Μικρά καθημερινά δράματα

Πιάνεις ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου και χώνεσαι σε μια γωνιά για να εμφανιστείς μετά από λίγες ώρες με το χαμόγελο της ικανοποίησης και του στοχασμού. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική στην διαπασών και χορεύεις ξέφρενα αυλακώνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά του διαμερίσματός σου σαν να ήσουν πάλι 16 χρονών. Κι ενώ αυτά τα απολαμβάνεις απόλυτα στην μοναδικότητα της μοναξιάς σου, μια ταινία, σε όποια τεραστίων διαστάσεων τηλεόραση και να την δεις, σε όποια καταπληκτική αίθουσα κινηματογράφου, αν δεν έχεις την κατάλληλη παρέα να την αναλύσεις και να την σχολιάσεις στο τέλος, είναι σχεδόν σαν να μην την είδες καθόλου. Ω θεέ της έβδομης τέχνης! γιατί με βασανίζεις τόσο;

Από αριστερά αγάπη μου

και να προσέχεις

Όπου αγαπάς πονάει πιο πολύ

jueves, quinta, jeudi

Η Πέμπτη ήταν πάντα η αγαπημένη μου μέρα.
Συγκυριακό το ό,τι γεννήθηκα Πέμπτη.
Δεν θύμαμαι, Πέμπτη σε γνώρισα;
Ή μήπως μια Πέμπτη γνώρισα εμένα..;

isn't that funny?

Τα "λάθη" που κάνουν οι άλλοι και θεωρώ ασυγχώρητα, πάνω σου δείχνουν χαριτωμένα.

sin raizes

Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;

The brain is wider than the sky,

For, put them side by side,

The one the other will include

With ease, and you beside.

The brain is deeper than the sea,

For, hold them, blue to blue,

The one the other will absorb,

As sponges, buckets do.

E.D.

Τα σχόλια δικά σας...

Κυριακάτικο ζάπινγκ και το ψάξιμο σταμάτησε στο BBCfour. Δεν το πρόλαβα από την αρχή δυστυχώς. Nana Mouskouri at the BBC. Αυτός είναι ο τίτλος. Μιάμιση ώρα αφιέρωμα με εκτελέσεις στα Ελληνικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά της Νανάς Μούσχουρη, όλες από το αρχείο του καναλιού. 

Δυο-τρία χρόνια πίσω, Χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου στο Παρίσι, θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις με τον πατέρα του. Πρέσβειρα της χώρας μου είχα φέρει την Βαλένθια τα πάνω κάτω για να του προσφέρω ένα CD με ελληνική μουσική. Με έκπληξη διαπίστωσα αργότερα πως είχε ήδη στην κατοχή του αρκετά βιβλία και μουσική, κλασσικά και πιο σύγχρονα. Αυτή ήταν και η κοινή μας γλώσσα, μιας και τα γαλλικά μου τότε περιόριζονταν σε τουριστικές και χιουμοριστικές εκφράσεις.

Στις διαπολιτισμικές μου αναζητήσεις πάντα συναντάω κόσμο με άπειρο σεβασμό για την ελληνική κουλτούρα. Από τα άτομα που λιγότερο το περιμένω ακούω σχόλια θαυμασμού για την Νανά Μούσχουρη, τον Ντέμη Ρούσσο, την Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Γαβρά και πολλούς άλλους. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που μου μιλάνε για την αγάπη τους για τα Μετέωρα, την Σαμοθράκη ή εκθέτουν την γνώμη τους για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Μια φίλη μου Γιαπωνέζα, μουσικός, ανυπομονεί να πάει του χρόνου στην Κρήτη για να εντρυφήσει στην κρητική μουσική και να γνωρίσει τον τόπο που γέννησε τον αγαπημένο μου Νίκο Ξυλούρη. 

Θα αφήσω ατελείωτη την σκέψη μου. Εξάλλου, όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά μαζί μου θα καταλάβουν ούτως ή άλλως την συνέχειά της. 

update: Μόλις 1 ώρα μετά το ανέβασμά του στο blog, το κείμενο εμφανίστηκε στην σελίδα αναζήτησης ενός κατοίκου του Τόκυο για την Nana Mouskouri. Χμ...

