ξαφνικά έγινε ο θόρυβος του δρόμου πολύ δυνατός

Κάποτε, αποκοιμιόμουν ενώ άκουγα από το τηλέφωνο αυτή την μελωδία. Τρεμάμενα γρατζουνίσματα, να χαράζονται αργά στην σκέψη μου.

Και κάποτε, υπέκυπτα χωρίς να το ξέρω ακούγοντας ένα άλλο τραγούδι. Να στροβιλίζει μυστικά στο μυαλό μου και να χάνω σιγά σιγά τον έλεγχο.

Μα έχω άπειρες μουσικές που αποφεύγω να τις ονοματίσω. Μην τύχει και δραπετεύσουν από το κάστρο όπου τις έκρυψα. Να έχω να τις ακούω όταν τα παραθυρόφυλλα δεν κλείνουν. Όταν η σιωπή γεμίζει το κενό και τα πάντα αποκτούν το χρώμα του γραφίτη.

la fille sur le pont

Θα μπορούσε άλλη ταινία να με επισκεφτεί τέτοια ώρα..; Να βυθιστεί στις αισθήσεις μου..;  Να μου μιλήσει αυτή την μέρα του ήλιου και της βροχής..;

Σε ασπρόμαυρο φόντο ακούγεται συχνά η φωνή της Marianne Faithful. Συντροφεύει μαγευτικές στιγμές.  Σε μια ταινία μοναδικής φωτογραφίας. Όπου νομίζεις πως αγγίζεις με  τα ακροδάχτυλα τις ψυχές των ηρώων της. Μέσα από ταξίδια, μυστικιστικές επαφές, μικρές φιλοσοφικές περιπλανήσεις. Μέχρι να νιώσεις την λύτρωση της τελευταίας σκηνής. 

Πόσο σπάνια είναι το τέλος τόσο απίστευτα όμορφο...

la vida te lleva...

Πήρα πάλι τους δρόμους. 

Για να με βρω...

Ωδή στον πρώτο έρωτα

Θα σε αγαπάω πάντα. Σαν την πρώτη φορά. Όσοι έρωτες κι αν περάσουν. Όσα πάθη. 

Άγρια, πρωτόγνωρα, βασανιστικά. Χωρίς σενάριο. Με εγωισμό και αθωότητα. 

Κι ας μην υπάρχεις πια. 

Θα είσαι πάντα δικός μου. Θα σου ανήκω πάντα. Για πάντα. 

Κι ας σε κάνει μια άλλη τώρα να χαμογελάς. Κι ας μην σου δωθώ ποτέ ξανά. Ποτέ.

Γιατί μοιράστηκα μαζί σου τα όνειρά μου. Για πρώτη φορά. 

Και κάποτε η αγάπη μου θα γίνει κουβέντα. Μνήμη γλυκειά. Ζεστό χαμόγελο. Φθινοπωρινή αύρα.

Κάποτε θα σε συναντήσω τυχαία. Θα μου λείψουν τα λόγια. Μα όχι η αγκαλιά. 

Να ανατρέξω θέλω στον Αγγελάκα. Μα είναι τόσο δικός σου. 

Τίποτα δεν άφησες για εμένα. Τίποτα.

Ποιος θα Πιστέψει μαζί μου;

Έγραψε ο Μορφέας...

Και πόνεσα πάλι που γεννήθηκα άνθρωπος
Πόνεσα που φέρω απ' αρχής πάνω μου το μαύρο Στίγμα

Όλα τα πουλάω στο όνομα της Ανάπτυξης
Όλα τα σβήνω από την Μνήμη των Ενοχών μου

Γιατί φοβάμαι το Ακατανόητο
Γιατί μισώ ό,τι δεν χωράει στην Αισθητική μου

Είμαι ο Εκλεκτός
Παντοδύναμος Καταστροφέας της Πλάσης μου
Δημιουργός Ανελέητος του Χάους

Είμαι ένας Κούκος
Θύτης ενάντια Ανυπεράσπιστων Νεοσσών
Κηδεμόνας Φρούτων από άλλον Ωριμασμένα

Αυτοκτονώ σιγά σιγά όσο γερνάω
Στερώ το Οξυγόνο από τον μικρό μου Εγκέφαλο

Πώς να αντισταθώ στον Χείμαρρο που τα πάντα παρασέρνει
Πώς να ριζώσω στις Αξίες και τα Πιστεύω μου

Ελπίζω, Πιστεύω, πως πάντα κάποιος θα Υπάρχει...

send... sending... failed...

