απο την επομενη ξεκιναει ανεπισημως για εμενα το Πασχα. Αλλο ομως ειναι το γεγονος που περιμενω με ανυπομονησια. Ποια γυναικα χαιρεται εξαλλου οταν μεγαλωνει κατα ενα χρονο?
Την Δευτερα 10 Απριλιου κρινεται η τυχη του πολυαγαπημενου ολων Cavaliere. Αυτο μπορει να σημαινει ακομα μεγαλυτερη fiesta. Ο ιδιος δηλωνει δυνατος σαν λιονταρι, ενω παραληρει καθως νιωθει πως χανει σιγα σιγα τον θρονο. Η "ιταλικος σιφουνας" συγκατοικος μου F. με προειδοποιησε πως αν χασει την Δευτερα θα εχουμε una borrachera de las mejores!
Η γειτονικη μας Ιταλια ειναι απο τις ελαχιστες ευρωπαικες χωρες που δεν κυβερνουνται απο την δεξια αυτη τη στιγμη. Το κομμα του Berlusconi ειναι σοσιαλιστικο. Θεωρητικα. Γιατι ποσο σοσιαλιστης μπορει να ειναι καποιος που στις εκλογές κατεβαίνει με τον ηγετη της ακροδεξιας Εθνικης Συμμαχιας και τον επικεφαλη του κεντροδεξιου Χριστιανοδημοκρατικου κομματος? Ολοι ελπιζουν πως θα κερδισει ο Prodi. Τα πρακτορεια στοιχηματων του δινουν το προβαδισμα. Οι τελευταιες δημοσκοπησεις (πριν 2 βδομαδες) επισης. Το Economist προτρεπει τους Ιταλους να τον ψηφισουν αν και προβλεπει πως μηδαμινη σχεδον βελτιωση θα επιφερει στο ιταλικο κρατος η νικη του με τοσα προβληματα που αντιμετωπιζει. Το 35% των Ιταλων μεταναστων εξασκησε το εκλογικο του δικαιωμα. Ενα εντυπωσιακο ποσοστο, αν και μπορει να προεκυψε ειτε απο την αγανακτηση μερικων ειτε απο τον φοβο της ηττας των αλλων.

Μια ερευνα που εγινε προσφατα ξεχωρισε τους Ιταλους απο τους υπολοιπους Ευρωπαιους πολιτες τοποθετωντας τους στην τεταρτη θεση του βαθρου των υψηλοτερων IQ. Αναρωτιεμαι βεβαια κατα ποσο αληθευει. Κατα την γνωμη μου ενας εξυπνος ανθρωπος ποτε δεν θα εξεκλεγε 2 φορες εναν fascio σαν τον Berlusconi που, περα απο την κακη για την χωρα του πολιτικη που εξασκει, τον ντροπιαζει ως εκπροσωπος πασης ευκαιριας δοθησης με τις δηλωσεις και πεποιθησεις του. Αναφερομαστε ομως σε ενα ιδιορρυθμο κρατος, γεματο αντιφασεις και υπερβολες. Τρανο παραδειγμα η αγαπημενη μου Sicilia και ολοκληρη η νοτια Ιταλια που, παροτι ειναι η πιο φτωχη περιοχη της χωρας, καθε φορα υποστηριζει θερμα τον Berlusconi η αλλα δεξια κομματα. Ειναι πιο ευκολο βλεπετε για τους γοητευτικους στις ταινιες μαφιοζους να "διαπραγματευτουν" με μια δεξια κυβερνηση παρα με μια αριστερη.

A ver... Θα καταφερει το εκλογικο αποτελεσμα της Δευτερας και τα παρελκομενα του να επισκιασουν την μικρη μου γιορτη η τα νερα της Γηραιας Ηπειρου θα παραμεινουν αταραχα?

Hold your breath!

Αγοράζεις ένα αυτοκίνητo. Το πληρώνεις. Πληρώνεις τις πινακίδες για να μπορούν να σε φακελώσουν και να σου γράψουν πιο εύκολα την κλίση όταν θελήσουν. Πληρώνεις τους κλέφτες στην ασφαλιστική για να σε αποζημιώσουν - περίπου - όταν εμφανιστούν οι νομικά επωνομαζόμενοι κλέφτες. Στο τέλος του χρόνου πληρώνεις και την φίλη μας την Εφορία. Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε να έχεις αυτοκίνητο όταν τόσοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται με το Μετρό και να μην συνεισφέρεις κάτι προς ηθική τους ικανοποίηση.

Χτίζεις ένα σπίτι. Αν είσαι τυχερός έχει ξεμείνει κάποιο οικοπεδάκι κληρονομιά από τον προπάππου. Για να γίνει η μεταβίβαση στο όνομά σου θα πληρώσεις. Δεν είναι σαν την εσάρπα που σου άφησε η γιαγιά κρυμμένη στο μπαούλο. Πληρώνεις αρχιτέκτονες, μάστορες, υλικά, αλλά πριν από αυτό τι κάνεις; Πληρώνεις στην κυρία Πολεοδομία ένα "συμβολικό" ποσό για να σου δώσει την άδεια. Τι νόμιζες; Ότι μπορείς να κάνεις το σπιτάκι σου όπως και όπου θέλεις; Και μην ξεχνάς. Στο τέλος του χρόνου - ναι, στο τέλος κάθε χρόνου - έχεις την φίλη μας. Αν έχεις φυτέψει τις γαρδένιες που σε συντρόφευαν με την μυρωδιά τους από την παιδική σου ηλικία, αν έχεις παράθυρο με θέα την θάλασσα ή "πάρκινγκ" 2 τετραγωνικών για να δένεις το παπάκι σου, θα δώσεις κάτι παραπάνω. Έτσι είναι όμως. Χαζοί είναι οι υπόλοιποι που πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους κάθε χρόνο σε ενοίκια.

