κι όμως...

...θέλω να φτάσεις μέχρι το πάτωμα,

να διαπεράσεις κάθε ίνα της λευκής μοκέτας που με την χρήση έγινε σταχτί,

να προσπαθείς να εξατμιστείς σε καυτή πέτρα και να σχηματίζεις την ίδια λιμνούλα ιδρώτα ξανά και ξανά,

να σέρνεσαι αργά με τα μυριάδες πόδια χιλιαντοποδαρούσας και να μην φτάνεις πουθενά,

να ανασηκώνεις τον λαιμό σου για να δεις πέρα από γέγυρες και το βλέμμα σου να μην φτάνει πιο πάνω από μία πόα,

να διαθλάται η ματιά σου σε μπουκάλι αλκοόλ και να χάνει χίλιες φορές τον στόχο της,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωιστρία,

είναι τόσο δυνατός ο πόνος, σαν την αγάπη που μου έδωσες,

και είναι τόσο δικός σου, σαν εκείνη την αγκαλιά, σαν κάθε αγκαλιά, που μόνο μαζί σου μπορώ να τον μοιραστώ,

για να είσαι πάλι εδώ, παρών σε κάθε σκέψη, σε κάθε ανάσα, σε κάθε όνειρο που ακόμα δεν ονειρεύτηκα,

για να φανείς ως άλλη ψευδαίσθηση,

να με φιλήσεις γλυκά, να χαϊδέψεις το μυαλό μου, να με γαμήσεις άγρια,

να με οδηγήσεις σε λυτρωτικό οργασμό,

και να μην έχεις πλέον δύναμη για ερωτήσεις και λογικές σκέψεις,

απλά να αφεθείς στην μαγία μας,

γιατί ναι, είμαι τόσο εγωίστρια...

por mi querida Valencia

Κι ενώ τα χελιδόνια αφήνουν σιγά σιγά τις φωλιές τους και ετοιμάζονται για το μακρινό τους ταξίδι σε θερμότερες χώρες, για να έρθουν του χρόνου πάλι εδώ, να βάλουν λάσπη και κλαδάκια στα σημεία που κατέστρεψε ο άνεμος και η βροχή και να ανακοινώσουν στην φύση πως έφτασε η Άνοιξη κι ήρθε ο καιρός να ξεπροβάλλουν ξανά οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες του "μ'αγαπά, δεν μ'αγαπά, μ'αγαπά!", να μπει κι ο Μάης με τα κλώστινα βραχολάκια στους καρπούς μας για να είναι φιλικός ο ήλιος και να μην μας κάψει ούτε αυτό το καλοκαίρι, τα παρακολουθώ να ξεμακραίνουν με την άσπρη τους κοιλιά να τους δίνει πιότερη κομψότητα και χάρη και κατεβάζω με την σειρά μου τις φωτογραφίες από τους τοίχους, ψάχνω όμορφα κουτιά με πεταλούδες και πολύχρωμα λουλούδια να στολίζουν τις στιγμές που θα κουβαλήσω μαζί μου, αποδημώ, παίρνω αντίθετη κατεύθυνση από τα χελιδόνια, δεν μ'αρέσει να ακολουθώ κανέναν, πηγαίνω βόρεια κι αναλογίζομαι την μια ώρα διαφοράς που θα μας χωρίζει, πως δεν είναι μεγάλη, πως ούτε η απόσταση ένιωσα ποτέ να με αγγίζει κι όμως είναι κάποιες μικρές στιγμές που σκέφτομαι τα όσα θα αφήσω πίσω, τα ανθρώπινα, τα υλικά, τους ήλιους και τις θάλασσες που μου έκαναν παρέα, γιατί το ξέρω, με γνωρίζω καλά, εδώ ποτέ δεν θα γυρίσω κι ας είναι το ποτέ πολύ βαρύ κι απέραντο σαν λέξη, σαν το για πάντα που είχα πει και με τα χρόνια το έσβηναν από την αδύναμη ψυχή μου, μα δεν έχω θλίψη, δεν έχω αμφιβολίες, μόνο που θέλω το τελευταίο φιλί να είναι τρυφερό. Ένα χαμόγελο μικρή μου πόλη :)

Έπεσα στα βαθιά πάλι σήμερα

Και χάθηκα...

Ακούγοντας πάντα αυτήν την φωνή

about me

Κάθε μέρα ανακαλύπτω 

μια νέα πτυχή

τού ποια θέλω να είμαι

street spirit... faded out...

Πόσες φορές αναρωτήθηκα για την ψυχρότητα του internet. Για τις διαδικτυακές σχέσεις και την επιφανεικότητά τους ή μη. Κι όμως, έρχονται στιγμές που βλέπεις όλη την αλήθεια. Γιατί εδώ μέσα κάποιοι κάθε μέρα καταθέτουμε κομμάτια από την ψυχή μας. Γιατί κάποιοι με σκέψεις, παραβολές, μουσικές και εικόνες μοιράζονται μαζί μας τα βαθύτερα μυστικά τους. Κι έτσι όταν κάποιος "φεύγει", νιώθεις πως έχασες έναν φίλο. Κι έχεις την ανάγκη να φωνάξεις:

"Καλό ταξίδι ταξιδιάρικο Πνεύμα!"