Έλιωνα κάτω από τον ήλιο... Ήλιος απογευματινός.., η πιο όμορφη ώρα για να σε αγκαλιάσει.., ζεστός.., φιλικός... Από ώρα είχα πετάξει δίπλα μου το πάνω μέρος του μπικίνι... Ο ήλιος με χάιδευε απαλά... Γυρμένη ανάσκελα.., το κορμί μου λοξά.., έπαιρνα πόζες για έναν φανταστικό φωτογραφικό φακό... Έπαιζα με την άμμο.., για να αγγίζονται τυχαία τα πόδια μου.., μικρά χιλιοστά.., να τρίβομαι.., σαν γουργούρισμα γάτας... Το ακουστικό στο αυτί.., χωρίς μουσική να το συντροφεύει... Το καλώδιο να ακουμπάει αθώα την ρώγα μου.., υγρός αέρας να μπαίνει μέσα μου... Τα πόδια ανοίγουν δειλά προς τον ήλιο.., να νιώσω την θέρμη του... Τα δάχτυλα διώχνουν αργά την άμμο από την επιδερμίδα μου... Το άγγιγμα γίνεται χάδι.., στην κοιλότητα ανάμεσα στο κόκκαλο και την κοιλιά.., γύρω από τον αφαλό.., μικρά γρατζουνισματάκια.., πιο τολμηρά.., να κατεβαίνουν.., πιο βαθιά... Φαντάζομαι σοκολατένια φιλιά... Δαγκώνω ελαφρά το χέρι μου.., μεταξύ δείκτη και αντίχειρα.., νιώθω την αρμύρα του.., καταπίνω αργά... Κλείνω τα μάτια... Σε νιώθω μέσα μου...

(Μην απαντήσεις... Μην ξεχάσεις... Δεν υπάρχεις...)

rewind

Έμεινε στα μάτια μου καπνός από τις φωτιές του San Juan. Κόλλησε στο δέρμα μου και λίγο λίγο εισχώρησε μέσα μου. Να κάνει κράμα εκρηκτικό με τον Ερωτόκριτο και το Cerol στο αίμα μου. Να θυμηθώ μία μία τις πατρίδες μου, να τις αποζητήσω. Αυτή της Ελλάδας, της Κρήτης, της Ισπανίας. Αυτή που γυρόφερνες μαζί σου μέχρι εχτές.

Καίγεται πάλι η Ελλάδα. Καίγομαι μέσα μου κι εγώ. Μικρές φωτιές. Λάμψεις από θύμησες, χάδια, εφιάλτες. Τις κάνω δαδί και τις παίρνω μαζί μου. Να φωτίζω το μονοπάτι μου. Να φοβίζω τους λύκους. Να με τυλίγουν με την ζέστη τους και να μη με αφήνουν να ξεχνώ.

Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Δ. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, λέει όταν οδηγεί. Τις κατηφόρες που ακολουθούν τις κάθετες ανηφόρες σε κάτι χαμένα ορεινά χωριουδάκια στην Ελλάδα. Τον δρόμο που χάνεται πίσω από στροφές 300 μοιρών και δεν ξέρεις πού πάει. Φοβάμαι τα τυφλά σημεία, απαντώ με την σειρά μου. Το πού πατάς όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Τα βήματα σε άγνωστο έδαφος. Τις βουτιές από ψηλά, με τα χέρια ανοικτά σαν να θέλεις να πετάξεις. 

Έκανε σιωπή. Ώρα de siesta. Κι απόμειναν τα καναρίνια να μιλάνε. Σεβάστηκαν το μεσημεριανό μου παραλήρημα. Άκουσαν τις θεωρίες μου περί σταθερών που χάθηκαν. Την αγωνία μου να μην πιαστώ από ξένα κλαδιά. Είδαν μαζί μου το δωμάτιο να μικραίνει. Κινούμενη παγίδα οι τοίχοι του. Το ταβάνι κατέβαινε κι αυτό. Πράγματα σκόρπια παντού. Δεν βρίσκουν την θέση τους. Πνίγονται μαζί μου. Δεν χωράνε. Δεν χωράμε.

Να θυμηθώ...

να χαθώ μέσα στον κόσμο ή σε μια έρημη αμμουδιά... να διώξω την κάπνα του San Juan από τα μάτια μου... να κλέψω μια βάρκα για να φύγω μακριά... να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ... να ξεχάσω τι είναι αυτό που έκανε το δάκρυ τόσο αλμυρό... να βρω το ωραιότερο σύννεφο στον ουρανό και να πιαστώ... να κατεβάσω από την μνήμη μου κάθε βασανιστικό χαμόγελο... να τα κρύψω καλά... να ακούσω το βάθος της φωνής σου για μια τελευταία φορά... ξανά... να κάνω ένα βήμα μπροστά...

να ονειρευτώ...