αναμνήσεις

Θυμάμαι τότε που έγραφα. Τότε που έγραφα για να κατευνάσω τους δαίμονες. Αν και δεν είμαι σίγουρη αν οι δαίμονες ήταν πολλοί ή μονάχα ένας. Αναδρομικά, με τα μάτια του σήμερα, ο δαίμονας πάντα ήμουν εγώ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η παρουσία ή η απουσία των δαιμόνων. Θυμάμαι οι επισκέψεις τους τότε ήταν συχνές. Με έβρισκαν παντού. Στο λεωφορείο για το σπίτι, στο αεροπλάνο για να σε συναντήσω, σε ένα εορταστικό και άκρως χλευαστικό απέναντί μου Calpe, σε στιγμές χαρμόσυνες, εκνευριστικές ή απόλυτης θλίψης. Και ξέβραζα σκέψεις σε ό,τι ήταν εύκαιρο. Στο πίσω μέρος του εισιτηρίου, σε ατελείωτα μηνύματα στον εαυτό μου με το παντοδύναμο Nokia, στην εσωτερική πλευρά της τσιγγάνικής μου φούστας, κι ας ήτανε ανδαλουσιανή. Με άρπαζε το κύμα με τα αχόρταγα ρεύματα του Ειρηνικού και με κρατούσε αιχμάλωτη μέχρι να γίνω αφρός. Τι πιο λυτρωτικό;

Τώρα είμαι προετοιμασμένη. Έχω ένα σημειωματάριο πάντα μαζί μου. Έχω και ραντεβού κάθε δυο βδομάδες με ανθρώπους πρόθυμους να ακούσουν τα παραληρήματά μου. Κάνουμε μέχρι και ασκήσεις προθέρμανσης, για να επικαλεστούμε την έμπνευση. Λες και η έμπνευση εμφανίζεται κατά τη δική μας βούληση! Ίσως γι'αυτό. Ίσως γι'αυτό δε με επισκέπτονται πια. Όχι γιατί τους καταπολέμησα ούτε γιατί κατάφερα να συμβιβαστώ με τον εαυτό μου. Απλά γιατί είμαι οργανωμένη. Τους οριοθέτησα και τώρα απαξιούν. Τους αναζητώ μα μου κρύβονται. Τους διαισθάνομαι κάποιες φορές, σα να βλέπω τη σκιά τους σχεδόν. Μα το αποφάσισαν από καιρό νομίζω, δεν είμαι πλέον άξια του χρόνου τους. «Τι θέλεις κοριτσάκι; Μη μας απασχολείς! Δε βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι διατεθιμένοι να υπακούσουν στις ορέξεις μας; Ασχολήσου με τις ασκήσεις προθέρμανσης εσύ. Εμείς εν τω μεταξύ θα κάνουμε παρέα σε όσους ανασαίνουν τα θέλω μας.»

Στιγμές

Ζήλεψα. Για μια στιγμή ζήλεψα. Όχι με φθόνο. Ούτε με διάρκεια. Για μια στιγμή. Όσο κράτησε ο ήχος από τα φιλιά του. Μέχρι να πάνε πέρα από τα σκαλιά. Μέχρι να ακουστούν τα τακούνια ενός άλλου ζευγαριού. Ή να νιώσω το βλέμμα εκείνου του μελαχροινού. Δεν θυμάμαι καλά. Η σκέψη μου ήχησε πιο δυνατά από τα φιλιά. Τα πήγε πιο πέρα από τα σκαλιά. Σε μια προσπάθεια να διώξει τον εαυτό της.

Ο Bucay μιλάει για ελευθερία, για την ελευθερία της επιλογής. Ελεύθερα επέλεξα λοιπόν να ζηλέψω. Ελεύθερα επέλεξα να κάνω αυτόν τον συνειρμό. Είχα κι άλλες επιλογές. Πάνω από δύο. Είχα πολλές επιλογές. Να ακούσω τα φιλιά και να κάνω τον ίδιο συνειρμό ή άλλον ή ακόμα και κανέναν. Να ακούσω τα φιλιά και, με συνειρμό ή χωρίς, να ζηλέψω, να μη ζηλέψω ή να μη νιώσω τίποτα απολύτως. Μπορούσα ακόμα να μην ακούσω τα φιλιά. Να τα αφήσω να περάσουν σαν να μη υπήρξαν ποτέ στον κόσμο μου. Να αφεθώ στο χάιδεμα της κιθάρας και των ξενύχτηδων τζιτζικιών. Είχα τόσες επιλογές κι ελεύθερα βύθισα το χέρι μου στο πιθάρι του παρελθόντος να ξεθάψω αυτήν την θύμηση.

Δεν θυμάμαι για πόσο κράτησε αυτή η στιγμή. Μα το θυμάμαι καλά. Ζήλεψα. Άκουσα τα φιλιά του στο χέρι της. Τρυφερά. Ανεπιτήδευτα. Άκουσα τα χαμόγελα που έκρυβαν τα χείλη του. Τα χαμόγελα που έκρυβε η ψυχή της. Αυτά τα φιλιά (μου) ακούστηκαν σαν τα χείλη σου στο δέρμα μου. Και ζήλεψα... Για μια στιγμή...