Σε έπνιξαν τα χρέη από όλες αυτές τις αγοραπωλησίες και τα χτισίματα; Βρήκες μια δεύτερη δουλειά για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις; Μην ανησυχείς, γρήγορα θα έρθει η φίλη μας να ζητήσει το ποσοστό της. Γιατί είσαι πλούσιος ρε φίλε. Δεν το ήξερες; Στο λέμε εμείς τώρα. Από την στιγμή που έχεις την πολυτέλεια να έχεις δουλειά πρέπει να πληρώσεις. Για να ζήσουν και οι υπόλοιποι που ψάχνουν αλλά το κράτος - που για όλα φροντίζει - δεν τους βρίσκει. Δεν μπορείς να ζεις εις βάρους του κράτους. Να εκμεταλλεύεσαι τα χωράφια του, το νερό του, τους δρόμους του, τις απίθανες δουλειές με τους καταπληκτικούς μισθούς που προσφέρει. Πώς θα σε βοηθήσει στην δύσκολή σου στιγμή αν δεν του το έχεις δώσει ήδη στο δεκαπλάσιο; Εξάλλου σου κάνει την χάρη να ζεις στα εδάφη του. Γιατί του ανήκουν τα πάντα. Τα έχει κληρονομήσει. Δεν ξέρουμε από πού ή πώς, αλλά εμπιστευόμαστε τον λόγο του. Μην είσαι αχάριστος λοιπόν Τι άλλο θέλεις.;

Οπότε πληρώνεις, πληρώνεις, πληρώνεις. Πληρώνεις για αυτά που δούλεψες, για αυτά που δεν δούλεψες, για ό,τι σου ανήκει και ό,τι είναι κοινό. Πληρώνεις για τη δωρεάν Παιδεία, το δωρεάν Σύστημα Υγείας. Και όταν δεν σου έχει απομείνει τίποτα, μην στεναχωριέσαι πάλι κάτι θα βρεθεί να πληρώσεις.

Να το δείτε, στο τέλος θα μας βάλουν να πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Θα μας εμφυτεύσουν έναν μετρητή κι ανάλογα από την ποσότητα και ποιότητα αέρα που αναπνέουμε θα μας έρχεται κάθε τρίμηνο ο λογαριασμός στο σπίτι.
Μακάριοι όσοι μπορούν να κρατούν την αναπνοή τους!

Μικρή ευχή...

Ένα τέλειο σαββατοκύριακο!!

Με μοναδικές εικονές, μουσικές, βουτιές στην θάλασσα, συζητήσεις, τρέλες, βραδινά τραγούδια στην παραλία, τον σκληρό του εγκεφάλου μου να γεμίζει από μικρές στιγμές, γέλια, χορός, το πρόσωπό μου να λάμπει μέσα στο σκοτάδι, η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, ο ποπάυ με όλο το σπανάκι του να μοιάζει αδύναμος μπροστά μου.

Το χέρι μου να τρέχει πάνω στο χαρτί, το μυαλό μου να ταξιδεύει, να σκαρφαλώνει σε σύννεφα, να αφήνεται στη θάλασσα, η ενσωματωμένη μου φωτογραφική να μην προλαβαίνει να τραβάει φωτογραφίες, μια ανάλαφρη αίσθηση τελειότητας να με πλημμυρίζει.

Χαμογελάω. Κοιτάζω εκεί που συναντιέται ο ουρανός με την θάλασσα και σκέφτομαι μια άλλη συνάντηση.

Θέλω να αρπαχτώ από ένα πουλί, να πιαστώ γερά στη ράχη του και να ταξιδέψω βόρεια.

Κατεβείτε και πάρτε με μαζί σας!!

Για ένα βλέμμα.. Ένα χάδι..

Και μετά γυρίστε με πίσω..

Στιγμές προσωπικές

Μέρες τώρα το έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πώς να το προσεγγίσω. Σαν κομήτης μου αποκαλύφθηκε. Το είχα δει να έρχεται, αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είχα τις αμφιβολίες μου. Κι αυτός αμφιβάλλει. Δεν είναι σίγουρος. Πόσο δύσκολο πρέπει να του είναι.

