{ κ ρ α υ γ ή }

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Εγκλωβισμένη σε ένα κελί

Βαραίνει κάθε νύχτα από την υγρασία

Δεν έχει νηνεμίες εδώ

Δεν έχει ξάστερα λιμάνια

Ούτε ταξιδιάρικους ωκεανούς

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Ακούς;

Ματώνουν οι κραυγές της την σιωπή

Σέρνονται οι μήνες στο πέρασμά της

Σε ένα μέλλον δίχως αρχή

Σε ένα παρελθόν χωρίς τέλος

Το παρόν αδιαλείπτως απουσιάζει

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Πορεία

Η ξεκούρασή μου έγινε βάσανο, άγχος και αϋπνία.
Πονάει πιο βαθιά ό,τι πιο πολύ νιώθεις δικό σου.

Είναι τα λόγια μου περιττά. Κάθε παιδί πρέπει κάποτε να μεγαλώσει. Να μάθει από τα λάθη του, να ορθοποδήσει και να πορευτεί μοναχό του.


Ν'αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

                 Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική

Πότε ακριβώς συνέβη;

Τικ, τοκ

Θα γίνω μισάνθρωπος.
Και πιο πολύ από όλους θα μισώ τον εαυτό μου.

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

Έγινες χαρταετός κι εσύ.
Σαν εκείνον που πετάξαμε μαζί στην μικρή μας παραλία.
Θυμάσαι; Σε συντροφεύει η μνήμη σου;
Σου λάσκαρε κάποιος το σκοινί και πήρες
πορεία ακανόνιστη. Μείναμε με το βλέμμα χαμηλά
ν'ακολουθούμε μια σκιά. Τουλάχιστον εσύ ξεμάκρυνες
ελεύθερος, δεν πιάστηκες σε σύρματα και κεραίες.

♭

perdiendo control

στο κέντρο της σκηνής

μέχρι το πρωί

she's lost control

mis noches sin ti

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

Συντροφιά με μουσικές
Παρέα με αδυσώπητες σκέψεις
Επαναλβάνονται μέσα μου χαμόγελα και λέξεις

Αγκαλιά με ένα κρασί
Στο κορμί μου η βροχή να τρέχει
Το κρεβάτι έρημο άλλο δεν αντέχει

Αναζητώ το βλέμμα σου
Τον τελευταίο ψίθυρο το βράδυ
Βλέπω μορφές κι αγγίγματα μέσα στο σκοτάδι

Είναι μέρες που είναι αδιάφορες
Και είναι μέρες που δεν περνάνε καθόλου
Μα είναι οι νύχτες αυτές που με καθηλώνουν

Μη φύγεις

Μη φύγεις
Όχι προτού γευτώ ξανά τα χείλη σου
Όχι προτού βυθίσω την οργή μου στο κορμί σου

Στ'αλήθεια, σου λέω
Δεν αντέχω να είμαι πλάι σου
Με θυμώνει το χαμόγελό σου

Μα, στο ζητώ
Σαν χάρη κι επιταγή
Προσταγή για ύψιστη τιμωρία

Έλα, απόψε
Και μείνε ως το πρωί
Ώσπου το μίσος καταλαγιάσει

Μη φύγεις
Όχι προτού ματώσει το μέσα σου
Όχι προτού σε πλημμυρίσω σπέρμα

Να έρθεις, εδώ
Για να σε διώξω με το βλέμμα μου
Να σε πονέσω να φύγει ο πόνος

Να έρθεις, ξανά
Σαν δεις πως δεν σ'ανέχομαι
Το δάκρυ σου δεν με αγγίζει

Να έρθεις, και
Να έρθω κι εγώ μέσα σου
Να σου ξεσκίσω ψυχή και σώμα

Μη φύγεις, γιατί
Είναι η ανάγκη μου ανείπωτη
Να βεβηλώσω το κορμί σου

Αγάπη μου
Σαν φύγεις, θα γκρεμιστώ
Σαν έρθεις, θα σε διώξω

this isn't a love letter

Τρέχουν οι σκέψεις ορμητικά προς την έξοδο. Στριμώχνονται και σφηνώνουν πριν τον πλαταγισμό της γλώσσας.
Όλη μου η αλήθεια χωράει σε μια αγκαλιά. Μόνο όταν μπεις μέσα μου θα μπορέσεις να την ελευθερώσεις.


