Mi dia de fama ;)

Επιτέλους!! Έφτασε η μέρα που πάντα περίμενα! Θα γίνω διάσημη!

Ή έτσι θα έλεγα αν ήμουν ένα ελαφρόμυαλο και ψωνισμένο κοριτσάκι. ;)

Όποια κι αν είναι η περίπτωση, η φωνή μου θα μείνει στην αιωνιότητα. Αν αντέξει μέχρι τότε το dvd δηλαδή. χε χε! Κι επειδή ως συνήθως πολυλογώ άνευ ουσίας, ενημερώνω τα πλήθη (γιατί είναι δεδομένο ότι άπειρος κόσμος κρέμεται από τα χείλη μου) για το κατόρθωμά μου.

Σήμερα ντουμπλάρησα στα αγγλικά ένα documentaire που έφτιαξε ο οργανισμός όπου εργάζομαι. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Δεν θα το δει κανένας παραγωγός του Hollywood για να με ανακαλύψει. Ούτε με ενδιαφέρει το ντουμπλάρισμα. Με εκνευρίζουν οι ντουμπλαρισμένες ταινίες! Αν, και δεν θα με χάλαγε να γράφω τις μεταγλωττίσεις. Χάρηκα όμως σαν μικρό παιδί! Γέλασα απίστευτα με τα σαρδάμ που έκανα και χαμογέλασα στα κρυφά με την ελαφρά ισπανική προφορά που είχα σε ορισμένες λέξεις (κάτι που κανονικά θα έπρεπε να με ανησυχήσει). Από εδώ και πέρα, λοιπόν, μπορώ να το διαγράψω από την λίστα μου. Το έκανα κι αυτό! :)

Βέβαια, τέτοια λίστα δεν έχω. Αν είχα πάντως, είμαι σίγουρη πως θα το περιελάμβανε. Ίσως με κάποιες τροποποιήσεις, αλλά ας μην είμαι αχάριστη. Μήπως όμως θα έπρεπε να αποκτήσω μια τέτοια λίστα? Για να έχω κάποιους στόχους λίγο διαφορετικούς. Μπααα... Δεν είναι το στυλ μου. Το θεωρώ λιγάκι ξενέρωτο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει άτομα που όλο μιλάνε και τελικά δεν κάνουν τίποτα. Πολυλογώ πάλι... Ε είπαμε, χάρηκα σαν τον βλάκα! Είμαι πολύ απλός άνθρωπος τελικά. (Τώρα που το είπα δεν μου αρέσει πολύ αυτό. απλός = ηλίθιος?) Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανικανοποίητων γυναικών. Αχ, τι καλά! χαχαχα!

Μα ας με σταματήσει κάποιος...! Μέχρι κι εγώ αγανάκτησα μαζί μου! ;)

¿Qué Europa queremos?

Σε ένα σεμινάριο με θέμα πώς θέλουμε την Ευρώπη και όπου έχει τονισθεί ότι η ερώτηση είναι ρητορική, ακούστηκαν τα εξείς ενδιαφέροντα:

Italia: "Το ευρώ έσωσε την Ιταλία. Αν είχαμε ακόμα την λίρα θα είχαμε καταστραφεί."
France: "Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας γεωγραφικά διευρημένος χώρος γεμάτος με φίλους."
Ελλάδα: "Είμαστε έτοιμοι για την Ευρώπη? Μιλάμε για οικονομικο-πολιτικά οφέλη, αλλά ακόμα δεν έχουμε έναν κοινό στόχο."
Deutscheland: "Θα έπρεπε να παραμείνουμε ένας μικρός, κλειστός κύκλος χωρών. Δεν μπορούμε να εντάξουμε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στην Ε.Ε."
Sverige: "Οι Σουηδοί ψήφισαν κατά του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Αρνούμαστε την επιβολή των νόμων της Ε.Ε. Αν ο σουηδικός λαός πιστεύει πως η κυβέρνηση πρέπει να έχει το μονοπώλειο του καπνού και του αλκοόλ, κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλει το αντίθετο."
Türkiye: "Η Τουρκία ζητάει την ένταξή της στην Ε.Ε. εδώ και 40 χρόνια. Μετά από τόσο καιρό της αξίζει να γίνει δεκτό το αίτημά της. "
Slovensko: "Προσπαθούμε τόσο καιρό να μπούμε στην "Ευρώπη". Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Ήδη ανήκουμε στην Ευρώπη (γεωγραφικά)."