The quest

Συνωστίζονται σε μικρά και πιο μικρά γραφεία. Σε όλο και πιο αχανείς πόλεις. Τα φώτα στους ουρανοξύστες μοιάζουν λαμπάκια σε χριστουγενιάτικο δέντρο. Μυρίζει γιορτές η πόλη. Μυρίζει γιορτές και αναμονή. Ανοίγουν και κλείνουν πόρτες. Κλείνουν και αφήνουν έξω τους πιο μικρούς. Όσους δεν φτάνουν να διασχίσουν το βαθύ χώρισμα. Μένουν έξω και ανεβαίνουν σε

λεωφορεία. Ανεβαίνουν σε λεωφορεία, κατεβαίνουν από τραίνα, μπαίνουν σε μαγαζιά. Χάνονται σε λαβυρινθοειδείς διαδρόμους, χώνονται σε καλάθια προσφορών, χαζεύουν λαμπυρίζουσες βιτρίνες. Τα προβλήματα ξεχνιούνται, οι σκέψεις εξατμίζονται. Υπάρχει κάτι για όλους. Η αναζήτηση δεν παύει.

Άστρα μη με μαλώνετε...

που πάλι εκρήγνυμαι. Που δεν δέχομαι ο αντρικός καημός να είναι αντρίκιος, παληκαρίσιος, με το κεφάλι ψηλά, αξιοσέβαστος από όλους. Και κάθε πίκρα ειπωμένη από γυναικείο στόμα να είναι μελό, ανάξια συγκίνησης και προσοχής, δραματουργική, χωρίς ψυχή και σθένος.
Όλη η εκτόνωση δική μου!

My reallity show

Πλάνο 1ο
Επίπεδο σκούρο γκρι. Πεζόδρομος. Κτίρια θωλά. Νερωμένα από πινέλο θλιμένου ζωγράφου. Ξεμακραίνουν και πλαταίνει ο δρόμος. Φώτα πράσινα αχνά. Αστυνομικές ιστορίες κρύβονται στις σκιές τους.
Ψιθύρισμα από πηγάδι: Κύκλοι δύναμης.

Πλάνο 3ο
Θρόισμα φύλλων. Αέρας χρωματιστός. Ράγες και βότσαλα. Αργοπορία. Μαύρα σύννεφα πλησιάζουν απειλητικά. Φεγγίτης. Ο ήλιος χαμογελά.

Πλάνο 5ο
Οχλοβοή. Φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Κάρτα περιορισμένων διαδρομών.
Σπουργίτι: Είσαι πρωινός τύπος? Γκρινιάζεις αν δεν είναι καλός ο πρώτος καφές? 'Η ακούς την βλακεία του καθένα χορεύοντας? Θα πάλευες με πειρατές για ένα άγγιγμα? Ή προσπαθείς να φωτίσεις τα μέσα σου με λάμπες φθορίου?
Δέντρο: Θέλω να πάρω ένα ποδήλατο και να κάνω πεντάλ μέχρι να φτάσω στους πράσινους λόφους με τις παπαρούνες. Θα έρθεις μαζί μου? Θα βάλουμε μουσικές στο καλάθι μας και μελωμένα φιλιά.

Πλάνο 23ο
Κύκλος. Μυρμήγκια σε σιδερένια τραπέζια. Τσούγκρισμα ποτηριών. Φιλόξενη χρυσοντυμένη ελιά.
Φωτιά: Χαμογελώ. Για ό,τι κατάφερα, για όσους αγάπησα, για όσους με αγαπούν. Παλεύω. Με ύαινες και με δαίμονες. Τους σκοτώνω με το πείσμα μου.
Αέρας: Αναπνέω μα δεν ζω. Ζηλεύω όσους δεν φοβούνται να ζουν. Με κατάπιε μια άγνοια.

