sobre hormigitas...

Μικρη φοβομουν για την μηδαμινοτητα του ανθρωπου. Στους εφιαλτες μου εβλεπα πως ειμαστε οντα μικροσκοπικα -πιο μικρα κι ασημαντα κι απο τα μυρμυγκια- που χανονται στην απεραντοσυνη του συμπαντος. Με ανησυχουσε το γεγονος οτι ισως να αποτελουμε τον μικροκοσμο μιας αλλης οντοτητας που μας παρακολουθει, αλλα εμεις δεν εχουμε την ικανοτητα να το αντιληφθουμε. Μιας οντοτητας, οχι αναγκαστικα πιο ευφυους, αλλα οπωσδηποτε ανωτερης. Τωρα πως ακριβως εννοουσα το "ανωτερη", η αληθεια ειναι οτι δεν θυμαμαι.

Μεγαλωνοντας σταματησαν οι εφιαλτες. Τα ερωτηματα μου δεν απαντηθηκαν. Περισσοτερο εξοικιωθηκα με την ιδεα η απλα κουραστηκα να προσπαθω να εξηγησω θεωριες που δεν ανηκουν στον τομεα μου. Ποτε δεν θελησα να γινω επιστημονας. Δεν μου αρεσει η απολυτοτητα τους, που σχεδον σιγουρα θα καταρριφθει απο την "ανακαλυψη" καποιου συναδελφου σε λιγα χρονια. Εξαλλου κανεις δεν καταφερε να απαντησει ικανοποιητικα -για εμενα- στο πως βρεθηκαμε σε αυτον τον πλανητη και ποιος ακριβως ειναι ο ρολος μας στην αλυσιδα της ζωης.

Παραμενω ακομα λοιπον χωρις απαντησεις. Ελπιζοντας παντα οτι δεν ειμαστε αβουλα πλασματα για τα οποια καποιος αλλος κινει τα νηματα. Πιστευοντας -ωθουμενη απο τον φοβο της μοναξιας και της ευθυνης- οτι δεν ειμαστε μονοι μας στο συμπαν. Κοιταζοντας τα ζωα και τα πτηνα στα ματια προσπαθωντας να ανακαλυψω αν μας κατανοουν και γελουν με την ανικανοτητα μας να επικοινωνησουμε μαζι τους. Γιατι στην τελικη, who made us god on this planet?

Διασπαρτα

Ποσο διαρκει ενα λεπτο;


Που κρυφτηκαν σημερα τα αστερια; Μονο ενα ειναι εκει ψηλα. Και διαπερναει καθε μου σκεψη.


Θελω να περασει μια θαλασσα απο πανω μου. Να "ξεπλυνει" την ψυχη μου...


Alma. Η αγαπημενη μου λεξη. Σε καμια αλλη γλωσσα. Μονο στα ισπανικα. Alma. Την προφερω και γαληνευω.


Ξεχασα ολα μου τα cd απο τις Τρυπες στην Ελλαδα...


Το μυαλο μου κενο.
Τι λεει το εγκεφαλογραφημα γιατρε μου; Θα την παλεψω;

Mis dias de fiesta

Ζω σε ένα χωριό. Δεν έχει σημασία το πού ούτε το γιατί. Ζω σε ένα χωριό σχεδόν ερημικό. Όχι επειδή είναι απομονωμένο ούτε επειδή δεν έχει αρκετούς κατοίκους. Δεν έχει σημασία το πόσους κατοίκους έχει. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν τους βλέπω. Είναι σαν να μην υπαρχούν. Κρύβονται στα σπίτια τους..? Πηγαίνουν σε άλλες πόλεις..? Ποιος να ξέρει... Όταν όμως βγαίνω από το σπίτι προσπαθώντας να ικανοποιήσω τις ανάγκες που έχω ως «κοινωνικό ον» δεν υπάρχει κανείς.

Τι έγινε λοιπόν σήμερα? Είναι ο νόμος του Μέρφυ που με χλευάζει? Τι του ήρθε του χριστιανού (χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, δεν κάνει διαφορά) να τον ανακαλύψει? Γιατί έχω την αμμυδρή υποψία ότι πριν δεν υπήρχε. Δεν είναι σαν την Αμερική που ήταν πάντα εκεί και μια μέρα κατά λάθος την ανακάλυψε ο Κολόμβος. (Καλός κι αυτός. Από έναν δικό του λάθος υπολογισμό τώρα ζούμε όλοι υπό την αμερικανική «δικτατορία». Γιατί αυτός όργωσε το χωράφι όπου φύεται το «Κακό».) Τα πράγματα στην συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν διαφορετικά. Ξύπνησε ένα ωραίο πρωινό ο Μερφυ, δημιούργησε τον καταπληκτικό αυτόν κανόνα και τον έθεσε σε λειτουργία. Και εννοείται ότι όλα έγιναν ακριβώς όσα χρόνια χρειάζεται πριν γεννηθώ εγώ για να προετοιμαστεί το έδαφος και να με βασανίζει σε κάθε δωθείσα ευκαιρία. Έτσι έγινε και σήμερα.

