Μου αρέσουν οι συζητήσεις με τον εαυτό μου. Μπορούν να κρατήσουν ώρες. Έχουν χαμόγελα, διαφωνίες, βαθιά σκέψη. Μου θυμίζουν όταν ήμουν μικρή. Μοναχοπαίδι γαρ. Ατέλειωτες στιγμές παραγωγικού παιχνιδιού. Ευτυχισμένες στιγμές. Όλοι οι ρόλοι ερμηνευμένοι από το ίδιο πρόσωπο. Όλα τα λογια απαγγελμένα σιωπηλά. Για το ακροατήριο του μυαλού μου. Μυστικοπαθής από πάντα. Ίσως να άρχισαν να διαφαινονται από τότε τα ιδιότροπα του χαρακτήρα μου. Ίσως κάπου εκεί να μπορούσε κάνεις να μαντέψει το διχασμένο τής προσωπικότητάς μου. Τις διπλές απόψεις, τις αντιδιαμετρικές αντιλήψεις. Υπερασπιστής και αντίδικος μαζί. Κι ύστερα σιωπή. Μου μιλάς. Σε κοιτάζω. Όλες οι απαντήσεις κλειδωμένες στο κεφάλι μου. Τα χείλη ακίνητα. Δεν απαξιώ. Δεν είμαι υπεράνω. Δεν αδιαφορώ. Αφού σου ανέπτυξα εξάλλου την θεωρία μου. Δεν την άκουσες; Μάλλον θα έπρεπε να μάθεις να με διαβάζεις καλύτερα.
Στέλνω τις σκέψεις μου σε μια μεταξένια θάλασσα
Να τις πάρει στα χέρια της και να στις φέρει βελούδινο μυστικό
Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Ήρθες εκεί που κοιμόμουν και άπλωσες λαίμαργα τα χέρια σου πάνω μου. Με βασανιστικά φιλιά και ερωτικά ψιθυρίσματα. Ξύπνησε το κορμάκι μου. Έβαλε την αγαπημένη σου φορεσιά και λυκνίστηκε σε αργούς ρυθμούς για να σε σαγηνεύσει. Μύρισε έρωτα και πόθο. Απαλό και σαρκώδες σαν κρινάκι στην πρωινή δροσιά. Έτοιμο να σε υποδεχτεί. Καλωσορίζοντας την πολυπόθητη λεηλασία. Έβαλα βαθιά το χέρι μέσα μου να ξεθάψω τους θησαυρούς που σου ανήκουν. Δάκρυσα, δεν ήσουν εκεί να γευτείς την νίκη.
Σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ. Και ξύπνησα με μια ανικανοποίητη πείνα. Έλα στα αλήθεια την επόμενη φορά.