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

Fw: σκέψεις

Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τρέχει το μυαλό μου. Δεν σταματάει σε κανέναν σταθμό. Και είναι τέτοια η ταχύτητα που δεν βλέπω καν το τοπίο. Συνήθως με πιάνει αυτό όταν ενθουσιάζομαι. Όταν κάνω σχέδια. Όταν μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι να έρθει αυτός που περιμένω. Τότε βουίζουν τα αυτιά μου και γεμίζει ο χώρος χρώματα. Τώρα έχω αυτήν την ταχυκαρδία αλλά το κορμί μου δεν ακολουθεί. Παραμένει οκνηρό. Κάνω ασκήσεις να το κουράσω, να πέσει σε γλυκό ύπνο μόλις βουλιάξω στο κρεβάτι, αλλά τίποτα. Είναι σαν να βαριέται ακόμα και να κοιμηθεί. Ή σαν κάποιος να του υποσχέθηκε πως αν παραμείνει ξύπνιο κάτι πολύ καλό θα γίνει. Ή απλά θα γίνει κάτι. Γιατί τελευταία κάθε μου πράξη μοιάζει με απραξία. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.

Το βλέπω το ερωτηματικό που σχηματίζεται στο μυαλό σου. Τι θέλει τώρα να μου πει; Πού θέλει να φτάσει; Μα σημασία εδώ δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Είναι μια σιωπή με λόγια που μοιράζομαι μαζί σου. Αν βρεις καλύτερη περιγραφή πέστην μου κι εμένα.

Το ταξίδι στην Ολανδία ήταν όμορφο. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα με το Άμστερνταμ και το Ρότερνταμ το είδα ελάχιστα. Μάλλον φταίει που δεν το ένιωσα σαν ταξίδι. Δεν είμαι έτοιμη για να κάνω ταξίδια. Δεν έχω αυτήν την ακόρεστη πείνα, τα ορθάνοιχτα μάτια όλο χαμόγελο. Αυτό το "ταξίδι" λοιπόν ήταν περισσότερο μια συνάντηση με την C. Πολλές συζητήσεις, πολλές χαλαρές και φιλοσοφικές στιγμές. Σαν βόλτα στην καινούργια μας πόλη. Παλιά λέγαμε πως θέλουμε να συγκατοικήσουμε κάποια στιγμή στο Παρίσι. Το λέγαμε και το πιστεύαμε. Μια μέρα θα συγκατοικούσαμε στο Παρίσι... Τώρα είναι εκεί, θα είναι εκεί μέχρι τον Ιούνιο. Κάποια στιγμή μάλλον θα την επισκεφτώ. Αλλά δεν έχει έρθει η στιγμή της συγκατοίκησης ακόμα. Ίσως και να μείνει ένα όνειρο. Μου αρέσουν τα όνειρα με τους φίλους μου...

Μα ήθελα να σου πω για την Ολανδία και τους Ολανδούς. Αυτούς που ήξερα κι αυτούς που γνώρισα εκεί. Όλοι τους κουβαλάνε λίγο τρέλα και μποέμικο στυλ ζωής. Η νέα φουρνιά ήταν αναμενόμενο εξάλλου καθώς οι περισσότεροι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά. Ή μπορεί και όλοι. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του ταξιδιού. Η νοοτροπία αυτών των ανθρώπων. Η χαλαρότητα. Η ξεγνοιασιά. Μα μια ορθότητα στην κοινωνία τους. Είδα πολλές σωστές βάσεις και πολιτισμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η πραγματικότητά τους. Μόνο από εμπειρίες φίλων Ολανδών. Τους είδα και δίπλα δίπλα με τρεις Γερμανούς (την C, το αγόρι της τον K και τον D τον σύντροφο της κοπέλας που μας φιλοξένησε). Είδα ομοιότητες και διαφορές. Έχει αρχίσει να αλλάζει η θεωρία μου για αυτούς τους λαούς. Τους ένιωθα πιο απόμακρους πιο παλια. Δεν έβρισκα κοινά σημεία. Μάλλον σκεφτόμουν ακόμα πολύ ως Ελληνίδα. [Περίεργο... Δεν ξέρω αν με θεωρώ Ελληνίδα... Αν με θεώρησα ποτέ... Μα άλλο θέμα αυτό...] Σε σύγκριση με την Ελλαδα ή τους Έλληνες δεν βρήκα πού συγκλίνουμε. Βρήκα όμως πολλά στοιχεία που θαυμάζω προσωπικά. Στοιχεία που μου ταιριάζουν. Είναι κάποιες λεπτομέρειες -που είναι πολύ μεγαλύτερες από λεπτομέρειες- που με κάνουν να νιώθω "σπίτι" μου. Κι όσο κι αν με εκπλήσσει τόσο αληθινό νιώθει...

Μου αρέσει να γράφω... Μου αρέσει να σου γράφω...
Μην περιμένεις πάντα να βγάζουν νόημα όσα λέω... Είναι αφιλτράριστα...

