Σήμερα άνοιξα το μπαούλο...

Μέρες τώρα το κοιτούσα. Περιεργαζόμουν την αύρα του. Η ματιά μου έπεφτε πάντα στην κλειδαριά του. Την ζύγιαζα. Σαν πρό(σ)κληση με καρτερούσε. Να το ανοίξω... Να σκορπίσουν πυγολαμπίδες οι μυρωδιές του... Το κοιτούσα λοξά ενώ διάβαζα τα νέα του κόσμου. Περνούσα δίπλα του και το άγγιζα φευγαλέα. Σαν ακριβοθώρητο θησαυρό με σύστημα ασφαλείας. Οι μεταλλικές του γωνίες με έκαιγαν... Μαγνητικό πεδίο έλξης και προστασίας.
Ξέρω πως μελλοντικά θα είμαι σαν αυτούς που πάσχουν από το σύνδρομο του Διογένη. Κάθε εισιτήριο κινηματογράφου, κάθε εισιτήριο πτήσης, κάθε χαρτάκι με λέξεις γραμμένες από αγαπημένο χέρι είναι ανεκτίμητης αξίας. Κάθε κουβέντα γλυκά ειπωμένη, κάθε γέλιο, δάκρυ, μεθυσμένη αγκαλιά, όλα είναι καλά φυλαγμένα. Στροβιλίζουν μέσα μου σαν πούπουλα σε δώμα με αέρηδες. Ανοργάνωτα, μα πάντα παρόντα.
Σήμερα βούτηξα βαθιά μέσα το χέρι μου. Μέχρι πιο πάνω από το τόξο του αγκώνα μου. Ψαχούλεψα στην ζεστή του υγρασία. Κι αφέθηκα... Σαν να βούλιαζα σε πηγή με καυτό νέρο και νούφαρα. Μυριάδες εκρήξεις από κάθε χιλιοστό της παρουσίας μου. Δεν πάλεψα όπως άλλοτε... Δεν αντιστάθηκα... Το άφησα να εισχωρήσει. Το αποδέχτηκα. Πώς θα μπορούσα να το διαγράψω άλλωστε; Θα με εξαφάνιζα ολόκληρη. ... Θυμάσαι την μέρα που χτυπήσαμε με το μηχανάκι;.. Τρέχαμε να προλάβουμε μια ταινία. Είχα ντυθεί στα κόκκινα. Για να νιώσεις τον πόθο μου. Το κόκκινο έγινε μαύρο από το χάδι της ασφάλτου. Και στον δεξιό μου καρπό φόρεσα ένα σημάδι για ανάμνηση. Σαν βραχιολάκι πρωτομαγιάς για να μην σε κάψει ο ήλιος. ... Πώς θα μπορούσα να χωρέσω τόσες μουσικές σε κουτιά αρχειοθέτησης;...
Στο μυαλό μου ήρθε η Άννα από την ταινία "Σώσε με". Είχε κι αυτή ένα μπαούλο. Αληθινό... Από τα παλιά, που χωρούσαν μια ζωή ολόκληρη και ταξίδευαν πέρα από βουνά και πελάγη. Εκεί, έκρυβε μικρές στιγμές από τις σκέψεις της. Φόβους... Ελπίδες... Εικόνες... Και μια μέρα το έστειλε στον καλό της. (...) Αν είχα ένα τέτοιο μπαούλο, θα με έκλεινα μέσα. Και θα με έστελνα... Μα δεν έχω διεύθυνση παραλήπτη. Ούτε αποστολέα...

Sobre artistas y fascistas

Είναι θέματα που για μένα προσωπικά είναι κρυστάλλινα σαν το νερό. Συχνά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ενεργεί αρνητικά στις πράξεις και αντιδράσεις μου. Και κάθε φορά μου λέω πως από την επόμενη θα πρέπει να υπολογίζω περισσότερο τους παράγοντες που δεν χωρούν στις εξισώσεις μου. Και κάθε φορά την πατάω και μένω σαν βλάκας να κοιτάζω την οθόνη.
Δύο νέες πληροφορίες με αιφνιδίασαν πάλι. Η συμμαχία του Berlusconi κέρδισε χτες θριαμβευτικά τα ηνία της Ιταλίας, ενώ πριν ένα χρόνο ο αναγνωρισμένος Κοσταρικανός "καλλιτέχνης" Guillermo Vargas κέρδιζε τις εντυπώσεις με μια πρωτοφανή έκθεση. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι το πώς και το γιατί.

Μη με πιστεύετε. Φούσκα είναι. Και θα σκάσει.

Νιώθω ντροπή. Ξεκινώντας από αυτό το ποστ. Ντροπή. Για τις πυροτεχνικές μου ενοχές που σε μια στιγμή εξανεμίζονται. Για τους αγώνες που παρακολουθώ από τηλεπαράθυρα. Για τις φρικαλεότητες που μαθαίνω μέσα από ταινίες, βιβλία, άρθρα που τυχαία έπεσαν στα χέρια μου. Για την άγνοια που μονάχα σπαροδικά καταπολεμώ. Νιώθω ντροπή. Για την ντουλάπα που ξεχειλίζει από ρούχα. Για το διπλό κρεβάτι που απολαμβάνω μόνη μου. Για το βασανιστικό ερώτημα μικροαστικής νοικοκυράς "τι θα μαγειρέψω αύριο;" που με περιμένει στην γωνία. Νιώθω ντροπή. Για τις ασήμαντες φιλονικίες που κατάφεραν να σκεπάσουν -έστω και στιγμιαία- το χαμόγελό μου. Νιώθω ντροπή για τις στιγμές που δεν νιώθω ευγνώμων. Ντροπή. Που κάθε μέρα θέλω πιο πολύ. Ντροπή που δρω με κέντρο τον εαυτό μου. Ντροπή. Για το παρελθόν που κουβαλάω στο αίμα μου. Για το μέλλον που απειροελάχιστα προσπαθώ να αλλάξω. Για έναν μισθό που συνεχώς αυξάνεται ενώ δεν το έχω ανάγκη. Νιώθω ντροπή. Που αντί να ψάχνω την λύση γράφω ένα ακόμα εγωκεντρικό ποστ. Ντροπή. Γιατί ξέρω πως το βράδυ η σκέψη που δεν θα με αφήσει να κοιμηθώ δεν θα έχει σχέση με αυτές τις γραμμές, αλλά με μια αγάπη που όπως όλες μας τελείωσε.