Από αριστερά αγάπη μου

και να προσέχεις

Όπου αγαπάς πονάει πιο πολύ

ανυπομονώ

πίσω κάποια χρόνια

Νοστάλγησα το παλιό κασετοφωνάκι. Εκείνο που έχωνα στο ράφι πίσω από το κεφάλι τού κρεβατιού. Μερόνυχτα παρέα με κασέτες γεμάτες σκίτσα και αφιερώσεις. Ονειροπολήσεις δίχως όνομα. Εποχή προ-κινητού. Ο Ατλαντίς να παίζει μέχρι το ξημέρωμα. Συζητήσεις στον αέρα. Βραχνές και παιχνιδιάρικες φωνές. Κάποιος αποκαλύπτει ένα τηλέφωνο. Κάποιος το δέχεται σαν δώρο. Και οι μεταμεσονύκτιες κλήσεις τους κρατάνε συντροφιά. Ψυχή που καταθέτεται χωρίς αντάλλαγμα.
Αναπολώ το Όνομα του Ρόδου. Τις Πέμπτες και τα Σάββατα το βράδυ. Η μουσική να διατρέχει όλο μου το κορμί. Να καρφώνονται οι στίχοι ένας ένας στο μυαλό μου. Μέχρι το κλείσιμο. Μονάχα έτσι, καμιά άλλη επιλογή. Το 021 να μας πηγαίνει στο σπίτι του Σάκη. Προς ακρόαση των νέων τραγουδιών. Αθωότητα. Λίγο πιο πριν Μισιρλού. Να κρεμόμαστε από το πάνω μπαλκόνι. Να σιγοντάρουμε στο ομαδικό "ο βασιλιάς Αντώνης!". Να γινόμαστε κομμάτι μιας παρέας. Τότε ακόμα που με δυο ποτά βγάζαμε όλο το βράδυ. Μέχρι το κλείσιμο. Μετά περπάτημα και τελευταία συζήτηση στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Μου έλειψαν οι συζητήσεις κάτω από το μπαλκόνι μου.

λίγο πριν πάρω τους δρόμους

"The only people for me are the mad ones,
the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, 
desirous of everything at the same time,
the ones who never yawn or say a commonplace thing,
but burn, burn, burn, 
like fabulous yellow Roman candles exploding like spiders across the stars,
and in the middle, you see the blue center-light pop, and everybody goes ahh..."

Jack Kerouac - On the road 

"Do you need someone too,
  just like those people who
  find peace in someone's promises?"

jueves, quinta, jeudi

Η Πέμπτη ήταν πάντα η αγαπημένη μου μέρα.
Συγκυριακό το ό,τι γεννήθηκα Πέμπτη.
Δεν θύμαμαι, Πέμπτη σε γνώρισα;
Ή μήπως μια Πέμπτη γνώρισα εμένα..;

.                                                            .

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι.
Από επιλογή.

.                                                            .

μεταμεσονύκτιος μηδενισμός

Όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Έρωτες, απογοητεύσεις, χαμόγελα, εμπειρίες. Γίνονται αληθινά μόνο όταν* βρουν "ακροατή". Καμιά λέξη και κανένα συναίσθημα δεν έχει νόημα αν είμαστε οι μόνοι που τα αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν τον ήχο. Αν δεν είναι κάποιος παρών να νιώσει τις δονήσεις του δεν γίνεται αντιληπτός. Δεν ακούγεται ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ.




*τα έχουμε ξαναπεί αυτά: όταν - χρονικοϋποθετικός σύνδεσμος (ὂτε + ἄν)


.

Fw: σκέψεις

Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τρέχει το μυαλό μου. Δεν σταματάει σε κανέναν σταθμό. Και είναι τέτοια η ταχύτητα που δεν βλέπω καν το τοπίο. Συνήθως με πιάνει αυτό όταν ενθουσιάζομαι. Όταν κάνω σχέδια. Όταν μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι να έρθει αυτός που περιμένω. Τότε βουίζουν τα αυτιά μου και γεμίζει ο χώρος χρώματα. Τώρα έχω αυτήν την ταχυκαρδία αλλά το κορμί μου δεν ακολουθεί. Παραμένει οκνηρό. Κάνω ασκήσεις να το κουράσω, να πέσει σε γλυκό ύπνο μόλις βουλιάξω στο κρεβάτι, αλλά τίποτα. Είναι σαν να βαριέται ακόμα και να κοιμηθεί. Ή σαν κάποιος να του υποσχέθηκε πως αν παραμείνει ξύπνιο κάτι πολύ καλό θα γίνει. Ή απλά θα γίνει κάτι. Γιατί τελευταία κάθε μου πράξη μοιάζει με απραξία. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.

