tears for fears

mad world

true or myth?

Northrop Frye claims that 'myth is the imitation of actions near or at the conceivable limits of desire', in a space where the human encounters the divine.*

Given that - when in love - we tend to idealize the other and worship him/her as our own private god, should love be considered a myth?

1. Anatomy of Criticism: Four Essays (Princeton, 1957), p. 136

free as a bird

quiero volar...
quitar las alas prestadas...
utilizar mi alma como turbina... y volar!
sobre lagos, valles, océanos...
llegar a las nubes... y respirar!

Της Κυδωνίας εφύσηξε αέρας

Γονυπετής
Σε καλυμένο με δρόσο λιβάδι
Στεφανώνομαι άνθη κερασιάς

Οικτηρώ τις άτεκνες σκέψεις
Τον νου που - αλοίμονο -
στα ουράνια δε φτάνει

Ως άλλη Λήδα
Αναζητώ τον Κύκνο
Σαν απλώσει δίχτυα μοναξιάς

Χαμογελώ σε αγέννητες Ελένες
Τίκτω τον φθόνο
Σημαία ο άνανδρος να κάνει

Αρχαίους προγόνους επικαλούμαι
Μύρτα και μέλι το πρόσφορο
Ρακή στο όρος Ίδη

Τοξοβόλοι, λυράρηδες, ριζίτες
Μάχονται πλάι μου
Στης ελπίδας το παιχνίδι

Σήμα τέλους

- Είσαι ανυπόφορο πλάσμα.
- Είμαι!
- Δε γίνεται να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου.
- Δε γίνεται...
- ...
- ...
- (καφές, τσιγάρο, βλέμμα στον υπολογιστή)
- Είδα το The wind that shakes the barley πάλι χτες...
- Πλάνταξες ξανά στο κλάμα;
- Μόνο που το σκέφτομαι... Ο κόσμος... Ο εξαναγκασμός... Τα δυο αδέρφια...
- Meine kleine Prinzessin beunruhigen Sie nicht!


[Ωχ! Τι έγινε τώρα ρε γμτ; Πώς μπλέχτηκαν πάλι έτσι τα όνειρα; Ηλίθιο κεφάλι!! Και σου έχω πει "Μην σκέφτεσαι!!"...
Να είχαμε και λίγο ποπ-κορν τουλάχιστον... Έτσι θα την βγάλουμε κι απόψε;]

Η μεγάλη έξοδος

Αν ήταν οι λέξεις όσα πρόσωπα ντύθηκαν, θα στις έλεγα νομίζεις;
Δεν είμαι εδώ για να παραφουσκώσω το ατροφικό μυαλό σου.
Την ψευδαίσθηση του νοήματος προσπαθώ να διατηρήσω.
Συμβιβασμένο σε εκκόλαψαν. Συνυπογράφεις κάθε λαιμητόμο.
Σειρήνες και ηλεκτροφόρα καλώδια θα ήθελα να προσφέρω.
Μα γίνεται την νοοτροπία του μυρμηγκιού να αποβάλλεις;

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Κάτω από τα φώτα που τρεμοσβήνουν
Στο μάτι του κυκλώνα
Με θέα ένα ποδοπατημένο όνειρο
Κατά μήκος του μαύρου ποταμού
Εισέβαλαν οι βάρβαροι
Στο φως του σαρακοφαγωμένου ήλιου
Χειραψία με τον διάβολο
Μπλέχτηκε το χτες με το ψέμα
Σε ακοίμητη υποκρισία
Στο βλέμμα νεκρού ιππότη
Παύση κάθε τελετουργίας
Αναλφάβητα συντάχτηκαν τα δέντρα
Εξοστρακισμός στην χώρα της υπόσχεσης