Somnolífico

Τι κάνει την ψυχή σου καθάρια? Είναι η σιωπή ή οι καταρράκτες?

Όσο πιο πολύ αγαπάμε κάποιον τόσο πιο εύκολο είναι να του κρύψουμε την αλήθεια. Όσο πιο πολύ αγαπάμε αυτό που μας χαρίζει τόσο πιο πολύ φοβόμαστε μην το(ν) χάσουμε. Ποτίζουμε το χωράφι μας με απόβλητα και περιμένουμε τα ηλιολούλουδα να ανθίσουν.
Τα ψεμάτα κοστίζουν περισσότερο γιατί καλλιεργούνται με τύψεις.

Vive la révolution!
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να παραδοθείς. Υπάρχουν αγώνες που μόνο ερήπια μπορούν να προσφέρουν.
Γεννήθηκα με τα νύχια αμυνόμενου πούμα.

Όταν η απουσία γεμίζει το κενό, υπήρξες?


the sound of silence

Μπλε αποχρώσεις με πορτοκαλί

- Πειράζει που δεν έχω καθόλου όρεξη να κάνω δουλειά? Δεν βαριέμαι. Δεν είμαι άσχημα. Έχω μια γλυκειά αύρα γύρω μου. Και θέλω να μείνω εδώ. Στις σκέψεις μου. Είναι κακό γιατρέ μου?
- Aura doesn´t pay the bills
- No, it doesn´t
- So...?
- Θέλω να μείνω λίγο έξω από την πραγματικότητα. Με κούρασε
- Πρόσεχε τι θα πάρεις. Μερικά καίνε τον εγκέφαλο...


Πειράζει ρε γμτ!!

Maybe then I'll fade away and not have to face the facts

πράσινες νύχτες

Αν πιάσω το νήμα από την αρχή, σαν τον ιστό της Αριάδνης (τι όμορφο όνομα αληθινά!), σίγουρα θα βρεθώ στην αφετηρία του λαβυρίνθου της σκέψης μου. Σαν αυτές τις ατελείωτες ιστορίες που λέω καμιά φορά. Ξεκινάω εξυμνώντας το ιταλικό παγωτατζίδικο στη γωνία, αναπολώ το καλοκαίρι εκείνο του '99 στην Πάρο με την κολλητή μου και τους Ιταλούς να μας λένε "I like to water you!", θυμάμαι τον απίστευτο τηλεφωνικό καβγά με το αγόρι μου περιμένοντας το λεωφορείο, μετά εκείνο το σκιουράκι σε ένα πάρκο του Λονδίνου που έφαγε καρπούς μέσα από την χούφτα μου και την τυπική Αγγλίδα αγγαζέ με τον ακόμα τυπικότερο άντρα της να κυνηγάει ένα άλλο σκιουράκι με την κλασσική ομπρέλα μπαστούνι τσιρίζοντας "It's a rat! It's a rat!!", όταν απλά ήθελα να καλοπιάσω την Ιταλίδα συγκάτοικο για να μου κάνει μαθήματα ιταλικών. Κάθε σκέψη διχοτομείται, τριχοτομείται και με ταξιδεύει στο μέλλον και στο παρελθόν. Και δεν τα μπορώ τα περίπλοκα σχεδιαγράμματα. Θέλω να τις απλώσω όλες μπροστά μου σαν σεντόνι και να τις απολαύσω! Κάθε λέξη είναι το κλειδί για άλλο δωματιάκι του μυαλού μου. "Απλώσω": πιτσιρικάκι, στο χωριό, στο σαλόνι του σπιτιού με την γιαγιά και όλες τις θειάδες να απλώνουμε χυλοπίττες. Κοιτάω το σημάδι από το κόψιμο στον αριστέρο μου δείχτη που αποδεικνύει ότι ήμουν εκεί. "Σεντόνι": καλοκαιράκι στα Χανιά, στην πίσω αυλή με το καλό σεντόνι της άλλης γιαγιάς να παίζουμε θέατρο σκιών με αντίτιμο εισιτηρίου 4 καραμέλες. Σκέψη, τί να κάνει άραγε ο Γ.? Ήταν ο μόνιμος καλοκαιρινός μου έρωτας για πολλά χρόνια.

