Mis dias de fiesta

Ζω σε ένα χωριό. Δεν έχει σημασία το πού ούτε το γιατί. Ζω σε ένα χωριό σχεδόν ερημικό. Όχι επειδή είναι απομονωμένο ούτε επειδή δεν έχει αρκετούς κατοίκους. Δεν έχει σημασία το πόσους κατοίκους έχει. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν τους βλέπω. Είναι σαν να μην υπαρχούν. Κρύβονται στα σπίτια τους..? Πηγαίνουν σε άλλες πόλεις..? Ποιος να ξέρει... Όταν όμως βγαίνω από το σπίτι προσπαθώντας να ικανοποιήσω τις ανάγκες που έχω ως «κοινωνικό ον» δεν υπάρχει κανείς.

Τι έγινε λοιπόν σήμερα? Είναι ο νόμος του Μέρφυ που με χλευάζει? Τι του ήρθε του χριστιανού (χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, δεν κάνει διαφορά) να τον ανακαλύψει? Γιατί έχω την αμμυδρή υποψία ότι πριν δεν υπήρχε. Δεν είναι σαν την Αμερική που ήταν πάντα εκεί και μια μέρα κατά λάθος την ανακάλυψε ο Κολόμβος. (Καλός κι αυτός. Από έναν δικό του λάθος υπολογισμό τώρα ζούμε όλοι υπό την αμερικανική «δικτατορία». Γιατί αυτός όργωσε το χωράφι όπου φύεται το «Κακό».) Τα πράγματα στην συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν διαφορετικά. Ξύπνησε ένα ωραίο πρωινό ο Μερφυ, δημιούργησε τον καταπληκτικό αυτόν κανόνα και τον έθεσε σε λειτουργία. Και εννοείται ότι όλα έγιναν ακριβώς όσα χρόνια χρειάζεται πριν γεννηθώ εγώ για να προετοιμαστεί το έδαφος και να με βασανίζει σε κάθε δωθείσα ευκαιρία. Έτσι έγινε και σήμερα.

Δεν έχω το δικαίωμα μια μέρα να μην είμαι καλά? Να θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου? Να μπορώ να δραπετεύσω από όλους και από όλα? Το έχω! Το έχω δει και στις αμερικάνικες ταινίες. (Ναι, βλέπω αμερικάνικες ταινίες. Δεν μποϋκοτάρω κάθετι από αυτή τη χώρα. – Αλήθεια έχει προσέξει κανείς ότι δεν υπάρχει επίθετο για τους κατοίκους ή τα προϊόντα των ΗΠΑ, αλλά αντ’αυτού χρησιμοποιείται το προερχόμενο από το όνομα της ηπείρου?) Ε, λοιπόν όχι, δεν το έχω το δικαίωμα. Γιατί υπάρχει πάντα το κολλητάρι μου ο Μέρφυ, που σήμερα αποφάσισε να είναι ημέρα γιορτής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποφάσισε ότι σήμερα από όλο το 4ήμερο και συγκεκριμένα την ώρα που δεν ήμουν καλά έπρεπε να είναι το αποκορύφωμα της γιορτής. Θυμάστε την περιγραφή του ερημικού χωριού? Ξεχάστε την! Γιατί τη στιγμή που βγήκα τρέχοντας σχεδόν από την πολυκατοικία για να έρθω στην πολυαγαπημένη μου παραλία και θάλασσα, τη στιγμή εκείνη ήταν η αποκορύφωση της παρέλασης/πορείας την οποία ακολουθούσαν χιλιάδες άτομα (άλλο που εγώ τα αισθάνθηκα ακόμα περισσότερα) και κατυθύνονταν, πού αλλού, στην παραλία. Ο κεντρικός δρόμος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο που μετέτρεψε την 3λεπτη κανονικά διαδρομή μου μέχρι το αγαπημένο μου σημείο στην αμμουδιά σε ακατόρθωτο επίτευγμα. Γιατί, όπως ήταν αναμενώμενο, τεράστιο τμήμα της παραλίας ηταν αποκλεισμένο. Είναι να μην ουρλιάζει το κανείς?

Ευτυχώς πάντως, για όλους έχει ο Θεός (αν υπάρχει, οπως και να λέγεται, όπου και να βρίσκεται). Αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένη στην φιλόξενη αμμουδιά, ο κόσμος έχει πάλι εξαφανιστεί και ακούω τα κύματα να μου σιγομουρμουρίζουν λόγια που γαληνέυουν την ψυχή μου. Δεν θα μπορούσε όμως να τελειώσει η νύχτα αυτή χωρίς τον φίλο μου «καμάκι», που είχε τουλάχιστον την ευγενική καλοσύνη να απομακρυνθεί διακριτικά όταν του είπα que hoy no tengo ganas de hablar, que quizás mañana fuera mejor.

Και έμεινα πάλι συντορφιά με την θάλασσα.



ΥΓ.1 Μα ποσο μπορει να υπερβαλει κανεις οταν νιωθει τσαντιλα?
ΥΓ.2 Τι εμμονη με επιασε με την Αμερικη?