Με έπιασε τις προάλλες μετά την δουλειά. Στην αρχή μου έκανε κάτι ακατανόητες ερωτήσεις. Μου μιλούσε για τα συμπεράσματα που έχει βγάλει από την συναναστροφή του με ορισμένα άτομα, για το ότι πρέπει να αλλάξει την νοοτροπία του σε κάποια θέματα. Δεν τον καταλάβαινα. Μέχρι που μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση: "Θεωρείς πως είμαι ομοφυλόφιλος?"
Με αιφνιδίασε. Πάντα οι σχέσεις μας ήταν μετρίου τύπου. Δεν ανοίγομαι κι εγώ εύκολα. Οπότε υποθέτω ότι κρατάω και τους άλλους σε απόσταση. Δεν ταιριάζει και στον χαρακτήρα του να κάνει τόσο ευθείες ερωτήσεις. Για λίγα δευτερόλεπτα τον κοίταζα χωρίς να μπορώ να του απαντήσω.
Είχε περάσει από το μυαλό μου σαν πιθανότητα. Όχι μόνο σε εμένα. Είχε συζητηθεί στην παρέα. Είναι που είναι τόσο ευαίσθητος. Και έχει έναν περίεργο αέρα κάποιες φορές. Μα αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Έχω φίλους που ο ρομαντισμός τους με κάνει να μοιάζω κυνική και αναίσθητη. Ούτε οι σχέσεις του με τις γυναίκες θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν κάτι τέτοιο. Μάλλον θα τον κατέτασσα στην κατηγορία των αντρών που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ και τις θέλουν όλες δικές τους. Θα μπορούσε όμως να είναι bisexual.
Του είπα την αλήθεια. Μάλλον το περίμενε. Τον απογοήτευσα όμως. Φάνηκε στα μάτια του. Είχε μια ελπίδα ότι ίσως το αρνιόμουν. Κρεμάστηκε πάνω μου.
Άρχισε να μου εξιστορεί πώς ξεκίνησαν όλα. Καταστάσεις, σκέψεις, αμφιβολίες. Μου άνοιξε την καρδιά του και δεν μου έκρυψε τίποτα. Μου εκμυστηρεύτηκε κάθε φόβο που είχε θάψει μέσα του. Μου μιλούσε και έτρεμε. Και συνέχεια με ρωτούσε. Τι πιστεύω εγώ, πώς θα αντιδρούσα αν μου έλεγε το ίδιο ο φίλος μου, το παιδί μου. Σε κάθε μου λέξη με κοιτούσε βαθειά μέσα στα μάτια να βρει την αλήθεια μου. Σε κάθε του λέξη έβλεπα φόβο. Φόβο, άρνηση, ανασφάλεια, αγωνία.
Μου μιλούσε και το μυαλό μου έτρεχε. Η σκέψη μου πήγαινε σε όλες εκείνες τις στιγμές που "κοροϊδεύαμε" την κατάσταση με τους υπόλοιπους. Θυμήθηκα όλα τα σχόλια που με είχαν κάνει να γελάσω τόσες φορές. Ντράπηκα. Ντράπηκα που μπόρεσα να γίνω τόσο μικρή, που άφησα το μυαλό μου να μπλεχτεί σε στερεότυπα και δεν άφησα ούτε στιγμή την σκέψη μου να πάει παραπέρα και να αναλογιστώ και την δική του θέση. Τα έβαζα με την Εκκλησία, την στενόμυαλη και ρατσιστική κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί την διαφορετικότητα, αλλά έστω και άθελά μου, έστω και αστειευόμενη είχα βάλει κι εγώ ένα πετραδάκι για να την διατηρήσω απάνθρωπη.
Άκουσα κάθε του ανησυχία. Έχει ξεπεράσει τα όρια της απελπισίας. Δεν ξέρει πού βρίσκεται, ποιος είναι. Θεωρεί τον εαυτό του άρρωστο. Παλεύει εναντίον του. Οι σκέψεις του είναι μαύρες και με φοβίζουν. Δεν μπορεί να αποδεχτεί τον εαυτό του. Δεν το θέλει. Ζητάει βοήθεια. Αλλά τη βοήθεια που ζητάει μπορεί να του την προσφέρει μόνο ο ίδιος. Την απάντηση την έχει αυτός. Αυτό τον βαραίνει.
Του έκανα μια αγκαλιά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Κεραυνός

Τι απίστευτα έντονες που είναι οι τελευταίες μέρες. Ό,τι γίνεται, γίνεται σε υπερβολή.

Είναι από τις λίγες φορές που πατάω γερά στα πόδια μου.

Πόσο με πονάει που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να γκρεμίζονται.


("Διπλός Κεραυνός" του Βαγγέλη Μακρυγιάννη)

Θάλασσα!!!!

Χτες εδώ στο βόρειο ημισφαίριο μπήκε επίσημα η Άνοιξη.
Σήμερα για εμάς ξεκίνησε το καλοκαίρι! Πρώτη μέρα στην παραλία. Δεν βουτήξαμε, αν και το αποπειραθήκαμε. Αλλά λιώσαμε στον ήλιο παίζοντας βόλλεϋ! Και χαίρομαι σαν τον βλάκα! Έκανα την φωτοσύνθεσή μου και άνθισα!

Τι όμορφη που είναι η ζωή..!!

Dia de suerte

Τι περίεργη μέρα!
Αισθάνθηκα λίγο χαζή, αλλά το έκανα. Χάρισα ευχές σε όλα τα πρόσωπα που αγαπάω και νοιάζομαι. Ευχές που πιστεύω πως θα μπορούσαν να είχαν κάνει και οι ίδιοι. Ευχές που θα ζωγράφιζαν ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη τους. Είμαι πεπεισμένη πως ήταν η τυχερή μου μέρα. Το ένιωσα από το πρωί. Σκεφτόμουν κάτι και μετά από λίγο γινόταν. Με έναν συνδυασμό που κατέρριπτε τον νόμο των πιθανοτήτων. Μέχρι που το πίστεψα! Ήταν μια μέρα μαγική. Το μοιράστηκα λοιπόν. Και για μένα κράτησα μονάχα μία ευχή. Την πιο μικρή, μα πιο σημαντική από όλες. Να μην χάσω το χαμόγελο που έχω τις τελευταίες μέρες.
Αισθάνθηκα λίγο χαζή, αλλά λειτούργησε. Το χαμόγελό μου έγινε ακόμα πιο φωτεινό. Μακάρι να κρατήσει. Κάνε να κρατήσει! Πού να παραγγείλω λίγη νεραϊδόσκονη για τις δύσκολες στιγμές?

