Το τάμα

Αν είσαι στην Ισπανία, έχεις μια σύνδεση κινητού με την χ ελληνική εταιρεία που θέλεις να αλλάξεις σε καρτοκινητό και δεν σκοπεύεις να γυρίσεις Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, τι κάνεις? Προτείνω τάμα σε κάποιο τρελό τρελό θεό, γιατί οτιδήποτε λογικό δεν πρόκειται να λειτουργήσει.

Παρά τα ευτράπελα που έχω ακούσει/βιώσει κατά καιρούς αποφάσισα να ακολουθήσω την κανονική διαδικασία. Έβγαλα φωτοτυπία την ταυτότητά μου, εξουσιοδότησα τη μητέρα μου (κακόμοιρη γυναίκα, τι τραβάει κάθε φορά) να κάνει την ακύρωση του συμβολαίου και τα έστειλα (η μητέρα μου δηλαδή) στον αντιπρόσωπο. Το αποτέλεσμα? Οι καλοί αυτοί άνθρωποι κάπου παρανόησαν, ακύρωσαν όχι μόνο το συμβόλαιο αλλά και το νούμερό μου και όταν τους ζητήθηκε να διακοπεί η διαδικασία της ακύρωσης απάντησαν πως δεν γίνεται χωρίς την παρουσία του κατόχου.

Χμ... Κάπου χάθηκα. Μάλλον την επόμενη φορά θα ακολουθήσω την συμβουλή μου και θα κάνω αυτό το τάμα. Πιο εύκολο ακούγεται.

------------

Μετα απο πολυ επιμονη και υπομονη συνεννοηθηκα με τους καλους αυτους ανθρωπους. Εκανα τις απαραιτητες κινησεις. Εστειλα κι αλλα χαρτια και περιμενα την μαγικη στιγμη που θα μου ελεγαν οτι ολα ειναι ενταξει. Αλλα οχι! Δυο ακρως αντιφατικα τηλεφωνηματα που δεχτηκα με εκαναν να καταλαβω οτι δεν προκειται να βγαλω ακρη.

Δε με νοιαζει! Δεν θα αφησω τιποτα να με ταραξει σημερα!
Μα δεν ειναι τελεια μερα? Ειναι! Δεν δεχομαι αντιρρησεις :p

Φοραω το καλυτερο μου χαμογελο και περιμενω. :)

Αντε! Κανε γρηγορα! Θα σπασει η καρδια μου...

suspendida

Ταξίδεψα πάλι σήμερα.

Ήρθε ένα σύννεφο και με πήρε στη ράχη του. Με άρπαξε άξαφνα. Χωρίς προειδοποίηση. Κι έφυγε σαν κυνηγημένο. Πετάξαμε με ταχύτητα φωτός. Δεν έχω ανάμνηση από το ταξίδι. Τρόμαξα. Ένιωσα τον αέρα σαν όξινη βροχή στο πρόσωπό μου. Με γλύκανε. Σαν την άγρια καταιγίδα που ξεπλένει τις μουντζουρωμένες ψυχές.

Ανεβήκαμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Περάσαμε όλα τα μικρά συννεφάκια. Περάσαμε κι αυτά τα πιο μεγάλα. Τα θυμωμένα, που είναι γεμάτα κεραυνούς. Και βρεθήκαμε πάνω από την Γη. Ισως να ήταν και άλλος πλανήτης. Έβλεπα μόνο αποχρώσεις του γκρι. Μα μύριζε τόσο οικείο.

Κι έμεινα εκεί. Να αιωρούμαι. Και να ακούω μουσικές.

Παραλογισμου συνεχεια

Κι εγω που ειχα ανησυχησει οτι θα περασω τα Χριστουγεννα σε λαθος χωρα γιατι εχει την αποκλειστικοτητα η Γερμανια. Ευτυχως ανακαλυψα (οπως παντα με καθυστερηση) τα πανεμορφα χιονισμενα τοπια του Dubai. Ετοιμαζω τις βαλιτσες μου, παιρνω το πρωτο αεροπλανο και παω για σκι!!

Μα τι παει στραβα με αυτον τον κοσμο? Γιατι θελουμε να αλλαξουμε την φυση μας και να παμε κοντρα στον τροπο που επελεξε να ειναι αυτος ο πλανητης?

