Para mis chicas!!

Especialmente para esta loquita italiana que aunque se puso mayor de edad, sigue siendo mi mejor compañera de borrachera! ;)



Fiesta!! Qué fantástica, fantástica esta fiesta!


Πόσο μου αρέσουν αυτά τα Σαβ/κα που κρατάνε έξι μέρες!!

βοηθάει στην πέψη...

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

μα...

Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

Μπορεί να μ' έχεις από κάτω
Μα όσο και αν θες να το πιστεύεις
Πως πια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ' ανθίζω,
θα γιορτάζω, θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θ' ανατέλλω

Τάδε έφη...

η μοναξιά έχει εφτά επιδερμίδες

...έγραψε ο Φ. Νίτσε

Μπλε αποχρώσεις με πορτοκαλί

- Πειράζει που δεν έχω καθόλου όρεξη να κάνω δουλειά? Δεν βαριέμαι. Δεν είμαι άσχημα. Έχω μια γλυκειά αύρα γύρω μου. Και θέλω να μείνω εδώ. Στις σκέψεις μου. Είναι κακό γιατρέ μου?
- Aura doesn´t pay the bills
- No, it doesn´t
- So...?
- Θέλω να μείνω λίγο έξω από την πραγματικότητα. Με κούρασε
- Πρόσεχε τι θα πάρεις. Μερικά καίνε τον εγκέφαλο...


Πειράζει ρε γμτ!!

Maybe then I'll fade away and not have to face the facts

Μήπως είμαι ξανθιά?

Αντιπαρέρχομαι την κριτική για τον ρατσιστικό τίτλο και συνεχίζω με τις ανησυχίες μου.

Ο Λίβανος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, σωστά? Δεν είναι δημιούργημα της αρρωστημένης φαντασίας μου. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι παρά την εκεχειρία δέχτηκαν επιδρομή από τον ισραηλινό στρατό ως απάντηση στη βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι γνωρίζω ή καταλαβαίνω τα πάντα γύρω από την πολιτική, την θρησκεία, την διπλωματία. Ειδικά όταν εμπλέκονται σε αυτές ανώτερα (αμερικανικά) συμφέροντα. Εξεπλάγειν όμως όταν -με καθυστέρηση ομολογουμένως- αντελήφθηκα ότι η εθνική ομαδά μπάσκετ του Λιβάνου αγωνίζεται κανονικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο (!). Μπερδεύτηκα... Υπάρχει και άλλος, δεύτερος, Λίβανος που εύκολα οδήγησε εμένα την χαζή αγεωγράφητη σε αυτή την σύγχιση?
Μάλλον είμαι οπισθοδρομική και παλαιομοδίτισσα. Πιστεύω ακόμα πως όταν κινδυνεύουν πολίτες του κράτους σου σαν κυβέρνηση δεν μπορείς παρά να επικεντρώσεις όλη σου την προσοχή και δυνάμεις σε τρόπους προστασίας τους και σαν συμπολίτης, πατέρας, αδερφός η καρδιά σου δεν σε αφήνει να τρέχεις εις τας Ευρώπας και να εγκαταλείπεις τους δικούς σου ανθρώπους, τον τόπο σου έρμαια στην μοίρα τους. Εκτός αν όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοπαιγμένο σενάριο με εκπληκτικούς κασκαντέρ που αγνοεί μόνο η συναισθηματικά υπερβολική Σικελία και βασανίζει άδικα το μυαλουδάκι της.
Συγχωρείστε την παιδική μου αφέλεια. Θα προσπαθήσω να μην επαναληφθεί...

heridas

Με ρώτησε προχτές αν είναι ευαίσθητο το δέρμα μου. Τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα από τον χρόνο στην επιδερμίδα μου. Μα εγώ τα αγαπάω τα σημάδια μου! Είναι κομμάτι μου. Πώς να τα αρνηθώ?
Μετά το κατάλαβα. Αυτό είναι το αντίτιμο. Χαράζουν την επιφάνεια, αλλά αφήνουν άθικτη την ψυχή μου. Τώρα τα αγαπάω ακόμα πιο πολύ...

Περί palomas...