Έμεινε μετέωρη η σκέψη

Μαύρο

Εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο δίχως τοίχους. Δέσμιος του χρόνου που διαθλάται στο άπειρο αν πάψεις να τον μετράς. Οι μεγάλοι συγγραφείς σε καρφώνουν στα μάτια, μα δεν διαπερνούν την παγωμένη ασπίδα που σε περικλείει. Σκόρπισαν τα όνειρα και γίνηκαν χνούδι σε μαύρο κουστούμι. Ο φόβος και ο πόνος παιδιά σου, τα τρέφεις με ψέματα για να μη σε αφήσουνε μόνο. Σκοτεινιάζει όταν το φως γεμίζει τον χώρο. Τα πρωινά τιτιβίσματα που σε βρίσκουν με ορθάνοιχτα μάτια θαρρείς προϋπαντούν το ξημέρωμα, μα οι λέξεις φρακάρουν στο υποσυνείδητο και δεν γίνονται συνομιλία.

we're being watched

Μας παρακολουθούν. Μας κοιτούν πίσω από κάμερες. Διαβάζουν σιωπηλά τα γραπτά μας αποκερματίζοντας κάθε λέξη για κωδικοποιημένες έννοιες. Εξετάζουν λαθραία τις φωτογραφίες που κοινοποιήσαμε στους φίλους μας. Ακούν στην επανάληψη τα τραγούδια μας για κρυφά μηνύματα. Προσπαθούν να υποκλέψουν κάθε μας σκέψη και συναίσθημα για να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα. Μπορεί να μας ξέρουν καλύτερα από τον φίλο με τον οποίο πήγαμε για καφέ σήμερα. Σίγουρα γνωρίζουν τα θέλω και τα πιστεύω μας καλύτερα από το γκομενάκι που βρέθηκε απροειδοποίητα στο κρεβάτι μας. Μα δεν ειναι κάποιος για να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Αν απλώσουμε το χέρι μας σε στιγμή αδυναμίας θα τρέξουν γρήγορα στην τεχνολογικά άριστη μπουρμπουλήθρα τους και θα αρνηθούν σιωπηρά την ύπαρξή τους. Δεν θα απαντήσουν σε τηλέφωνα γιατί η φωνή θα τους έκανε αληθινούς. Δεν θα μας προσφέρουν λόγο παρηγοριάς κι ας μας βλέπουν όταν κλαίμε. Δεν θα κάνουν τίποτα που να προδίδει την παρουσίας τους. Θα μείνουν να μας παρακολουθούν. Αρνούμενοι πως υπήρξαν ποτέ. Μέχρι οι δικές τους ανάγκες να υπερνικήσουν και να κάνουν την θανατηφόρα εμφάνιση.

Όχι άλλες λέξεις

Πες μου τον πόνο σου. Μίλα μου για ό,τι βαραίνει την ψυχή σου. Περιέγραψέ μου στιγμή προς στιγμή τους εφιάλτες σου. Εκμυστηρεύσου μου τις πιο ποταπές πράξεις εναντίον σου. Δώς μου την λύπη, τους φόβους, την ασκήμια που κρατάς κρυμένη μέσα σου. Μοιράσου μαζί μου κάθε ντροπή, κάθε ψέμα, κάθε σιωπηρή ενοχή. Μίλα μου για τις αδικίες που σου επέβαλαν, για τις ατυχίες που βρέθηκαν στο δρόμο σου, για κάθε καταπιεσμένο θέλω σου. Φώναξε! Κλάψε! Χτύπα! Εξοργίσου! Πέρασέ μου όλη την αρνητική ενέργεια που περιβάλλει την αύρα σου. Ξεθύμανε πάνω μου και γίνε ο δυνάστης που μέχρι πριν λίγο μισούσες.

Νομίζεις με φοβίζουν τα λόγια σου; Πιστεύεις θα με καταστρέψει η δακρύβρεχτη σιωπή σου; Είμαι η θάλασσα που γίνεται σύννεφο και σε αγκαλιάζει σαν πρωινή πάχνη. Αποζητώ να εκβάλλεις αγριάδα μέσα μου, να φουρτουνιάσω και με την μορφή κύματος να ταξιδέψω.

rainy soul

Θα μείνω εδώ.
Να ακούω την βροχή. Να βλέπω την πόλη από ψηλά.
Να παρατηρώ το μικρό ανθρωπάκι να σκαρφαλώνει το φωτεινό δίχτυ.

my home ghost - husky rescue

Δεν μου λείπει το βλέμμα σου πάνω απ' τους ώμους μου όσο κοιμάμαι.