Αλλαζουμε την εμφανιση μας με πλαστικες και χιλιους δυο αλλους τροπους για να ειμαστε ομορφοτεροι την στιγμη που τρωμε ο,τι πιο ανθυγειηνο και καπνιζουμε σαν φουγαρα. Αγοραζουμε καρτες Unicef για να βοηθησουμε τα παιδακια στον τριτο κοσμο (τοσο αλλαζονες ειμαστε που τον ονομαζουμε τριτο κοσμο) και μετα πεταμε πιατα φαγητο στα σκουπιδια γιατι ειναι χθεσινο. Κανουμε αγωνες προς προασπιση της ειρηνης σκοτωνοντας αμεσα η εμμεσα συνανθρωπους μας. Διαδηλωνουμε κατα των βιομηχανιων που μολυνουν το περιβαλλον, ενω ειμαστε αναξιοι να ανακυκλωσουμε 2 μπουκαλια και 3 εφημεριδες. Δεν θα μιλησω για τα σκουπιδια που πεταμε στο δρομο και την ακαταδεξια μας να χρησιμοποιησουμε τα μεσα μαζικης μεταφορας για να μειωσουμε λιγο το νεφος. Παραλληλα, φτιαχνουμε λιμνες στη θεση των βουνων και πιστες χιονου στην ερημο.

Τιποτα δεν μας ικανοποιει. Και τιποτα δεν αλλαζουμε προς το καλυτερο. Περηφανευομαστε οτι ειμαστε το καλυτερο εμψυχο ον και αν κοιταξουμε την πορεια μας τα τελευταια χρονια η εξελιξη μας εχει αντιστραφει προς το μηδεν. Ενας κοσμος γεματος αντιθεσεις και παραλογισμους. Τοση δυναμη, γνωση και ανακαλυψεις για να ασχολουμαστε με την επιφανεια. Ποιος θα ειναι ο πιο ομορφος, ο πιο πλουσιος, ο πιο διασημος. Και η ψυχη μας, το πνευμα μας αργοπεθαινει.

Μηπως νομιζω πως εγω ειμαι καλυτερη? Η συνειδητοποιω μολις τωρα τι συμβαινει? Κανενα απο τα δυο. Απλα τωρα ειναι η στιγμη μου. Ειναι η στιγμη που φωναζω με το δηθεν επαναστατικο υφος μου για να καθησυχασω την ψυχη μου. Για να με παραμυθιασω πως κανω το καθηκον μου. Για να πιστεψω για ενα δευτερολεπτο πως ισως δεν ειμαι σαν ολους τους αλλους. Για να ονειρευτω πως υπαρχει ελπιδα. Και μετα? Μετα θα συνεχισω εφησυχασμενη την ζωη μου. Χωρις να αλλαξω το παραμικρο. Και το χειροτερο? Πιστευοντας πως κατι εκανα.

Χα! Γελαω στα μουτρα σου μικρη συμβιβασμενη.

In the spirit of christmas

Εχω μια χαζη, αλλα ειλικρινεστατη απορια. Απο ποτε η Γερμανια χριστηκε η χωρα των Χριστουγενων??
Πηγαινω στην Αγγλια για Χριστουγεννα, σαν χαρωπη επισκεπτρια πηγαινω στην χριστουγενιατικη αγορα και αντι για πουτιγκες και γεμιστες γαλοπουλες (Δεν ξερω τιποτα αλλο αγγλικο. Συγχωρεστε με οι αγγλομεταναστευμενοι.) ανακαλυπτω ενα πανικο απο μικρα ξυλινα γερμανικα σπιτακια. Ειμαι στην Ισπανια, κανω την αντιστοιχη επισκεψη και πεφτω παλι πανω στο gluedwein (το ζεστο κοκκινο κρασι με τα μπαχαρικα) και τα απειρα ειδη γλυκων και γερμανικων λουκανικων, που αναθεμα κι αν ξερω πως ονομαζονται.
Ειμαι σιγουρη πως ο Αη Βασιλης δεν ειναι Γερμανος. Και σιγουρα δεν ειναι η μονη χωρα που εχει χιονια. Για να μην αναφερω το γεγονος οτι στην Αυστρια για παραδειγμα οι ανθρωποι ειναι πιο ζεστοι και φιλοξενοι (πιο christmassee).

Γιατι λοιπον παντου συνανταω γερμανικες χριστουγενιατικες αγορες? Φταιω εγω και η ατυχια μου? Δεν εχουν δικες τους παραδοσεις Αγγλοι και Ισπανοι? Να αποφασισαν να καταλαβουν τον κοσμο κατ'αυτον τον τροπο μου φαινεται λιγακι περιεργο. Κι ακομα πιο περιεργο το να μην εχουν να επιδειξουν κατι αλλο. Γιατι δεν με αφηνουν λοιπον να χαρω τα Χριστουγεννα μου παραδοσιακα ισπανικα οπως θελω?? Γκρρρρρ!!!

cádiz

Οσα ταξιδια και να κανω το μυαλο μου παντα θα με ταξιδευει πιο μακρια...