Πόσο μακριά είμαστε από την τρέλα? Ποια λεπτή γραμμή μου δίνει τον τίτλο του υγιούς πνευματικά ατόμου? Γιατί περιθωριοποιούμε τους τρελούς αλλά αφήνουμε "αδέσποτους" όλους τους ρατσιστές, βιαστές ψυχών και ηδονοβλεψίες πόνου? Πόσα χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες μοναξιάς θα χρειαστούν για να βρεθώ σε ένα δρόμο μιλώντας σε κάποιον άγνωστο για δολοπλόκα περιστέρια? Αν ζω στον δικό μου παράλληλο κόσμο αλλά είμαι ευτυχισμένη, γιατί οι υπόλοιποι νιώθουν λύπηση για εμένα?

Δεν ξέρω αν θα άντεχα το βάρος της πλήρους και απόλυτης γνώσης...

πράσινες νύχτες

Αν πιάσω το νήμα από την αρχή, σαν τον ιστό της Αριάδνης (τι όμορφο όνομα αληθινά!), σίγουρα θα βρεθώ στην αφετηρία του λαβυρίνθου της σκέψης μου. Σαν αυτές τις ατελείωτες ιστορίες που λέω καμιά φορά. Ξεκινάω εξυμνώντας το ιταλικό παγωτατζίδικο στη γωνία, αναπολώ το καλοκαίρι εκείνο του '99 στην Πάρο με την κολλητή μου και τους Ιταλούς να μας λένε "I like to water you!", θυμάμαι τον απίστευτο τηλεφωνικό καβγά με το αγόρι μου περιμένοντας το λεωφορείο, μετά εκείνο το σκιουράκι σε ένα πάρκο του Λονδίνου που έφαγε καρπούς μέσα από την χούφτα μου και την τυπική Αγγλίδα αγγαζέ με τον ακόμα τυπικότερο άντρα της να κυνηγάει ένα άλλο σκιουράκι με την κλασσική ομπρέλα μπαστούνι τσιρίζοντας "It's a rat! It's a rat!!", όταν απλά ήθελα να καλοπιάσω την Ιταλίδα συγκάτοικο για να μου κάνει μαθήματα ιταλικών. Κάθε σκέψη διχοτομείται, τριχοτομείται και με ταξιδεύει στο μέλλον και στο παρελθόν. Και δεν τα μπορώ τα περίπλοκα σχεδιαγράμματα. Θέλω να τις απλώσω όλες μπροστά μου σαν σεντόνι και να τις απολαύσω! Κάθε λέξη είναι το κλειδί για άλλο δωματιάκι του μυαλού μου. "Απλώσω": πιτσιρικάκι, στο χωριό, στο σαλόνι του σπιτιού με την γιαγιά και όλες τις θειάδες να απλώνουμε χυλοπίττες. Κοιτάω το σημάδι από το κόψιμο στον αριστέρο μου δείχτη που αποδεικνύει ότι ήμουν εκεί. "Σεντόνι": καλοκαιράκι στα Χανιά, στην πίσω αυλή με το καλό σεντόνι της άλλης γιαγιάς να παίζουμε θέατρο σκιών με αντίτιμο εισιτηρίου 4 καραμέλες. Σκέψη, τί να κάνει άραγε ο Γ.? Ήταν ο μόνιμος καλοκαιρινός μου έρωτας για πολλά χρόνια.

Γελάω κάθε φορά με αυτή την παράλογη δομή εξιστόρησής μου. Το βρίσκω χαριτωμένο μάλιστα. Πόσο μετριόφρων είμαι! Σωστά? Το κάνει και ο πατέρας μου αυτό. Όχι το να περιαυτολογεί. Αυτό είναι δικό μου κουσούρι. Να θυμάται χίλιες ιστορίες από την πιο ασήμαντη αφορμή. Δεν είναι που το έχω συνηθίσει. Το αγαπάω. Μήπως όμως θα έπρεπε να ψάξω βαθύτερα? Μήπως υποδηλώνει ένα άτομο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε ένα θέμα? Όσο χαριτωμένος σίφουνας κι αν φαίνομαι όταν με πιάνει η παρλαπίπα μου, είναι έλλειψη αν δεν μπορώ να δομήσω την σκέψη μου. Αλλά δεν είναι τώρα η στιγμή για να ανησυχήσω. Την αυτοκριτική πάντα μπορούμε να την αφήσουμε για αργότερα. Αλλού ήθελα να καταλήξω...