Περί έρωτα

Όταν είμαστε ερωτευμένοι ο εγκέφαλός μας εκκρίνει κάποιες χημικές ουσίες. Δυστυχώς, όσο κι αν απολάμβανα την ώρα της χημείας στο σχολείο, παρέμεινα σκράπας σε αυτόν τον τομέα και δεν ξέρω πώς ονομάζονται, λειτουργούν και τα σχετικά. Υπάρχουν όμως. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω μέσα στην άγνοιά μου. Την στιγμή που ερωτευόμαστε λοιπόν, αρχίζουν να κάνουν τα χημικά τους μαγικά και μας χαρίζουν ευεξία, καλή διάθεση και ένα απίστευτο χαμόγελο που δεν φεύγει με τίποτα από τα χείλη μας. Τις προάλλες ένας πολύ κακός μου φίλος (για τα νέα που μου μετέφερε) με ενημέρωσε ότι σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες αυτό το χαμόγελο σταματάει μετά από ένα χρόνο. Οι χημικές ουσίες του έρωτα εξασθενούν σιγά σιγά μέχρι που τελικά εξαφανίζονται και μένουμε με την συνήθεια και όποια αισθήματα τρέφουμε για το άλλο πρόσωπο.
Ενίσταμαι!! Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Μου γκρεμίζει κάθε όνειρο και ρομαντική ιδέα που έχω στο μυαλουδάκι μου. Επιπλέον, δεν έχει νόημα. Τόσα ζευγάρια που μοιράζονται μια ζωή ευτυχισμένα, ζουν σε μια ψευδαίσθηση ή μας λένε ψέματα?
Μόλις μου το είπε άρχισα να ψάχνω πληροφορίες στο internet. Κι αυτός σκράπας είναι στην χημεία. Δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ για κάτι τόσο σημαντικό. Έψαξα σε google, wikipedia, κάτι ξεχασμένες σελίδες ανθρωπολογίας και βιολογίας που ανακάλυψα, αλλά η απορία μου δεν απαντήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Σκέτη απογοήτευση. Θα συνεχίσω την έρευνα όμως, δεν εγκαταλείπω τόσο εύκολα. Να ξέρω τι λένε και οι επιστήμονες. Αν και δεν ξέρω αν θα τους πιστέψω στο τέλος. Πώς μπορούν να βάλουν κάτω από το μικροσκόπιο την μαγεία?
Παραμένω στις ιδέες μου λοιπόν. Εξάλλου έχω πρόσφατη απόδειξη ότι δεν ισχύει αυτή η χυδαιότητα. Στο σύντομο ταξιδάκι μου στην Ελλάδα αντίκρισα κάτι εκπληκτικό. Τους γονείς μου πιο ερωτευμένους από ποτέ! Πάντα ήξερα ότι αγαπιούνται τρελά. Με έναν παραμυθένιο τρόπο. Παρά τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, την ρουτίνα, ακόμα όταν ήταν τσακωμένοι και δεν μιλούσαν για ώρες μεταξύ τους, αν με ρωτούσε κάποιος δεν θα μπορούσα να σκεφτώ δυο ανθρώπους που να αγαπιούνται πιο πολύ. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου όμως ότι ήταν ακόμα ερωτευμένοι. Ίσως επειδή τους βίωνα διαφορετικά. Τώρα πήγα Ελλάδα και -πέρα από ό,τι αφορά το δωμάτιο και τους φίλους μου- εισέβαλα στον δικό τους κόσμο. Τριγύρισα μαζί τους, στα δικά τους λημέρια, όχι στα γνωστά οικογενειακά και τους είδα να χαμογελάνε και να κρατιούνται χέρι χέρι. Τι είπατε τρελοί επιστήμονες? Μετά από ένα χρόνο ξεθωριάζει το ροζ συννεφάκι? Χαχα! Γελάω με υπερηφάνια στα μούτρα σας, γιατί οι δικοί μου γονείς σας ξεμπρόστιασαν. Έκλεισαν 30 χρόνια γάμου, 34 γνωριμίας και συνεχίζουν να κάνουν βόλτες και καβγαδάκια σαν ερωτευμένο ζευγαράκι.
Σαν ετοιμοπόλεμο κορίτσι που θέλω να είμαι όμως, ήδη επεξεργάζομαι ένα δυο τρόπους σε περίπτωση που οι κακοί επιστήμονες έχουν στο ελάχιστο δίκιο. Μπορεί να μην έχουμε όλοι την τύχη να μας αγγίξει η καλή νεράιδα με το ραβδάκι της. Κι επειδή προσωπικά βαριέμαι σχετικά εύκολα πρέπει να εφοδιαστώ με ματζούνια και αντίδοτα για την χειρότερη των περιπτώσεων.

Ξέρεις εσύ...

Κάποιοι άνθρωποι είναι παντός καιρού. Σε καλοκαιρία, άπνια ή φουρτούνα στέκονται δίπλα μου. Άλλοτε μοιράζονται τις τρέλες μου κι άλλοτε με στηρίζουν. Πάντα όμως μου χαρίζουν την αγάπη τους.

Την πιο τρυφερή μου αγκαλιά!

Μουσική & Κίνηση

Κάθε φορά που δεν είμαι καλά περπατάω. Παίρνω τη μουσική μου και περπατάω. Διανύω αποστάσεις μακρινές. Μέχρι όπου με ταξιδέψει το μυαλό μου. Περπατάω. Περπατάω. Εγώ και ο Johny Walker. Ευτυχώς που δεν πίνω whisky δηλαδή, γιατί θα καταντούσα γραφική. Το σιχαίνομαι όταν γίνομαι ό,τι χλευάζω. Με πονάει. Είναι ένας πόνος αόρατος που χαράζεται μέσα μου. Αφήνει σκιές και εμφανίζεται όταν λιγότερο μπορώ να τον αντιμετωπίσω.
Περπατάω. Δίχως σκοπό. Αλλά όχι βιαστικά. Με βήματα σταθερά, αποφασιστικά. Κοιτάζω μπροστά και προχωράω. Δεν γνωρίζω το πού, μα δεν διστάζω. Νιώθω τις σκέψεις μου να με διαπερνάνε ολόκληρη. Όπως όταν πηγαίνεις κόντρα στον άνεμο. Νιώθεις την δύναμή του. Σε προκαλεί. Σε δελεάζει. Τον αισθάνεσαι σε κάθε πόρο του σώματός σου και σε πεισμώνει. Συνεχίζω. Δεν τις αποφεύγω τις σκέψεις. Τους αντιστέκομαι. Δεν θα τις αφήσω να νικήσουν.
Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ είχε πυροτεχνήματα. Έδιναν χρώμα και ελπίδα. Σήμερα μαυρίλα. Σχεδόν. Είναι οι αστραπές που μου γελάνε αυτή τη φορά. Δεν κάνει κρύο. Δε βρέχει. Μόνο φωτίζεται ο ουρανός με μια γλυκειά λάμψη και μου αποκαλύπτει μικρά μυστικά. Μου τα ψιθυρίζει. Σαν χρησμός της Πυθίας φτάνουν στα αυτιά μου.
Κάτω από το φεγγάρι η σκιά μου πολλαπλασιάζεται. Και μου θυμίζει δείκτες ρολογιού. Οι επιλογές μου. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Ούτε να τις κυνηγήσεις. Όσο τρέχεις τόσο θα φεύγουν μακριά σου. Θα αλλάζουνε πορεία και θα σε απελπίζουν. Παραμένουν όμως δείκτες. Κάποιος τους κινεί. Εγώ. Κι αν δεν μου αρέσουν, σπάω το γυαλλί και τους αλλάζω.