Μου λείπει να συγχρονίζω τις σκέψεις μου με την αναπνοή σου όσο ονειρεύεσαι.

Καθάρια πνοή

Δρόσισε λίγο εδώ. Αλάφρυνε και ο βηματισμός. Λευκές νύχτες, λευκοί δρόμοι, λευκές σκέψεις. Έγινε και η μουσική πιο αιθέρια. Φόρεσε σκούφο από την Ισπανία και έπαιξε με τις νιφάδες. Porque el fugitivo ha escapado de su destino.

Η τελευταία μου ανακάλυψη: La memoria από τον Depedro (εις διπλούν γιατί βρήκα το video clip ενδιαφέρον). Δεν "ακούγεται" σαν τον Φοίβο Δεληβοριά;

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι

Τα θέλω μας αλλάζουν

Τόσο αμείλικτα

Tόσο εγωιστικά

not working

Να πατήσω το fast forward. Και να περάσουν σε μια στιγμή αυτές οι βασανιστικές σκηνές. Ή να πατήσω το pause. Να τις αντιμετωπίσω λίγο αργότερα. Δεν έχω όρεξη για το μαύρο είδωλο τώρα. Δεν μπορώ να επιλέξω πότε θα δώσω τις μάχες μου και πότε θα κρυφτώ στην σπηλιά μου;

Ανυπόμονη από γεννησιμιού μου. Το λένε κι οι πλανήτες. Δεν αντέχω τα αδιάκοπα μπρος-πίσω. Δεν αντέχω την στασιμότητα όταν το μυαλό μου με ωθεί να τρέξω. Δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά πριν σπάσουν και εκσφεντονιστώ σε άγνωστη πάλι χώρα;

Espera στα ισπανικά σημαίνει αναμονή και esperanza ελπίδα. Μα δεν μου αρέσει να περιμένω πολύ ούτε να ζω μες τις ελπίδες. Quien espera, desespera λέει ένα ρητό, γιατί όποιος περιμένει απελπίζεται. Μα είναι μια άλλη συγγένεια που τονίζει την ειρωνεία. Ξαδερφάκι της υπομονής (paciencia) είναι ο ασθενής (paciente). Φταίω που θεωρώ την αναμονή αποδυναμωτική και δεν την συμπαθώ καθόλου;

γέμισε το κουβάρι του μυαλού μου μουσικές

Εμένα η πίκρα μου έγινε τραγούδι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

Έκανα δρόμο να σε δω μα δεν σε βρήκα
Στέκω στις μύτες των ποδιών μα δεν σε φτάνω

Σαν θολή εικόνα, σαν τον ήλιο του χειμώνα
Οι συνήθειες που ξορκίζω και τα πρέπει που μισώ

Με βρήκε απροετοίμαστο

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χε χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω με όλα αυτά

Φως

Πάντα το μυαλό μου τρέχει

Έτσι η ψυχή μου αντέχει

Εχάθη

σε ανύποπτο χρόνο έμφυτη οργή. Αγαπητή σύντροφος ασταθούς μυαλού, είναι μόλις 28 χρονών και πολύ φιλική με όλες τις επαναστατικές ιδέες. Τελευταία φορά εθεάθη σε χώρο καταναγκαστικής διπλωματικής υποκρισίας. ΄Οποιος γνωρίζει κάτι παρακαλείται να επικοινωνήσει στο παρόν blog. Προσφέρεται αδρά αμοιβή.