Δεν έχω το δικαίωμα μια μέρα να μην είμαι καλά? Να θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου? Να μπορώ να δραπετεύσω από όλους και από όλα? Το έχω! Το έχω δει και στις αμερικάνικες ταινίες. (Ναι, βλέπω αμερικάνικες ταινίες. Δεν μποϋκοτάρω κάθετι από αυτή τη χώρα. – Αλήθεια έχει προσέξει κανείς ότι δεν υπάρχει επίθετο για τους κατοίκους ή τα προϊόντα των ΗΠΑ, αλλά αντ’αυτού χρησιμοποιείται το προερχόμενο από το όνομα της ηπείρου?) Ε, λοιπόν όχι, δεν το έχω το δικαίωμα. Γιατί υπάρχει πάντα το κολλητάρι μου ο Μέρφυ, που σήμερα αποφάσισε να είναι ημέρα γιορτής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποφάσισε ότι σήμερα από όλο το 4ήμερο και συγκεκριμένα την ώρα που δεν ήμουν καλά έπρεπε να είναι το αποκορύφωμα της γιορτής. Θυμάστε την περιγραφή του ερημικού χωριού? Ξεχάστε την! Γιατί τη στιγμή που βγήκα τρέχοντας σχεδόν από την πολυκατοικία για να έρθω στην πολυαγαπημένη μου παραλία και θάλασσα, τη στιγμή εκείνη ήταν η αποκορύφωση της παρέλασης/πορείας την οποία ακολουθούσαν χιλιάδες άτομα (άλλο που εγώ τα αισθάνθηκα ακόμα περισσότερα) και κατυθύνονταν, πού αλλού, στην παραλία. Ο κεντρικός δρόμος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο που μετέτρεψε την 3λεπτη κανονικά διαδρομή μου μέχρι το αγαπημένο μου σημείο στην αμμουδιά σε ακατόρθωτο επίτευγμα. Γιατί, όπως ήταν αναμενώμενο, τεράστιο τμήμα της παραλίας ηταν αποκλεισμένο. Είναι να μην ουρλιάζει το κανείς?

Ευτυχώς πάντως, για όλους έχει ο Θεός (αν υπάρχει, οπως και να λέγεται, όπου και να βρίσκεται). Αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένη στην φιλόξενη αμμουδιά, ο κόσμος έχει πάλι εξαφανιστεί και ακούω τα κύματα να μου σιγομουρμουρίζουν λόγια που γαληνέυουν την ψυχή μου. Δεν θα μπορούσε όμως να τελειώσει η νύχτα αυτή χωρίς τον φίλο μου «καμάκι», που είχε τουλάχιστον την ευγενική καλοσύνη να απομακρυνθεί διακριτικά όταν του είπα que hoy no tengo ganas de hablar, que quizás mañana fuera mejor.

Και έμεινα πάλι συντορφιά με την θάλασσα.



ΥΓ.1 Μα ποσο μπορει να υπερβαλει κανεις οταν νιωθει τσαντιλα?
ΥΓ.2 Τι εμμονη με επιασε με την Αμερικη?

Vive Grecia!

Εχουμε πολυ γελιο οι Ελληνες. Μαλλον, ειμαστε λιγακι τραγελαφικοι. Απο την μια ειμαστε εθνικιστες, διαλαλουμε με καθε τροπο την υπεροχη μας λογω του ενδοξου παρελθοντος (βλεπε αρχαιοελληνικο πολιτισμο) και υπερηφανευομαστε ακομα και για τις ομορφιες της χωρας μας παροτι δεν ειναι δικο μας δημιουργημα. Απο την αλλη, οτιδηποτε προερχεται απο τας Ευρωπας η ειναι αγαπημενη συνηθεια των "φιλων" μας των Αμερικανων, στην Ελλαδα θεοποιειται αμεσα. Με λιγα λογια εχουμε την νοοτροπια του νεοπλουτου και κατα συνεπεια κομπλεξικου ανθρωπου. Γι'αυτο ο espresso ειναι πανακριβος ενω ο "ελληνικος" θεωρειται bace-class για παραδειγμα. Ειμαστε σαν μια γκομενα που επαναπαυεται στην ομορφια της και στη μια και μοναδικη στιγμη δοξας που ισως ειχε στο λυκειο και εγκαταλειπεται σαν ατομο και προσωπικοτητα. Τι να τον κανω τον Ευκλειδη και τον Σοφοκλη, η τους Ελληνες επιστημονες που διαπρεπουν στο εξωτερικο οταν δεν εχουμε την υποδομη ουτε την διαθεση να αξιοποιησουμε τους "καρπους" που μας προσεφεραν/προσφερουν?