Γελάω κάθε φορά με αυτή την παράλογη δομή εξιστόρησής μου. Το βρίσκω χαριτωμένο μάλιστα. Πόσο μετριόφρων είμαι! Σωστά? Το κάνει και ο πατέρας μου αυτό. Όχι το να περιαυτολογεί. Αυτό είναι δικό μου κουσούρι. Να θυμάται χίλιες ιστορίες από την πιο ασήμαντη αφορμή. Δεν είναι που το έχω συνηθίσει. Το αγαπάω. Μήπως όμως θα έπρεπε να ψάξω βαθύτερα? Μήπως υποδηλώνει ένα άτομο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε ένα θέμα? Όσο χαριτωμένος σίφουνας κι αν φαίνομαι όταν με πιάνει η παρλαπίπα μου, είναι έλλειψη αν δεν μπορώ να δομήσω την σκέψη μου. Αλλά δεν είναι τώρα η στιγμή για να ανησυχήσω. Την αυτοκριτική πάντα μπορούμε να την αφήσουμε για αργότερα. Αλλού ήθελα να καταλήξω...

Κάπως έτσι ξεκίνησε προχτές και η τρελή μου αναζήτηση. Δεν θα ψάξω την αρχή της. Δεν θα χαθώ ξανά στα ίδια μονοπάτια με την όπισθεν. Θα το πάρω από εκεί που μου κέρδισε την προσοχή. Από την στιγμή που η βελόνα κέντησε πιο βαθιά στον σκληρό μου. Ήμουν πάλι εδώ. Χαμένη στη μουσική μου. Να προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις μου. Να ζωγραφίζω την ζωή μου. Τα δεδομένα σαν ατίθασα άλογα. Κύματα σμίλευαν το μυαλό μου. Σκοτάδι και χρώματα. Ώσπου εμφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το δω αλλά το είδα. Ένα παραθυράκι κρυμένο σε άγρια βλάστηση. Θέλησα να το γνωρίσω. Να νιώσω το άρωμά του. Να ακούσω την ιστορία του. Το έψαξα. Έψαξα στις φωτογραφίες μου. Σε φωτογραφίες άλλων. Πήρα την κάμερα και βγήκα στους δρόμους. Διέτρεξα όλη την πόλη ώσπου χάθηκα. Έφτασα μέχρι το σπίτι ενός φίλου μου που βλέπει σε μια ερειπωμένη βιοτεχνία. Έχει αυτά τα τεράστια παλιά παράθυρα χτισμένα με κρύα πέτρα. Νομίζα ότι εκεί θα το έβρισκα. Αλλά δεν ήταν ούτε εκεί. Μάλλον έπρεπε να το ψάξω πρώτα μέσα μου.

Είναι αποτυπωμένο στο πεντάγραμμο του DNA μου. Από όταν εμφανίστηκε το βλέπω κάθε μέρα. Ξαποσταίνει πάντα στο ίδιο σημείο. Ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει. Είναι εκεί. Μα δε μπορώ να το αγγίξω. Το αισθάνομαι. Και είναι σαν να έχει χαλάσει το zoom του φακού μου. Όποτε προσπαθώ να εστιάσω κάνει χιονάκια η οθόνη μου. Είμαι σίγουρη πως είναι ξύλινο. Μυρίζω την υγρασία των χρόνων του. Αρχικά νόμιζα πως είναι μαύρο. Μεταλλικό και υποχθόνιο. Σαν να δραπέτευσε από film noir. Έχει ένα βαθύ μπορντω-κόκκινο χρώμα. Μα δεν διακρίνω αν είναι ανοικτό. Δεν βλέπω φως μέσα του. Δεν βλέπω σκοτάδι. Όπως η τηλεόραση πίσω από την μπαλκονόπορτα στην απέναντι πολυκατοικία. Φωτιές που αργοπεθαίνουν, ταξιδιώτες που γυρίζουν σπίτια τους κι εγώ να παλεύω να μάθω το μυστικό. Πρέπει να συμφιλιωθώ με το παράθυρό μου.

