granada desparramada por el suelo

Una rosa clavada en mi pared,
castigando borrascosos pensamientos.
El corazón sangrando abundante amarillo;
lágrimas encarceladas en ojos de cristal,
por fingirse serenidad en pleno tormenta.

Cambio mi habla para esconderme;
para ocultar el llanto de mi alma.
N i e g o florecer en esta tierra de mentiras
que mis uñas cultivaron desde hace tiempo.
N i e g o decirte del desierto de mis sueños,
por esperar merecerte otra vez.

οξυγόνο

Δεν είναι μαθημένο το μυαλό μου στις τελικές προθεσμίες. Δεν είναι φτιαγμένο για να του θέτουν όρια. Θέλει άπλα η ψυχή μου. Άπλα η σκέψη μου. Να τρέχει και να σταματάει παιχνιδιάρικα όπως σε λειβάδια μικρό παιδί. Να τρελένεται το μοτεράκι της όρασής μου από τα χρώματα, από τις γεύσεις. Η κούρασή μου χρειάζεται δροσοσταλίδες από αγαπημένο ανάγνωσμα. Βουτιά σε κρυστάλινα νερά μετά από σάουνα κάθε πολύχρωμο ωράριο. Σαν παπαρούνα που άγαρμπα την έκοψαν χάνω την λάμψημου όταν μηχανικά φωτοτυπώ κινήσεις. Γκριζάρει το δέρμα μου όταν το ξυπνητήρι διακόπτει την δημιουργία μου.

επαναστατώ για το οξυγόνο μου!

ονειρικό μετά πηξίματος διάλειμμα

μέσα στην πουπουλένια γαλαζότητά του να κρυφτώ
να αγναντεύω τους αετούς να ξεμακραίνουν
να ρίχνω κλεφτές ματιές στο τρέξιμο του χρόνου από κάτω
μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού

για να προλάβω

σε αντιδιαμετρική απόσταση απ'το κοντά μου

Κάθησα σε ένα παγκάκι. Σε μια άγνωστη πόλη. Εισβάλλοντας αδιάκριτα στο άσπιλο των ιδιοκτητών του.

Ξεφύλλισα το βιβλίο της ζωής μου. Διαβάζοντας λαίμαργα. Κι άλλοτε καρτερικά. Επαναλαμβάνοντας συνωμοτικά μικρές λέξεις και σημεία στίξης.
Αναμάσησα το χτες. Σαν τυχαίος αναγνώστης που ερμηνεύει κάθε ιστορία σύμφωνα με τα θέλω του.
Δεν το κοίταξα κατάματα. Για να μην σπάσει ο καθρέφτης από το ψέμα μου.
Μέσα από βιτρίνες έψαξα το βλέμμα μου. Φοβήθηκα και δεν το αντίκρισα.
Γύρισα την ταινία ακόμα πιο πίσω. Λίγο πριν την αρχή του τίποτα. Κόλησε ο ιμάντας και αρνήθηκε την καθαρότητα. Μικρός οικοιοθελής καταρράκτης στον αμφιβληστροειδή μου.
Περίμενα τα φύλλα να σκεπάσουν τα λόγια μου,
κι έγινα αέρινη.

Αναδρομικό (pensamientos de tren)

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα μοναξιάς. Η συναυλία δυνάμωνε στο σαλόνι μου. Φίλοι με μεγάλα χαμόγελα. Κι η καρδιά να χαρακώνεται. Φθινόπωρο στα ενδόψυχα. Τα πέπλα ένα-ένα να πέφτουνε κι ο κορμός φανερώνεται. Κινήσεις κοφτές. Δύναμη και θέληση. Μοναδικό εργαλείο, το ψαλίδι. Τα δάχτυλα ξεχωρίζουν την πρώτη τούφα. Την χαϊδεύουν απαλά. Την πλάθουν. Η λεπίδα την διχοτομεί. Το βλέμμα ακολουθεί την πτώση της. Δεν μάτωσε. Λαμπυρίζει από ηδονή. Τα δάχτυλα μπλέκονται πάλι στο δάσος με τα πνεύματα. Το ψαλίδι τελετουργεί. Ξανά και ξανά. Μέχρι να φωτίσει. Μέχρι να αποκοπεί ό,τι καμμένο.

Και το ταξίδι μόλις αρχίζει...