Ουφ ξεθύμανα!

Τώρα που πήρα φόρα ας βγάλω από μέσα μου άλλα ένα δυο πραγματάκια που έχω στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.

Μόλις τέλειωσα ένα post στο οποίο έκανα αναφορά στο site του Νίκου Δήμου. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να πέσω κι εγώ στην παγίδα. Δεν έχω τίποτα εναντίον του ανθρώπου. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Δεν μου αρέσουν οι παρεξηγήσεις. Με εκνευρίζει όμως όλος αυτός ο πανικός γύρω από το όνομά του τον τελευταίο καιρό. Το "εκνευρίζει" δεν είναι το σωστό ρήμα. Ίσως το με χαλάει, με ξενερώνει. Μπορεί να ακουστώ κομπλεξική, ζηλιάρα. Δεν με ανησυχεί. Ξέρω καλά τι είμαι και τι όχι. (το "καλά" σχετικό ειναι) Αυτόν τον καιρό όμως στην μπλογκόσφαιρα υπάρχουν άπειρες αναφορές στο όνομα και τα κείμενά του. Θα μου πει κανείς "γιατί όχι?". Μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα με όσα λέει, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχει ενδιαφέρουσες -τουλάχιστον- ιδέες και έναν πολύ καλό τρόπο γραφής. Το φαινόμενο που παρουσιάζεται όμως μου αφήνει μια άσχημη γεύση. Με κάνει να "θυμώνω" με εμένα και όλους τους άλλους που έχουν μετατρέψει τον Νίκο Δήμου σε μόδα. Γιατί προσωπικά έτσι το αντιλαμβάνομαι. Δεν έχουμε δικές μας ενδιαφέρουσες σκέψεις να καταθέσουμε? Δεν έχουμε προσωπικότητα, γι'αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε τον όχλο σαν τα πρόβατα? Θέλω να αντισταθώ στο ρεύμα αυτό. Δεν συμφωνεί με την ιδεολογία μου για την ζωή. (Πολύ χαρακτηριστικά -για εμένα- υπερβολικό ακούγεται αυτό) Είναι εμφανές πάντως πως μέχρι στιγμής δεν τα πάω καλά.


Προσπαθούσα τις τελευταίες μέρες να με θυμηθώ σαν παιδί. Να θυμηθώ τις σκέψεις μου, τις εικόνες μου, τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο. Δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να φέρω στη μνήμη μου όλες αυτές εκείνες τις λεπτομέρειες που στιγμάτισαν τον μικρόκοσμό μου. Όσο κι αν το προσπάθησα δεν μπόρεσα να δω τους γύρω μου με τα ίδια μάτια γεμάτα ερωτήσεις και αθωότητα. Το έχω χάσει αυτό το χάρισμα προ πολλού. Αν και δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Θέλω για μια στιγμή μονάχα να ταξιδέψω με μια μηχανή στον χρόνο (και χωρίς μηχανή, δεν με πειράζει) για να δω τι είναι αυτό που υποκινούσε τις ερωτήσεις μου. Πού πήγαν τόσες απορίες? Τώρα τα θεωρώ όλα βαρετά και δεδομένα. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω την τύφλα μου για το τι γίνεται στον κόσμο. Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά γεγονότα. Ενημερώνομαι για κάθε βαναυσότητα που διαπράττει το ανθρώπινο είδος. Έχω χάσει τα "γιατί?" μου. Και έχω γεμίσει καχυποψία και φόβους. Πώς γίνεται να έχω καταντήσει έτσι? Ξεκίνησα με τόσες καλές βάσεις και προοπτικές εξέλιξης. Όλοι μας. Πού πήγε η αθωότητα? Γιατί τώρα πρέπει να το σκεφτώ πρώτα και να επιχειρηματολογήσω για την ισότητα των ανθρώπων, όταν τότε μου ήταν αυτονόητο? Υποτίθεται μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και όλα αυτά γιατί? Για να καταλήξουμε πιο μικροί και άδειοι από ποτέ. Αστεία που είναι η ζωή...
Κάνε μου παρέα γλυκέ μου Αγγελάκα. Εσύ ξέρεις καλά πώς να με συντορφεύσεις με την καινούργια σου ζάλη στα σκοτεινά μου ταξίδια.