Προσοχή!! Νέος υιός χτυπά την Ελλάδα

Έχω δει άτομα πανομοιότυπα ντυμένα, επειδή έτσι προστάζει η μόδα. Έχω ακούσει τις ίδιες φράσεις γλυφιτζούρια, γιατί της είπε ο τάδε μαϊντανός στην TV. Στα πρόβατα που υιοθετούν κοινωνικο-πολιτικές ιδεολογίες ανάλογα με το γκομενάκι που κυκλοφορούν, δεν θα αναφερθώ.
Πρώτη φορά βλέπω όμως "αποχώρηση μόδα" από blogόσφαιρα. Από την άλλη, πρώτη φορά συμμετέχω σε blogόσφαιρα. Γιατί εδώ να είναι διαφορετικά? Πάμε όλοι μαζί λοιπόν! Ούτως ή άλλως εδώ γράφουμε γιατί... Γιατί το κάνουν οι φίλοι μας οι βοσκοί.

*Αυτοί που πραγματικά με χαλάνε πάντως είναι αυτοί που μελοδραματικά μας ενημερώνουν / ρωτούν για πιθανή εγκατάλειψη της παρέας.

on pause

Ένα υποσεινήδητο search πρόβαλε την εικόνα στο μυαλό μου. Την Franka Potente να τρέχει σε διάφορες πραγματικότητες χωρίς να προλαβαίνει ούτε μια φορά. Τον χρόνο να πιέζει. Το μέλλον να σκιαγραφείται και να μην έχεις την δύναμη να το αλλάξεις. Την αγωνία. Τον φόβο. Σε κάθε βλέμμα. Κάθε ανάσα που παίρνει.

Είναι σαν αυτούς τους εφιάλτες. Ξέρεις ότι πρέπει να τρέξεις. Δεν ξέρεις από τι. Το νιώθεις όμως. Είναι πίσω σου. Απειλητικά κοντά. Σε κυνηγάει. Και βάζεις όλη σου την δύναμη. Βλέπεις τα χέρια σου, τα πόδια σου να κουνιούνται. Νιώθεις την προσπάθεια που καταβάλεις. Αλλά παραμένεις εκεί. Δεν έχεις μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό. Και τρέμεις να κοιτάξεις πίσω σου. Είναι εκεί? Σε φτάνει? Θα προλάβεις?

Σαν κινούμενη άμμος. Όσο πιο πολύ προσπαθείς, τόσο πιο πολύ βουλιάζεις. Κοιτάζεις. Δεν υπάρχει κανείς για να σε βοηθήσει. Είσαι μόνη σου.

Χαμένες θάλασσες

Την φοβάμαι την μοναξιά.

Μα πιο πολύ φοβάμαι πού μπορεί να με οδηγήσει αυτός ο φόβος.

Και με παραξενεύει.
Γιατί είχα μάθει να την αγαπάω.

Μονολογώντας

Κάποιοι άνθρωποι αρκούνται με πολύ λίγα. Δεν τους νοιάζουν τα διπλώματα, οι δουλειές με τους φανταχτερούς τίτλους, οι πολλές ανέσεις. Θέλουν να έχουν μια δουλειά -περιστασιακή ή μόνιμη- που να τους προσφέρει τα απαραίτητα, ένα χώρο που να μπορεί να ονομαστεί σπίτι, τους φίλους τους, ίσως έναν άνθρωπο με τον οποίο θα μπορέσουν να φτιάξουν μια οικογένεια κάποια στιγμή και άπειρο ελεύθερο χρόνο για να αφιερώνουν κυρίως σε ανούσιες ασχολίες.

Στο μυαλό μου έρχεται μια κουβέντα που συχνά ακούμε από τους γηραιότερους: Τι καλά που ήμαστε πριν από 50 χρόνια! Δεν μας ενδιέφεραν οι τηλεοράσεις, τα υπερσύγχρονα κινητά. Ζούσαμε μια ήσυχη αλλά γεμάτη ζωή. Ο καθένας -πλούσιος ή φτωχός- λάμβανε άπειρη ευτυχία, δεν ζούσε μέσα στο άγχος και την πίεση να γίνει καλύτερος από όλους τους άλλους.

Η αντίρρησή μου (γιατί πάντα έχω μια αντίρρηση) δεν απευθύνεται ούτε στο τίμημα των καιρών που πρέπει να πληρώσουμε ούτε στους παλαιότερους που, κατά την γνωστή συνήθεια, ξεχνούν τα άσχημα και υπερτονίζουν τα όμορφα της εποχής τους. Η απορία μου μιλάει για την περίφημη χρυσή τομή που όλοι την ψάχνουμε και κανείς -μάλλον- δεν την βρίσκει.

Οι αξιώσεις μου από την ζωή δεν είναι υπερβολικές ή πολύ φιλόδοξες. Οπότε εν μέρει ζηλεύω τους παππούδες μας που δεν αγχώνονταν σουλατσάροντας στην Αθήνα και θαυμάζω -εν μέρει πάντα- όλους αυτούς που έχουν λιγότερες απαιτήσεις. Πνίγομαι όμως στην ιδέα να ζήσω την ζωή τους. Γιατί θα σήμαινε να εγκαταλείψω τον εαυτό μου, να συμβιβαστώ και να αφεθώ να με παρασύρουν.