Σικελία

Εν τη σιωπή ο λόγος

Μου αρέσουν οι συζητήσεις με τον εαυτό μου. Μπορούν να κρατήσουν ώρες. Έχουν χαμόγελα, διαφωνίες, βαθιά σκέψη. Μου θυμίζουν όταν ήμουν μικρή. Μοναχοπαίδι γαρ. Ατέλειωτες στιγμές παραγωγικού παιχνιδιού. Ευτυχισμένες στιγμές. Όλοι οι ρόλοι ερμηνευμένοι από το ίδιο πρόσωπο. Όλα τα λογια απαγγελμένα σιωπηλά. Για το ακροατήριο του μυαλού μου. Μυστικοπαθής από πάντα. Ίσως να άρχισαν να διαφαινονται από τότε τα ιδιότροπα του χαρακτήρα μου. Ίσως κάπου εκεί να μπορούσε κάνεις να μαντέψει το διχασμένο τής προσωπικότητάς μου. Τις διπλές απόψεις, τις αντιδιαμετρικές αντιλήψεις. Υπερασπιστής και αντίδικος μαζί. Κι ύστερα σιωπή. Μου μιλάς. Σε κοιτάζω. Όλες οι απαντήσεις κλειδωμένες στο κεφάλι μου. Τα χείλη ακίνητα. Δεν απαξιώ. Δεν είμαι υπεράνω. Δεν αδιαφορώ. Αφού σου ανέπτυξα εξάλλου την θεωρία μου. Δεν την άκουσες; Μάλλον θα έπρεπε να μάθεις να με διαβάζεις καλύτερα.

Silly quiz, introduce me myself

Ε: Αν ήσουν ζώο, τί ζώο θα ήσουν;
A: ...... (σκέψη) ......

E: Αν ήσουν φυτό, τί φυτό θα ήσουν;
Α: ...... (προβληματισμός) ......

Ε: Αν ήσουν θέατρο, τί θέατρο θα ήσουν;
A: Αν ήμουν θέατρο, θα ήμουν οπωσδήποτε το Young Vic theatre και οι παραστάσεις του!

Μην ανησυχείς...

Είναι φορές που μου λείπει το κόκκινο ποδήλατό μου. Που μου λείπουν τα χλωμά φώτα στο ποτάμι/πάρκο της Βαλένθιας. Δεν συμβαίνει κάτι. Μα όλα νιώθουν τόσο λάθος. Τότε κατεβάζω τις συνδέσεις. Κατεβάζω τα κινητά. Κατέβαζω κι εμένα ακόμα. Έρχεται το μαύρο μου σύννεφο και σκοτεινιάζει τα πάντα. Τότε ανοίγω την πόρτα και περπατάω. Γυρίζω μόνο όταν ο θόρυβος της πραγματικότητας μπει πάλι στο μυαλό μου. Ή... Όταν με διώξει ο δρόμος.

Οι μεγάλες πλημμύρες...

Φούσκωσε το ποτάμι. Μικρές δροσερές σταγόνες δύτες στα βάθη του. Ξέθαψαν κρυφούς θησαυρούς και κουφάρια. Ένα γυμνό κορμί περιφερόταν στην όχθη του. Κοντοστάθηκε πάνω από δυο ερωτευμένα σαλιγγάρια. Ανάσανε Άνοιξη. Κοίταξε κατάματα το σκοτάδι. Κι άρχισε να λαξεύει στα πετρώματα όνειρα.

Φούσκωσε το ποτάμι. Έγιναν οι λέξεις ζωγραφιές. Μουσικές μπήκαν από τα παράθυρα. Νότες λησμονημένες από τον χρόνο. Να χοροπηδάνε σαν αχτίδες στα χρώματα. Να γαργαλάνε ακροδάχτυλα που αγγίζονται. Ένας περαστικός αποξεχάστηκε. Έμεινε χρόνια να μεταφράζει τις αισθήσεις του. Μα δεν τόλμησε να βουτήξει.

Πλημμύρισε ο τόπος αρώματα, ξεριζωμένα από τα ρεύματα βρύα και σεντούκια που ονειρεύονταν βουνοκορφές...

Κυριακάτικες μουσικές

Κυριακή... Μέρα του ήλιου κατά τους Άγγλους. Η πιο μελαγχολική τής εβδομάδας για μερικούς. Η μέρα που αφιερώνω στην φωτοσύνθεση του μυαλού μου.

Τα πιο μελαγχολικά τραγούδια πάντα μου έφερναν αγαλλίαση στην ψυχή... Τα πιο πονεμένα με έκαναν να θέλω να ερωτευτώ...

Στέρεψα από αλληγορίες... Στέρεψα από λέξεις... Θέλω να αφεθώ... Να αιωρούμαι σε ολόδροσο λιβάδι... Να μου χαϊδεύει ο ήλιος το πρόσωπο...

Και οι μουσικές μου ακολουθούν τον ρυθμό... Με γνωστά και άγνωστα κομμάτια...

To do or not to do?

Πρόσφατα μια μικρή μου φίλη μού αποκάλυψε την τελευταία της φιλοσοφική ανακάλυψη: Όσα περισσότερα πράγματα κάνει κανείς τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχει για να σκέφτεται. 

