/ feeling /

Ένιωσα την μοναξιά σου στις τρύπιες σου τις κάλτσες
Και στα σκόρπια τής ζωής απομεινάρια στο πάτωμα

ελλείψη χρώματος

Μετά από έναν μεγάλο χωρισμό
-που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ μου πώς μετριέται ο μεγάλος και πώς ο μικρός χωρισμός-
νομίζεις θα στάζει η πέννα σου την μαυρίλα της ψυχής σου.
Πιστεύεις
πως μια μέρα πολύ σύντομα ενώ γυρνάς σπίτι
θα καταρρεύσεις θεαματικά μεσ'τη μέση του δρόμου
σαν φουσκωτή κούκλα που της άνοιξαν το κεφάλι με μαχαιριά.
Περιμένεις
να μπουκάρει ορμητικά η μελοδραματικότητα στην ζωή σου
και να τα ισοπεδώσει όλα.
Μα αντ'αυτού, δεν συμβαίνει τίποτα.
Δεν κάνει μεταμεσονύκτιες επισκέψεις η έμπνευση στο κεφάλι σου.
Δεν μαραίνονται τα λουλούδια στο πέρασμά σου.
Συνεχίζεις να ζεις την ρουτίνα σου.
Η καρδιά σου επιμένει να αιματώνει τον εγκέφαλο
και οι συνήθειές σου προσαρμόζονται στον νέο ρυθμό.
Τόσο μη ποιητικά και άδοξα.

Έγινες χαρταετός κι εσύ.
Σαν εκείνον που πετάξαμε μαζί στην μικρή μας παραλία.
Θυμάσαι; Σε συντροφεύει η μνήμη σου;
Σου λάσκαρε κάποιος το σκοινί και πήρες
πορεία ακανόνιστη. Μείναμε με το βλέμμα χαμηλά
ν'ακολουθούμε μια σκιά. Τουλάχιστον εσύ ξεμάκρυνες
ελεύθερος, δεν πιάστηκες σε σύρματα και κεραίες.

♭

- verdades -

Amiga:
Escayola, no escayola...
Siempre resulta incomodo dormir sin un chico a tu lado.