Ένα επιπόλαιο γλαστράκι κι εσύ. Άδικα πασχίζεις τώρα να ανθίσεις. Τεντώνεσαι ναζιάρικα στις αχτίδες και ζητιανεύεις για ένα φευγαλέο χάδι. Μα είναι σχεδόν θράσσος αυτό. Μάταια σέρνεσαι δίπλα σε επιβλητικά δέντρα. Σου φωνάζω μα δεν ακούς. Δεν προνόησες καθόλου. Δεν βύθισες βαθιά τις ρίζες σου σε πρόσφορο έδαφος. Θαμπώθηκες από την λάμψη των νιφάδων κι αφέθηκες να καείς. Πώς να γεννήσεις λόγο τώρα. Πώς να γίνουν οι εικόνες λέξεις κι αυτές ιδέες που θα γεμίσουν τον τόπο αρώματα. Παλεύεις να αναρριχηθείς κι ο ασθενικός σου κορμός λυγίζει από το βάρος του πόθου σου. Μα ούτε αυτό δεν έμαθες να κάνεις ακόμη, σεμνή αναμονή και χαμηλοβλεπούσα προσπάθεια μέχρι να αποτιναχθούν τα ξερά από πάνω σου και να ξεπροβάλουν τα νέα άνθη. Θα το θυμάσαι τουλάχιστον για την επόμενη φορά; Ή θα με/σε απογοητεύσεις πάλι;
Monday, 11 January 2010
sin raizes
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
I cannot read Greek, but I do like the feeling in this watercolor. Very simple, but moving.
Mary
www.marysartblog.blogspot.com
This is what I also liked in this. Depending from which side you are looking at it, it gives you a different feeling.
It's one of my "stolen views" I´m afraid, but I no longer remember where I found it.
Post a Comment