Τα συμπεράσματα δικά σας.

el infierno

Φόβος. Ο χειρότερος σύμβουλος. Σε μεταλλάσει. Διαγάφει κάθε τι όμορφο και ιδεολογικό. Σε μετατρέπει σε ένα λυσσαλέο και εκδικητικό κτήνος. Προδίδεις φίλους, ιδανικά. Προδίδεις τον εαυτό σου. Χάνεις την εντιμότητα, την ανθρωπιά σου. Ξεχνάς τους αγαπημένους σου. Συγκεντρώνεσαι στην επιβίωσή σου. Τυφλώνεσαι. Η πείνα του κατασπαράζει την ψυχή σου. Διψάς για αίμα. Ξεχνάς από πού ξεκίνησες. Ξεχνάς τους αγώνες σου. Ξεπουλιέσαι. Κι αν είσαι τυχερός, θα ριζώσει βαθιά μέσα σου. Δεν θα σε αφήσει ποτέ. Και ποτέ δεν θα αντιληφτείς το τιποτένιο μεγαλείο σου. Μα αν αποφασίσει να σε τιμωρήσει, θα υποφέρεις. Θα σε διδάξει πως η κόλαση δεν βρίσκεται σε κάποια μεταθανάτια διάσταση. Θα νιώσεις τον πόνο σαν σιγανή λάβα να τρώει το μυαλό σου. Και θα συνεχίσεις την ατέρμονη ζωή σου πιο νεκρός από ποτέ.

Ουφ ξεθύμανα!

Τώρα που πήρα φόρα ας βγάλω από μέσα μου άλλα ένα δυο πραγματάκια που έχω στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.

Μόλις τέλειωσα ένα post στο οποίο έκανα αναφορά στο site του Νίκου Δήμου. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να πέσω κι εγώ στην παγίδα. Δεν έχω τίποτα εναντίον του ανθρώπου. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Δεν μου αρέσουν οι παρεξηγήσεις. Με εκνευρίζει όμως όλος αυτός ο πανικός γύρω από το όνομά του τον τελευταίο καιρό. Το "εκνευρίζει" δεν είναι το σωστό ρήμα. Ίσως το με χαλάει, με ξενερώνει. Μπορεί να ακουστώ κομπλεξική, ζηλιάρα. Δεν με ανησυχεί. Ξέρω καλά τι είμαι και τι όχι. (το "καλά" σχετικό ειναι) Αυτόν τον καιρό όμως στην μπλογκόσφαιρα υπάρχουν άπειρες αναφορές στο όνομα και τα κείμενά του. Θα μου πει κανείς "γιατί όχι?". Μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα με όσα λέει, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχει ενδιαφέρουσες -τουλάχιστον- ιδέες και έναν πολύ καλό τρόπο γραφής. Το φαινόμενο που παρουσιάζεται όμως μου αφήνει μια άσχημη γεύση. Με κάνει να "θυμώνω" με εμένα και όλους τους άλλους που έχουν μετατρέψει τον Νίκο Δήμου σε μόδα. Γιατί προσωπικά έτσι το αντιλαμβάνομαι. Δεν έχουμε δικές μας ενδιαφέρουσες σκέψεις να καταθέσουμε? Δεν έχουμε προσωπικότητα, γι'αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε τον όχλο σαν τα πρόβατα? Θέλω να αντισταθώ στο ρεύμα αυτό. Δεν συμφωνεί με την ιδεολογία μου για την ζωή. (Πολύ χαρακτηριστικά -για εμένα- υπερβολικό ακούγεται αυτό) Είναι εμφανές πάντως πως μέχρι στιγμής δεν τα πάω καλά.