Από την στιγμή, λοιπόν, που έκανε αυτόν τον συσχετισμό στο μυαλό της, αγχώθηκε. Καταπιάνεται συνέχεια με διάφορα που καταβροχθίζουν τις μέρες της. Τελικά, αποφάσισε να ελαττώσει τις δραστηριότητές της και προχτές μου ανακοίνωσε χαρούμενη πως πέρασε 1 ολόκληρη ώρα δίπλα στο παράθυρό της ακούγοντας μονάχα τα πουλιά. 

Μα είναι η δράση που κρατάει ξύπνιο το μυαλό. Η συναναστροφή με κόσμο -ανόμοιο, αν γίνεται, από εμάς- η τριβή με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα, η επίσκεψη σε μέρη πρωτόγνωρα. 

Παραθέτω εδώ δύο μικρά κάτι από τα "κάνω" μου, που τρέφουν παράλληλα το μυαλό μου και πυροδοτούν μυριάδες σκέψεις. Η προσωπική μου χρυσή τομή. Για να έχω κάτι να σκέφτομαι στην διαδρομή για την δουλειά. 

Home: Μια ταινία που χορταίνει τα μάτια με όμορφη ασχήμια.

Αξίζει επίσης να ξεφυλλίσετε το βιβλίο του Yann Arthus-Bertrand "Earth from Above" με τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

TED: Γιατί μια ομιλία την ημέρα την άγνοια την κάνει πέρα. 

Και απαντώ μόνη μου: To do (!) συλλογιζόμενη.

(mind) travelling

There I was – don't know how many feet above ground – facing the most unexpected sight. Being around 8:30 in the evening I only wished I had not hidden the camera in the backpack, which was carefully stored out of my reach. Over the cottonish clouds, before my astonished and wide-open eyes, laid the most serenely celeste sky. No words exist worthy of this view. Who would have known that I were to witness this breathtaking sky at that time of the day? How were I to have foreseen this generous gift of the nature? And as if this weren't amazing enough, at short distance a small opening was letting me take a peek of the sea. There was not a single thing that could bring a bigger delight to my senses.

Which is this country that bares such beauty? How is it possible to combine autumn weather with this blue brightness? Grey, stressful city filled with flourishing spots, tapped in light. Contradiction at its zenith. Don't you dare speak another negative word about it! Should you not like it pack your things and go! You can always head to cities/countries more of your taste. I am totally fed up with all those who nag and complain about the place they have chosen to live in. And should it be the circumstances that led you there and cannot change a thing about it, I encourage you to change your attitude and mentality and become more appreciative of all the great things that it has. Cause it has so many to offer. But only to those who look for them. Only to those who are able to overcome their narrow-minded way of living and enjoy and benefit from what it has to give.


[Δεν ξέρω γιατί το κείμενο βγήκε στα αγγλικά. Ούτε γιατί η επεξήγηση ακολουθεί σε άλλη γλώσσα. Ίσως ακολουθούν την διαδρομή του ταξιδιού μου. Αν και τότε μάλλον θα έπρεπε να γράφω στα γαλλικά τώρα. Μα οι λέξεις επέλεξαν να τις εκφράσω κατ' αυτόν τον τρόπο. Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ό,τι αυτές αποφασίσουν; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στην ορμή τους;

Δεν είμαι λάτρης της Αγγλίας. Άλλη είναι η χώρα που μου έχει κλέψει την καρδιά. Αλλού ανήκει το μυαλό μου. Μα έχω μάθει όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην αναζητώ το φαγητό της μαμάς μου.]


End of transmission. Hasta que vuelva la inspiración y la conexión rápida.

Ya se hizo noche...

fox vs. hedgehog

Πολλ' οίδ' αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα.

Σήμερα, με το σήμερα να ενέχει το τώρα, την σοφία και τις πληγές του παρελθόντος και τους φόβους και τις ελπίδες του αύριο, ψάχνω να βρω χρόνο σε μια άδεια ημέρα. Περικυκλώνομαι από βιβλία ξεφυλλισμένα μέχρι τη μέση. Η αρχειοθήκη μου ξεχειλίζει από ταινίες και μουσικές που δεν έχουν συστηθεί ακόμα με το vlc και το iTunes. Τα θέλω μου μετατρέπονται σταδιακά σε υποχρεώσεις. Απουσιάζει η σκέψη μου, συμπεριλαμβανομένων των στιγμών που σκέφτομαι.

Αν είχα την επιλογή, δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα με έφεραν ως εδώ. Γιατί όσα μπρος-πίσω κι αν έκανα στον χρόνο, όσες φορές κι αν άλλαζα την ρότα πλεύσης, πάλι εδώ θα κατέληγα. Με το εδώ να περικλείει όσα μέρη έζησα, όλους τους ανθρώπους με τους οποίους με μοιράστηκα, όσα όνειρα κατασκεύασα για να κρατούν τον λήθαργο ενεργό. Γιατί πιστεύω στην προδιάθεση να γίνουμε αυτό που είμαστε και ερωτοτροπώ με την ιδέα της ματαιότητας των πραγμάτων.

Σε μια στιγμή γεμάτη κενότητα προσπαθώ να στριμώξω γνώση, αισθήματα, αισιοδοξία.

Αγνοώ τα όσα γνωρίζει η αλεπού. Πασχίζω να μάθω το ένα που κατέχει ο σκαντζόχοιρος.