.

.

.

.

.

.

.

turn your radio off!

Εθίστηκα κι εγώ!

Αν και δεν το συνηθίζω αποφάσισα να κάνω λίγη διαφήμιση. Είναι που μετά από άπειρα χρόνια κοιμάμαι πάλι με το "ραδιόφωνο" συντροφιά. Ευτυχώς που το macάκι μου δεν έχει προβλήματα αϋπνίας σαν άλλους φορητούς και δεν "κοιμάται"* ποτέ. Άσε που αυτός ο σταθμός πιάνει καταπληκτικά σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκεσαι ;)

Θυμάμαι πως το ΄96 (;), το ΄97 (;) με έβρισκαν τα ξημερώματα ακούγοντας εκπομπές. Ούτε που ξέρω πώς πήγαινα μετά στο σχολείο. Μυθικές εκείνες οι αντοχές! Τότε ήταν ο Ατλαντίς ο σταθμός μας. Με τα Μωρά στη φωτιά, τα Διάφανα κρίνα, λίγο πιο μετά τους 1550 που ξενίνησαν από την γειτονιά μου, μα κυρίως με τα άπειρα τηλεφωνήματα, τις αφιερώσεις και τις μεταμεσονύχτιες γνωριμίες. Κάπως έτσι γνώρισα και τον Δ. Φίλος από τους λίγους, που μου παραμένει ακόμα πιστός, σουβενίρ από εκείνη την εποχή των παιχνιδιών και της αθωότητας. 

Όχι, όχι, δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Μονάχα αυτή η ανεπαίσθητη εφηβική χαλαρότητα που νιώθω όταν τους ακούω. Μια δοκιμή πιθανότατα θα σας πείσει. Οι μοναδικές παρασπονδίες μου αυτήν την εβδομάδα υπήρξαν σε στιγμές που είχα την ανάγκη να ακούσω τα δικά μου πονεμένα τραγούδια. Χωρίς ροή και συνοχή, μα με ένταση και μια γρατζουνισμένη φωνή να σβήνει στις πιο ψηλές νότες.

* δεν είναι μηχανή του ποπ-κορν ντε! άρα δεν υπερθερμαίνεται και δεν κλείνει χωρίς προειδοποιήση εξαφανίζοντας την όποια δουλειά των τελευταίων ωρών.

Πλάι σε μια μικρή τεχνητή λίμνη με μεγάλους πλαστικούς κύκνους/βάρκες, έγραψα...

Θαυμάζω όλους τους μεγάλους φιλοσόφους. Ιδίως όσους η καταβολή τους τους επέτρεπε να μην ασκούν κανένα επάγγελμα. Θαυμάζω την αυτοπειθαρχία τους, την μεθοδικότητα και την επιμονή τους. Την επιμονή τους να διαβάζουν, να σκέφτονται, να γράφουν, να φιλοσοφούν. Την αφοσίωσή τους σε αυτό που αγαπούν μέσα στην απόλυτη ελευθερία του χρόνου και των υποχρεώσεων. Θαυμάζω την δύναμή τους να μη χαθούν μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες ή την μαγκιά τους να περάσουν αυτές ως αλήθεια στην σκέψη τόσων ανθρώπων.

Ψάχνω μανιωδώς στις σελίδες του μυαλού μου τα συνώνυμα του θαυμάζω. Μα η ανεύρεση αποδίδει μηδέν αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό που νιώθω. Δεν είναι πως τους εκτιμώ, δεν είναι πως με εκπλήσσουν. Μου αφήνει μια αίσθηση μεγαλείου η κυριαρχία τους στις καθημερινές σειρήνες που βασανίζουν όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους, τους αδύναμους, τους επιρρεπείς. Είναι η δυσκολία μου να τιθασεύσω τις ανούσιες ορμές κι επιθυμίες μου, η δυσκολία μου να χαλιναγωγήσω τις χωρίς προορισμό σκέψεις μου και να τους επιβληθώ, που με ωθεί να τους τοποθετήσω σε έναν τόσο υψηλό βατήρα.

Αν είχα πάντοτε την απόλυτη ελευθερία, τον χρόνο, την ευκολία, την επιλογή, δεν είμαι σίγουρη πως θα έπραττα το σωστό για εμένα. Δεν είμαι σίγουρη πως χωρίς τα ευτελή καθημερινά δεσμά, τους περιορισμούς, τις δράσεις που φέρουν αντίδραση, θα κυνηγούσα ακατάπαυστα, πεισμωδικά τα όνειρα, τα θέλω, τις ελπίδες που με παρότρυναν τόσα χρόνια να κάνω κάθε βήμα.