Ξύπνησα σήμερα ψάχνοντας τον λήθαργο.

Μεσαίωνας, όπως καρδιά σε παρένθεση

Πονάνε οι αλήθειες που μου λες. Όχι πάντα. Μόνο τις φορές που δεν θέλω να τις ακούσω. Και λέω να κρυφτώ στο κάστρο μου, να μη με βρίσκεις. Να μη με βρίσκω ούτε κι εγώ. Να χαθώ σε ένα δωμάτιο με δίχως παράθυρα. Τον φοβάμαι τον ήλιο με την τόση του διαφάνεια. Είναι στιγμές που προτιμώ την υγρασία. Αυτήν της καταχνιάς, των ματιών μου. Την υγρασία των κορμιών μας που έρχεται να αναποδογυρίσει κάθε λογικό επιχείρημα. Να καίει το τζάκι κι η ψυχή μου να κρυώνει. Το θυμάσαι αυτό το μούδιασμα; Μηδενίζει τα πάντα. Κατεβαίνουν κι οι στροφές από το κόκκινο. Είναι τέτοιο το τρέμουλο που η αποφασιστικότητα πατάει πόδι.

Καίγετ' η θάλασσα. Το βλέμμα σου δεν με αγγίζει. Πονάνε πολύ οι αλήθειες που μου κρύβεις. Ιδίως αυτές που μου φανερώνονται ενώ ονειρεύομαι. Προσγειώνομαι απότομα και τα γόνατά μου δεν είναι μαθημένα. Σκορπάς ροδοπέταλα να καλύψεις την βρώμα. Σκορπάω τα λόγια σου σαν ξεφτισμένη αγάπη.

Το ρολόι δείχνει 03:47. Ο εφιάλτης μόλις αρχίζει. Μη με ξυπνήσεις και βγει αληθινός.

κύματα σε νηνεμία

Έμπλεξαν οι σιωπές... Έπεσε ο ένας στίχος πάνω στον άλλον... Τα χαμόγελα έμειναν να κοιτάζονται αντικριστά... Ποιος θα κάνει πίσω πρώτος; Ποιος θα απλώσει το χέρι χωρίς να δειλιάσει;

Η μικρή νεράιδα στροβίλισε γύρω από το καθιστό σκυλάκι... Του χάρισε παιχνιδιάρικα γελάκια... Σπινθηροβόλησαν τα μάτια του... Ύστερα φτερούγισε μακριά... Ήταν όνειρο; Ένα γλυκό παραμύθι;

Ανέβηκε η θάλασσα σε ένα ψηλό βουνό... Κατάπιε λόγγους και φαράγγια ξερά... Ζητιάνεψε κι άλλο γαλάζιο από τον ουρανό... Έτοιμος για την βουτιά από ψηλά; Έτοιμη να αντικρίσεις τον βυθό;

Θέλω να έρθεις να μυρίσεις το νυχτολούλουδο που ανθίζει στην ψυχή μου...

[ ....... ]

Από φόβο μην γίνουν οι λέξεις λέξεις.

Και ήρθε η βροχή...

Δεν μου λείπει το βλέμμα σου πάνω απ' τους ώμους μου όσο κοιμάμαι.

Μου λείπει να συγχρονίζω τις σκέψεις μου με την αναπνοή σου όσο ονειρεύεσαι.

the force of habit

Δύναμη της συνήθειας: συμπεριφορά που έχει γίνει αυτόματη μέσω της μακροχρόνιας πρακτικής ή της συχνής επανάληψης.

