Saturday 21 January 2006

Κακούργες γυναίκες

Ένας φίλος μου με παρέπεμψε σε ένα σατιρικό κείμενο του Νίκου Δήμου, το καθημερινό ξύρισμα, και ζήτησε την γυναικεία γνώμη μου. Ο "διακριτικός" τρόπος που με ρώτησε με έκανε να ανησυχήσω. Θεώρησα πως θα ανακαλύψω σε αυτό κάτι που θα ξυπνήσει μέσα μου την φεμινιστικά επαναστατική μου φύση. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά (βαθιές αναπνοές και θετικές σκέψεις προς το αντρικό φύλο) και άνοιξα το link. Διάβαζα γραμμή προς γραμμή περιμένοντας την φράση που θα πυροδοτήσει την οργή μου. Προς έκπληξή μου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ανταυτού βρήκα αρκετές μικρές αλήθειες. Ειδωμένες πάντα από μια αντρική οπτική γωνία. Αλήθειες που θα έπρεπε να με ανησυχήσουν ως γυναίκα. Ιδίως ως μια γυναίκα που διατυμπανίζει παντού πως δεν τις αρέσει να επαναπαύεται και να τρώει μασημένη τροφή.
Έπεσα σε βαθειά περισυλλογή. Αναρωτήθηκα για τις γυναίκες δυνάστες. Για τις γυναίκες που κλαίγονται για την αδυναμία τους και τελικά ευνουχίζουν την αντρική φύση του συντρόφου / παιδιού / πατέρα τους. Την ίδια αντρική φύση που κάποιοι θεωρούν πως τους έχει επιβάλει η κοινωνία, νεκρώνοντας τον αληθινό τους εαυτό με τα "πρέπει" της. Μετά θυμήθηκα τις άμυαλες γυναίκες που, παρά την πασιφανή ανικανότητά τους να σκεφτούν λογικά λόγω της έμμηνους ρύσης, διαμαρτύρονταν που δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Τις αχάριστες γυναίκες που δεν τους έφτανε το καταπληκτικό δώρο του νοικοκυριού και της ανάθρεψης των παιδιών που τους είχαν χαρίσει απλόχερα οι άντρες και απαιτούσαν την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Και μετά μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μήπως ευθυνόμαστε εμείς που τόσοι άντρες προτιμούν την συντροφιά ενός άλλου άντρα και όχι την δική μας? Εμείς τους οδηγήσαμε εκεί? Γιατί η ιδέα δυο αντρών μαζί είναι τρομακτική. Δυο γυναικών όμως...

Κουράστηκα. Γιατί πρέπει πάντα να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα? Γιατί εγώ εδώ κι εσύ εκεί? Ναι, υπάρχουν πολλές γυναίκες στρίγγλες, γκρινιάρες, απαιτητικές που καταλήγουν να καταστρέφουν πρώτα την δική τους ευτυχία και μετά των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα τους. Ανθρώπων που ως επί το πλείστον επιλέγουν να είναι μαζί τους ή τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίζουν. Επίσης όμως ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε (για την Ελλάδα μιλώντας) σε μια φαλλοκρατική κοινωνία. Εννοείται πως δεν βιώνουμε την υπερίσχυση του άντρα στην γυναίκα όπως το 1950, αλλά παραμένουν αρκετά κατάλοιπα. Επιπλέον εννοείται ότι είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, αν και όχι επιθυμητό, το απωθημένο που επισκιάζει πολλές γυναίκες και τις οδηγεί κάθε μια στις δικές της σπασμωδικές αντιδράσεις. Και όχι, η σύγχρονη γυναίκα δεν γνώρισε προσωπικά την αντρική καταπίεση ούτε απαλλάσεται εξαιτίας της για κάθε "κακό" που κάνει. Με αυτές τις ιδέες όμως γαλουχηθήκαμε όλοι μας, άντρες / γυναίκες, και είναι δύσκολο να αποτινάξουμε το βάρος τους απλά και μόνο με την γένησή μας. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνει καθένας μας προσωπικά, εφ'όσον το επιθυμεί ο ίδιος και δεν του το επιβάλει κανείς, για να φανούν πραγματικά αποτελέσματα.


Η γυναικεία μου φύση και ειρωνεία νίκησαν τελικά. Την επόμενη φορά όμως που ο σύντροφός μου θα ξεχάσει να μου δώσει μια "αγκαλιά" θα το σκεφτώ δυο φορές πριν τον κατηγορήσω για αυτό, έστω κι αν είναι να το κάνω με τον δικό μου χαριτωμένο τρόπο.

2 comments:

YO!Reeka's said...

Τελικά οι λογικοί άνθρωποι έχουν γίνει σπάνιο είδος! Μου άρεσε πολύ η θεώρησή σου

Σικελια said...

Δεν είμαι σίγουρη πως η λογική είναι η λύση. Ποτέ δεν ήμουν fan εξάλλου. ;)

Καλώς ήρθες :)