Friday 1 September 2006

Somnolífico


Τι κάνει την ψυχή σου καθάρια? Είναι η σιωπή ή οι καταρράκτες?

Όσο πιο πολύ αγαπάμε κάποιον τόσο πιο εύκολο είναι να του κρύψουμε την αλήθεια. Όσο πιο πολύ αγαπάμε αυτό που μας χαρίζει τόσο πιο πολύ φοβόμαστε μην το(ν) χάσουμε. Ποτίζουμε το χωράφι μας με απόβλητα και περιμένουμε τα ηλιολούλουδα να ανθίσουν.
Τα ψεμάτα κοστίζουν περισσότερο γιατί καλλιεργούνται με τύψεις.

Vive la révolution!
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να παραδοθείς. Υπάρχουν αγώνες που μόνο ερήπια μπορούν να προσφέρουν.
Γεννήθηκα με τα νύχια αμυνόμενου πούμα.

Όταν η απουσία γεμίζει το κενό, υπήρξες?


the sound of silence

4 comments:

anima rana said...

Υπέροχο... Απλώς υπέροχο! Και τόσο αληθινό. Τι 'σαι 'συ βρε??

Σικελια said...

εεεε... μάλλον άνθρωπος που κοκκινίζει στα καλά σχόλια :)
σ'ευχαριστώ

elpinor said...

καμιά φορα καλυτερα απ'τις παρουσιες μιλάνε τ'αδεια βραδια οι απουσίες

Σικελια said...

elpinor με προβληματίζουν αυτές οι διπρόσωπες παρουσίες που στην πραγματικότητα είναι απούσες