που πάλι εκρήγνυμαι. Που δεν δέχομαι ο αντρικός καημός να είναι αντρίκιος, παληκαρίσιος, με το κεφάλι ψηλά, αξιοσέβαστος από όλους. Και κάθε πίκρα ειπωμένη από γυναικείο στόμα να είναι μελό, ανάξια συγκίνησης και προσοχής, δραματουργική, χωρίς ψυχή και σθένος.
Όλη η εκτόνωση δική μου!
Όλη η εκτόνωση δική μου!
2 comments:
Ποιος είπε ότι είναι έτσι;
ή μήπως αυτή είναι η άποψη σου;;
Με κατάλαβες... Καμιά φορά μπορώ να γίνω πιο μισογύνης από έναν άντρα. Καμιά φορά... Αλλά δυστυχώς δεν είναι δική μου η άποψη αυτή.
Post a Comment