Εχω αρχισει να πιστευω οτι μετατρεπομαι σε αιωνιο φοιτητη! Ουπς, αιωνια φοιτητρια ηθελα να πω. :p Φταιει μαλλον που μεσα στο μυαλο μου μονο αντρες εχουν αυτο το προνομιο μεχρι στιγμης. Ειναι που οι γυναικες ειτε καθομαστε στην κουζινα μας εξαρχης ειτε παιρνουμε γρηγορα το πτυχιο μας με τον καλυτερο δυνατο βαθμο για να το κορνιζαρουμε και να το θαυμαζουμε απο την κουζινα μας οσο καθαριζουμε κρεμμυδακια. Απανταχου γυναικες μην αρχισετε να με πυροβολειτε απο τωρα. Υπαρχει παντα και τριτη επιλογη. Να το θαυμαζουμε πισω απο το γραφειο μας ελπιζοντας να ειμασταν στο σπιτι, παντρεμενες και να καθαριζαμε κρεμμυδακια. χαχαχα!
Το τι κανουμε ομως με τη ζωη μας οι γυναικες ειναι ενα αλλο τεραστιο θεμα. Η δεν ειναι τοσο ασχετο τελικα με οσα βασανιζουν το μικρο μου μυαλουδακι? Περιεργες στροφες που παιρνει ο εγκεφαλος μας μερικες φορες...
Καλυτερα να επιστρεψω στον αρχικο μου προβληματισμο.
Με ανησυχει που εχω φτασει στην ηλικια που εχω φτασει, εχω σπουδασει ο,τι εχω σπουδασει, εχω δουλεψει οσο εχω δουλεψει και ακομα δεν εχω καταλαβει τι ειναι αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου. Ειμαι η μονη σε αυτον τον πλανητη?? Ετσι νιωθω. Αν και δεν ξερω κατα ποσο θα αλλαζε η ψυχολογια μου ακομα κι αν εβραζα στο ιδιο καζανι με αλλα 10 εκατομμυρια ατομα. Μαλλον απο απειροελαχιστα εως καθολου. Εξαλλου παντα το νιωθω σαν ασθενεια.
Τι κανω λοιπον εγω με την ζωη μου? Εως ποτε θα σπουδαζω? Μεχρι ποτε θα τελειωνω κατι για να ανακαλυπτω μετα οτι δεν με εμπνεει για να το ακολουθησω ως επαγγελμα? Φταιει που δεν υπαρχει κατι που να με ενδιαφερει πραγματικα? (Μα τοσο αερομυαλη ειμαι...?) Φταιει που μου αρεσουν τοσα πραγματα και δεν μπορω να επιλεξω? (Χμ... Ναι. Το "αναποφασιστη" μου ταιριαζει καλυτερα.) Η μηπως ανηκω κι εγω στην κατηγορια των γυναικων που προορισμος τους ειναι να κανουν μια ομορφη οικογενεια? (Μακαρι να μην ειναι αυτο! Δε νιωθω καθολου ανετα με αυτον τον ρολο.)
Ειναι στιγμες που νιωθω απολυτα χαμενη. Στιγμες που απελπιζομαι. Στιγμες που δεν με συμπαθω καθολου. Αν και τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ποτε με συμπαθησα ειλικρινα?
Το τι κανουμε ομως με τη ζωη μας οι γυναικες ειναι ενα αλλο τεραστιο θεμα. Η δεν ειναι τοσο ασχετο τελικα με οσα βασανιζουν το μικρο μου μυαλουδακι? Περιεργες στροφες που παιρνει ο εγκεφαλος μας μερικες φορες...
Καλυτερα να επιστρεψω στον αρχικο μου προβληματισμο.
Με ανησυχει που εχω φτασει στην ηλικια που εχω φτασει, εχω σπουδασει ο,τι εχω σπουδασει, εχω δουλεψει οσο εχω δουλεψει και ακομα δεν εχω καταλαβει τι ειναι αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου. Ειμαι η μονη σε αυτον τον πλανητη?? Ετσι νιωθω. Αν και δεν ξερω κατα ποσο θα αλλαζε η ψυχολογια μου ακομα κι αν εβραζα στο ιδιο καζανι με αλλα 10 εκατομμυρια ατομα. Μαλλον απο απειροελαχιστα εως καθολου. Εξαλλου παντα το νιωθω σαν ασθενεια.
Τι κανω λοιπον εγω με την ζωη μου? Εως ποτε θα σπουδαζω? Μεχρι ποτε θα τελειωνω κατι για να ανακαλυπτω μετα οτι δεν με εμπνεει για να το ακολουθησω ως επαγγελμα? Φταιει που δεν υπαρχει κατι που να με ενδιαφερει πραγματικα? (Μα τοσο αερομυαλη ειμαι...?) Φταιει που μου αρεσουν τοσα πραγματα και δεν μπορω να επιλεξω? (Χμ... Ναι. Το "αναποφασιστη" μου ταιριαζει καλυτερα.) Η μηπως ανηκω κι εγω στην κατηγορια των γυναικων που προορισμος τους ειναι να κανουν μια ομορφη οικογενεια? (Μακαρι να μην ειναι αυτο! Δε νιωθω καθολου ανετα με αυτον τον ρολο.)
Ειναι στιγμες που νιωθω απολυτα χαμενη. Στιγμες που απελπιζομαι. Στιγμες που δεν με συμπαθω καθολου. Αν και τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ποτε με συμπαθησα ειλικρινα?
Υ.Γ. Ειναι λογικο που θελω να προσθεσω καμια δεκαρια υποσημειωσεις και επεξηγησεις στο ιδιο μου το γραπτο? Χιονοστιβαδα οι σκεψεις...
3 comments:
Δεν υπάρχει κατηγορία γυναικών που προορισμός τους είναι να κάνουν μια όμορφη οικογένεια. Τα εγκεφαλικά νεκρά άτομα δεν αξίζουν να έχουν δική τους κατηγορία.
Τώρα που το ξαναδιάβασα ίσως το είπα λίγο κάφρικα...:/ Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω όμως:)
Θα συμφωνησω μαζι σου για τον καφρικο τροπο. :p Στην τελικη με τι προσοντα θα κρινουμε εμεις ποιοι ειναι "καλυτεροι" και ποιοι "χειροτεροι"?
Και μην ξεχνας... Ο θεσμος της οικογενειας ειναι ιερος. Δεν ειναι ουτε ευκολο ουτε "λιγο" να αφοσιωθεις εξολοκληρου σε αυτο. Μπορει για εμενα να μοιαζει "συμβιβασμος" μια τετοια ζωη, αλλα αυτο δεν σημαινει πως θα παψω να σεβομαι τις γυναικες που την επιλεγουν.
Post a Comment