Κάπως έτσι ξεκίνησε προχτές και η τρελή μου αναζήτηση. Δεν θα ψάξω την αρχή της. Δεν θα χαθώ ξανά στα ίδια μονοπάτια με την όπισθεν. Θα το πάρω από εκεί που μου κέρδισε την προσοχή. Από την στιγμή που η βελόνα κέντησε πιο βαθιά στον σκληρό μου. Ήμουν πάλι εδώ. Χαμένη στη μουσική μου. Να προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις μου. Να ζωγραφίζω την ζωή μου. Τα δεδομένα σαν ατίθασα άλογα. Κύματα σμίλευαν το μυαλό μου. Σκοτάδι και χρώματα. Ώσπου εμφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το δω αλλά το είδα. Ένα παραθυράκι κρυμένο σε άγρια βλάστηση. Θέλησα να το γνωρίσω. Να νιώσω το άρωμά του. Να ακούσω την ιστορία του. Το έψαξα. Έψαξα στις φωτογραφίες μου. Σε φωτογραφίες άλλων. Πήρα την κάμερα και βγήκα στους δρόμους. Διέτρεξα όλη την πόλη ώσπου χάθηκα. Έφτασα μέχρι το σπίτι ενός φίλου μου που βλέπει σε μια ερειπωμένη βιοτεχνία. Έχει αυτά τα τεράστια παλιά παράθυρα χτισμένα με κρύα πέτρα. Νομίζα ότι εκεί θα το έβρισκα. Αλλά δεν ήταν ούτε εκεί. Μάλλον έπρεπε να το ψάξω πρώτα μέσα μου.

Είναι αποτυπωμένο στο πεντάγραμμο του DNA μου. Από όταν εμφανίστηκε το βλέπω κάθε μέρα. Ξαποσταίνει πάντα στο ίδιο σημείο. Ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει. Είναι εκεί. Μα δε μπορώ να το αγγίξω. Το αισθάνομαι. Και είναι σαν να έχει χαλάσει το zoom του φακού μου. Όποτε προσπαθώ να εστιάσω κάνει χιονάκια η οθόνη μου. Είμαι σίγουρη πως είναι ξύλινο. Μυρίζω την υγρασία των χρόνων του. Αρχικά νόμιζα πως είναι μαύρο. Μεταλλικό και υποχθόνιο. Σαν να δραπέτευσε από film noir. Έχει ένα βαθύ μπορντω-κόκκινο χρώμα. Μα δεν διακρίνω αν είναι ανοικτό. Δεν βλέπω φως μέσα του. Δεν βλέπω σκοτάδι. Όπως η τηλεόραση πίσω από την μπαλκονόπορτα στην απέναντι πολυκατοικία. Φωτιές που αργοπεθαίνουν, ταξιδιώτες που γυρίζουν σπίτια τους κι εγώ να παλεύω να μάθω το μυστικό. Πρέπει να συμφιλιωθώ με το παράθυρό μου.

Αναρωτιέμαι γιατί παράθυρο. Η πόρτα είναι πιο φιλόξενη. Μήπως πρέπει να κοιτάξω μέσα από το γυαλλί? Μα εγώ είμαι από έξω. Με βάζει σε σκέψεις. Μήπως έχω την απάντηση σε μια ερώτηση που αγνοώ? Είναι που πήγε και καρφώθηκε στην δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου. Άραγε έχει κανείς την ικανότητα να το δει?



Το ταξίδι καμιά φορά είναι πιο όμορφο από τον προορισμό. Δεν είναι κρίμα όταν συμβαίνει αυτό?

όλες μου οι σκέψεις είναι εκεί μέσα
όνειρα... φόβοι... ελπίδες...
και η καρδιά μου εκεί μέσα είναι εγκλωβισμένη