Στιγμές

Ζήλεψα. Για μια στιγμή ζήλεψα. Όχι με φθόνο. Ούτε με διάρκεια. Για μια στιγμή. Όσο κράτησε ο ήχος από τα φιλιά του. Μέχρι να πάνε πέρα από τα σκαλιά. Μέχρι να ακουστούν τα τακούνια ενός άλλου ζευγαριού. Ή να νιώσω το βλέμμα εκείνου του μελαχροινού. Δεν θυμάμαι καλά. Η σκέψη μου ήχησε πιο δυνατά από τα φιλιά. Τα πήγε πιο πέρα από τα σκαλιά. Σε μια προσπάθεια να διώξει τον εαυτό της.

Ο Bucay μιλάει για ελευθερία, για την ελευθερία της επιλογής. Ελεύθερα επέλεξα λοιπόν να ζηλέψω. Ελεύθερα επέλεξα να κάνω αυτόν τον συνειρμό. Είχα κι άλλες επιλογές. Πάνω από δύο. Είχα πολλές επιλογές. Να ακούσω τα φιλιά και να κάνω τον ίδιο συνειρμό ή άλλον ή ακόμα και κανέναν. Να ακούσω τα φιλιά και, με συνειρμό ή χωρίς, να ζηλέψω, να μη ζηλέψω ή να μη νιώσω τίποτα απολύτως. Μπορούσα ακόμα να μην ακούσω τα φιλιά. Να τα αφήσω να περάσουν σαν να μη υπήρξαν ποτέ στον κόσμο μου. Να αφεθώ στο χάιδεμα της κιθάρας και των ξενύχτηδων τζιτζικιών. Είχα τόσες επιλογές κι ελεύθερα βύθισα το χέρι μου στο πιθάρι του παρελθόντος να ξεθάψω αυτήν την θύμηση.

Δεν θυμάμαι για πόσο κράτησε αυτή η στιγμή. Μα το θυμάμαι καλά. Ζήλεψα. Άκουσα τα φιλιά του στο χέρι της. Τρυφερά. Ανεπιτήδευτα. Άκουσα τα χαμόγελα που έκρυβαν τα χείλη του. Τα χαμόγελα που έκρυβε η ψυχή της. Αυτά τα φιλιά (μου) ακούστηκαν σαν τα χείλη σου στο δέρμα μου. Και ζήλεψα... Για μια στιγμή...

μονάδα μέτρησης

Ύπαρξη και ανυπαρξία.

Ένα "κλικ" μακριά...

ausencia

amor di mundo

amor da vida

amor di país

amor da liberdade

amor di sonhar

Ai solidao to'me sima sol sozim na ceu

*Άι, νιώθω μοναξιά όπως ο ήλιος μονάχος του εκεί ψηλά

λεύκωμα

Η αγάπη είναι σαν την αμπάριζα που παίζαμε παιδιά.
Κάθε που τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και κυνηγάς πρέπει να γυρνάς πίσω και να αγγίζεις την αμπάριζα. Μονάχα έτσι "παίρνεις φωτιά" και συνεχίζεις τα χαμόγελα.

η Σικελία και οι γλώσσες

Σουφρώνω τα χείλη, απαλύνω τα δάχτυλα και σε φλερτάρω στα γαλλικά
Ανασηκώνω το πηγούνι, σε κοιτάζω λοξά και σε απαξιώνω με το βρετανικό μου ύφος
Το σώμα στητό, το βλέμμα αγέρωχο κι η ισπανική προφορά σού δηλώνει την ελευθερία μου
Γυρμένη στον καναπέ, στο αριστερό χέρι κρασί και φιλοσοφώ μαζί σου σαν κλασσική Ελληνίδα

Μα την μία και μοναδική γλώσσα στην οποία πρέπει να με νιώσεις δεν την καταλαβαίνεις

Από αριστερά αγάπη μου

και να προσέχεις

Όπου αγαπάς πονάει πιο πολύ

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

.                                                            .

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι.
Από επιλογή.

.                                                            .

μεταμεσονύκτιος μηδενισμός

Όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαμόγελα, εμπειρίες. Γίνονται αληθινά μόνο όταν* βρουν "ακροατή". Καμιά λέξη και κανένα συναίσθημα δεν έχει νόημα αν είμαστε οι μόνοι που τα αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν τον ήχο. Αν δεν είναι κάποιος παρών να νιώσει τις δονήσεις του δεν γίνεται αντιληπτός. Δεν ακούγεται ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ.




*τα έχουμε ξαναπεί αυτά: όταν - χρονικοϋποθετικός σύνδεσμος (ὂτε + ἄν)


.

sentimientos músicos

Ακούς..;
Ή μήπως φωνάζω και γίνομαι ηχορύπανση;

Να στο πω διαφορετικά...

Taksim Trio - Gözüm

Σιωπές

Τίποτα δεν χωράει σε λέξεις

Ούτε μια τόση δα σκέψη

Ούτε ένα συναίσθημα

Τα πάντα αισθήσεις και βλέμματα

σκεπτική (α)συμφωνία

Κάθε που με σκέφτεσαι, αναριγούν οι πόροι μου.
Σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο να χαϊδεύει την ψυχή μου.
Νεοβάφτιστο δοξάρι στις νότες μου.
Αγουροξυπνημένες αισθήσεις.

