Κάποιοι άνθρωποι αρκούνται με πολύ λίγα. Δεν τους νοιάζουν τα διπλώματα, οι δουλειές με τους φανταχτερούς τίτλους, οι πολλές ανέσεις. Θέλουν να έχουν μια δουλειά -περιστασιακή ή μόνιμη- που να τους προσφέρει τα απαραίτητα, ένα χώρο που να μπορεί να ονομαστεί σπίτι, τους φίλους τους, ίσως έναν άνθρωπο με τον οποίο θα μπορέσουν να φτιάξουν μια οικογένεια κάποια στιγμή και άπειρο ελεύθερο χρόνο για να αφιερώνουν κυρίως σε ανούσιες ασχολίες.
Στο μυαλό μου έρχεται μια κουβέντα που συχνά ακούμε από τους γηραιότερους: Τι καλά που ήμαστε πριν από 50 χρόνια! Δεν μας ενδιέφεραν οι τηλεοράσεις, τα υπερσύγχρονα κινητά. Ζούσαμε μια ήσυχη αλλά γεμάτη ζωή. Ο καθένας -πλούσιος ή φτωχός- λάμβανε άπειρη ευτυχία, δεν ζούσε μέσα στο άγχος και την πίεση να γίνει καλύτερος από όλους τους άλλους.
Στο μυαλό μου έρχεται μια κουβέντα που συχνά ακούμε από τους γηραιότερους: Τι καλά που ήμαστε πριν από 50 χρόνια! Δεν μας ενδιέφεραν οι τηλεοράσεις, τα υπερσύγχρονα κινητά. Ζούσαμε μια ήσυχη αλλά γεμάτη ζωή. Ο καθένας -πλούσιος ή φτωχός- λάμβανε άπειρη ευτυχία, δεν ζούσε μέσα στο άγχος και την πίεση να γίνει καλύτερος από όλους τους άλλους.
Η αντίρρησή μου (γιατί πάντα έχω μια αντίρρηση) δεν απευθύνεται ούτε στο τίμημα των καιρών που πρέπει να πληρώσουμε ούτε στους παλαιότερους που, κατά την γνωστή συνήθεια, ξεχνούν τα άσχημα και υπερτονίζουν τα όμορφα της εποχής τους. Η απορία μου μιλάει για την περίφημη χρυσή τομή που όλοι την ψάχνουμε και κανείς -μάλλον- δεν την βρίσκει.
Οι αξιώσεις μου από την ζωή δεν είναι υπερβολικές ή πολύ φιλόδοξες. Οπότε εν μέρει ζηλεύω τους παππούδες μας που δεν αγχώνονταν σουλατσάροντας στην Αθήνα και θαυμάζω -εν μέρει πάντα- όλους αυτούς που έχουν λιγότερες απαιτήσεις. Πνίγομαι όμως στην ιδέα να ζήσω την ζωή τους. Γιατί θα σήμαινε να εγκαταλείψω τον εαυτό μου, να συμβιβαστώ και να αφεθώ να με παρασύρουν.
Με θλίβει που πλέον μιλώντας για ανθρώπους πιο απλούς αναφερόμαστε σε ανθρώπους αμόρφωτους, χωρίς δύναμη να αντισταθούν. Ανθρώπους χωρίς γνώμη. Με πονάει να βλέπω άτομα αξιόλογα, με παιδεία και αρχές να μην ξέρουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, την ζωή τους.
Αλλά ποια είμαι εγώ να μιλήσω? Γιατί νομίζω πως είμαι καλύτερη και μπορώ να τους κρίνω? Ούτε το ένα χιλιοστό δεν έχω κάνει από όσα θέλω στη ζωή μου, χωρίς να σημαίνει πως αν τα κάνω θα έχω κάτι αξιόλογο να πω. Κι αυτός που εύκολα κρίνει, είναι αυτός που πιο λίγα έχει να πει.
Οι αξιώσεις μου από την ζωή δεν είναι υπερβολικές ή πολύ φιλόδοξες. Οπότε εν μέρει ζηλεύω τους παππούδες μας που δεν αγχώνονταν σουλατσάροντας στην Αθήνα και θαυμάζω -εν μέρει πάντα- όλους αυτούς που έχουν λιγότερες απαιτήσεις. Πνίγομαι όμως στην ιδέα να ζήσω την ζωή τους. Γιατί θα σήμαινε να εγκαταλείψω τον εαυτό μου, να συμβιβαστώ και να αφεθώ να με παρασύρουν.
Με θλίβει που πλέον μιλώντας για ανθρώπους πιο απλούς αναφερόμαστε σε ανθρώπους αμόρφωτους, χωρίς δύναμη να αντισταθούν. Ανθρώπους χωρίς γνώμη. Με πονάει να βλέπω άτομα αξιόλογα, με παιδεία και αρχές να μην ξέρουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, την ζωή τους.
Αλλά ποια είμαι εγώ να μιλήσω? Γιατί νομίζω πως είμαι καλύτερη και μπορώ να τους κρίνω? Ούτε το ένα χιλιοστό δεν έχω κάνει από όσα θέλω στη ζωή μου, χωρίς να σημαίνει πως αν τα κάνω θα έχω κάτι αξιόλογο να πω. Κι αυτός που εύκολα κρίνει, είναι αυτός που πιο λίγα έχει να πει.
No comments:
Post a Comment