Καθάρια πνοή

Δρόσισε λίγο εδώ. Αλάφρυνε και ο βηματισμός. Λευκές νύχτες, λευκοί δρόμοι, λευκές σκέψεις. Έγινε και η μουσική πιο αιθέρια. Φόρεσε σκούφο από την Ισπανία και έπαιξε με τις νιφάδες. Porque el fugitivo ha escapado de su destino.

Η τελευταία μου ανακάλυψη: La memoria από τον Depedro (εις διπλούν γιατί βρήκα το video clip ενδιαφέρον). Δεν "ακούγεται" σαν τον Φοίβο Δεληβοριά;

not working

Να πατήσω το fast forward. Και να περάσουν σε μια στιγμή αυτές οι βασανιστικές σκηνές. Ή να πατήσω το pause. Να τις αντιμετωπίσω λίγο αργότερα. Δεν έχω όρεξη για το μαύρο είδωλο τώρα. Δεν μπορώ να επιλέξω πότε θα δώσω τις μάχες μου και πότε θα κρυφτώ στην σπηλιά μου;

Ανυπόμονη από γεννησιμιού μου. Το λένε κι οι πλανήτες. Δεν αντέχω τα αδιάκοπα μπρος-πίσω. Δεν αντέχω την στασιμότητα όταν το μυαλό μου με ωθεί να τρέξω. Δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά πριν σπάσουν και εκσφεντονιστώ σε άγνωστη πάλι χώρα;

Espera στα ισπανικά σημαίνει αναμονή και esperanza ελπίδα. Μα δεν μου αρέσει να περιμένω πολύ ούτε να ζω μες τις ελπίδες. Quien espera, desespera λέει ένα ρητό, γιατί όποιος περιμένει απελπίζεται. Μα είναι μια άλλη συγγένεια που τονίζει την ειρωνεία. Ξαδερφάκι της υπομονής (paciencia) είναι ο ασθενής (paciente). Φταίω που θεωρώ την αναμονή αποδυναμωτική και δεν την συμπαθώ καθόλου;

Τα σχόλια δικά σας...

Κυριακάτικο ζάπινγκ και το ψάξιμο σταμάτησε στο BBCfour. Δεν το πρόλαβα από την αρχή δυστυχώς. Nana Mouskouri at the BBC. Αυτός είναι ο τίτλος. Μιάμιση ώρα αφιέρωμα με εκτελέσεις στα Ελληνικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά της Νανάς Μούσχουρη, όλες από το αρχείο του καναλιού. 

Δυο-τρία χρόνια πίσω, Χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου στο Παρίσι, θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις με τον πατέρα του. Πρέσβειρα της χώρας μου είχα φέρει την Βαλένθια τα πάνω κάτω για να του προσφέρω ένα CD με ελληνική μουσική. Με έκπληξη διαπίστωσα αργότερα πως είχε ήδη στην κατοχή του αρκετά βιβλία και μουσική, κλασσικά και πιο σύγχρονα. Αυτή ήταν και η κοινή μας γλώσσα, μιας και τα γαλλικά μου τότε περιόριζονταν σε τουριστικές και χιουμοριστικές εκφράσεις.

Στις διαπολιτισμικές μου αναζητήσεις πάντα συναντάω κόσμο με άπειρο σεβασμό για την ελληνική κουλτούρα. Από τα άτομα που λιγότερο το περιμένω ακούω σχόλια θαυμασμού για την Νανά Μούσχουρη, τον Ντέμη Ρούσσο, την Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Γαβρά και πολλούς άλλους. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που μου μιλάνε για την αγάπη τους για τα Μετέωρα, την Σαμοθράκη ή εκθέτουν την γνώμη τους για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Μια φίλη μου Γιαπωνέζα, μουσικός, ανυπομονεί να πάει του χρόνου στην Κρήτη για να εντρυφήσει στην κρητική μουσική και να γνωρίσει τον τόπο που γέννησε τον αγαπημένο μου Νίκο Ξυλούρη. 

Θα αφήσω ατελείωτη την σκέψη μου. Εξάλλου, όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά μαζί μου θα καταλάβουν ούτως ή άλλως την συνέχειά της. 

update: Μόλις 1 ώρα μετά το ανέβασμά του στο blog, το κείμενο εμφανίστηκε στην σελίδα αναζήτησης ενός κατοίκου του Τόκυο για την Nana Mouskouri. Χμ...

Παρακαλώ όπως κρατήσετε απόσταση ασφαλείας!

Σήμερα μεταξύ 1 και 3 μ.μ. ώρα συνειδητοποίησης, 

σημειώθηκαν έντονες σεισμικές δονήσεις 

στο κατά τα άλλα ασταθές 

υπόβαθρο του νοητικού μου φλοιού. 

Αποθαρρύνω πάσας μορφής μαζική υστερία 

και καθησυχάζω τους εγωκεντρικά πανικόβλητους 

πως δεν θα ακολουθήσουν λισμοί και καταποντισμοί. 

Πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός,

το οποίο δεν έγκειται στα πλαίσια φυσικής καταστροφής, 

καθώς εθεάθησαν πυρομανείς σκέψεις στον χώρο του εγκλήματος. 

