... μέχρι να έρθει ο Lorenzo και να αποκαλύψει τα χρώματα ψυχή μου
Wednesday, 14 June 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Είμαι θάλασσα... Θάλασσα που ταξιδεύει.., σκάει στα βράχια.., γίνεται σύννεφο.., ξαναγεννιέται. Γαλήνια.., φουρτουνιασμένη.., παιχνιδιάρικη... Κάνω βουτιά στα δικά μου νερά.., ενώνομαι με πελάγη.., υποδέχομαι πεισματάρικα ποτάμια.., συνομιλώ με τον ουρανό.., κοιτώ μέσα μου και ονειρεύομαι...
Ποια νομίζω πως είμαι
- Σικελια
- Πολιτης του κοσμου. Μικρη ονειρευομουν οτι μια μερα θα μεγαλωσω και θα γινω κι εγω πολιτης του κοσμου. Αργησα να συνειδητοποιησω οτι ολοι ειμαστε απο τη στιγμη που θα γεννηθουμε. Τωρα ειλικρινα αναρωτιεμαι κατα ποσο μου αρεσει που ειμαι πολιτης "αυτου" του κοσμου...
Ό,τι τρέφει το μυαλό μου
- Απόστολος Δοξιάδης: Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ
- J. D. Salinger: The Catcher in the Rye
- Charles Bukowski: Ham on Rye
- Charles Bukowski: Post Office
- Luis Sepúlveda: La sombra de lo que fuimos
- Γιάννης Ρίτσος: Πέρα απ' τον ίσκιο των κυπαρισσιών
- Sylvia Plath: Ariel
- Tennessee Williams: Cat on a hot tin roof
- Charles Darwin: On the origin of species
- Alexandre Soljenitsyne: Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ
- Gabriel García Márquez: Relato de un naúfrago
- Pablo Neruda: Antología poética
- John Reed: Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο
3 comments:
Καποτε κι εγω επαιρνα ανασα κι αλλαζε χρωμα η ψυχη μου απ'τον εκαστοτε συντροφο(αν μιλας για κατι τετοιο λεγοντας Lorenzo).
Καποια στιγμη καταλαβα πως πρεπει να μαθω να αντλω χαρα απο πραγματα που κανω εγω η ιδια και να γεμιζω την καθημερινοτητα μου με σκεπτομενη εμενα κυριως χωρις να περιμενω το "χαδι" του αλλου.αν αυτο ερθει, καλως να ορισει και πολυ θα το χαρω, αν δεν ερθει εχω εμενα. Οσο εγωιστικο κι αν ακουγεται, ειναι μια καλη δικλιδα ασφαλειας.:-)
Lorenzo ονομάζουν οι Ιταλοί τον ήλιο. Μη με ρωτήσεις "γιατί" του έδωσαν όνομα, κανείς δεν μου απάντησε ικανοποιητικά μέχρι στιγμής. Η ιδέα όμως και μόνο με κάνει να χαμογελάω.
Σαν σωστή (ειρωνικά το λέω) γυναίκα έχω διαπράξει αρκετά λάθη στις σχέσεις μου. Πιστεύω όμως πως τώρα πια δεν θα έπεφτα στην παγίδα να εξαρτήσω την διάθεσή μου από την παρουσία ή απουσία κάποιου. Όσο κι αν επηρεάζει τελικά το μέγεθος του χαμόγελού μου. Έμαθα όμως να με αγαπάω για αυτό που είμαι, αν και ντρέπομαι που χρειάστηκε να το μάθω και δεν μου ήταν έμφυτο.
Σε ευχαριστώ για την γλυκειά συμβουλή :)
Εδω παντως ηρθε ο Lorenzo γαι τα καλα! :-)
Πολυ ζεστη αυτη τη βδομαδα!!
Post a Comment