ανοίγοντας δρόμο

Ήρθε απρόσμενα. Στο ένα-δύο πάνω στο γρασίδι. Εκείνη, περπατούσε με τις σκέψεις της. Έτρεχε μαζί τους; Προσπαθούσε να τις συγκρατήσει, μα την παρέσερναν σαν greyhound που είδε κάτι γούνινο; Έτρεχε. Μα άφηνε το τοπίο πίσω της σταθερά. Σαν τρένο που μόλις εγκατέλειψε ένα σταθμό κι ακόμα δεν αποφάσισε να επιταχύνει. Ήρθε απρόσμενα. Μα ήρθε σταδιακά; Ή εμφανίστηκε στο ανοιγόκλεισμα των ματιών της; Την κύκλωσε. Λευκή υγρασία. Κόλλησε στο πρόσωπο, στις μύτες των παπουτσιών της. Τρύπωσε κάτω από το γαλάζιο της ζακέτας της και δρόσισε το στήθος της. Ήρθε σαν σύννεφο. Κάλυψε τα χρώματα κι άφησε την μαγεία να αναδειχτεί. Την εναπόθεσε απαλά πάνω του. Ξωτικό σε χώρα που τα δέντρα εκπνέουν σοφία. Ο ήλιος είχε ταξιδέψει σε άλλο ημισφαίριο, μα το χαμόγελο φώτιζε κάθε της βήμα.

*photo found on the web

φάντασμα του αύριο

περπατούσε κι ήταν ο αέρας που ανέπνεε μολυβένιος

εισέβαλε από τα ρουθούνια του και μετατρεπόταν σε κρύσταλλο πατικώνοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα

όλοι οι πλανήτες, κυρίως οι άγνωστοι, είχαν κατέβει και φώτιζαν διάσπαρτα

δεν οδηγούσαν ούτε χάνονταν σε ένα μονοπάτι που δεν υπήρχε

η κούρασή του ήταν τόση που ένιωθε βαρίδια κρεμασμένα στους αστραγάλους του

σε κάθε βήμα άφηνε πίσω του μελλοντικά όνειρα

περπατούσε από την πρώτη θύμιση της ύπαρξής του

μα ήταν σίγουρος πως, αν η λήθη ήταν ψευδαίσθηση, οι λεπτομέρειες θα ήταν πιο διάφανες

my world upside down

Σπιρτόκουτο ο κόσμος μου και η ανάφλεξη σχεδόν πάντα στιγμιαία. Πού να χωρέσουν τόσες σκέψεις, χαμόγελα και προβληματισμοί. Το σκαλώνω ανάλαφρα, σαν ακροπάτημα γάτας, μεταξύ δείχτη και αντίχειρα να το μεταφέρω αέρινα σε πουπουλένια ατμόσφαιρα. Μα το δειχτάκι μέσα μου που απομαγνητοποιήθηκε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Βορρά και το Νότο προειδοποιεί επίμονα για την εκτόξευση. Μαζεύτηκαν πολλά μαύρα κεφαλάκια, στριμώχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο κι οι σχέσεις αναθερμαίνονται. Το χιόνι που με υποδέχτηκε στις 4 τα ξημερώματα. Το ζεστό δώρο που στρίμωξαν στην θυρίδα μου λαμπυρίζουσες πεταλούδες από την Ινδία. The Cure που εγκαταστήθηκαν από το πρωί στο λα μου και κράτησαν όμηρο την περσινή συναυλία. Ο έξω κόσμος, ο εισβολέας, που αποφάσισε να μείνει αεικίνητος πάλι σήμερα. 

Αγνοώ την σημαντικότητα της προθεσμίας. Απίστησαν εναντίον μου οι κανόνες όταν τους τήρησα. Θέλω μόνο να εξαλείψω τα χλωρά μου για να εξισορροπήσει κάποτε ο κόσμος μου. 

Αυτό (Conversations with History) είναι μια μικρή πράσινη κίνηση. 

[Μην περιμένεις να σου δώσω εξηγήσεις. Πρέπει να ψάξεις μόνος/η σου.]