Η αυτοσχέδια τρομοκρατική ενέργεια εστέφθη με πλήρη αποτυχία. 

Δια τον λόγο αυτό, ο παρών δυσλειτουργικός εγκέφαλος 

θα αυτοκαταστραφεί σε 3.., 2.., 1.. !

turn your radio off!

Εθίστηκα κι εγώ!

Αν και δεν το συνηθίζω αποφάσισα να κάνω λίγη διαφήμιση. Είναι που μετά από άπειρα χρόνια κοιμάμαι πάλι με το "ραδιόφωνο" συντροφιά. Ευτυχώς που το macάκι μου δεν έχει προβλήματα αϋπνίας σαν άλλους φορητούς και δεν "κοιμάται"* ποτέ. Άσε που αυτός ο σταθμός πιάνει καταπληκτικά σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκεσαι ;)

Θυμάμαι πως το ΄96 (;), το ΄97 (;) με έβρισκαν τα ξημερώματα ακούγοντας εκπομπές. Ούτε που ξέρω πώς πήγαινα μετά στο σχολείο. Μυθικές εκείνες οι αντοχές! Τότε ήταν ο Ατλαντίς ο σταθμός μας. Με τα Μωρά στη φωτιά, τα Διάφανα κρίνα, λίγο πιο μετά τους 1550 που ξενίνησαν από την γειτονιά μου, μα κυρίως με τα άπειρα τηλεφωνήματα, τις αφιερώσεις και τις μεταμεσονύχτιες γνωριμίες. Κάπως έτσι γνώρισα και τον Δ. Φίλος από τους λίγους, που μου παραμένει ακόμα πιστός, σουβενίρ από εκείνη την εποχή των παιχνιδιών και της αθωότητας. 

Όχι, όχι, δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Μονάχα αυτή η ανεπαίσθητη εφηβική χαλαρότητα που νιώθω όταν τους ακούω. Μια δοκιμή πιθανότατα θα σας πείσει. Οι μοναδικές παρασπονδίες μου αυτήν την εβδομάδα υπήρξαν σε στιγμές που είχα την ανάγκη να ακούσω τα δικά μου πονεμένα τραγούδια. Χωρίς ροή και συνοχή, μα με ένταση και μια γρατζουνισμένη φωνή να σβήνει στις πιο ψηλές νότες.

* δεν είναι μηχανή του ποπ-κορν ντε! άρα δεν υπερθερμαίνεται και δεν κλείνει χωρίς προειδοποιήση εξαφανίζοντας την όποια δουλειά των τελευταίων ωρών.

Αδρανή δρώμενα

Είναι στιγμές που ένας ακατανίκητος φόβος τρυπώνει στην ψυχή μου. Στην πορεία της ζωής μου ένας άνθρωπος με έμαθε να αναρωτάμαι για κάθε πράγμα το γιατί. Δεν δέχεται πάντα απάντηση αυτό το "γιατί". Κι υπάρχουν φορές που την απάντηση δεν την βρίσκω. Τότε με κυριεύει, με στοιχειώνει και σαν αντίλαλος κραδαίνει το σώμα μου, το άυλο σώμα μου.

Εδώ και καιρό απέφευγα σχεδόν συστηματικά να παρακολουθώ ειδήσεις. Μια αηδία είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα μου. Κορεσμός από επιφανειακά, ψευδαληθή επαναλαμβανόμενα γεγονότα. Κάθε ανάγνωση των ειδησεογραφικών σελίδων, κάθε παρακολούθηση των νέων στην τηλεόραση, επαλήθευση της μη ουσίας. Συχνά απογοητεύτηκα και από τους συγγραφείς του ιστοχώρου. Αναμάσηση των ίδιων ιστοριών τυπωμένες σε άλλο χρώμα. Γραμμένες στην ίδια απλησίαστη γλώσσα* των πολιτικών, διπλοματών και φερόμενων με παιδεία κεφαλαιούχων. Κι εγώ περίμενα πως ίσως από εδώ μέσα ξεκινήσει η επανάσταση.

Δεν αναφέρομαι σε επανάσταση πολιτική. Δεν μιλάω για αγρότες, τους απλούς αγρότες σαν τους πατέρες, τους παππούδες μας που φόρτωναν τόνους καρπούζι με αντάλλαγμα μετά βίας το ημερομίσθιο των εργατών, που θα πλημμυρίσουν σαν άλλοτε τον Θεσσαλικό κάμπο για να διεκδικήσουν ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει. Είναι κινήματα που θέλουν πιο υπεύθυνη παρουσία. Σκεφτόμουν μια επανάσταση ανθρώπινη. Μια επανάσταση του μυαλού κόντρα της αδράνειας, κόντρα της απάθειας, κόντρα της απραξίας του ίδιου του μυαλού. Όπου η ανθρωπιά, η παιδεία, ο σεβασμός προς τους άλλους και τον εαυτό μας ορθώνουν ανάστημα και δεν παραμένουν σκιές.

