Arcoiris

Ειμαι εδω.
Το εδω ειναι καθε φορα εκει που βρισκομαι.
Ειμαι εγω.
Με τα χιλια προσωπα και πτυχες που κρυβω μεσα μου.
Περπατω σε ενα μονοπατι.
Καθε μερα οριζω απο την αρχη την κατευθυνση του.
Εχω την δυναμη.
Γιατι ποτε δεν εμαθα να εγκαταλειπω.
Και χαμογελαω.

Vernon God Little

Περιεργη που ειναι η ζωη. Φευγεις για μια ξενη χωρα. Παιρνεις μαζι σου τα βασικα. Εντελως τυχαια τα μισα απο αυτα ειναι βιβλια. Μετα απο τρεις μηνες πιανεις στα χερια σου ενα που ειχες αφησει στη μεση. Και σε αιφνιδιαζει.


27.1.2003
Σου γραφω για να σου πω οσα δεν μπορεσα ποτε να σου γραψω. Σου γραφω για να ομολογησω την πιο εγκληματικη ενοχη μου...

Σαν κομματια απο ενα παζλ

Μεσημερακι. Πριν λιγο τελειωσα απο την δουλεια. Κατεβαινω τον Γολγοθα μου (μιση ωρα περπατημα ειναι αυτη) και κλασσικα ακουω μουσικη. Καθως δεν αξιωθηκα ακομα να παρω ενα mp3 player, ακουω ραδιοφωνο. Κανω zapping λοιπον στους ισπανικους ραδιοσταθμους και λιγο πριν αρχισω να απελπιζομαι (εδω που βρισκομαι δεν πιανει και πολλα πραγματα) πεφτω πανω σε μια γνωστη μελωδια. Pause. Μια στιγμη αμφιβολιας. Κι ομως. Δεν εκανα λαθος. Ειναι αυτο. Και το πετυχα απο την αρχη. Χαρα. :) Paint it black. Στο μυαλο μου σιγομουρμουριζω τους στιχους περιμενοντας να ξεκινησει το τραγουδι. Μια στιγμη. Καπως αλλαγμενη ακουγεται η μελωδια. Μηπως ειναι εκτελεση απο καποιον αλλο? Λιγα δευτερολεπτα αναμονης. Η φωνη ενος Ισπανου ακουγεται απο τις ψειρες μου. Γ@μωτο! Δεν μπορουν να αφησουν κατι αθιχτο αυτοι οι Ισπανοι? Χωρις να το βεβηλωσουν? Δεν τους καταλαβαινω μερικες φορες. Εχουν τοσο πολιτισμο να επιδειξουν και δανειζονται εθιμα και στοιχεια απο αλλες χωρες. Το τραγουδι παιζει ακομα. Χμ... Δεν ειναι κακο τελικα. Δεν κατακρεουργησαν τους στιχους οπως φοβομουν. Μαλλον τους απεδωσαν αρκετα καλα. Μου μεταδιδει το ιδιο συναισθημα. Μου αρεσει! :)

Paint it black. Για ενα διαστημα της ζωης μου ηταν αναποσπαστο κομματι μου. Το πρωι δεν μπορουσα να σηκωθω αν δεν το ακουγα να παιζει. Και μετα πατουσα το repeat και το ακουγα ξανα και ξανα μεχρι να φυγω απο το σπιτι. Απο φοβο μην λιωσω το cd και δεν μπορω να το ακουσω (δεν ειχα υπολογιστη τοτε), το ειχα γραψει απειρες φορες σε απειρες κασετες. Το ακουγα και πονουσα. Το ακουγα και ταξιδευα. Μαυρα ρουχα, μαυρα νυχια, μαυρες σκεψεις. Μαυρο παντου. Με μια μονο ματια με περνουσες για γκοθου. Ποτε δεν υπηρξα. Το μονο φωτεινο στοιχειο πανω μου ηταν οι κοκκινες ανταυγιες στα μαλλια μου. Τι περιοδος κι αυτη! Πολυ εντονη. Και πολυ μακρινη. Ευτυχως? Δυστυχως? Μου εκλεψε και μου χαρισε πολλα. Κριμα που δεν εχω μια φωτογραφια. Δεν θυμαμαι πια το βλεμμα μου. Θα μου ελεγε πολλα τωρα. Ισως με βοηθουσε. Αλλα η μαυριλα μου σκοτεινιαζε τα φιλμ. Απεφυγα τα αναμνηστικα απο μια εποχη απο την οποια δεν ηθελα αναμνησεις.