Προσπαθούσα τις τελευταίες μέρες να με θυμηθώ σαν παιδί. Να θυμηθώ τις σκέψεις μου, τις εικόνες μου, τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο. Δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να φέρω στη μνήμη μου όλες αυτές εκείνες τις λεπτομέρειες που στιγμάτισαν τον μικρόκοσμό μου. Όσο κι αν το προσπάθησα δεν μπόρεσα να δω τους γύρω μου με τα ίδια μάτια γεμάτα ερωτήσεις και αθωότητα. Το έχω χάσει αυτό το χάρισμα προ πολλού. Αν και δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Θέλω για μια στιγμή μονάχα να ταξιδέψω με μια μηχανή στον χρόνο (και χωρίς μηχανή, δεν με πειράζει) για να δω τι είναι αυτό που υποκινούσε τις ερωτήσεις μου. Πού πήγαν τόσες απορίες? Τώρα τα θεωρώ όλα βαρετά και δεδομένα. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω την τύφλα μου για το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά γεγονότα. Ενημερώνομαι για κάθε βαναυσότητα που διαπράττει το ανθρώπινο είδος. Έχω χάσει τα "γιατί?" μου. Και έχω γεμίσει καχυποψία και φόβους. Πώς γίνεται να έχω καταντήσει έτσι? Ξεκίνησα με τόσες καλές βάσεις και προοπτικές εξέλιξης. Όλοι μας. Πού πήγε η αθωότητα? Γιατί τώρα πρέπει να το σκεφτώ πρώτα και να επιχειρηματολογήσω για την ισότητα των ανθρώπων, όταν τότε μου ήταν αυτονόητο? Υποτίθεται μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και όλα αυτά γιατί? Για να καταλήξουμε πιο μικροί και άδειοι από ποτέ. Αστεία που είναι η ζωή...
Κάνε μου παρέα γλυκέ μου Αγγελάκα. Εσύ ξέρεις καλά πώς να με συντορφεύσεις με την καινούργια σου ζάλη στα σκοτεινά μου ταξίδια.

Κακούργες γυναίκες

Ένας φίλος μου με παρέπεμψε σε ένα σατιρικό κείμενο του Νίκου Δήμου, το καθημερινό ξύρισμα, και ζήτησε την γυναικεία γνώμη μου. Ο "διακριτικός" τρόπος που με ρώτησε με έκανε να ανησυχήσω. Θεώρησα πως θα ανακαλύψω σε αυτό κάτι που θα ξυπνήσει μέσα μου την φεμινιστικά επαναστατική μου φύση. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά (βαθιές αναπνοές και θετικές σκέψεις προς το αντρικό φύλο) και άνοιξα το link. Διάβαζα γραμμή προς γραμμή περιμένοντας την φράση που θα πυροδοτήσει την οργή μου. Προς έκπληξή μου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ανταυτού βρήκα αρκετές μικρές αλήθειες. Ειδωμένες πάντα από μια αντρική οπτική γωνία. Αλήθειες που θα έπρεπε να με ανησυχήσουν ως γυναίκα. Ιδίως ως μια γυναίκα που διατυμπανίζει παντού πως δεν τις αρέσει να επαναπαύεται και να τρώει μασημένη τροφή.
Έπεσα σε βαθειά περισυλλογή. Αναρωτήθηκα για τις γυναίκες δυνάστες. Για τις γυναίκες που κλαίγονται για την αδυναμία τους και τελικά ευνουχίζουν την αντρική φύση του συντρόφου / παιδιού / πατέρα τους. Την ίδια αντρική φύση που κάποιοι θεωρούν πως τους έχει επιβάλει η κοινωνία, νεκρώνοντας τον αληθινό τους εαυτό με τα "πρέπει" της. Μετά θυμήθηκα τις άμυαλες γυναίκες που, παρά την πασιφανή ανικανότητά τους να σκεφτούν λογικά λόγω της έμμηνους ρύσης, διαμαρτύρονταν που δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Τις αχάριστες γυναίκες που δεν τους έφτανε το καταπληκτικό δώρο του νοικοκυριού και της ανάθρεψης των παιδιών που τους είχαν χαρίσει απλόχερα οι άντρες και απαιτούσαν την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Και μετά μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μήπως ευθυνόμαστε εμείς που τόσοι άντρες προτιμούν την συντροφιά ενός άλλου άντρα και όχι την δική μας? Εμείς τους οδηγήσαμε εκεί? Γιατί η ιδέα δυο αντρών μαζί είναι τρομακτική. Δυο γυναικών όμως...