Στην εποχή της πληροφόρησης είχα και έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις. Όταν όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην παιδεία, όταν υπάρχει ελευθερία λόγου και τύπου, όταν μπορείς να βρεις κάθε είδους πληροφορία μέσω internet, όταν μπορείς να ταξιδέψεις από το ένα άκρο στο άλλο σε λίγες ώρες και να γνωρίσεις διαφορετικές σκέψεις και απόψεις, τότε δεν μπορώ να δεκτώ κάτι λιγότερο του εποικοδομητικού. Αν μη τι άλλο αρνούμαι να δεκτώ την μαζοποίηση, τον μιμιτισμό, την αποχαύνωση. Περιμένω, ελπίζω, απαιτώ να μην εγκαταλείψουμε το σπουδαιότερό μας εργαλείο να σκουριάσει.

Πάντα είχα το κακό ελάττωμα να προσδοκώ πολλά από ό,τι πιο πολύ αγαπώ και πιστεύω. Ίσως για αυτό να απογοητεύομαι καμιά φορά και από τα ελληνικά δρώμενα. Σε σύγκριση με πολλούς από τους ευρωπαίους γείτονές μας, αφού με αυτούς μοιάζουμε πιο πολύ λόγω ιστορίας, χαιρόμουν που ο Έλληνας πολίτης εμφανίζεται με πολιτική συνείδηση. Όχι πολιτικοποιημένος, με την έννοια του χρωματισμού, αλλά αεικίνητος, διεκδικητικός, σκεπτόμενος. Με πονάει πολύ όταν με διαψεύδουν.

Εναντιώνομαι φυσικά στην τάση μερικών για κατακραυγή οποιασδήποτε πράξης με ελληνική σφραγίδα. Δεν είμαστε μουσείο που εκθέτει το χείριστο των πάντων. Εξάλλου λίγο διαφέρουμε από τους υπόλοιπους, μόνο που τα μάτια μας δεν το βλέπουν. Παρόμοιοι άνθρωποι, παρόμοιες συνθήκες, παρόμοιες πορείες στην Ευρώπη των λίγων και των πολλών. Δεν είμαστε κρανίου τόπος όπου τίποτα (θετικό) δεν συμβαίνει. Υπάρχουν άτομα που δραστηριοποιούνται, που προβληματίζονται, που πράττουν. Η γκρίνια και η μιζέρια, άλλωστε, λίγα μπορούν να προσφέρουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι κριτική σκέψη.

Πριν δυο βδομάδες υπέπεσα. Άρχισα πάλι να παρακολουθώ καθημερινά τις ειδήσεις και να ψαχουλεύω ασταμάτητα στον τύπο άλλων χωρών. Βρισκόμενη στην Ισπανία, βέβαια, αλλάζει η πραγματικότητα, η ματιά μου. Μα ο γνωστός αυτός φόβος δεν άργησε να με επισκεφτεί. Φαύλοι κύκλοι από ρετουσαρισμένες ειδήσεις, σπατάλη χρόνου σε γεγονότα κατινίστικης φύσης που δρουν σαν πέπλο ομίχλης στην σκέψη μας κι ένα τεράστιο "γιατί" να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον στο κεφάλι μου. Όταν ξεκίνησα την αποχή μου ήταν επειδή φοβόμουν πως τόση βία, τόσος πόνος κι ανθρώπινος εξευτιλισμός θα με καταντούσαν απαθή, θα έκλεβαν την ανθρωπιά μου και θα έσβηναν την δύναμή μου να σκέφτομαι και να δρω. Τώρα, άλλη μια φορά, κυριεύομαι από τρόμο. Δεν βλέπω το νόημα, το πού οδηγούν οι πράξεις μας. Δεν ξέρω την αξία τους ή αν όσα κάνουμε είναι ένα κόλπο για να γεμίσουμε τον χρόνο μας μέχρι να περάσει κι αυτή η ζωή.

Με λίγα λόγια, ανησυχώ.

* Διίσταμαι στις απόψεις από μόνη μου. Ακόμα δεν αποφάσισα αν πρέπει να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους οι πολλοί, να πάψουν να χρησιμοποιούν φανφαρώδικες εκφράσεις επί ορισμένων θεμάτων οι λίγοι, ή αν πρέπει να κάνουμε ένα βήμα όλοι μας προς την κατεύθυνση που μας αναλογεί και να συναντηθούμε επιτέλους σε κάποιο σημείο (όχι απαραίτητα την μέση).