Με λόγια με αγκάλιαζες. Με λόγια,
συντροφεύεις την σιωπή σου.

Κάθε που σε σκέφτομαι, στήνει χορό το είδωλό σου.
Μυρίζει ο άνεμος φωτιά, καψιά από αγάπη.
Πυροβολούν τα χρώματα μαύρες φωτογραφίες.
Ανοίγω τις σελίδες σου, θωρώ τα δάχτυλά μου.

Αλάργεψες τα βήματα. Αλάργεψες,
πήγες σε ξένο τόπο.

"Μην παίζεις με τα χώματα"

- Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις; Φόνισσα;
- Όχι, μαμά, ξένη.

Με αυτές τις λέξεις εισέβαλε στο κεφάλι μου.

Ξένη...
Αντισταθμίζω... Ξένη... Πολίτης του κόσμου...

Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας;

Έπαιξα με τα χώματα ως παιδί... Και ως ενήλικας... Σκαρφάλωσα δέντρα... Κυνήγησα πουλιά... Κυνήγησα όνειρα...
Την αθωότητά μου την ονόμασαν αφέλεια... Μου 'παν να υψώσω τείχη στην εμπιστοσύνη μου...
Την πανοπλία μου την καταδικάζουν... Κανείς δεν συμπαθεί όποιον κατεβαίνει έτοιμος για πόλεμο...
Κυλίστηκα στα χώματα... Στο στεγνό γρασίδι του τόπου μου, μπλεγμένο με γαϊδουράγκαθα... Έτρεξα πίσω από πολύχρωμες πεταλούδες, που μου άφησαν ενθύμια σε κούτελο και γόνατα...
Εξερεύνησα τις πατρίδες μου και τον τρόπο που τις κοιτούν τα μάτια μου...
Για να συνεχίσω να ψάχνω την απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχω...

Μόνο για τέτοιες παραστάσεις λυπάμαι που δεν γυρνάω στην Ελλάδα. Μοιάζει φτωχή καμιά φορά η τέχνη αν δεν μιλάει την "γλώσσα" μου.

"Μέσα στ' όνομά σου... κουλουριάζουμαι και ζεσταίνουμαι όταν κρυώνω."

Γ.Ρ.

Κάστρα απόρθητα

Ήταν ένα αγόρι. Και κρατούσε τον ήλιο στα χέρια του. Μα το κορίτσι φορούσε γυαλιά. Γράφανε στίχους στα σοκάκια του μυαλού τους. Ονειρεύονταν την μέρα που θα γίνουν κορδέλα τα λόγια τους και σε σφιχτή αγκαλιά θα ξεκινήσει για νέο ταξίδι.

Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε. Το κορίτσι δεν έβαλε ξανά γυαλιά. Άρχισαν να γράφουν σε ξένους τοίχους. Να φωτίζει η αύρα τους άλλα σοκάκια.

Μια μέρα το αγόρι και το κορίτσι συναντήθηκαν. Τυχαία. Ακριβώς όπως το είχαν ονειρευτεί. Σκηνή από την αγαπημένη τους noir ταινία. Λέξεις δεν βγήκαν από το στόμα τους. Μα το χαμόγελο ζέστανε την καρδιά τους βαθιά.

(further reading)

Αρπαγή

Με κλέψανε.
Όρμηξαν μέσα την ώρα που κοιμόμουνα.
Άρπαξαν βίαια όνειρα και ξεγνοιασιά.
Κι απόμεινα να κάνω καταμέτρηση απωλειών.

Ευρυδίκη

Ένιωσα το βάρος της ελαφρότητας.
Τα πόδια μου δυσκίνητα. Ένα αόρατο χέρι να μου σπρώχνει την πλάτη.

Εκεί που λείπει η θύμιση, μεγαλώνει η θλίψη.

once upon a time...

Ήταν ένα κορίτσι. Ήταν ένα αγόρι.
Και κυλούσαν οι μέρες...

Ήταν ένα αγόρι. Ήταν ένα κορίτσι.
Και το ραδιόφωνο έπαιζε στο βάθος...

Μια φορά κι έναν καιρό...
Ήταν ένα κορίτσι...
Ήταν ένα αγόρι...

φωνές και έρωτες

Στα 16 μου ερωτευόμουν με την φωνή του Στόκα. Λίγο αργότερα με του Αλκίνοου.
Όλο με φωνές ερωτευόμουνα. Με φωνές και με ψυχές.

Κι όσο "ο ουρανός ανάβει τα φώτα" θα μένουν χαραγμένα μέσα μου τα χαμόγελα κι η γλύκα.

Πάμε μαέστρο να φωτίσουμε λίγο τα μέσα μας
hombre sin amor no soy yo
εσύ γεννάς τη θάλασσα

o fishy where art thou

...

Μνήμη χρυσόψαρου...
Για να σε συγχωρώ...
Για να ξεχνάω τον εαυτό μου...