Με εκνευριζουμε τοσο πολυ καποιες φορες οι Ελληνες. Ειναι στιγμες που σκεφτομαι πως φερομαστε σαν το χαρισματικο παιδι που αναλωνεται σε ανουσιες επιδειξεις των ικανοτητων του.

Και μετα... Μετα μιλω με τους συγκατοικους μου (ιταλοφωνοι, γαλλοφωνοι, ισπανοφωνοι...) συνειδητοποιω ποσες λεξεις ειναι δανεισμενες απο την γλωσσα μας και γεμιζω υπερηφανια. Τι γλυκο συναισθημα..!

Και ο θυμος περναει...

(inspired by caffegreco)

Eδώ Calpe! Eδώ Calpe!

Η ζωή εδώ κυλάει αρμονικά. Τα πουλάκια κελαηδούν (τσίου, τσίου), τα κύματα σκάνε πάνω στα βράχια (πλαφ, πλαφ) κι εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο (γκντουπ, γκντουπ) κάθε φορά που βαριέμαι ανελέητα. Χαχαχα!

Συνήθως όμως δεν βαριέμαι. Δεν έχω χρόνο για να βαρεθώ. Ή καλύτερα θα έπρεπε να πω, δεν έχω προσωπικό χρόνο για να βαρεθώ. Εννέα άτομα στο ίδιο σπίτι. Δεν είμαστε λίγοι. ;) Οπότε ακόμα κι όταν πηγαίνω στο δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα και προσπαθώ να διαλογιστώ λιγάκι (γιατί είμαι φιλοσοφημένο άτομο, άσχετα από το τι λένε οι άλλοι:p) όλο και κάποιος θα έρθει να μου πει τον πόνο του, να μου ζητήσει ένα cd και μετά να ξεχάσει να φύγει κλπ κλπ. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω εδώ δίνω συμβουλές μαγειρικής στον Έλληνα συγκάτοικο! Γυναίκα για σπίτι παιδί μου! Χεχε!

Μάλλον μοιάζει πως παραπονιέμαι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μου αρέσει αυτός ο πανικός. :) Έχει και τα θετικά του. Όταν με πιάνει η μελαγχολία μου για παράδειγμα, απελπίζομαι για τις σπουδές που δεν έχω τελειώσει ή απλά είμαι στις μαύρες μου, πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μου για να με παρηγορήσει, να με πάρει μια αγκαλιά ή να μου πει το χειρότερο ανέκδοτο που έχω ακούσει στη ζωή μου αλλά θα με κάνει να λυθώ στα γέλια. :) Τι άλλο να ζητήσω;

Όσο για τις στιγμές που πραγματικά θέλω να μείνω μόνη... Πάντα υπάρχει η παραλία

Οταν μεγαλωσω θελω να γινω....

Εχω αρχισει να πιστευω οτι μετατρεπομαι σε αιωνιο φοιτητη! Ουπς, αιωνια φοιτητρια ηθελα να πω. :p Φταιει μαλλον που μεσα στο μυαλο μου μονο αντρες εχουν αυτο το προνομιο μεχρι στιγμης. Ειναι που οι γυναικες ειτε καθομαστε στην κουζινα μας εξαρχης ειτε παιρνουμε γρηγορα το πτυχιο μας με τον καλυτερο δυνατο βαθμο για να το κορνιζαρουμε και να το θαυμαζουμε απο την κουζινα μας οσο καθαριζουμε κρεμμυδακια. Απανταχου γυναικες μην αρχισετε να με πυροβολειτε απο τωρα. Υπαρχει παντα και τριτη επιλογη. Να το θαυμαζουμε πισω απο το γραφειο μας ελπιζοντας να ειμασταν στο σπιτι, παντρεμενες και να καθαριζαμε κρεμμυδακια. χαχαχα!