Λένε πως η συνήθεια είναι κακός σύμβουλος. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε τι ή ποιος είναι καλός σύμβουλος.

Έχουν περάσει δυόμισι μήνες από όταν ήρθα στο Λονδίνο. Ή μάλλον, δυόμισι μήνες από όταν έφυγα από την Ισπανία. Και είναι ακόμα στα ισπανικά η πρώτη μου αντίδραση. Όχι στα αγγλικά, όχι στα ελληνικά, στα ισπανικά. Τρία χρόνια να μιλάω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι σε αυτήν την γλώσσα. Τρία χρόνια αποφεύγοντας συστηματικά την εκεί ελληνική κοινότητα και διατηρώντας τις άλλες γλώσσες στις επαγγελματικές επαφές δεν μου επιτρέπουν να ξεπεράσω αυτή μου την συνήθεια.

Λένε πως είναι δύσκολο να υπερνικήσεις την δύναμη της συνήθειας. Πως απαιτείται πολύς χρόνος και προσπάθεια, αντίστοιχοι και καμιά φορά πιο επίμονοι αυτής. Βέβαια μετά ποτέ δεν σου λένε αν πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες μεθόδους για την οχτώ χρόνων συνήθεια αγάπης. Δεν σου λένε αν τα οχτώ χρονιά καθημερινής σκέψης, νοιαξίματος και αγάπης είναι άλλη μια συνήθεια που με τον χρόνο θα σβήσει. Ούτε σε ενημερώνουν πώς να φερθείς σε περίπτωση που δεν θέλεις να σβήσεις την συνήθεια, παρά τον πόνο που φέρει μαζί της.

Τελικά δεν κατάλαβα. Από συνήθεια τα λένε; Γιατί δεν βρήκα χρησιμότητα στα λόγια τους.

Νέα χρονιά, Ίδιος δαίμονας

Τρομάζει πιο πολύ η γνώση από την άγνοια.

Κι είναι συχνά δύσκολο να συνεχίσεις

χωρίς να ψάξεις την έξοδο κινδύνου.

["Σου γράφω πάλι από ανάγκη..."]

Βρέχει. Κι έχει μείνει το παράθυρο επίτηδες ανοιχτό. Να γλυστρήσουν αργά μέσα οι πιο θαρραλέες στάλες. Να εισχωρήσει το κρύο επιθετικό, για να έχω δικαιολογία για αυτό το τρέμουλο. Θα ήθελα να κάνει έξω παγωνιά και να θολώνουν τα τζάμια από την θέρμη μας. Να είχαμε μια καμινάδα που εκπνέει καπνό και να γυρίσουμε το δικό μας ασπρόμαυρο μελό παραμύθι. 

Είναι από ώρα που έπαψαν τα αεροπλάνα να περνάνε. Κόπασε κι ο αέρας. Σταμάτησαν τα φύλλα των δέντρων να ψιθυρίζουν. Ακίνητη σταθερά στο οπτικό μου κάδρο το μωβ δαχτυλίδι τού London's Eye. Επιβάλλεται και με προκαλεί. Να το γυρίσω σαν τροχό της τύχης, να αποκτήσουν για μια στιγμή τα χείλη μου γεύση από μαλλί της γριάς. Και με την γλύκα στο στόμα να αφήσω ατελείωτο ακόμα ένα γράμμα.

Θα σου έγραφα. Θα σου έγραφα και θα άρχιζα με λέξεις που έχουν ξανατραγουδηθεί. Με λέξεις που κάπου στην εφηβεία ίσως να χάρισες και να χάρισα σε κάποιον άλλον. Μα δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα που σε πληγώνει. Ούτε θα σου διηγηθώ τις μικρές παρανοϊκές μου στιγμές. Δεν θα σου μιλήσω για το κενό που νιώθω όταν βγαίνω από το σινεμά. Δεν θα σου περιγράψω τα βράδια που ψάχνω απεγνωσμένα το στέρνο και την μυρωδιά σου για να κουρνιάσω. Και θα αρνηθώ επίμονα πως αποζητώ τους ατελείωτους μονολόγους σου για θέματα που με ενδιέφεραν μόνο επειδή υπερχείλιζες από καύλα.