Κουράστηκα. Γιατί πρέπει πάντα να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα? Γιατί εγώ εδώ κι εσύ εκεί? Ναι, υπάρχουν πολλές γυναίκες στρίγγλες, γκρινιάρες, απαιτητικές που καταλήγουν να καταστρέφουν πρώτα την δική τους ευτυχία και μετά των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα τους. Ανθρώπων που ως επί το πλείστον επιλέγουν να είναι μαζί τους ή τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίζουν. Επίσης όμως ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε (για την Ελλάδα μιλώντας) σε μια φαλλοκρατική κοινωνία. Εννοείται πως δεν βιώνουμε την υπερίσχυση του άντρα στην γυναίκα όπως το 1950, αλλά παραμένουν αρκετά κατάλοιπα. Επιπλέον εννοείται ότι είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, αν και όχι επιθυμητό, το απωθημένο που επισκιάζει πολλές γυναίκες και τις οδηγεί κάθε μια στις δικές της σπασμωδικές αντιδράσεις. Και όχι, η σύγχρονη γυναίκα δεν γνώρισε προσωπικά την αντρική καταπίεση ούτε απαλλάσεται εξαιτίας της για κάθε "κακό" που κάνει. Με αυτές τις ιδέες όμως γαλουχηθήκαμε όλοι μας, άντρες / γυναίκες, και είναι δύσκολο να αποτινάξουμε το βάρος τους απλά και μόνο με την γένησή μας. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνει καθένας μας προσωπικά, εφ'όσον το επιθυμεί ο ίδιος και δεν του το επιβάλει κανείς, για να φανούν πραγματικά αποτελέσματα.


Η γυναικεία μου φύση και ειρωνεία νίκησαν τελικά. Την επόμενη φορά όμως που ο σύντροφός μου θα ξεχάσει να μου δώσει μια "αγκαλιά" θα το σκεφτώ δυο φορές πριν τον κατηγορήσω για αυτό, έστω κι αν είναι να το κάνω με τον δικό μου χαριτωμένο τρόπο.

Bad timing

Όλα ξεκίνησαν περίπλοκα. Όπως πάντα. Ένα καλό νέο. Μετά μπήκαν στη μέση οι συνθήκες. Ένα υποχρεωτικό ταξίδι. Η λύση. Πολύ τρέξιμο. Στιγμές τρέλας. Κούραση. Fiestas. Η επιστροφή. Και κάπου εκεί ανάμεσα, η βλακεία.

Πώς τα καταφέρνω να μπλέκω πάντα έτσι?! Τα χαρτιά μου ήθελα να ετοιμάσω απλά. Γιατί έπρεπε να είμαι τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος? Μάλλον κάποιο σκανταλιάρικο ξωτικό με διάλεξε για παιχνίδι του. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Το θέμα είναι, τι κάνω τώρα? Της το λέω ή όχι? Και πώς? Είναι δικό μου θέμα ή δεν έχω κανένα δικαίωμα να ανακατευτώ?

Αύριο το βράδυ γυρνάει. Πώς θα την αντικρίσω όταν με ρωτήσει πώς τα πέρασα με τον καλό της?

I am back ;)

Μακάρι όλα τα Χριστούγεννα, οι γιορτές, οι νέες χρονιές να έρχονται, να περνάνε και να συνεχίζονται σαν αυτή. Με πολλά χαμόγελα, αγκαλιές, ταξίδια, περιπέτειες, εικόνες, μουσικές και γνωριμίες. Μακάρι να μην χάσω ούτε στιγμή την αίσθηση τελειότητας που μου έχει αφήσει, αλλά να μου μείνει μια στάλα μυαλό για να συνεχίσω το χτίσιμό μου.

Μ'έχουν αγκαλιάσει παιχνιδιάρικα κύματα και με ταξιδεύουν μακριά. Ελάτε να φύγουμε όλοι μαζί για την χώρα που το χαμόγελο ποτέ δεν παγώνει!