Το τι κανουμε ομως με τη ζωη μας οι γυναικες ειναι ενα αλλο τεραστιο θεμα. Η δεν ειναι τοσο ασχετο τελικα με οσα βασανιζουν το μικρο μου μυαλουδακι? Περιεργες στροφες που παιρνει ο εγκεφαλος μας μερικες φορες...

Καλυτερα να επιστρεψω στον αρχικο μου προβληματισμο.

Με ανησυχει που εχω φτασει στην ηλικια που εχω φτασει, εχω σπουδασει ο,τι εχω σπουδασει, εχω δουλεψει οσο εχω δουλεψει και ακομα δεν εχω καταλαβει τι ειναι αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου. Ειμαι η μονη σε αυτον τον πλανητη?? Ετσι νιωθω. Αν και δεν ξερω κατα ποσο θα αλλαζε η ψυχολογια μου ακομα κι αν εβραζα στο ιδιο καζανι με αλλα 10 εκατομμυρια ατομα. Μαλλον απο απειροελαχιστα εως καθολου. Εξαλλου παντα το νιωθω σαν ασθενεια.

Τι κανω λοιπον εγω με την ζωη μου? Εως ποτε θα σπουδαζω? Μεχρι ποτε θα τελειωνω κατι για να ανακαλυπτω μετα οτι δεν με εμπνεει για να το ακολουθησω ως επαγγελμα? Φταιει που δεν υπαρχει κατι που να με ενδιαφερει πραγματικα? (Μα τοσο αερομυαλη ειμαι...?) Φταιει που μου αρεσουν τοσα πραγματα και δεν μπορω να επιλεξω? (Χμ... Ναι. Το "αναποφασιστη" μου ταιριαζει καλυτερα.) Η μηπως ανηκω κι εγω στην κατηγορια των γυναικων που προορισμος τους ειναι να κανουν μια ομορφη οικογενεια? (Μακαρι να μην ειναι αυτο! Δε νιωθω καθολου ανετα με αυτον τον ρολο.)

Ειναι στιγμες που νιωθω απολυτα χαμενη. Στιγμες που απελπιζομαι. Στιγμες που δεν με συμπαθω καθολου. Αν και τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ποτε με συμπαθησα ειλικρινα?

Υ.Γ. Ειναι λογικο που θελω να προσθεσω καμια δεκαρια υποσημειωσεις και επεξηγησεις στο ιδιο μου το γραπτο? Χιονοστιβαδα οι σκεψεις...

No vemos el mundo como es... sino como somos

Ποσο ευκολονοητο ακουγεται και ποσο δυσκολο ειναι να το συνειδητοποιησεις. "Δεν βλεπουμε τον κοσμο οπως ειναι... παρα οπως ειμαστε εμεις"

Το πιο ευκολο παντα ειναι να κρινεις και να κατακρινεις. Πως θα κρινεις ομως? Με τι κριτηρια? Συμφωνα με τις δικες σου αρχες, τις προσωπικες σου εμπειριες και ιδεολογιες. Τοσο ευκολο, λοιπον, ειναι να μπεις στο λαθος "τρυπακι". Να χασεις τον στοχο και να σου δημιουργηθουν λαθος εντυπωσεις.

Τοσο ευκολο ηταν για εμενα τον πρωτο μηνα να χαρακτηρισω τους Ισπανους ανοργανωτους. Εφτασα στο σημειο να πιστεψω πως ακομα και στην Ελλαδα η οργανωση του κρατους λειτουργει καλυτερα! (μεγαλο θρασος η κυρια! :p) Καθε μερα που περναει ομως αντιλαμβανομαι οτι αυτο που εγω θεωρω λαθος οργανωση, αυτο που με βασανιζει οταν πηγαινω σε μια δημοσια υπηρεσια το μεσημερι και μου λενε να επιστρεψω μετα τις 17:00, δεν ειναι τιποτα αλλο παρα ενα μερος της ισπανικης κουλτουρας. Tan sencillo. Ειναι αυτο που επελεξα να ζησω.

Σταματα να γκρινιαζεις λοιπον κοπελα μου!! Τι νομιζεις? Πως εσυ εισαι καλυτερη? Εισαι η κυρια "Τελεια", η κυρια "Τα ξερω ολα" και μπορεις να καθεσαι στον θρονο σου και να χαρακτηριζεις καταστασεις? Ανοιξε λιγο το μυαλουδακι σου! Αφεσου... Γινε αθωα και ευπλαστη σαν τα μικρα παιδια. Σταματα να κρινεις και ζησε, απολαυσε αυτο που εχεις!!!