Θα σου έγραφα. Αν είχα τρόπο να αποτυπώσω το χαμόγελο που μένει χαραγμένο μέσα μου. Αν μπορούσα να με εσωκλείσω. Χωρίς λέξεις, γιατί ήδη έχουμε πει πολλές. Να φτάσω όπου βρίσκεσαι, χωρίς καταπιεστικούς σχεδιασμούς. Να χωθώ στην αγκαλιά σου, η καρδιά μου κόντρα στην δική σου και η μύτη μου να ξαποστάσει στην κούρβα του λαιμού σου. Να εξατμιστούν, για μια στιγμή, η απόσταση και τα δάκρυα που μας χωρίζουν. Να μοιραστώ μαζί σου την αγάπη που μου άφησες συντροφιά. Και να εξαφανιστώ.

κι όμως...

...θέλω να φτάσεις μέχρι το πάτωμα,

να διαπεράσεις κάθε ίνα της λευκής μοκέτας που με την χρήση έγινε σταχτί,

να προσπαθείς να εξατμιστείς σε καυτή πέτρα και να σχηματίζεις την ίδια λιμνούλα ιδρώτα ξανά και ξανά,

να σέρνεσαι αργά με τα μυριάδες πόδια χιλιαντοποδαρούσας και να μην φτάνεις πουθενά,

να ανασηκώνεις τον λαιμό σου για να δεις πέρα από γέγυρες και το βλέμμα σου να μην φτάνει πιο πάνω από μία πόα,

να διαθλάται η ματιά σου σε μπουκάλι αλκοόλ και να χάνει χίλιες φορές τον στόχο της,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωιστρία,

είναι τόσο δυνατός ο πόνος, σαν την αγάπη που μου έδωσες,

και είναι τόσο δικός σου, σαν εκείνη την αγκαλιά, σαν κάθε αγκαλιά, που μόνο μαζί σου μπορώ να τον μοιραστώ,

για να είσαι πάλι εδώ, παρών σε κάθε σκέψη, σε κάθε ανάσα, σε κάθε όνειρο που ακόμα δεν ονειρεύτηκα,

για να φανείς ως άλλη ψευδαίσθηση,

να με φιλήσεις γλυκά, να χαϊδέψεις το μυαλό μου, να με γαμήσεις άγρια,

να με οδηγήσεις σε λυτρωτικό οργασμό,

και να μην έχεις πλέον δύναμη για ερωτήσεις και λογικές σκέψεις,

απλά να αφεθείς στην μαγία μας,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωίστρια...

Έπεσα στα βαθιά πάλι σήμερα

Και χάθηκα...

Ακούγοντας πάντα αυτήν την φωνή

ξαφνικά έγινε ο θόρυβος του δρόμου πολύ δυνατός

Κάποτε, αποκοιμιόμουν ενώ άκουγα από το τηλέφωνο αυτή την μελωδία. Τρεμάμενα γρατζουνίσματα, να χαράζονται αργά στην σκέψη μου.

Και κάποτε, υπέκυπτα χωρίς να το ξέρω ακούγοντας ένα άλλο τραγούδι. Να στροβιλίζει μυστικά στο μυαλό μου και να χάνω σιγά σιγά τον έλεγχο.

Μα έχω άπειρες μουσικές που αποφεύγω να τις ονοματίσω. Μην τύχει και δραπετεύσουν από το κάστρο όπου τις έκρυψα. Να έχω να τις ακούω όταν τα παραθυρόφυλλα δεν κλείνουν. Όταν η σιωπή γεμίζει το κενό και τα πάντα αποκτούν το χρώμα του γραφίτη.