Πρεπει να το βρω στην ισπανικη εκδοχη! Ισως ξυπνησει μεσα μου τα στοιχεια που με στηριξαν τοτε. Οι αμυνες μου εχουν χαλαρωσει. Χρειαζομαι τις "βιταμινες" μου. Αυτη τη στιγμη ομως ειναι καταχωνιασμενες σε καποιο ντουλαπακι της ψυχης μου και δεν προτιθονται να εμφανιστουν. Θα περιμενω. Εχω χρονο. Παντα εχω χρονο για να θρεψω την ψυχη μου.

no comments

τοποθεσια: Valencia, España
αιτια: Euroforum on Volunteering
θεμα: το νοημα του εθελοντισμου / η πρακτικη του στην Ευρωπη και τις τριτοκοσμικες χωρες
μετεχοντες: οργανωσεις και ατομα που ενδιαφερονται/σχετιζονται με τον εθελοντισμο σε καθε του μορφη
αντιφαση: στο catering χρησιμοποιηθηκαν προιοντα Nestle

Με κουρασα...

Blue screen of death. Κατι εχει παθει ο εγκεφαλος μου. Δε λειτουργει. Μαλλον υπερφορτωση. Σεμιναρια, ταξιδια, δουλεια, οι αιτησεις για τα πανεπιστημια, απογοητευσεις (εννοειται ερωτικες), μικρες στιγμες χαρας, νεες γνωριμιες, βαρεμαρα, ελλειψη χρηματων, εκπληκτικες συζητησεις, καθημερινοτητα...
Και στο τελος τι μενει? Ενα κενο. Μια αισθηση κρυου που εισεβαλε βιαια στην ψυχη μου. Δε μπορω να σκεφτω. Δε μπορω να γραψω. Ουτε εδω, ουτε στη μικρη ατζεντα με τις σημειωσεις μου, ουτε στους φιλους μου. Ουτε μια λεξη. Στερεψα.
Το μυαλο μου γεματο ιδεες, προβληματισμους, προσωπα. Ολα ανακατα. Ολα τα σκεφτομαι την ιδια στιγμη. Αλλα καμια στιγμη δεν σκεφτομαι τιποτα. Δε μπορω να συγκεντρωθω. Δε μπορω να αισθανθω.
Θελω να ουρλιαξω. Να φυγει. Να φυγει μακρια. Να φυγει αυτη η στασιμοτητα. Να με ακουσω. Ισως ετσι ξυπνησω, συνελθω. Δεν μου αρεσει η απαθεια. Προτιμω να ποναω, να κλαιω, να απελπιζομαι.
Στοπ!

Μα δεν εχω τιποτα να με χαροποιει? Παλι γκρινιαζω? Μου εγινε συνηθειο η βαρια ομιχλη των προηγουμενων ημερων και δεν θελω να την αποχωριστω? Μηπως τελικα φοβαμαι να ζησω..?
Βαρεθηκα... Κουραστηκα... Δεν θελω πια να ακολουθω τους κανονες των αλλων. Γιατι πρεπει να ζω οπως αυτοι θελουν? Γιατι πρεπει να λογοδοτω για καθε μου σκεψη, πραξη, ιδεολογια? Γιατι πρεπει παντα ενα "πρεπει" να πρεσβευει στη ζωη μας?

Εχω κι εγω τις ευθυνες μου. Δεν το ξεχνω.
Πρεπει να βρω τα ορια. Να κερδισω την ισορροπια.

Ειναι φορες που δεν μου αρεσω καθολου.

Και μετα κολλαω σε φρασεις σαν αυτη και αλλαζω οπτικη γωνια.

Yo no soy un cuerpo que tiene una alma,

soy una alma que tiene una parte visible, llamada cuerpo.
(Εγω δεν ειμαι ενα κορμι που εχει μια ψυχη,
ειμαι μια ψυχη που εχει ενα ορατο κομματι, που ονομαζεται κορμι)

Τιποτα δεν αλλαξε. Συνεχιζω να μη με συμπαθω.
Τουλαχιστον για αποψε...

κινητηρια δυναμη: φοβος

Ειναι ανθρωποι που φοβουνται τα υψη. Αλλοι τον βυθο.
Ατομα που φοβουνται να ρισκαρουν. Η να επιλεξουν κατι σταθερο.
Μερικοι φοβουνται να αγαπησουν. Καποιοι να αγαπηθουν.
Λιγοι εχουν αγοραφοβια. Οι περισσοτεροι τρεμουν την μοναξια.
Ολοι (?) φοβομαστε τον θανατο. Ειναι ατομα που φοβουνται να ζησουν.

- Εσυ τι φοβασαι γλυκεια μου?
- Τα ψεματα που λεω στον εαυτο μου. (σκεψη) Οχι. Τα ψεματα που μου λεει ο εαυτος μου. (....) Η ισως, τις αληθειες που μου κρυβει. Μαλλον... Χμ...
- ....?
- Πολυ φοβαμαι οτι δεν με ξερω...