Με θλίβει που πλέον μιλώντας για ανθρώπους πιο απλούς αναφερόμαστε σε ανθρώπους αμόρφωτους, χωρίς δύναμη να αντισταθούν. Ανθρώπους χωρίς γνώμη. Με πονάει να βλέπω άτομα αξιόλογα, με παιδεία και αρχές να μην ξέρουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, την ζωή τους.

Αλλά ποια είμαι εγώ να μιλήσω? Γιατί νομίζω πως είμαι καλύτερη και μπορώ να τους κρίνω? Ούτε το ένα χιλιοστό δεν έχω κάνει από όσα θέλω στη ζωή μου, χωρίς να σημαίνει πως αν τα κάνω θα έχω κάτι αξιόλογο να πω. Κι αυτός που εύκολα κρίνει, είναι αυτός που πιο λίγα έχει να πει.

Mi dia de fama ;)

Επιτέλους!! Έφτασε η μέρα που πάντα περίμενα! Θα γίνω διάσημη!

Ή έτσι θα έλεγα αν ήμουν ένα ελαφρόμυαλο και ψωνισμένο κοριτσάκι. ;)

Όποια κι αν είναι η περίπτωση, η φωνή μου θα μείνει στην αιωνιότητα. Αν αντέξει μέχρι τότε το dvd δηλαδή. χε χε! Κι επειδή ως συνήθως πολυλογώ άνευ ουσίας, ενημερώνω τα πλήθη (γιατί είναι δεδομένο ότι άπειρος κόσμος κρέμεται από τα χείλη μου) για το κατόρθωμά μου.

Σήμερα ντουμπλάρησα στα αγγλικά ένα documentaire που έφτιαξε ο οργανισμός όπου εργάζομαι. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Δεν θα το δει κανένας παραγωγός του Hollywood για να με ανακαλύψει. Ούτε με ενδιαφέρει το ντουμπλάρισμα. Με εκνευρίζουν οι ντουμπλαρισμένες ταινίες! Αν, και δεν θα με χάλαγε να γράφω τις μεταγλωττίσεις. Χάρηκα όμως σαν μικρό παιδί! Γέλασα απίστευτα με τα σαρδάμ που έκανα και χαμογέλασα στα κρυφά με την ελαφρά ισπανική προφορά που είχα σε ορισμένες λέξεις (κάτι που κανονικά θα έπρεπε να με ανησυχήσει). Από εδώ και πέρα, λοιπόν, μπορώ να το διαγράψω από την λίστα μου. Το έκανα κι αυτό! :)

Βέβαια, τέτοια λίστα δεν έχω. Αν είχα πάντως, είμαι σίγουρη πως θα το περιελάμβανε. Ίσως με κάποιες τροποποιήσεις, αλλά ας μην είμαι αχάριστη. Μήπως όμως θα έπρεπε να αποκτήσω μια τέτοια λίστα? Για να έχω κάποιους στόχους λίγο διαφορετικούς. Μπααα... Δεν είναι το στυλ μου. Το θεωρώ λιγάκι ξενέρωτο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει άτομα που όλο μιλάνε και τελικά δεν κάνουν τίποτα. Πολυλογώ πάλι... Ε είπαμε, χάρηκα σαν τον βλάκα! Είμαι πολύ απλός άνθρωπος τελικά. (Τώρα που το είπα δεν μου αρέσει πολύ αυτό. απλός = ηλίθιος?) Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανικανοποίητων γυναικών. Αχ, τι καλά! χαχαχα!

Μα ας με σταματήσει κάποιος...! Μέχρι κι εγώ αγανάκτησα μαζί μου! ;)

¿Qué Europa queremos?

Σε ένα σεμινάριο με θέμα πώς θέλουμε την Ευρώπη και όπου έχει τονισθεί ότι η ερώτηση είναι ρητορική, ακούστηκαν τα εξείς ενδιαφέροντα:

Italia: "Το ευρώ έσωσε την Ιταλία. Αν είχαμε ακόμα την λίρα θα είχαμε καταστραφεί."
France: "Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας γεωγραφικά διευρημένος χώρος γεμάτος με φίλους."
Ελλάδα: "Είμαστε έτοιμοι για την Ευρώπη? Μιλάμε για οικονομικο-πολιτικά οφέλη, αλλά ακόμα δεν έχουμε έναν κοινό στόχο."
Deutscheland: "Θα έπρεπε να παραμείνουμε ένας μικρός, κλειστός κύκλος χωρών. Δεν μπορούμε να εντάξουμε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στην Ε.Ε."
Sverige: "Οι Σουηδοί ψήφισαν κατά του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Αρνούμαστε την επιβολή των νόμων της Ε.Ε. Αν ο σουηδικός λαός πιστεύει πως η κυβέρνηση πρέπει να έχει το μονοπώλειο του καπνού και του αλκοόλ, κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλει το αντίθετο."
Türkiye: "Η Τουρκία ζητάει την ένταξή της στην Ε.Ε. εδώ και 40 χρόνια. Μετά από τόσο καιρό της αξίζει να γίνει δεκτό το αίτημά της. "
Slovensko: "Προσπαθούμε τόσο καιρό να μπούμε στην "Ευρώπη". Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Ήδη ανήκουμε στην Ευρώπη (γεωγραφικά)."


