do you feel loved?

Σε μια περίοδο που οι μετρήσεις είναι στο ζενίθ, την προσοχή μου τράβηξε μια άλλου είδους έρευνα. Στα πλαίσια γνωστής καμπάνιας που διεξάγεται στην Αγγλία ενάντια της διάκρισης κατά των ατόμων με ψυχικά νοσήματα σημαντικό ποσοστό των νοσούντων κλήθηκε να απαντήσει ένα εκτενές ερωτηματολόγιο. Είχα την τιμή να έχω πρόσβαση στα αποτελέσματα της πρώτης φάσης (4ετές πρόγραμμα), τα οποία στα αδαή μάτια μου ήταν συγκλονιστικά.

Καθώς στερούμαι διπλώματος κ βαθύτερη γνώση ψυχολογίας/ψυχιατρικής, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα τα στοιχεία που αγγίζουν την καρδιά. Μία από τις ερωτήσεις που όφειλαν να απαντήσουν τους ζητούσε να αναφέρουν την συχνότητα με την οποία νιώθουν πως τους αγαπούν. Πέντε ήταν οι δυνατές απαντήσεις: ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, συχνά, συνέχεια. Νικήτρια αποδείχτηκε θριαμβευτικά η επιλογή Νο2 - σπάνια. Αξιοπρόσεχτο είναι δε το γεγονός ότι ο πεσιμισμός του ερωτηθέντα δεν αυξομειωνόταν ανάλογα με την εθνική/κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ούτε σύμφωνα με το μορφωτικό του επίπεδο. Προς έκπληξή μου μάλιστα, άτομα που απέπνεαν μεγαλύτερη αισιοδοξία γενικότερα στις απαντήσεις τους και θετικότερη προσέγγιση της ζωής κύκλωναν επίσης το "σπάνια" ή ακόμα και το "ποτέ". Ελπιδοφόρο είναι βέβαια το 4% για το "συνέχεια".

Η ομάδα που επιλέχτηκε για αυτό το ερωτηματολόγιο τελεί υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Κατ'επακόλουθο, δεν μπορεί να κριθεί αντιπροσωπευτική του συνόλου. Παρολ' αυτά, το 16% του πληθυσμού -ένα ποσοστό που πλησιάζει εμάς και τον κοντινό κοινωνικό μας κύκλο επικινδύνως- έχει περάσει ή θα περάσει στο μέλλον κάποιας μορφής κατάθλιψη (το κύριο νόσημα των ερωτηθέντων). Μια από τις πιο ύπουλες -κατά την γνώμη μου- ασθένειες, καθώς δεν σου αφήνει δυνάμεις για να την καταπολεμήσεις.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Εσείς; Do you feel loved?

mind games

"Oh my friend we're older but no wiser

For in our hearts the dreams are still the same"

fox vs. hedgehog

Πολλ' οίδ' αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα.

Σήμερα, με το σήμερα να ενέχει το τώρα, την σοφία και τις πληγές του παρελθόντος και τους φόβους και τις ελπίδες του αύριο, ψάχνω να βρω χρόνο σε μια άδεια ημέρα. Περικυκλώνομαι από βιβλία ξεφυλλισμένα μέχρι τη μέση. Η αρχειοθήκη μου ξεχειλίζει από ταινίες και μουσικές που δεν έχουν συστηθεί ακόμα με το vlc και το iTunes. Τα θέλω μου μετατρέπονται σταδιακά σε υποχρεώσεις. Απουσιάζει η σκέψη μου, συμπεριλαμβανομένων των στιγμών που σκέφτομαι.

Αν είχα την επιλογή, δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα με έφεραν ως εδώ. Γιατί όσα μπρος-πίσω κι αν έκανα στον χρόνο, όσες φορές κι αν άλλαζα την ρότα πλεύσης, πάλι εδώ θα κατέληγα. Με το εδώ να περικλείει όσα μέρη έζησα, όλους τους ανθρώπους με τους οποίους με μοιράστηκα, όσα όνειρα κατασκεύασα για να κρατούν τον λήθαργο ενεργό. Γιατί πιστεύω στην προδιάθεση να γίνουμε αυτό που είμαστε και ερωτοτροπώ με την ιδέα της ματαιότητας των πραγμάτων.

Σε μια στιγμή γεμάτη κενότητα προσπαθώ να στριμώξω γνώση, αισθήματα, αισιοδοξία.

Αγνοώ τα όσα γνωρίζει η αλεπού. Πασχίζω να μάθω το ένα που κατέχει ο σκαντζόχοιρος.

closer

Έτυχε να την δω πάλι απόψε. Ένας φίλος μού την πέρασε σε ένα πακέτο με γραμμένα DVD. Θυμόμουν πως μου είχε αρέσει. Ήδη την είχα δει πάνω από μία φορές. Τυχαία πάλι. Ήταν περισσότερο η αδυναμία μου για τον Jude Law που με ώθησε να πατήσω σήμερα το play. South-Londoner εξάλλου κι αυτός, σαν κι εμένα πλέον, κρατάει στοιχεία από το βρεττανικό στυλ που με γοητεύουν. Ανυπομονώ να τον δω σε λίγες εβδομάδες στο Donmar West End στον ρόλο του Άμλετ.

Έβαλα στο iTunes ό,τι κομμάτι του Damien Rice έχω να παίζει κι αφαιρέθηκα σε μικρές φράσεις της ταινίας. Σαν σε θέμα έκθεσης καλλίγραφα γραμμένο στον πίνακα με κιμωλία.

Λίγο μετά την γνωριμία τους...
J.L.: Well, you left him like that?
N.P.: It's the only way to leave. "I don't love you anymore. Goodbye."
J.L.: Supposing you do still love them...
N.P.: You don't leave.
J:L.: You never left someone you still loved?
N.P.: No.
Βαρύγδουπες, εντυπωσιακές κουβέντες. Πόσο εύκολο είναι να φύγεις όταν δεν αγαπάς κάποιον. Όταν αγαπάς... Όταν αγαπάς, μπορείς να φύγεις;

Λίγο πριν το τέλος...
J.L.: When I get back, please tell me the truth.
N.P.: Why?
J.L.: Because I'm addicted to it. Because without it we're animals.
Είναι η αλήθεια που μας ξεχωρίζει από τα ζώα; Δεν αμφισβητώ την δύναμή της. Μα δεν είναι η αλήθεια ικανή να μας μετατρέψει σε ζώα; Ποιος είναι σίγουρος πως μπορεί να αντέξει τόση αλήθεια;

*Closer (2004): A film directed by Mike Nichols with Julia Roberts, Natalie Portman, Jude Law and Clive Owen.