Αναρωτιέμαι γιατί παράθυρο. Η πόρτα είναι πιο φιλόξενη. Μήπως πρέπει να κοιτάξω μέσα από το γυαλλί? Μα εγώ είμαι από έξω. Με βάζει σε σκέψεις. Μήπως έχω την απάντηση σε μια ερώτηση που αγνοώ? Είναι που πήγε και καρφώθηκε στην δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου. Άραγε έχει κανείς την ικανότητα να το δει?



Το ταξίδι καμιά φορά είναι πιο όμορφο από τον προορισμό. Δεν είναι κρίμα όταν συμβαίνει αυτό?

WARNING! Your brain is about to explode..!

Σε μια στιγμή έγιναν όλα. Σε μια στιγμή έδωσα το αποχαιρετιστήριο φιλί. Σε μια στιγμή απογειώθηκε και προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Ένα δευτερόλεπτο πέρασε από τον Αύγουστο. Ένα δευτερόλεπτο γεμάτο γνωριμίες, αγωνία, νοσταλγία, τσακωμούς, μεθυσμένες αγκαλιές, ταξίδια, θάλασσα, βροχή, βεγγαλικά, χαμόγελα, φιλίες, μελωδικές εικόνες.

Μια μηδαμινή στιγμή πέρασε και από την τελευταία φορά που πότισα με τις σκέψεις μου αυτόν τον χώρο. Ένα απειροελάχιστο κομμάτι χρόνου, που χώρεσε μέσα του μια θάλασσα από στιγμές. Με τρελά ξενύχτια στην feria de Sevilla, φανταστικές βουτιές στον Guadalquivir, μουσικά festival, αποτυχημένα πάρτυ, δείπνα σε ταράτσες, ιστορικούς καβγάδες μεταξύ συγκατοίκων και θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα.

Και όσο εγώ ζω στην δική μου διάσταση, στην Ελλάδα σχεδιάζουν απρόσμενες τεχνολογικές εξελίξεις (να το δω και να μην το χωράει το δύσπιστο μυαλουδάκι μου), το Παρίσι ετοιμάζεται για δικτατορικά καθεστώτα με τον Λεμουάν στα φόρτε του, το wikipedia μας βάζει στην κορυφή των ρέμπελων σταρχιδιστών, στην Αγγλία οι καθηγητές ανακάλυψαν έναν μοναδικό τρόπο για να σπάσουν τα νεύρα των σπουδαστών (κάνουν απεργία όχι απέχοντας από τα μαθήματα, αλλά αρνούμενοι να καταθέσουν τις βαθμολογίες), στον Κορυδαλλό πλέον οι φυλακισμένοι αντικατέστησαν τον πατροπαράδοτο τρόπο απόδρασης του κουταλιού με τα ενοικιαζόμενα ελικόπτερα και... οι αρσενικές πάπιες είναι το μοναδικό ζώο –εκτός του ανθρώπου- που μπορεί να διαπράξει βιασμό (διατηρώ τις επιφυλάξεις επ'αυτού μέχρι να το διαβάσω κάπου πιο έγκυρα).

Αυτή την περίοδο είμαι πιο χαμένη και πιο προσανατολισμένη από ποτέ. Πιο θλιμμένη και πιο χαρούμενη. Πιο αγχωμένη και πιο σίγουρη πως όλα θα γίνουν ακριβώς όπως μου αξίζει. Δίκοπο μαχαίρι αυτό το «όπως μου αξίζει». Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί από τις πληροφορίες που επεξεργάζεται καθημερινά. Κι όμως ένα κρυφό χαμόγελο με συντροφεύει κάθε στιγμή.

