Την φοβάμαι την μοναξιά.
Μα πιο πολύ φοβάμαι πού μπορεί να με οδηγήσει αυτός ο φόβος.
Και με παραξενεύει.
Γιατί είχα μάθει να την αγαπάω.
Monday, 6 February 2006
Χαμένες θάλασσες
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Είμαι θάλασσα... Θάλασσα που ταξιδεύει.., σκάει στα βράχια.., γίνεται σύννεφο.., ξαναγεννιέται. Γαλήνια.., φουρτουνιασμένη.., παιχνιδιάρικη... Κάνω βουτιά στα δικά μου νερά.., ενώνομαι με πελάγη.., υποδέχομαι πεισματάρικα ποτάμια.., συνομιλώ με τον ουρανό.., κοιτώ μέσα μου και ονειρεύομαι...
Ποια νομίζω πως είμαι
- Σικελια
- Πολιτης του κοσμου. Μικρη ονειρευομουν οτι μια μερα θα μεγαλωσω και θα γινω κι εγω πολιτης του κοσμου. Αργησα να συνειδητοποιησω οτι ολοι ειμαστε απο τη στιγμη που θα γεννηθουμε. Τωρα ειλικρινα αναρωτιεμαι κατα ποσο μου αρεσει που ειμαι πολιτης "αυτου" του κοσμου...
Ό,τι τρέφει το μυαλό μου
- Απόστολος Δοξιάδης: Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ
- J. D. Salinger: The Catcher in the Rye
- Charles Bukowski: Ham on Rye
- Charles Bukowski: Post Office
- Luis Sepúlveda: La sombra de lo que fuimos
- Γιάννης Ρίτσος: Πέρα απ' τον ίσκιο των κυπαρισσιών
- Sylvia Plath: Ariel
- Tennessee Williams: Cat on a hot tin roof
- Charles Darwin: On the origin of species
- Alexandre Soljenitsyne: Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ
- Gabriel García Márquez: Relato de un naúfrago
- Pablo Neruda: Antología poética
- John Reed: Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο
2 comments:
μη φοβάσαι τη μοναξιά απλά κάντην δημιουργική και θα δεις είναι ένας τρόπος να αγαπήσεις τον εαυτό σου ;)
Δεν είμαι μόνη μου. Έχω υπάρξει βέβαια. Και δεν εννοώ γκομενικά. Έχω καταλήξει πάντως στο ότι πάντα σχέδον είναι περισσότερο δική μας επιλογή παρά οτιδήποτε άλλο. Για αυτό την φοβάμαι. Γιατί σημαίνει πως το δικό μου μυαλό θα μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Και είναι αποδεδειγμένο, δε με συμπαθεί πολύ.
Μου άρεσε πολύ η συμβουλή σου :)
Post a Comment