Τα συμπεράσματα δικά σας.

el infierno

Φόβος. Ο χειρότερος σύμβουλος. Σε μεταλλάσει. Διαγάφει κάθε τι όμορφο και ιδεολογικό. Σε μετατρέπει σε ένα λυσσαλέο και εκδικητικό κτήνος. Προδίδεις φίλους, ιδανικά. Προδίδεις τον εαυτό σου. Χάνεις την εντιμότητα, την ανθρωπιά σου. Ξεχνάς τους αγαπημένους σου. Συγκεντρώνεσαι στην επιβίωσή σου. Τυφλώνεσαι. Η πείνα του κατασπαράζει την ψυχή σου. Διψάς για αίμα. Ξεχνάς από πού ξεκίνησες. Ξεχνάς τους αγώνες σου. Ξεπουλιέσαι. Κι αν είσαι τυχερός, θα ριζώσει βαθιά μέσα σου. Δεν θα σε αφήσει ποτέ. Και ποτέ δεν θα αντιληφτείς το τιποτένιο μεγαλείο σου. Μα αν αποφασίσει να σε τιμωρήσει, θα υποφέρεις. Θα σε διδάξει πως η κόλαση δεν βρίσκεται σε κάποια μεταθανάτια διάσταση. Θα νιώσεις τον πόνο σαν σιγανή λάβα να τρώει το μυαλό σου. Και θα συνεχίσεις την ατέρμονη ζωή σου πιο νεκρός από ποτέ.

Ουφ ξεθύμανα!

Τώρα που πήρα φόρα ας βγάλω από μέσα μου άλλα ένα δυο πραγματάκια που έχω στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.

Μόλις τέλειωσα ένα post στο οποίο έκανα αναφορά στο site του Νίκου Δήμου. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να πέσω κι εγώ στην παγίδα. Δεν έχω τίποτα εναντίον του ανθρώπου. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Δεν μου αρέσουν οι παρεξηγήσεις. Με εκνευρίζει όμως όλος αυτός ο πανικός γύρω από το όνομά του τον τελευταίο καιρό. Το "εκνευρίζει" δεν είναι το σωστό ρήμα. Ίσως το με χαλάει, με ξενερώνει. Μπορεί να ακουστώ κομπλεξική, ζηλιάρα. Δεν με ανησυχεί. Ξέρω καλά τι είμαι και τι όχι. (το "καλά" σχετικό ειναι) Αυτόν τον καιρό όμως στην μπλογκόσφαιρα υπάρχουν άπειρες αναφορές στο όνομα και τα κείμενά του. Θα μου πει κανείς "γιατί όχι?". Μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα με όσα λέει, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχει ενδιαφέρουσες -τουλάχιστον- ιδέες και έναν πολύ καλό τρόπο γραφής. Το φαινόμενο που παρουσιάζεται όμως μου αφήνει μια άσχημη γεύση. Με κάνει να "θυμώνω" με εμένα και όλους τους άλλους που έχουν μετατρέψει τον Νίκο Δήμου σε μόδα. Γιατί προσωπικά έτσι το αντιλαμβάνομαι. Δεν έχουμε δικές μας ενδιαφέρουσες σκέψεις να καταθέσουμε? Δεν έχουμε προσωπικότητα, γι'αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε τον όχλο σαν τα πρόβατα? Θέλω να αντισταθώ στο ρεύμα αυτό. Δεν συμφωνεί με την ιδεολογία μου για την ζωή. (Πολύ χαρακτηριστικά -για εμένα- υπερβολικό ακούγεται αυτό) Είναι εμφανές πάντως πως μέχρι στιγμής δεν τα πάω καλά.


Προσπαθούσα τις τελευταίες μέρες να με θυμηθώ σαν παιδί. Να θυμηθώ τις σκέψεις μου, τις εικόνες μου, τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο. Δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να φέρω στη μνήμη μου όλες αυτές εκείνες τις λεπτομέρειες που στιγμάτισαν τον μικρόκοσμό μου. Όσο κι αν το προσπάθησα δεν μπόρεσα να δω τους γύρω μου με τα ίδια μάτια γεμάτα ερωτήσεις και αθωότητα. Το έχω χάσει αυτό το χάρισμα προ πολλού. Αν και δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Θέλω για μια στιγμή μονάχα να ταξιδέψω με μια μηχανή στον χρόνο (και χωρίς μηχανή, δεν με πειράζει) για να δω τι είναι αυτό που υποκινούσε τις ερωτήσεις μου. Πού πήγαν τόσες απορίες? Τώρα τα θεωρώ όλα βαρετά και δεδομένα. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω την τύφλα μου για το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά γεγονότα. Ενημερώνομαι για κάθε βαναυσότητα που διαπράττει το ανθρώπινο είδος. Έχω χάσει τα "γιατί?" μου. Και έχω γεμίσει καχυποψία και φόβους. Πώς γίνεται να έχω καταντήσει έτσι? Ξεκίνησα με τόσες καλές βάσεις και προοπτικές εξέλιξης. Όλοι μας. Πού πήγε η αθωότητα? Γιατί τώρα πρέπει να το σκεφτώ πρώτα και να επιχειρηματολογήσω για την ισότητα των ανθρώπων, όταν τότε μου ήταν αυτονόητο? Υποτίθεται μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και όλα αυτά γιατί? Για να καταλήξουμε πιο μικροί και άδειοι από ποτέ. Αστεία που είναι η ζωή...
Κάνε μου παρέα γλυκέ μου Αγγελάκα. Εσύ ξέρεις καλά πώς να με συντορφεύσεις με την καινούργια σου ζάλη στα σκοτεινά μου ταξίδια.

