Tuesday 8 March 2011

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

4 comments:

Me:Moir said...

Πάντα αναρωτιόμουν, σε εξαιρετικά μελαγχολικές και επίπονες φάσεις τις ζωής μου, πώς γίνεται να συνεχίζουν όλα γύρω μου να λειτουργούν κανονικά. Πάντα είχα, την ίδια απορία. (Και όπως θα χεις ήδη καταλάβει εξακολουθώ να έχω..)

Σικελια said...

Λειτουργούν κανονικά όμως; Ή είναι η ψευδαίσθηση που επιβάλλουμε στον εαυτό μας; Η ποίηση και η μαγεία πάντως σίγουρα δεν κάνουν την επίσκεψή τους.

Me:Moir said...

Λειτουργούν, ναι. Το βλέπω γύρω μου. Τα δέντρα ανθίζουν, τα πουλιά έρχονται στο μπαλκόνι για να βρούν τα κρυμμένα σποράκια που τους αφήνω. Και αυτό είναι που με πειράζει περισσότερο νομίζω όταν δεν είμαι καλά. Τώρα όσο για την ποίηση με εμένα τουλάχιστον λειτουργεί αντίστροφα. Συνήθως την ανάγκη της δημιουργεί η ίδια η μελαγχολία που ξεκινά απο μέσα μου. Για τη μαγεία θα συμφωνήσω μαζί σου όμως...και ένα θα σου πω, έρχεται η Άνοιξη :) [ό,τι πρέπει για εκείνα τα online μαθήματα Ισπανικών :p]

Σικελια said...

Ναι, την νιώθω, πλησιάζει. Αν και δεν κατάλαβα πώς σχετίζεται με τα μαθήματα... μέσα! ;)