Ένα παραμύθι χωρίς παραμύθι

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό ένα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα. Ζούσε σε πολλά διαφορετικά σπίτια σαν όλα τα άλλα. Σε πολλές διαφορετικές πόλεις και χωριά, σαν όλα τα άλλα. Σε χώρες όμοιες με όλες τις άλλες. Κι η ιστορία του έμοιαζε λίγο πολύ με όλες τις άλλες.
Είχε μαγουλάκια ζουμπηχτά, δυο κοτσιδάκια στα μαλλιά του, ένα σε κάθε πλάι, κι όποτε ήταν στεναχωρημένο χόρευε. Μικρό αγοροκόριτσο, με τις μακριές φούστες που του έφτιαχνε η μητέρα του, πάλευε και τσακωνόταν πάντοτε με τα αγόρια από τις μεγαλύτερες τάξεις. Υπερασπιστής του δικαίου, ακόμα και του δικαίου που δεν έχριζε υπεράσπισης, δεν φοβήθηκε ποτέ να φωνάξει την γνώμη του.
Αδελφάκια δεν του έκαναν οι γονείς του. Ένα που είχε κάποτε έφυγε πριν προλάβει να το γνωρίσει. Έμαθε να παίζει μόνο του. Του άρεσε. Να τρέχει στα χωράφια, να χώνεται στα βιβλία του, να ταξιδεύει με τις δικές του ιστορίες. Φιλίες δεν έκανε εύκολα. Δεν είχε μάθει. Κάθε που έκανε ένα φίλο έπρεπε να φύγει κι όταν μετά από καιρό γύριζε όλα είχαν αλλάξει. Μα ακόμα κι όταν ήταν μόνο του, δεν κατάφερε να νιώσει μόνο.
Αντιρρησίας συνείδησης εκ γενετής, πεισματάρικο κι ισχυρογνώμον ήθελε πάντοτε να του φέρονται σαν όμοιο. Δεν του αρνήθηκαν ποτέ τίποτα. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα που θα μπορούσαν να του αρνηθούν. Είχε το δικαίωμα της κρίσης κι έτσι δεν του έμειναν απωθημένα. Έμαθε να συζητάει, να διαπραγματεύεται και να χρησιμοποιεί το κεφάλι του. Έμαθε να κάνει τα λάθη του, να παλεύει και να τα διορθώνει. Κι ας χρειαζόταν πολλές προσπάθειες για μερικά.
Δεν πίστεψε ποτέ στον ΆηΒασίλη με τα δώρα. Ήξερε ακριβώς πού τα έκρυβαν οι γονείς του και πότε τα αγόραζαν. Και πάντα περίμενε με την ίδια αγωνία να τα ανοίξει και να δει τα χαμόγελά τους. Δεν πίστεψε ούτε στην νεράιδα που έπαιρνε τα δόντια των παιδιών για να κάνει πραγματικότητα τις ευχές τους. Μα δεν άφησε ούτε ένα δόντι που να μην το πέταξε στα κεραμύδια. Αργότερα, δεν πίστεψε στον γαλάζιο πρίγκιπα που θα έρθει καβάλα στο καμαρωτό του άλογο για να το σώσει. Δεν υπήρξαν ποτέ κακές μάγισσες και μητριές στην δική του ιστορία. Εξάλλου, δεν συμφωνούσε ιδιαίτερα με την συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια.
Μεγαλώνοντας θέλησε να κάνει κάτι όμορφο με όσα είχε μάθει. Είχε πολλή αγάπη μέσα του κι ήθελε να την μοιράσει. Έψαξε να βρει το δρόμο του και νομίζω ακόμα ψάχνει. Μάλλον του αρέσει να ψάχνει, να χάνεται και να ανακαλύπτει. Μα πιο πολύ από όλα του αρέσει να μοιράζεται. Γι'αυτό καμιά φορά, όταν μένει μόνο με τις σκέψεις του, στεναχωριέται που δεν πίστεψε στον γαλάζιο πρίγκιπα. Αυτός θα ερχόταν παρά τα όσα λάθη και δεν θα υπήρχε δράκος που να μην μπορεί να σκοτώσει.

Hate to be right!

Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα. Δεν μου αρέσει να τα συναντάω, πόσο μάλλον να τα ζω. Κι όμως έγινα πολλές φορές παράγοντας σε στατιστική ανάλυση. Κοκκορεύτηκα για τον ελληνικό πολιτισμό -αυτόν που χρειάζεται αναστήλωση-, έγινα pesada (κουραστική) κάποιες φορές με τον πλούτο του λεξιλογίου μας, παρά λίγο να μην κερδίσω μια φίλη γιατί την κοίταξα σαν εκπρόσωπο της εθνικότητάς της, ήμουν ο δεύτερος τροχός μιας σχέσης που ξεκίνησε στην εφηβεία και ξαφνικά μας τελείωσε ακριβώς κατά τον τρόπο που λένε οι στατιστικές. Τόσες μικρές πράξεις που αντιφάσκουν με τα πιστεύω μου.
Λίγο πριν μπω στον σταθμό σήμερα σταμάτησα να χαζολογήσω στους πλανόδιους μικροπωλητές. Εκεί τις είδα, τρεις τσιγγάνες. Δεν μου άρεσε ο αέρας τους. Μαζεύτηκα. Με κατηγόρησα που σκέφτηκα αμέσως έτσι για αυτές. Έφυγα να προλάβω το τραίνο. Εκεί τις ξανασυνάντησα. Τις ένιωσα. Πίσω μου. Να ψαχουλεύουν τον σάκο μου. Ήξερα ότι θα έβρισκαν μόνο το καπέλο και τα βιβλία μου. Είχα ήδη προνοήσει από το σπίτι.Δεν είπα τίποτα. Δεν φώναξα. Δεν τις κατηγόρησα. Μόνο τις συνόδεψα με το βλέμμα μου να ξεμακραίνουν. Για την άδικη σκέψη μου πριν. Γιατί τις λυπήθηκα. Έγιναν μέρος από το στερεότυπο.