Κακούργες γυναίκες

Ένας φίλος μου με παρέπεμψε σε ένα σατιρικό κείμενο του Νίκου Δήμου, το καθημερινό ξύρισμα, και ζήτησε την γυναικεία γνώμη μου. Ο "διακριτικός" τρόπος που με ρώτησε με έκανε να ανησυχήσω. Θεώρησα πως θα ανακαλύψω σε αυτό κάτι που θα ξυπνήσει μέσα μου την φεμινιστικά επαναστατική μου φύση. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά (βαθιές αναπνοές και θετικές σκέψεις προς το αντρικό φύλο) και άνοιξα το link. Διάβαζα γραμμή προς γραμμή περιμένοντας την φράση που θα πυροδοτήσει την οργή μου. Προς έκπληξή μου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ανταυτού βρήκα αρκετές μικρές αλήθειες. Ειδωμένες πάντα από μια αντρική οπτική γωνία. Αλήθειες που θα έπρεπε να με ανησυχήσουν ως γυναίκα. Ιδίως ως μια γυναίκα που διατυμπανίζει παντού πως δεν τις αρέσει να επαναπαύεται και να τρώει μασημένη τροφή.
Έπεσα σε βαθειά περισυλλογή. Αναρωτήθηκα για τις γυναίκες δυνάστες. Για τις γυναίκες που κλαίγονται για την αδυναμία τους και τελικά ευνουχίζουν την αντρική φύση του συντρόφου / παιδιού / πατέρα τους. Την ίδια αντρική φύση που κάποιοι θεωρούν πως τους έχει επιβάλει η κοινωνία, νεκρώνοντας τον αληθινό τους εαυτό με τα "πρέπει" της. Μετά θυμήθηκα τις άμυαλες γυναίκες που, παρά την πασιφανή ανικανότητά τους να σκεφτούν λογικά λόγω της έμμηνους ρύσης, διαμαρτύρονταν που δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Τις αχάριστες γυναίκες που δεν τους έφτανε το καταπληκτικό δώρο του νοικοκυριού και της ανάθρεψης των παιδιών που τους είχαν χαρίσει απλόχερα οι άντρες και απαιτούσαν την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Και μετά μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μήπως ευθυνόμαστε εμείς που τόσοι άντρες προτιμούν την συντροφιά ενός άλλου άντρα και όχι την δική μας? Εμείς τους οδηγήσαμε εκεί? Γιατί η ιδέα δυο αντρών μαζί είναι τρομακτική. Δυο γυναικών όμως...

Κουράστηκα. Γιατί πρέπει πάντα να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα? Γιατί εγώ εδώ κι εσύ εκεί? Ναι, υπάρχουν πολλές γυναίκες στρίγγλες, γκρινιάρες, απαιτητικές που καταλήγουν να καταστρέφουν πρώτα την δική τους ευτυχία και μετά των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα τους. Ανθρώπων που ως επί το πλείστον επιλέγουν να είναι μαζί τους ή τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίζουν. Επίσης όμως ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε (για την Ελλάδα μιλώντας) σε μια φαλλοκρατική κοινωνία. Εννοείται πως δεν βιώνουμε την υπερίσχυση του άντρα στην γυναίκα όπως το 1950, αλλά παραμένουν αρκετά κατάλοιπα. Επιπλέον εννοείται ότι είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, αν και όχι επιθυμητό, το απωθημένο που επισκιάζει πολλές γυναίκες και τις οδηγεί κάθε μια στις δικές της σπασμωδικές αντιδράσεις. Και όχι, η σύγχρονη γυναίκα δεν γνώρισε προσωπικά την αντρική καταπίεση ούτε απαλλάσεται εξαιτίας της για κάθε "κακό" που κάνει. Με αυτές τις ιδέες όμως γαλουχηθήκαμε όλοι μας, άντρες / γυναίκες, και είναι δύσκολο να αποτινάξουμε το βάρος τους απλά και μόνο με την γένησή μας. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνει καθένας μας προσωπικά, εφ'όσον το επιθυμεί ο ίδιος και δεν του το επιβάλει κανείς, για να φανούν πραγματικά αποτελέσματα.


Η γυναικεία μου φύση και ειρωνεία νίκησαν τελικά. Την επόμενη φορά όμως που ο σύντροφός μου θα ξεχάσει να μου δώσει μια "αγκαλιά" θα το σκεφτώ δυο φορές πριν τον κατηγορήσω για αυτό, έστω κι αν είναι να το κάνω με τον δικό μου χαριτωμένο τρόπο.

Bad timing

Όλα ξεκίνησαν περίπλοκα. Όπως πάντα. Ένα καλό νέο. Μετά μπήκαν στη μέση οι συνθήκες. Ένα υποχρεωτικό ταξίδι. Η λύση. Πολύ τρέξιμο. Στιγμές τρέλας. Κούραση. Fiestas. Η επιστροφή. Και κάπου εκεί ανάμεσα, η βλακεία.

Πώς τα καταφέρνω να μπλέκω πάντα έτσι?! Τα χαρτιά μου ήθελα να ετοιμάσω απλά. Γιατί έπρεπε να είμαι τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος? Μάλλον κάποιο σκανταλιάρικο ξωτικό με διάλεξε για παιχνίδι του. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Το θέμα είναι, τι κάνω τώρα? Της το λέω ή όχι? Και πώς? Είναι δικό μου θέμα ή δεν έχω κανένα δικαίωμα να ανακατευτώ?

Αύριο το βράδυ γυρνάει. Πώς θα την αντικρίσω όταν με ρωτήσει πώς τα πέρασα με τον καλό της?

I am back ;)

Μακάρι όλα τα Χριστούγεννα, οι γιορτές, οι νέες χρονιές να έρχονται, να περνάνε και να συνεχίζονται σαν αυτή. Με πολλά χαμόγελα, αγκαλιές, ταξίδια, περιπέτειες, εικόνες, μουσικές και γνωριμίες. Μακάρι να μην χάσω ούτε στιγμή την αίσθηση τελειότητας που μου έχει αφήσει, αλλά να μου μείνει μια στάλα μυαλό για να συνεχίσω το χτίσιμό μου.

Μ'έχουν αγκαλιάσει παιχνιδιάρικα κύματα και με ταξιδεύουν μακριά. Ελάτε να φύγουμε όλοι μαζί για την χώρα που το χαμόγελο ποτέ δεν παγώνει!