λεύκωμα

Η αγάπη είναι σαν την αμπάριζα που παίζαμε παιδιά.
Κάθε που τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και κυνηγάς πρέπει να γυρνάς πίσω και να αγγίζεις την αμπάριζα. Μονάχα έτσι "παίρνεις φωτιά" και συνεχίζεις τα χαμόγελα.

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

- verdades -

Amiga:
Escayola, no escayola...
Siempre resulta incomodo dormir sin un chico a tu lado.

λίγο πριν πάρω τους δρόμους

"The only people for me are the mad ones,
the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, 
desirous of everything at the same time,
the ones who never yawn or say a commonplace thing,
but burn, burn, burn, 
like fabulous yellow Roman candles exploding like spiders across the stars,
and in the middle, you see the blue center-light pop, and everybody goes ahh..."

Jack Kerouac - On the road 

.                                                            .

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι.
Από επιλογή.

.                                                            .

μεταμεσονύκτιος μηδενισμός

Όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαμόγελα, εμπειρίες. Γίνονται αληθινά μόνο όταν* βρουν "ακροατή". Καμιά λέξη και κανένα συναίσθημα δεν έχει νόημα αν είμαστε οι μόνοι που τα αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν τον ήχο. Αν δεν είναι κάποιος παρών να νιώσει τις δονήσεις του δεν γίνεται αντιληπτός. Δεν ακούγεται ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ.




*τα έχουμε ξαναπεί αυτά: όταν - χρονικοϋποθετικός σύνδεσμος (ὂτε + ἄν)


.

verdades ausentes

Η αλήθεια
γεννιέται όταν την νιώσεις πρώτη φορά
πεθαίνει την στιγμή που θα την εκφράσεις.

Είναι ψυχές που ποτέ τους δεν τέμνονται.

Κι αιμορραγούν οι πλανήτες το θέλω τους.

Ευρυδίκη

Ένιωσα το βάρος της ελαφρότητας.
Τα πόδια μου δυσκίνητα. Ένα αόρατο χέρι να μου σπρώχνει την πλάτη.

Εκεί που λείπει η θύμιση, μεγαλώνει η θλίψη.

Just to get the day - and thoughts - started

- You are worse than the white! βρυχήθηκε ο Τζαμαϊκανός στην Νοτιοαφρικάνα.

Και όλα τα βλέμματα στράφηκαν με ρυθμό ντόμινο στο "λευκό" (μάλλον μεσογειακό λαδί θα με έλεγα) κορίτσι.

To do or not to do?

Πρόσφατα μια μικρή μου φίλη μού αποκάλυψε την τελευταία της φιλοσοφική ανακάλυψη: Όσα περισσότερα πράγματα κάνει κανείς τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχει για να σκέφτεται. 

Από την στιγμή, λοιπόν, που έκανε αυτόν τον συσχετισμό στο μυαλό της, αγχώθηκε. Καταπιάνεται συνέχεια με διάφορα που καταβροχθίζουν τις μέρες της. Τελικά, αποφάσισε να ελαττώσει τις δραστηριότητές της και προχτές μου ανακοίνωσε χαρούμενη πως πέρασε 1 ολόκληρη ώρα δίπλα στο παράθυρό της ακούγοντας μονάχα τα πουλιά. 

Μα είναι η δράση που κρατάει ξύπνιο το μυαλό. Η συναναστροφή με κόσμο -ανόμοιο, αν γίνεται, από εμάς- η τριβή με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα, η επίσκεψη σε μέρη πρωτόγνωρα. 

Παραθέτω εδώ δύο μικρά κάτι από τα "κάνω" μου, που τρέφουν παράλληλα το μυαλό μου και πυροδοτούν μυριάδες σκέψεις. Η προσωπική μου χρυσή τομή. Για να έχω κάτι να σκέφτομαι στην διαδρομή για την δουλειά. 

Home: Μια ταινία που χορταίνει τα μάτια με όμορφη ασχήμια.

Αξίζει επίσης να ξεφυλλίσετε το βιβλίο του Yann Arthus-Bertrand "Earth from Above" με τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

TED: Γιατί μια ομιλία την ημέρα την άγνοια την κάνει πέρα. 

Και απαντώ μόνη μου: To do (!) συλλογιζόμενη.

true or myth?

Northrop Frye claims that 'myth is the imitation of actions near or at the conceivable limits of desire', in a space where the human encounters the divine.*

Given that - when in love - we tend to idealize the other and worship him/her as our own private god, should love be considered a myth?