Το βλέπω το ερωτηματικό που σχηματίζεται στο μυαλό σου. Τι θέλει τώρα να μου πει; Πού θέλει να φτάσει; Μα σημασία εδώ δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Είναι μια σιωπή με λόγια που μοιράζομαι μαζί σου. Αν βρεις καλύτερη περιγραφή πέστην μου κι εμένα.

Το ταξίδι στην Ολανδία ήταν όμορφο. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα με το Άμστερνταμ και το Ρότερνταμ το είδα ελάχιστα. Μάλλον φταίει που δεν το ένιωσα σαν ταξίδι. Δεν είμαι έτοιμη για να κάνω ταξίδια. Δεν έχω αυτήν την ακόρεστη πείνα, τα ορθάνοιχτα μάτια όλο χαμόγελο. Αυτό το "ταξίδι" λοιπόν ήταν περισσότερο μια συνάντηση με την C. Πολλές συζητήσεις, πολλές χαλαρές και φιλοσοφικές στιγμές. Σαν βόλτα στην καινούργια μας πόλη. Παλιά λέγαμε πως θέλουμε να συγκατοικήσουμε κάποια στιγμή στο Παρίσι. Το λέγαμε και το πιστεύαμε. Μια μέρα θα συγκατοικούσαμε στο Παρίσι... Τώρα είναι εκεί, θα είναι εκεί μέχρι τον Ιούνιο. Κάποια στιγμή μάλλον θα την επισκεφτώ. Αλλά δεν έχει έρθει η στιγμή της συγκατοίκησης ακόμα. Ίσως και να μείνει ένα όνειρο. Μου αρέσουν τα όνειρα με τους φίλους μου...

Μα ήθελα να σου πω για την Ολανδία και τους Ολανδούς. Αυτούς που ήξερα κι αυτούς που γνώρισα εκεί. Όλοι τους κουβαλάνε λίγο τρέλα και μποέμικο στυλ ζωής. Η νέα φουρνιά ήταν αναμενόμενο εξάλλου καθώς οι περισσότεροι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά. Ή μπορεί και όλοι. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του ταξιδιού. Η νοοτροπία αυτών των ανθρώπων. Η χαλαρότητα. Η ξεγνοιασιά. Μα μια ορθότητα στην κοινωνία τους. Είδα πολλές σωστές βάσεις και πολιτισμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η πραγματικότητά τους. Μόνο από εμπειρίες φίλων Ολανδών. Τους είδα και δίπλα δίπλα με τρεις Γερμανούς (την C, το αγόρι της τον K και τον D τον σύντροφο της κοπέλας που μας φιλοξένησε). Είδα ομοιότητες και διαφορές. Έχει αρχίσει να αλλάζει η θεωρία μου για αυτούς τους λαούς. Τους ένιωθα πιο απόμακρους πιο παλια. Δεν έβρισκα κοινά σημεία. Μάλλον σκεφτόμουν ακόμα πολύ ως Ελληνίδα. [Περίεργο... Δεν ξέρω αν με θεωρώ Ελληνίδα... Αν με θεώρησα ποτέ... Μα άλλο θέμα αυτό...] Σε σύγκριση με την Ελλαδα ή τους Έλληνες δεν βρήκα πού συγκλίνουμε. Βρήκα όμως πολλά στοιχεία που θαυμάζω προσωπικά. Στοιχεία που μου ταιριάζουν. Είναι κάποιες λεπτομέρειες -που είναι πολύ μεγαλύτερες από λεπτομέρειες- που με κάνουν να νιώθω "σπίτι" μου. Κι όσο κι αν με εκπλήσσει τόσο αληθινό νιώθει...

Μου αρέσει να γράφω... Μου αρέσει να σου γράφω...
Μην περιμένεις πάντα να βγάζουν νόημα όσα λέω... Είναι αφιλτράριστα...

Σικελία