Όταν ο χρόνος με πιέζει... Όταν οι απαντήσεις που περιμένω δεν έρχονται... Βάζω Mina. Δεν έχει καμιά σχέση με την διάθεσή μου. Ένα κομμάτι θλιμμένο, μα δυνατό. Και με έναν τρόπο μαγικό με το άκουσμα της πρώτης νότας η αναζήτηση συνεχίζεται δυναμικά.

on pause

Ένα υποσεινήδητο search πρόβαλε την εικόνα στο μυαλό μου. Την Franka Potente να τρέχει σε διάφορες πραγματικότητες χωρίς να προλαβαίνει ούτε μια φορά. Τον χρόνο να πιέζει. Το μέλλον να σκιαγραφείται και να μην έχεις την δύναμη να το αλλάξεις. Την αγωνία. Τον φόβο. Σε κάθε βλέμμα. Κάθε ανάσα που παίρνει.

Είναι σαν αυτούς τους εφιάλτες. Ξέρεις ότι πρέπει να τρέξεις. Δεν ξέρεις από τι. Το νιώθεις όμως. Είναι πίσω σου. Απειλητικά κοντά. Σε κυνηγάει. Και βάζεις όλη σου την δύναμη. Βλέπεις τα χέρια σου, τα πόδια σου να κουνιούνται. Νιώθεις την προσπάθεια που καταβάλεις. Αλλά παραμένεις εκεί. Δεν έχεις μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό. Και τρέμεις να κοιτάξεις πίσω σου. Είναι εκεί? Σε φτάνει? Θα προλάβεις?

Σαν κινούμενη άμμος. Όσο πιο πολύ προσπαθείς, τόσο πιο πολύ βουλιάζεις. Κοιτάζεις. Δεν υπάρχει κανείς για να σε βοηθήσει. Είσαι μόνη σου.

Χαμένες θάλασσες

Την φοβάμαι την μοναξιά.

Μα πιο πολύ φοβάμαι πού μπορεί να με οδηγήσει αυτός ο φόβος.

Και με παραξενεύει.
Γιατί είχα μάθει να την αγαπάω.

el infierno

Φόβος. Ο χειρότερος σύμβουλος. Σε μεταλλάσει. Διαγάφει κάθε τι όμορφο και ιδεολογικό. Σε μετατρέπει σε ένα λυσσαλέο και εκδικητικό κτήνος. Προδίδεις φίλους, ιδανικά. Προδίδεις τον εαυτό σου. Χάνεις την εντιμότητα, την ανθρωπιά σου. Ξεχνάς τους αγαπημένους σου. Συγκεντρώνεσαι στην επιβίωσή σου. Τυφλώνεσαι. Η πείνα του κατασπαράζει την ψυχή σου. Διψάς για αίμα. Ξεχνάς από πού ξεκίνησες. Ξεχνάς τους αγώνες σου. Ξεπουλιέσαι. Κι αν είσαι τυχερός, θα ριζώσει βαθιά μέσα σου. Δεν θα σε αφήσει ποτέ. Και ποτέ δεν θα αντιληφτείς το τιποτένιο μεγαλείο σου. Μα αν αποφασίσει να σε τιμωρήσει, θα υποφέρεις. Θα σε διδάξει πως η κόλαση δεν βρίσκεται σε κάποια μεταθανάτια διάσταση. Θα νιώσεις τον πόνο σαν σιγανή λάβα να τρώει το μυαλό σου. Και θα συνεχίσεις την ατέρμονη ζωή σου πιο νεκρός από ποτέ.

Διασπαρτα

Ποσο διαρκει ενα λεπτο;


Που κρυφτηκαν σημερα τα αστερια; Μονο ενα ειναι εκει ψηλα. Και διαπερναει καθε μου σκεψη.


Θελω να περασει μια θαλασσα απο πανω μου. Να "ξεπλυνει" την ψυχη μου...


Alma. Η αγαπημενη μου λεξη. Σε καμια αλλη γλωσσα. Μονο στα ισπανικα. Alma. Την προφερω και γαληνευω.


Ξεχασα ολα μου τα cd απο τις Τρυπες στην Ελλαδα...


Το μυαλο μου κενο.
Τι λεει το εγκεφαλογραφημα γιατρε μου; Θα την παλεψω;