1. Anatomy of Criticism: Four Essays (Princeton, 1957), p. 136

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι

Τα θέλω μας αλλάζουν

Τόσο αμείλικτα

Tόσο εγωιστικά

not working

Να πατήσω το fast forward. Και να περάσουν σε μια στιγμή αυτές οι βασανιστικές σκηνές. Ή να πατήσω το pause. Να τις αντιμετωπίσω λίγο αργότερα. Δεν έχω όρεξη για το μαύρο είδωλο τώρα. Δεν μπορώ να επιλέξω πότε θα δώσω τις μάχες μου και πότε θα κρυφτώ στην σπηλιά μου;

Ανυπόμονη από γεννησιμιού μου. Το λένε κι οι πλανήτες. Δεν αντέχω τα αδιάκοπα μπρος-πίσω. Δεν αντέχω την στασιμότητα όταν το μυαλό μου με ωθεί να τρέξω. Δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά πριν σπάσουν και εκσφεντονιστώ σε άγνωστη πάλι χώρα;

Espera στα ισπανικά σημαίνει αναμονή και esperanza ελπίδα. Μα δεν μου αρέσει να περιμένω πολύ ούτε να ζω μες τις ελπίδες. Quien espera, desespera λέει ένα ρητό, γιατί όποιος περιμένει απελπίζεται. Μα είναι μια άλλη συγγένεια που τονίζει την ειρωνεία. Ξαδερφάκι της υπομονής (paciencia) είναι ο ασθενής (paciente). Φταίω που θεωρώ την αναμονή αποδυναμωτική και δεν την συμπαθώ καθόλου;

Νέα χρονιά, Ίδιος δαίμονας

Τρομάζει πιο πολύ η γνώση από την άγνοια.

Κι είναι συχνά δύσκολο να συνεχίσεις

χωρίς να ψάξεις την έξοδο κινδύνου.

Casas viejas somos todos

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Τα πόδια μας άλλοτε γερά θεμέλια άλλοτε φαγωμένα από τον γέρο χρόνο. Το κορμί μας από πέτρα είτε λάσπη κι άχυρα, σύμφωνα με τους χτίστες που μας έτυχαν και τον διακοσμητή που επιλέξαμε. Τα πρόσωπά μας τοίχοι γεμάτα χαραμάδες και σημάδια από ήλιους, χαμόγελα, πετροπόλεμους και στιγμές βαθύ περισυλλογισμού. Τα μάτια μας φωτεινά ή ομιχλώδη παράθυρα με ίχνη από στάλες βροχής στις γωνίες. Κι η ψυχή μας ζεστή, γαλήνια, βασανισμένη, γεμάτη οίκτο ή οργή ανάλογα με τα άτομα που της κλήρωσαν να ζούνε μέσα.

Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Κι είναι η φλίδα της μπογιάς που ατσούμπαλα ξέφτισε κι η μυρωδιά από καψαλισμένο ψωμί ό,τι με προσκαλεί να μπω μέσα.

set my spirit free

They say, there is no bad that for good does not come. And I wonder, is there any good that for bad does not come? Is there any freedom that would not fit a cage? Cause words are cages. Nations are cages. Memories can be cages. Religions are often cages. Promises become cages. A mother's hug could be a cage. Ideas some times become cages. And choices... Choices are the trickiest optional cage.

about me

Κάθε μέρα ανακαλύπτω 

μια νέα πτυχή

τού ποια θέλω να είμαι

Αναρωτιέμαι...

Έχω ακούσει κατά καιρούς γυναίκες να δηλώνουν πως θα προτιμούσαν να είναι άντρες. Κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Εμένα, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Αν και καμιά φορά σκέφτομαι πως παρουσιάζω στοιχεία εξ αιτίας των οποίων συχνά κατηγορούμε τους άντρες. 

Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω ορθώς τον διαχωρισμό μεταξύ ασθενούς και δυνατού φύλου. Δεν ξέρω πού πραγματικά είμαστε δυνατές οι γυναίκες και πού σταματά η αδυναμία των αντρών. Ίσως φταίει που εξ αρχής τα καλούπια μού φαίνονται πολύ άβολα. 

Μα δεν δυσκολεύομαι να εντοπίσω το αδύναμό μας σημείο. Ξεκινάει ακριβώς την στιγμή που θα μας πλησιάσει στις τρεις η ώρα το πρωί εκείνος ο τρελός -αθώος ή επικίνδυνος- τύπος και δεν θα ξέρουμε πού να στραφούμε. 

Αναρωτιέμαι, οι άντρες νιώθουν ποτέ φόβο;

decisiones

Απόφαση δεν παίρνει μόνο κάποιος που διαλέγει το Α ή το Β από τις δύο επιλογές που του δίνονται. Απόφαση παίρνει επίσης κάποιος που επιλέγει να μην κάνει τίποτα από τα δύο.